Βυζαντινές σημαίες και εμβλήματα
From Wikipedia, the free encyclopedia
₴Για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν γνώριζε ή χρησιμοποίησε την φεουδαρχική εραλδική με τη δυτικοευρωπαϊκή έννοια των μόνιμων διακριτικών, που μεταδίδονται μέσω κληρονομικού δικαιώματος.[1] Διάφορες μεγάλες αριστοκρατικές οικογένειες χρησιμοποιούσαν ορισμένα σύμβολα για να προσδιοριστούν,[1] αλλά η χρήση του σταυρού και των εικόνων του Χριστού, της Θεοτόκου και διαφόρων αγίων στα μολυβδόβουλλα των αξιωματούχων ήταν συχνά προσωπικά, παρά οικογενειακά εμβλήματα.[2] Ομοίως, διάφορα εμβλήματα («σημεία») χρησιμοποιήθηκαν σε επίσημες περιπτώσεις και για στρατιωτικούς σκοπούς, όπως λάβαρα ή ασπίδες, που εμφανίζουν διάφορα διακριτικά, όπως ο σταυρός ή το λάβαρο. [3] Παρά την αφθονία των προ-εραλδικών συμβόλων στη βυζαντινή κοινωνία από τον 10ο αιώνα, μόνο μέσω της επαφής με τους Σταυροφόρους τον 12ο αιώνα (όταν η εραλδική συστηματοποιήθηκε στη Δυτική Ευρώπη [4] ), και ιδιαίτερα μετά την Δ΄ Σταυροφορία ( 1202-1204) και η ίδρυση φραγκικών πριγκιπάτων στο βυζαντινό έδαφος από το 1204 και μετά, διείσδυσαν εραλδικές χρήσεις στο Βυζάντιο. [5] Μία γηγενής βυζαντινή εραλδική άρχισε να εμφανίζεται στις μεσαίες και κάτω βαθμίδες των αριστοκρατικών οικογενειών τον 14ο αιώνα, που συνέπεσε με την παρακμή της Αυτοκρατορικής εξουσίας και με τον κατακερματισμό της πολιτικής εξουσίας επί των τελευταίων Παλαιολόγων. Ωστόσο, δεν πέτυχε ποτέ το εύρος της υιοθέτησης, ή της συστηματοποίησης, των δυτικών αναλόγων της. [6]