Σιγίλλιο

Με το όνομα σιγίλλιο, (ή σιγίλιο, ή και σιγγίλιο), φέρονταν κατά τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία τα σημαντικότερα επίσημα αυτοκρατορικά έγγραφα που αφορούσαν κυρίως θέματα εξωτερικής πολιτικής τα οποία συνηθέστερα χρησιμοποιούσε η βυζαντινή διπλωματία. Παρόμοια επίσης έγγραφα ήταν και εκείνα που περιείχαν αποφάσεις επί σπουδαίων διοικητικών ζητημάτων καθώς και σε λίαν προνομιακές τακτοποιήσεις ζητημάτων.

Από την παραπάνω πολιτειακή χρήση της εποχής εκείνης χαρακτηρίσθηκαν ομοίως ως σιγίλλια τα πατριαρχικά και συνοδικά έγγραφα καλούμενα επίσης και "σιγιλώδη γράμματα ή επιστολές" που γράφονταν αρχικά επί περγαμηνής. Ανάλογα δε με το περιεχόμενό τους διακρίνονταν σε ρυθμιστικά, επιβεβαιωτικά, αφοριστικά κ.λπ.

Γενικό χαρακτηριστικό των πάσης φύσεως τέτοιων εγγράφων ή επιστολών, σιγιλλίων, ήταν η "απηωρημένη" (= εξαρτημένη) συνήθως μολύβδινη σφραγίδα (βούλα), λατινικά "sigillum", εξ ου και η ονομασία τους, που συνόδευε τα έγγραφα αυτά.

Με πατριαρχικά σιγίλια συνηθέστερα αναγνωρίζονταν ή ιδρύονταν μοναστήρια, επισκοπές, εκκλησιαστικές σχολές, τοπικές δικαιοδοσίες, ή υπαγωγές αυτών, όπως και μεταξύ επισκοπών καθώς επίσης και περιπτώσεις αφορισμών.

Δείτε επίσης

• Χρυσόβουλο