Άγια των Αγίων
όρος της εβραϊκής Βίβλου / From Wikipedia, the free encyclopedia
Τα Άγια των Αγίων (εβρ. קֹדֶשׁ הַקֳּדָשִׁים, τιβερ. προφορά Qṓḏeš HaQŏḏāšîm ή απλούστερα הדְּבִיר = «Χα-Ντβιρ») είναι ο όρος με τον οποίο η Εβραϊκή Βίβλος αναφέρεται στο εσώτερο ιερό της Σκηνής του Μαρτυρίου, όπου εκδηλωνόταν η παρουσία του Θεού, σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση. Χωροθετείτο από 4 στύλους, που συγκρατούσαν το τμήμα της τέντας υπό το οποίο φυλασσόταν η Κιβωτός της Διαθήκης πάνω από το δάπεδο. Η Κιβωτός περιείχε τις Δέκα εντολές, που δόθηκαν από τον Θεό στον Μωυσή στο αναφερόμενο στη Βίβλο ως Όρος Σινάι. Αργότερα ο Σολομών κατασκεύασε τον Ναό στην Ιερουσαλήμ, όπου υποτίθεται ότι φυλασσόταν η Κιβωτός.
Οι Σταυροφόροι συνέδεσαν τα Άγια των Αγίων με το λεγόμενο «Φρέαρ των Ψυχών»[1], το οποίο βρίσκεται κάτω από τον βράχο στο κέντρο του Θόλου του Βράχου.