Ab urbe condita

Η λατινική φράση ab urbe condita (επίσης conditae urbis Anno: AUC ή a.u.c.), που επί λέξει σημαίνει «από κτίσεως πόλεως»,^[1] αναφέρεται στην ίδρυση της Ρώμης που τοποθετείται κατά παράδοση στο έτος 753 π.Χ. Η φράση έχει χρησιμοποιηθεί από ορισμένους Ρωμαίους ιστορικούς ως αφετηρία του ημερολογίου τους, αν και το συνηθέστερο σύστημα χρονολόγησης των Ρωμαϊκών ετών ήταν η αναφορά των ονομάτων των δύο υπάτων κάθε έτους. Το όνομα του αυτοκράτορα χρησιμοποιήθηκε επίσης για να προσδιορίσει τα έτη, ιδιαίτερα στην βυζαντινή αυτοκρατορία μετά από το 537, όταν ο Ιουστινιανός Α' απαίτησε τη χρήση του.

Αντωνινιανός του Πακατιανού, σφετεριστή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Φιλίππου, που χρονολογείται το 248-249 μ.Χ.. Επιγράφεται, στη μπροστινή όψη, IMP TI CL MAR PACATIANVS P[ΙVS] F[ELIX] IN[VICTVS], και στην πίσω όψη, ROMAE AETER[NAE] AN[NO] MIL[LESIMO] ET PRIMO («Στην αιώνια Ρώμη, στα χίλια έτη και πρώτο της», δηλαδή 1001 έτη μετά την ίδρυσή της το 753 π.Χ.).

Επίσης, με τον ίδιο τίτλο είναι γνωστό και το έργο του Τίτου Λίβιου, στο οποίο καταγράφει την ιστορία της Ρώμης από την ίδρυση της μέχρι το 9 π.Χ. Μόνο ένα μέρος του έργου έχει σωθεί.

Παραπομπές

1. Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2002). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας (2η έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας. ISBN 960-86190-1-7.