Ζεπ Ντίτριχ

Ο Γιόζεφ (Zεπ) Ντίτριχ (28 Μαΐου 1892 - 21 Απριλίου 1966) ήταν στρατηγός των μονάδων Waffen-SS. Πριν από το 1929, ήταν ο σοφέρ και σωματοφύλακας του Αδόλφου Χίτλερ, αλλά έλαβε γρήγορη προαγωγή μετά τη συμμετοχή του στις εξωδικαστικές εκτελέσεις των πολιτικών αντιπάλων των SA κατά την εκκαθάριση του 1934, γνωστή ως Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Αργότερα διοίκησε την 6η Στρατιά τεθωρακισμένη Στρατιά κατά τη διάρκεια της μάχης των Αρδενών. Παρόλο που δεν είχε επίσημη εκπαίδευση, ο Ντίτριχ μαζί με τον Πάουλ Χάουσερ, ανώτατο αξιωματικό της Waffen-SS, έφτασε τον βαθμό του Στρατηγού. Μετά τον πόλεμο φυλακίστηκε από τους συμμάχους για εγκλήματα πολέμου και αργότερα από τη Δυτική Γερμανία για τη συμμετοχή του στη νύχτα των μεγάλων μαχαιριών του 1934.

Ζεπ Ντίτριχ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Sepp Dietrich (Γερμανικά)
Γέννηση	28  Μαΐου 1892[1][2][3] Hawangen
Θάνατος	21  Απριλίου 1966[1][4] ή 22  Απριλίου 1966[5] Λούντβιγκσμπουργκ[6]
Αιτία θανάτου	έμφραγμα του μυοκαρδίου
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Λούντβιγκσμπουργκ
Χώρα πολιτογράφησης	Γερμανία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γερμανικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός στρατιωτικός
Περίοδος ακμής	1919
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα
Ποινική κατάσταση
Κατηγορίες εγκλήματος	έγκλημα πολέμου
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	SS-Oberst-Gruppenführer/Waffen-SS
Πόλεμοι/μάχες	Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	μέλος του Ράιχσταγκ της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης Βουλευτής του Γερμανικού Ράιχ
Βραβεύσεις	Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού μετά Φύλλων Δρυός, Ξιφών και Αδαμάντων Μεγαλόσταυρος του Στρατιωτικού Τάγματος της Σαβοΐας Χρυσή καρφίτσα του Ναζιστικού Κόμματος Pour le Mérite Blood Order[7] Μεγαλόσταυρος Ιππότης του Τάγματος των Αγίων Μαυρικίου και Λαζάρου Μεγαλόσταυρους ιππότης του Τάγματος του Στέμματος της Ιταλίας
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Πρώτα χρόνια

Ο Ζεπ Ντίτριχ γεννήθηκε στις 28 Μαΐου 1892 στο Χάβανγκεν, κοντά στο Μέμινγκεν στο Βασίλειο της Βαυαρίας, στη Γερμανική Αυτοκρατορία. Το 1911 εντάχθηκε στον Βαυαρικό στρατό με το 4. Bayerisches Feldartillerie-Regiment "König" (4ο Βαυαρικό Σύνταγμα Πεδινού Πυροβολικού «Βασιλεύς») στο Άουγκσμπουργκ. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε με το Βαυαρικό πυροβολικό. Προήχθη στο βαθμό του Δεκανέα το 1917 και του απονεμήθηκε ο Σιδηρούς Σταυρός Β΄ τάξης. Το 1918 προήχθη στον βαθμό του λοχία και του απονεμήθηκε ο Σιδηρούς Σταυρός Α΄ τάξης και το Βαυαρικό Στρατιωτικό Μετάλλιο 3ης τάξης με ξίφη.^{[8][9][9][10]}

Περίοδος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ντίτριχ εργάστηκε ως αστυνομικός και τελωνειακός υπάλληλος.^[9] Ο Ντίτριχ προσέγγισε την ιδεολογία του ναζισμού μέσω του Christian Weber, ο οποίος ήταν ο εργοδότης του στο σταθμό ανεφοδιασμού Tankstelle-Blau-Bock στο Μόναχο. Εντάχθηκε στο Ναζιστικό Κόμμα (NSDAP) το 1928, εργάστηκε στον Eher Verlag, τον εκδοτικό οίκο του NSDAP. Αργότερα έγινε διοικητής της προσωπικής σωματοφυλακής, επιλεγμένης από τις τάξεις της Schutzstaffel (SS), του Χίτλερ. Ο αριθμός μέλους του στο NSDAP ήταν 89.015 και ο αριθμός στα SS ήταν 1.117. Στις 5 Ιανουαρίου 1930, ο Ντίτριχ εξελέγη στο Ράιχσταγκ ως εκπρόσωπος της Κάτω Βαυαρίας.^[8]

