Αψβουργικές Κάτω Χώρες
From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι Αψβουργικές Κάτω Χώρες (ολλανδικά: Habsburgse Nederlanden, γαλλικά: Pays-Bas des Habsbourg), που στα λατινικά αναφέρονται ως Belgica, είναι το συλλογικό όνομα των φέουδων της περιόδου της Αναγέννησης στις Κάτω Χώρες, που ανήκαν στον Οίκο των Αψβούργων της Γερμανίας (Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας). Η κυριαρχία ξεκίνησε το 1482, όταν πέθανε ο τελευταίος ηγεμόνας των Κάτω Χωρών από τον Οίκο των Βαλουά-Βουργουνδίας, η Μαρία, σύζυγος του Μαξιμιλιανού Α΄ της Αυστρίας. [1] Ο εγγονός τους, ο αυτοκράτορας Κάρολος Ε΄, γεννήθηκε στις Αψβουργικές Κάτω Χώρες και έκανε τις Βρυξέλλες μία από τις πρωτεύουσες του. [2] [3]
Γνωστές ως Δεκαεπτά Επαρχίες το 1549, κρατήθηκαν από τον ισπανικό κλάδο των Αψβούργων από το 1556, με το όνομα Ισπανικές Κάτω Χώρες από τότε. [4] Το 1581, εν μέσω της Ολλανδικής Επανάστασης, οι Επτά Ηνωμένες Επαρχίες αποχωρίστηκαν από το σύνολο αυτής της επικράτειας για να σχηματίσουν την Ολλανδική Δημοκρατία. Οι υπόλοιπες ισπανικές νότιες Κάτω Χώρες έγιναν οι Αυστριακές Κάτω Χώρες το 1714, μετά την απόκτηση της Αυστρίας βάσει της Συνθήκης του Ράστατ. Η κυριαρχία των Αψβούργων έληξε με την προσάρτηση από την επαναστατική Γαλλική Πρώτη Δημοκρατία το 1795.