Ασιατική οικονομική κρίση 1997

Η ασιατική οικονομική κρίση έπληξε μεγάλο μέρος της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ασίας ξεκινώντας τον Ιούλιο του 1997 και προκάλεσε φόβους για παγκόσμια οικονομική κατάρρευση λόγω της μετάδοσης. Ωστόσο, η ανάκαμψη το 1998-1999 ήταν ταχεία και οι ανησυχίες για κατάρρευση υποχώρησαν. Η κρίση ξεκίνησε στην Ταϊλάνδη στις 2 Ιουλίου, με την οικονομική κατάρρευση του μπατ αφού η κυβέρνηση της Ταϊλάνδης αναγκάστηκε να επιμείνει λόγω έλλειψης ξένου νομίσματος, για να υποστηρίξει τη σύνδεση του νομίσματος με το δολάριο των ΗΠΑ. Ακολούθησε πάραυτα φυγή κεφαλαίων, προκαλώντας μιαν διεθνή αλυσιδωτή αντίδραση. Εκείνη την εποχή, η Ταϊλάνδη είχε αποκτήσει ένα βάρος εξωτερικού χρέους.^[1] Καθώς η κρίση εξαπλώθηκε, το μεγαλύτερο μέρος της Νοτιοανατολικής Ασίας και αργότερα η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία είδαν την κατάρρευση των νομισμάτων τους.^[2] Ακολούθησε η υποτίμηση των χρηματιστηριακών αγορών τους με τις τιμές άλλων περιουσιακών στοιχείων και μιαν απότομη αύξηση του ιδιωτικού χρέους.^[3]

Το Κατά Κεφαλήν ΑΕΠ συγκεκριμένων ασιατικών κρατών

Η Νότια Κορέα, η Ινδονησία και η Ταϊλάνδη ήταν οι χώρες που επλήγησαν περισσότερο από την κρίση. Το Χονγκ Κονγκ, το Λάος, η Μαλαισία και οι Φιλιππίνες επλήγησαν επίσης από την ύφεση. Το Μπρουνέι, η Κίνα, η Σιγκαπούρη, η Ταϊβάν και το Βιετνάμ επηρεάστηκαν λιγότερο, αν και όλες υπέφεραν από απώλεια ζήτησης και εμπιστοσύνης σε ολόκληρη την περιοχή. Η Ιαπωνία επηρεάστηκε επίσης, αν και λιγότερο.

Οι λόγοι εξωτερικού χρέους προς ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκαν από 100% σε 167% στις τέσσερις μεγάλες οικονομίες της Ένωσης Εθνών της Νοτιοανατολικής Ασίας (ASEAN) το 1993-96, και στη συνέχεια εκτινάχθηκαν πέρα από το 180% κατά τη χειρότερη περίοδο της κρίσης. Στη Νότια Κορέα, οι αναλογίες αυξήθηκαν από 13% σε 21% και στη συνέχεια έως και 40%, ενώ οι άλλες βόρειες πρόσφατα βιομηχανοποιημένες χώρες τα πήγαν πολύ καλύτερα. Μόνο στην Ταϊλάνδη και τη Νότιο Κορέα αυξήθηκαν οι αναλογίες εξυπηρέτησης χρέους προς εξαγωγές.^[4]

Αν και οι περισσότερες από τις κυβερνήσεις της Ασίας είχαν φαινομενικά υγιείς δημοσιονομικές πολιτικές, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) παρενέβη για να ξεκινήσει ένα πρόγραμμα 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τη σταθεροποίηση των νομισμάτων της Νοτίου Κορέας, της Ταϊλάνδης και της Ινδονησίας, οικονομίες που επλήγησαν ιδιαίτερα από την κρίση.^[5] Ωστόσο, οι προσπάθειες για τον περιορισμό μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δεν συνέβαλαν στη σταθεροποίηση της εγχώριας κατάστασης στην Ινδονησία. Μετά από 30 χρόνια στην εξουσία, ο Πρόεδρος της Ινδονησίας Σουχάρτο αναγκάστηκε να παραιτηθεί στις 21 Μαΐου 1998 στον απόηχο των εκτεταμένων ταραχών που ακολούθησαν απότομες αυξήσεις των τιμών που προκλήθηκαν από τη δραστική υποτίμηση της ρουπίας. Οι επιπτώσεις της κρίσης παρέμειναν μέχρι το 1998. Το 1998, η ανάπτυξη στις Φιλιππίνες μειώθηκε σχεδόν στο μηδέν. Μόνον η Σιγκαπούρη και η Ταϊβάν απεδείχθησαν σχετικά απομονωμένες από το σοκ, αλλά και οι δύο επλήγησαν σοβαρά, η πρώτη λόγω του μεγέθους της και της γεωγραφικής της θέσης μεταξύ Μαλαισίας και Ινδονησίας. Μέχρι το 1999, οι οικονομίες της Ασίας είχαν αρχίσει να ανακάμπτουν. Μετά την κρίση, οι οικονομίες στην περιοχή εργάστηκαν για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα και την καλύτερη χρηματοπιστωτική εποπτεία.

Μέχρι το 1999, η Ασία προσέλκυε σχεδόν το ήμισυ της συνολικής εισροής κεφαλαίων στις αναπτυσσόμενες χώρες. Ειδικότερα, οι οικονομίες της Νοτιοανατολικής Ασίας διατήρησαν υψηλά επιτόκια ελκυστικά για τους ξένους επενδυτές που αναζητούσαν υψηλό ποσοστό απόδοσης. Ως αποτέλεσμα, οι οικονομίες της περιοχής έλαβαν μεγάλη εισροή χρημάτων και γνώρισαν μια δραματική αύξηση των τιμών των περιουσιακών στοιχείων. Ταυτόχρονα, οι περιφερειακές οικονομίες της Ταϊλάνδης, της Μαλαισίας, της Ινδονησίας, της Σιγκαπούρης και της Νοτίου Κορέας παρουσίασαν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, 8–12% ΑΕΠ, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Αυτό το επίτευγμα αναγνωρίστηκε ευρέως από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένου του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, και είναι γνωστό ως μέρος του «ασιατικού οικονομικού θαύματος».

Παραπομπές

1. «Asian Financial Crisis: When the World Started to Melt». EuroMoney. Δεκεμβρίου 1997. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2015.
2. Yamazawa, Ippei (September 1998). «The Asian Economic Crisis and Japan». The Developing Economies 36 (3): 332–351. doi:10.1111/j.1746-1049.1998.tb00222.x. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-09-24. https://web.archive.org/web/20150924032900/http://www.ide.go.jp/English/Publish/Periodicals/De/pdf/98_03_05.pdf. Ανακτήθηκε στις 16 November 2015.
3. Kaufman: pp. 195–6
4. «Key Indicators of Developing Asian and Pacific Countries 2003». Asian Development Bank 34. August 2003. http://www.adb.org/publications/key-indicators-developing-asian-and-pacific-countries-2003. Ανακτήθηκε στις 16 November 2015.
5. «Global Waves of Debt: Causes and Consequences». World Bank (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Μαΐου 2022.