Φυσικές επιστήμες

Φυσικές επιστήμες (αγγλικά: natural science = «επιστήμη της φύσης») είναι οι επιστήμες που μελετούν, με σκοπό να περιγράψουν, να προβλέψουν και να κατανοήσουν τα φυσικά φαινόμενα. Στις επιστήμες της φύσης, οι υποθέσεις πρέπει να ορίζονται επιστημονικά για να θεωρούνται επιστημονικές θεωρίες. Η εγκυρότητα, η ακρίβεια και κοινωνικοί μηχανισμοί διασφαλίζουν ποιοτικό έλεγχο, έχοντας, επίσης, ως ομότιμα κριτήρια την επαναληψιμότητα των ευρημάτων, ανάμεσα σε άλλα κριτήρια και μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για το σκοπό αυτό.

Οι φυσικές επιστήμες ερευνούν για να κατανοήσουν πώς ο κόσμος και το σύμπαν γύρω μας λειτουργούν. Υπάρχουν πέντε (5) κύριες φυσικές επιστήμες: 1) Χημεία (κέντρο), 2) Αστρονομία, Γεωεπιστήμες, Φυσική και Βιολογία (δεξιόστροφα από πάνω αριστερά).

Οι φυσικές επιστήμες αρχικά διαχωρίζονται στους ακόλουθους πέντε κύριους (4) κλάδους^[1]:

1. Χημεία
2. Φυσική
3. Βιολογία
4. Αστρονομία
5. Γεωεπιστήμες

Όλοι αυτοί οι κλάδοι έχουν πολλές παραπέρα υποδιαιρέσεις^[2]. Στην αναλυτική παράδοση της Δυτικής Κοινωνίας, οι εμπειρικές και ιδιαίτερα οι φυσικές επιστήμες χρησιμοποιούν εργαλεία, από προηγούμενα υπάρχουσες επιστήμες, όπως τα Μαθηματικά και τη Λογική^[3], μετατρέποντας φυσικές πληροφορίες, μέσω μετρήσεων, σε αριθμούς - δεδομένα, από τους οποίους μπορούν να εξαχθούν πιο ξεκάθαρα συμπεράσματα για τους «φυσικούς νόμους». Η Ιστορία και οι Ανθρωπιστικές επιστήμες επίσης χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους, αλλά βασίζονται περισσότερο σε ποιοτική έρευνα, και αυτό τις κάνει να αποκαλούνται μερικές φορές «μαλακές επιστήμες» (soft sciences), ενώ οι φυσικές επιστήμες που δίνουν έμφαση στα ποσοτικά δεδομένα, που η έρευνά τους παράγει, δοκιμάζει και επιβεβαιώνει, μέσω της επιστημονικής μεθόδου, μερικές φορές αποκαλούνται «σκληρές επιστήμες»^[4].

Οι σύγχρονες φυσικές επιστήμες επέτυχαν πιο κλασσικές προσεγγίσεις στη Φυσική Φιλοσοφία, που έχει τις ρίζες τις (κυρίως) στην Αρχαία Ελλάδα. Ο Γαλιλαίος Γαλιλέι, ο Ρενέ Ντεκάρτ, ο Σερ Φράνσις Μπέικον και ο Ισαάκ Νεύτων διαπραγματεύτηκαν τα ωφελήματα χρησιμοποιώντας προσεγγίσεις που περιείχαν περισσότερους μαθηματικούς, αλλά και πειραματικούς μεθοδικούς τρόπους. Παρόλα αυτά, φιλοσοφικές προοπτικές, εικασίες και προϋποθέσεις, συχνά παραβλέφθηκαν και παρέμειναν προαπαιτούμενα στις φυσικές επιστήμες^[5]. Συστηματική συλλογή δεδομένων, που συμπεριλαμβάνει την ερευνητική επιστήμη, επέτυχε να ενσωματωθεί, ως μεθοδολογία, στις φυσικές επιστήμες, τουλάχιστον από το 16^ο αιώνα, περιγράφοντας και ταξινομώντας φυτά, ζώα, ορυκτά και άλλα^[6]. Ακόμη και στις μέρες μας, η ιστορία των φυσικών επιστημών προτείνουν τις παρατηρησιακές περιγραφές, στοχεύοντας σε δημοφιλή ακροατήρια^[7].

Αναφορές, παρατηρήσεις και σημειώσεις

1. Σημείωση: Επειδή στα αγγλικά υπάρχουν οι διακριτοί όροι Natural sciences και Physical sciences, οι αγγλόφωνες και κάποιες άλλες χώρες ακολουθούν την αρχική διαίρεση των Natural sciences σε Βιολογία και Physical sciences και έπειτα των Physical sciences στις υπόλοιπες.
2. Σημείωση: Πολλές από αυτές τις υποδιαιρέσεις αναφέρονται στο πρότυπο «Επιστήμη», δεξιά.
3. Σημείωση: Η Λογική συχνά συμπεριλαμβάνεται στα Μαθηματικά ως κλάδος τους.
4. Lagemaat 2006, p. 283.
5. Hugh G Gauch Jr, Scientific Method in Practice (Cambridge: Cambridge University Press, 2003), pp 71–73.
6. Oglivie 2008, pp. 1–2.
7. "Natural History". Princeton University WordNet. Retrieved October 21, 2012.