Ο Στέλιος Σπεράντζας ή Σπεράντσας (Σμύρνη, 1888[5][6] - Αθήνα, 6 Ιουνίου 1962[5][6]) ήταν Έλληνας οδοντίατρος, πανεπιστημιακός καθηγητής και λογοτέχνης. Υπήρξε ο στιχουργός των δύο πρώτων ύμνων του Πανιωνίου ΓΣΣ[7][8].
| Στέλιος Σπεράντζας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1888[1][2][3] Σμύρνη |
| Θάνατος | 8 Ιουνίου 1962[4] Αθήνα[4] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Σπουδές | Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | οδοντίατρος διδάσκων πανεπιστημίου λογοτέχνης ποιητής συγγραφέας ακτινολόγος |
| Εργοδότης | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών |
| Υπογραφή | |
 | |
Βιογραφία
Γεννήθηκε το 1888 στη Σμύρνη όπου και ανατράφηκε. Σπούδασε στην Ευαγγελική Σχολή της γενέτειράς του και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου σπούδασε ιατρική (αναγορεύτηκε διδάκτορας το 1915). Στη συνέχεια υπηρέτησε για επτά χρόνια στις ένοπλες δυνάμεις ως ακτινολόγος. Το 1922 διορίστηκε διευθυντής του ακτινολογικού στα κρατικά αντιφυματικά ιατρεία ενώ μετά την απόκτηση του πτυχίου οδοντιατρικής κατά το 1932 μετέβη στο Παρίσι όπου ειδικεύτηκε στην ορθοδοντική[9]. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εξελέγη το 1933 ως ο πρώτος καθηγητής του τμήματος ορθοδοντικής του Πανεπιστημίου Αθηνών[5] όπου δίδαξε μέχρι το 1952. Απεβίωσε το βράδυ της 6ης Ιουνίου του 1962 μετά από χρόνια και επώδυνη ασθένεια[6].
Υπήρξε συνεργάτης εφημερίδων και περιοδικών της Σμύρνης όπως η «Αρμονία», ο «Αριστοτέλης» και η «Νέα Σμύρνη»[5]. Το 1946 ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών[10] ενώ διετέλεσε συνεργάτης και μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Μικρασιατικά Χρονικά»[5]. Σύμφωνα με τα αρχεία της ελληνικής Μασονικής Στοάς ο Σπεράντζας ήταν ελευθεροτέκτονας[11].Υπήρξε πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της «Ελληνικής Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών» https://logotehnesiatroi.gr/και συγγραφέας του μοναδικού μέχρι σήμερα ιστορικού βιβλίου «Οι Έλληνες γιατροί λογοτέχνες από την άλωση της Πόλης ως τα σήμερα» https://mariasot.blogspot.com/2021/06/65.html
Συγγραφικό έργο
Ποίηση
Ο Σπεράντζας εμφανίστηκε στα γράμματα το 1901 όταν κέρδισε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό για τη δημιουργία του ύμνου του Πανιωνίου Σμύρνης[7][9] και το ίδιο έτος εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Ιάδες αύραι»[9]. Ακολούθησαν οι «Συμφωνίες» (1905), τα «Ψηφιδωτά» (1920), το «Όταν φεύγουν οι ώρες» (1922), οι «Γαλάζιες ρίμες» (1947), ο «Ορφικός λόγος» (1952) και το «Λάλον ύδωρ» (1959)[5]. Ενδιάμεσα το 1931, σε συνεργασία με τους συνθέτες Αλ. Παναγιωτόπουλο και Διονύσιο Λαυράγκα, δημιούργησε το δεύτερο ύμνο του Πανιωνίου[8].
Παιδική λογοτεχνία
Ο Σπεράντζας υπήρξε γόνιμος συγγραφέας έργων της παιδικής λογοτεχνίας έχοντας στο ενεργητικό του ποιητικές συλλογές («Παιδικές ψυχές», «Σαν τα πουλιά», «Μικρές φωνές» κλπ), θεατρικά έργα αλλά και το πεζογράφημα του 1951 «Ταξιδεύοντας με τον Κοντορεβιθούλη»[5].
Επιστημονικά συγγράμματα
Μεταξύ των επιστημονικών έργων του Σπεράντζα ξεχωρίζει το ογκώδες σύγγραμμα «Ορθοδοντική», το οποίο όταν εκδόθηκε ήταν το πρώτο του είδους του στην Ελλάδα[5]. Άλλα έργα του είναι «Αι ακτίνες Ραίντγκεν εν τη διαγνώσει της σκωληκοειδίτιδος», το «Υπόμνημα προς την Κοινωνίαν των Εθνών επί τη λήψει νομοθετικών μέτρων διά την προφύλαξιν εκ των κινδύνων Χ και του Ραδίου», «Η φυματίωσις», τα «Ορθοδοντικά μελετήματα» κλπ[12].
Άλλα έργα
Εκτός των παραπάνω, ο Σπεράντζας έγραψε τα σενάρια για έξι μελοδράματα («Μαύρη πεταλούδα», τα «Κασσιανή», «Αμφιτρύων» κλπ) καθώς και μια διασκευή του Άσματος Ασμάτων για ορατόριο[5]. Εξέδωσε επίσης τις μελέτες «Μπάιρον», τα «Στο δρόμο του στοχασμού» και «Οι Έλληνες γιατροί λογοτέχνες από την άλωση της Πόλης ως τα σήμερα»[5].
Παραπομπές
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
