Διαδικασία πρώτων βοηθειών σε πνιγμονή From Wikipedia, the free encyclopedia
Η λαβή Χάιμλιχ[1] ή χειρισμός Χάιμλιχ, επίσης γνωστός ως κοιλιακές ωθήσεις ή πιέσεις, είναι τεχνική πρώτων βοηθειών που χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση της απόφραξης των ανώτερων αεραγωγών (ή πνιγμονής) από ξένα αντικείμενα.[2][3][4] Ο Αμερικανός ιατρός Χένρι Χάιμλιχ συχνά πιστώνεται την επινόησή του.[5] Για να εκτελέσει κοιλιακές ωθήσεις, ένας διασώστης στέκεται πίσω από το θύμα πνιγμονής και χρησιμοποιεί τα χέρια για να ασκήσει πίεση στο κάτω μέρος του διαφράγματος. Αυτό συμπιέζει τους πνεύμονες και ασκεί πίεση στο αντικείμενο που βρίσκεται είτε στο φάρυγγα είτε στο λάρυγγα είτε στην τραχεία, σε μια προσπάθεια να το αποβάλει.
Τα περισσότερα σύγχρονα πρωτόκολλα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας, του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Καρδιοαναπνευστικής Ανάνηψης, συνιστούν διάφορα στάδια για την απόφραξη των αεραγωγών, σχεδιασμένα να εφαρμόζουν ένα αυξανόμενο επίπεδο πίεσης. Τα περισσότερα πρωτόκολλα συνιστούν την ενθάρρυνση του θύματος να βήξει, ακολουθούμενη από δυνατά χτυπήματα στην πλάτη και, τέλος, κοιλιακές ωθήσεις ή ωθήσεις στο στήθος ως έσχατη λύση. Ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές συνιστούν επίσης εναλλαγή μεταξύ κοιλιακών ωθήσεων και χτυπημάτων στην πλάτη.[6][7]
Ο θωρακοχειρουργός και ιατρικός ερευνητής Χένρι Χάιμλιχ, γνωστός για τη διάδοση των κοιλιακών ωθήσεων, ισχυρίστηκε ότι τα χτυπήματα στην πλάτη αποδείχθηκε ότι προκαλούν θάνατο τοποθετώντας ξένα αντικείμενα στην τραχεία.[8] Μια μελέτη του Πανεπιστημίου Γέιλ το 1982 από τους Ντέι (Day), ΝτουΜπουά (DuBois) και Κρέλιν (Crelin) που έπεισε την Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρεία να σταματήσει να συνιστά χτυπήματα στην πλάτη για την αντιμετώπιση πνιγμονής χρηματοδοτήθηκε εν μέρει από το ίδρυμα του ίδιου του Χάιμλιχ.[9] Σύμφωνα με τον Δρ Ρότζερ Γουάιτ της Mayo Clinic και της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας (ΑΚΕ), «Δεν υπήρξε ποτέ καμία επιστήμη εδώ. Ο Χάιμλιχ καταδυνάστευσε την επιστήμη σε όλη την πορεία με τις επιδέξιες τακτικές του και τον εκφοβισμό του, και όλοι, συμπεριλαμβανομένων και ημών στην AHA, υπέκυψαν».[10]
Από το 1985 έως το 2005, οι κοιλιακές ωθήσεις ήταν η μόνη συνιστώμενη θεραπεία για την πνιγμονή στις δημοσιευμένες κατευθυντήριες γραμμές της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας και του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού. Το 2006, και οι δύο οργανισμοί[εκκρεμεί παραπομπή] άλλαξαν δραστικά πορεία και «υποβάθμισαν» τη χρήση της τεχνικής. Για τα θύματα με συνείδηση, οι νέες κατευθυντήριες γραμμές συνιστούσαν πρώτα την εφαρμογή χτυπημάτων στην πλάτη. Εάν αυτή η μέθοδος αποτύγχανε να αφαιρέσει την το εμπόδιο στους αεραγωγούς, οι διασώστες έπρεπε στη συνέχεια να εφαρμόσουν κοιλιακές ωθήσεις. Για τα αναίσθητα θύματα, οι νέες κατευθυντήριες γραμμές συνιστούσαν ωθήσεις στο στήθος.
