Ζυλ Μπαρμπέ ντ’ Ωρεβιγύ

Ο Ζυλ Μπαρμπέ ντ’ Ωρεβιγύ (Jules Barbey d’ Aurevilly, 2 Νοεμβρίου 1808 – 23 Απριλίου 1889) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος και διηγηματογράφος.

Ζυλ Μπαρμπέ ντ’ Ωρεβιγύ
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Jules Barbey d'Aurevilly (Γαλλικά)
Γέννηση	2  Νοεμβρίου 1808[1][2][3] Σαιν-Σωβέρ-λε-Βικόντ
Θάνατος	23  Απριλίου 1889[1][2][3] Παρίσι[4]
Τόπος ταφής	Σαιν-Σωβέρ-λε-Βικόντ
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Σπουδές	Κολλέγιο Στανισλάς και Πανεπιστήμιο της Καέν
Ιδιότητα	δημοσιογράφος, δοκιμιογράφος, μυθιστοριογράφος, ποιητής[5], κριτικός λογοτεχνίας[5], συγγραφέας[5][6] και ιστορικός[5]
Γονείς	Théophile Barbey d'Aurevilly
Αδέλφια	Léon Barbey d'Aurevilly
Συγγενείς	Edelestand du Méril (πρωτοξάδερφος)
Κίνημα	Ρεαλισμός, d:Q3441127, υπερφυσικό και δανδής
Καλλιτεχνικά ρεύματα	Ρεαλισμός, d:Q3441127, υπερφυσικό και δανδής
Σημαντικά έργα	Οι διαβολικές, Une vieille maîtresse, The Bewitched και The Story Without a Name
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Γεννήθηκε στο Σαιν-Σωβέρ-λε-Βικόντ της Νορμανδίας, σε οικογένεια μικροευγενών, και σπούδασε στο κολλέγιο Στανισλάς του Παρισιού και στην Νομική σχολή του Πανεπιστημίου της Καέν.

Κατά την πρώτη νεότητά του υπήρξε δημοκρατικός και άθεος αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 1840 άρχισε να συναναστρέφεται με κύκλους καθολικών και λεζιτιμιστών (οπαδών του πρεσβύτερου κλάδου των Βουρβόνων). Το 1846 επανήλθε στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας, δεν υπήρξε όμως απόλυτα ορθόδοξο μέλος της.

Το 1852 ανέλαβε την φιλολογική κριτική της βοναπαρτικής εφημερίδας Le Pays και το 1868 του Constitutionnel, στις στήλες του οποίου εναλλασσόταν με τον Σαιντ-Μπεβ. Μετά τον θάνατο του τελευταίου το 1869, έμεινε παντοδύναμος φιλολογικός κριτής, επονομαζόμενος «ο κοντόσταυλος των γραμμάτων». Εκτός από τις φιλολογικές τάσεις, υπαγόρευε και την μόδα όντας περίφημος δανδής, και, παρά τον καθολικισμό του, πραγματευόταν θέματα αρκετά τολμηρά.

Στις κρίσεις του ήταν ιδιαίτερα οξύς. Επιτέθηκε σε μεγάλα ονόματα : Ουγκώ, Μισελέ, Μεριμέ, Ρενάν (Ernest Renan) και ιδίως στον Ζολά και στον νατουραλισμό.

Από την άλλη μεριά όμως συνετέλεσε αποφασιστικά στην καθιέρωση του Σταντάλ και στην θετική επανεκτίμηση του Μπαλζάκ, καθώς και στην αναγνώριση του έργου του Φλωμπέρ και του Μπωντλαίρ, όταν το κλίμα ήταν δυσμενές για τους δύο τελευταίους.

Τα έργα του είναι ιστορίες μυστηρίου και φρίκης, με ανάλυση ψυχολογικών κινήτρων περισσότερο, χωρίς τίποτα το υπερφυσικό. Δύο από τα καλύτερα αναφέρονται στην περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης, προς την οποία ο συγγραφέας διέκειτο εχθρικά : Le Chevalier Des Touches (Ο ιππότης των πλήκτρων, 1863), με θέμα την αντεπαναστατική δραστηριότητα των Σουάνων στη Νορμανδία, και Un Prêtre Marié (Ένας έγγαμος ιερέας, 1864) με θέμα τα δεινά ενός ιερέα υπό το νέο καθεστώς. Καλύτερο έργο του θεωρείται η συλλογή έξι διηγημάτων Οι Διαβολικές (1874), καθένα από τα οποία αφηγείται μια εγκληματική ή ανόσια πράξη που έκανε μια γυναίκα.

Έργα

• Le Cachet d’Onyx, 1831
• Léa, 1832
• La Bague d’Annibal, 1842
• Une Vieille maîtresse, 1851
• L'Ensorcelée, 1854
• Le Chevalier Des Touches, 1863
• Un Prêtre marié, 1864
• Les Diaboliques, 1874 (Οι Διαβολικές)
• Une Histoire sans nom, 1882
• Ce qui ne meurt pas

Παραπομπές

1. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 118901433. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
2. (Αγγλικά) SNAC. w6030b00. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
3. (Αγγλικά) Find A Grave. 7370. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
4. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
5. The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/60399. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
6. «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.

Βιβλιογραφία

• Ζαν-Πιερ Τιολέ, Barbey d'Aurevilly (Ζυλ Μπαρμπέ ντ’ Ωρεβιγύ), Η & D, 2006. ISBN 2 914 266 06 5 ; Carré d'Art : Byron, Barbey d'Aurevilly (Μπαρμπέ ντ’ Ωρεβιγύ), Dali, Hallier, Anagramme Ed., 2008. ISBN 978 235035 189 6

Ελληνικές μεταφράσεις

Τις Διαβολικές μετέφρασε ο Γιώργος Παρλαλόγλου ("Γνώση"). Ένα διήγημα από την συλλογή αυτή (La vengeance d'une femme - Η εκδίκηση μιας γυναίκας) μετέφρασε και ο Μιχ. Στασινόπουλος ως Η εκδίκηση μιας Ισπανίδας ("Ηριδανός")