Βονιφάτιος ντα Βερόνα
From Wikipedia, the free encyclopedia
O Βονιφάτιος, ιταλ. Bonifacio da Verona (απεβ. τέλη του 1317 ή αρχές του 1318) από την Οικογένεια ντα Βερόνα ήταν ένας ισχυρός Λομβαρδός σταυροφόρος, κύριος στη Φραγκοκρατούμενη Ελλάδα κατά τα τέλη του 13ου και τις αρχές του 14ου αι. Αρχικά ήταν ένας ένας ενδεής ιππότης από έναν κύριο κλάδο του Οίκου του, που έγινε ο προστατευόμενος του Γκυ Β΄ ντε λα Ρος δούκα των Αθηνών· εκτοπίστηκε από τους Ρωμαίους από την Εύβοια το 1296 και εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο ισχυρούς κυρίους της Φραγκοκρατίας. Υπηρέτησε ως επίτροπος για το δουκάτο των Αθηνών το διάστημα 1308-09, έπειτα από το τέλος του Γκυ Β΄, και αιχμαλωτίστηκε στη μάχη του Αλμυρού τον Μάρτιο του 1311. Ο Βονιφάτιος, τον οποίο εκτιμούσαν οι Καταλανοί, αρνήθηκε την προσφορά τους να γίνει ο ηγέτης τους, αλλά διατήρησε στενές σχέσεις με εκείνους, μοιραζόμενος μία εχθρότητα εναντίον Βενετών και των ενδιαφερόντων τους στην Εύβοια. Όταν απεβίωσε ο Βονιφάτιος άφησε έναν γαμπρό, τον Καταλανό γενικό βικάριο Αλφόνσο Φαδρίκ ως τον κύριο κληρονόμο των εκτεταμένων ιδιοκτησιών του.
Βονιφάτιος της Βερόνα | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | Δεκαετία του 1270[1] |
Θάνατος | 1317 ή 1318 |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | αντιβασιλιάς |
Οικογένεια | |
Τέκνα | Μαρούλα της Βερόνα |
Οικογένεια | Οικογένεια ντα Βερόνα |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | αντιβασιλιάς |
δεδομένα |