![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e9/Codex_Vaticanus_B%252C_2Thess._3%252C11-18%252C_Hebr._1%252C1-2%252C2.jpg/640px-Codex_Vaticanus_B%252C_2Thess._3%252C11-18%252C_Hebr._1%252C1-2%252C2.jpg&w=640&q=50)
Ιερό κείμενο
είδος έργου / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ιερό κείμενο ή γραφή ονομάζεται το σώμα κειμένων που συνδέεται αξεδιάλυτα με τις λατρευτικές πρακτικές μιας θρησκείας ή πνευματικού κινήματος. Το ιερό κείμενο θεωρείται θεϊκής προέλευσης ή αποκαλυπτικό ως προς τη φύση και την προέλευσή του και ο τίτλος του καταγράφεται με κεφαλαίο γράμμα ως ένδειξη σεβασμού ή παράδοσης.[1]
![Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα, σελίδα απο τον Βατικανό Κώδικα.](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e9/Codex_Vaticanus_B%2C_2Thess._3%2C11-18%2C_Hebr._1%2C1-2%2C2.jpg/320px-Codex_Vaticanus_B%2C_2Thess._3%2C11-18%2C_Hebr._1%2C1-2%2C2.jpg)
Τα ιερά συγγράμματα ή κείμενα, διαφοροποιούνται από τα κοινά κείμενα επειδή θεωρούνται ότι, είτε φέρουν και μεταδίδουν πνευματικές ή μαγικές δυνάμεις, είτε ότι είναι τα μέσα με τα οποία τα θεία όντα ή οι θείες πραγματικότητες αποκαλύπτονται. Αφορούν στις θρησκείες του κόσμου και αποτελούν ένα σημαντικό τμήμα της παγκόσμιας γραμματείας. Παρουσιάζουν διαφορές στη μορφή, την έκταση, στον χρόνο συγγραφής και το βαθμό ιερότητας.[1]
Κείμενα όπως η Ριγκβέντα του Ινδουϊσμού που συντέθηκαν περίπου το 1500–1300 Π.Κ.Ε. ή η Αβέστα του Ζωροαστρισμού μεταδόθηκαν ως προφορική παράδοση επί σειρά αιώνων πριν την οριστική καταγραφή τους.[2][3] Ως πρώτο καταγραμμένο κείμενο θεωρείται η βουδιστική Διαμαντένια Σούτρα και είναι το πρωιμότερο καταγραμμένο δείγμα κειμένου τυπωμένου με ημερομηνία. Φέρει την ημερομηνία 11 Μαΐου 868 του Κινεζικού ημερολογίου.[4]
Ο γενικός όρος γραφές χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα ιερά κείμενα μιας θρησκείας - για παράδειγμα ινδουϊστικές ή ιουδαϊκές γραφές.[5] Οι όροι Γραφές (με γάμα κεφαλαίο σε αντίθεση με τον πρώτο όρο) και Αγία Γραφή αναφέρονται γενικώς στα ιερά κείμενα της Βίβλου, δηλαδή τις Εβραϊκές Γραφές ή αλλιώς Παλαιά Διαθήκη ή/και την Καινή Διαθήκη.[6]
Σπουδαιότερη πηγή ιερών κειμένων είναι η εμπειρία της θείας αποκάλυψης, όπου ένα θείο ον ή μία θεία πραγματικότητα αποκαλύπτεται ως υπερφυσική εκδήλωση (οπτική ή ακουστική εμπειρία) σε μια ομάδα ή σε ένα άτομο.[7]