Ο Χάιμλιχ προώθησε επίσης τις κοιλιακές ωθήσεις ως αντιμετώπιση στον πνιγμό[11] και στις κρίσεις άσθματος.[12] Ο Ερυθρός Σταυρός αμφισβητεί τώρα αυτούς τους ισχυρισμούς. Το Ινστιτούτο Χάιμλιχ έχει σταματήσει να υποστηρίζει στον ιστότοπό του ότι η λαβή Χάιμλιχ πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως μέτρο πρώτων βοηθειών για τα θύματα πνιγμού. Ο υιός του Χάιμλιχ, Πίτερ Μ. Χάιμλιχ, ισχυρίζεται ότι τον Αύγουστο του 1974 ο πατέρας του δημοσίευσε την πρώτη από μια σειρά ψευδών αναφορών περιπτώσεων, προκειμένου να προωθήσει τη χρήση κοιλιακών ωθήσεων για διάσωση παρ΄ ολίγον πνιγμού.[13][14] Οι κατευθυντήριες γραμμές διάσωσης πνιγμού του 2005 της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας[15] δεν συμπεριέλαβαν αναφορές στο έργο του Χάιμλιχ και προειδοποίησε κατά της χρήσης της λαβής Χάιμλιχ για διάσωση θυμάτων πνιγμού ως αναπόδεικτη και επικίνδυνη, λόγω του κινδύνου εμετού που οδηγεί σε αναρρόφηση.[15]
Τον Μάιο του 2016, ο Χένρι Χάιμλιχ, τότε 96 ετών, ισχυρίστηκε ότι χρησιμοποίησε προσωπικά τη λαβή για να σώσει τη ζωή ενός συγκατοίκου στον οίκο ευγηρίας του στο Σινσινάτι. Λέγεται ότι ήταν είτε η πρώτη είτε η δεύτερη φορά που ο ίδιος ο Χάιμλιχ χρησιμοποίησε την ομώνυμη λαβή του για να σώσει τη ζωή κάποιου σε μια μη προσομοιωμένη κατάσταση πνιγμονής.[16] Σύμφωνα με τον υιό του Χάιμλιχ, Πίτερ Μ. Χάιμλιχ, «και οι δύο "διασώσεις" ήταν ψεύτικες».[17]
Ένα θύμα πνιγμονής συνήθως δεν είναι σε θέση να μιλήσει και μπορεί να μην είναι σε θέση να παράγει δυνατό ήχο. Ένα καθολικό σημάδι πνιγμονής έχει οριστεί ως σιωπηλή ένδειξη από ένα άτομο που δεν μπορεί να αναπνεύσει και συνίσταται στην τοποθέτηση και των δύο χεριών στο λαιμό κάποιου ενώ προσπαθεί να προσελκύσει την προσοχή άλλων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν.[18]
Τόσο ο Αμερικανικός Ερυθρός Σταυρός όσο και η Εθνική Υπηρεσία Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου (NHS) συμβουλεύουν ότι για μια πρώτη προσπάθεια, ένας διασώστης θα πρέπει να ενθαρρύνει τον ασθενή να αποβάλει το εμπόδιο βήχοντας. Ως δεύτερο μέτρο, ο διασώστης θα πρέπει να δώσει πέντε χτυπήματα στην πλάτη αφού γείρει τον ασθενή προς τα εμπρός. Οι κοιλιακές ωθήσεις συνιστώνται μόνο εάν αυτές οι μέθοδοι αποτύχουν.
Ο Αμερικανικός Ερυθρός Σταυρός, το NHS, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Καρδιοαναπνευστικής Ανάνηψης και η Mayo Clinic συνιστούν έναν επαναλαμβανόμενο κύκλο πέντε χτυπημάτων στην πλάτη και πέντε κοιλιακών ωθήσεων.[19][20][21][7] Δεν συνιστώνται σε παιδιά ηλικίας κάτω του ενός έτους.[22][20] Σε αντίθεση με τις επικρατούσες αμερικανικές και ευρωπαϊκές συμβουλές, το Αυστραλιανό Συμβούλιο Καρδιοαναπνευστικής Ανάνηψης συνιστά θωρακικές ωθήσεις αντί για κοιλιακές ωθήσεις.[23]
Για να εκτελέσει κοιλιακές ωθήσεις, ένας διασώστης στέκεται πίσω από ένα όρθιο θύμα, χρησιμοποιώντας τα χέρια για να ασκήσει ισχυρή πίεση στο κάτω μέρος του διαφράγματος. Για παράδειγμα, η WebMD συνιστά ο διασώστης να κάνει μια γροθιά με το ένα χέρι και να πιάσει τη γροθιά με το άλλο για να πιέσει και τα δύο ακριβώς πάνω από τον ομφαλό του ασθενούς. Αυτό συμπιέζει τους πνεύμονες και ασκεί πίεση σε οποιοδήποτε αντικείμενο βρίσκεται στην τραχεία σε μια προσπάθεια να το αποβάλει. Η πίεση ισοδυναμεί με τεχνητά επαγόμενο βήχα. Για να βοηθηθεί ένα πιο μεγαλόσωμο άτομο, μπορεί να χρειαστεί περισσότερη δύναμη.[24] Η Mayo Clinic συνιστά την ίδια τοποθέτηση της γροθιάς και του χεριού, με ανοδικές ωθήσεις σαν ο διασώστης να προσπαθεί να σηκώσει το θύμα.[7]
Εάν το θύμα δεν μπορεί να λάβει πίεση στην κοιλιά (για παράδειγμα, σε περίπτωση εγκυμοσύνης ή υπερβολικής παχυσαρκίας), συνιστώνται θωρακικές ωθήσεις.[25] Αυτές εφαρμόζονται στο κάτω μισό του θωρακικού κλωβού, αλλά όχι στο τελικό σημείο (η ξιφοειδής απόφυση, η οποία θα μπορούσε να σπάσει).
Είναι δυνατό για τα συνειδητά θύματα πνιγμονής να εκτελέσουν τη διαδικασία στον εαυτό τους, χωρίς βοήθεια.[26]
Λόγω της έντονης φύσης της διαδικασίας, ακόμη και όταν εκτελείται σωστά, οι κοιλιακές ωθήσεις μπορούν να τραυματίσουν το θύμα. Μώλωπες στην κοιλιά είναι πολύ πιθανοί και μπορεί επίσης να συμβούν πιο σοβαροί τραυματισμοί, συμπεριλαμβανομένου του κατάγματος της ξιφοειδούς απόφυσης ή των πλευρών.[27] Το NHS συνιστά ότι τα θύματα που υποβάλλονται σε κοιλιακές ωθήσεις θα πρέπει να αναζητήσουν ιατρική βοήθεια μετά το συμβάν.[20]
Ερευνητές στο Βασιλικό Νοσοκομείο του Μπρόμπτον έχουν αποδείξει ότι τα επίπεδα των ενδοθωρακικών πιέσεων (50-60 cmH2O) που ασκούνται από τις εσωτερικές κοιλιακές ωθήσεις είναι παρόμοια με εκείνα που παράγονται όταν η δύναμη κατευθύνεται τόσο προς τα μέσα όσο και προς τα πάνω. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αυτό μπορεί να είναι ευκολότερο να εκτελεστεί με λιγότερη ανησυχία για τραυματισμό στο θωρακικό κλωβό ή στα άνω κοιλιακά όργανα. Οι αυτοχορηγούμενες κοιλιακές ωθήσεις από τους συμμετέχοντες στη μελέτη παρήγαγαν παρόμοιες πιέσεις με εκείνες που δημιουργήθηκαν από τη χορήγηση πρώτων βοηθειών. Οι υψηλότερες πιέσεις παρήχθησαν από τους συμμετέχοντες που εκτελούσαν κοιλιακή ώθηση πιέζοντας στο πίσω μέρος μιας καρέκλας (115 cmH2O).[28][29]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.