Μέχρι το 1931 είχε γίνει SS-Gruppenführer. Όταν το ναζιστικό κόμμα ανήλθε στην εξουσία το 1933, ανέβηκε γρήγορα στην ιεραρχία. Έγινε διοικητής της Σωματοφυλακής SS Aδόλφος Χίτλερ (LSSAH) και μέλος του κρατικού συμβουλίου της Πρωσίας. Ως ένας από τους κοντινούς ανθρώπους του Χίτλερ, ο Ντίτριχ ήταν συχνά σε θέση να αγνοήσει τον προϊστάμενο της SS, τον Χάινριχ Χίμλερ. Η LSSAH τελικά εξελίχθηκε σε μια μεραρχία ελίτ των μονάδων Waffen-SS. Αν και η μονάδα υπαγόταν θεωρητικά στον Χίμλερ, ο Ντίτριχ ήταν ο πραγματικός διοικητής της.^[11]

Το καλοκαίρι του 1934 ο Ντίτριχ διαδραμάτισε βασικό ρόλο στη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Ο Χίτλερ, μαζί με τον Ντίτριχ και μια μονάδα της Σωματοφυλακής του, ταξίδεψαν στο Μπαντ Βίσζεε για να επιβλέψουν προσωπικά τη σύλληψη του Ερνστ Ρεμ στις 30 Ιουνίου. Αργότερα στις 17:00 περίπου, ο Ντίτριχ έλαβε διαταγή από τον Χίτλερ για να σχηματίσει μια «ομάδα εκτέλεσης» και να μεταβεί στη φυλακή του Στάντελχαϊμ όπου κρατούνταν ορισμένοι ηγέτες της Sturmabteilung (SA). Εκεί στην αυλή της φυλακής, η ομάδα εκτέλεσης της LSSAH πυροβόλησε πέντε στρατηγoύς της SA και έναν συνταγματάρχη. Λίγο αργότερα, ο Ντίτριχ προήχθη σε SS-Obergruppenführer, τον ανώτατο τότε βαθμό των SS. ^[12]

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος

Μετά την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ντίτριχ οδήγησε την LSSAH κατά τη διάρκεια της γερμανικής επίθεσης στην Πολωνία το 1939 και αργότερα στις Κάτω Χώρες. Μετά την παράδοση της Ολλανδίας, η LSSAH μεταφέρθηκε νότια στη Γαλλία στις 24 Μαΐου 1940. Έλαβε θέση 15 μίλια νοτιοδυτικά της Δουνκέρκης κατά μήκος της γραμμής του καναλιού του ποταμού Άα, αντιμετωπίζοντας την αμυντική γραμμή των Συμμάχων κοντά στο Βάτεν (Watten). Εκείνο το βράδυ ο Χίτλερ διέταξε να σταματήσει η προέλαση, με το Βρετανικό εκστρατευτικό σώμα να παγιδεύεται. Η LSSAH σταμάτησε τη νύχτα, ωστόσο την επόμενη μέρα, παραβιάζοντας τις εντολές του Χίτλερ, ο Ντίτριχ διέταξε το ΙΙΙ τάγμα να διασχίσει το κανάλι και να καταλάβει την κορυφογραμμή από όπου οι Βρετανοί παρατηρητές πυροβολικού έβαζαν το σύνταγμα σε κίνδυνο. Αντί να κατηγορηθεί για την πράξη του, ο Ντίτριχ τιμήθηκε με τον Σταυρό των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού. Κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας, η LSSAH ήταν υπεύθυνη για δολοφονία αιχμαλώτων πολέμου στη σφαγή του Wormhoudt.^[13]

Ο Ντίτριχ παρέμεινε στη διοίκηση της LSSAH στη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, προτού προαχθεί για να διοικήσει το Α΄ Σώμα Πάντσερ SS, που είχε υπαχθεί στην Ομάδα Στρατιών Κέντρου, στο Ανατολικό Μέτωπο. Το 1943, απεστάλη στην Ιταλία για να πάρει πίσω την ερωμένη του Μπενίτο Μουσολίνι, Κλαρέττα Πετάτσι. ^[10]

Ο Ντίτριχ διοίκησε το Α΄ Σώμα Πάντσερ SS στη Μάχη της Νορμανδίας. Διοίκησε επίσης την 5η Στρατιά Πάντσερ κατά τα τελευταία στάδια αυτής της εκστρατείας και αργότερα ο Χίτλερ του έδωσε εντολή διοικήσεως της νεοσύστατης 6ης Στρατιάς Πάντσερ SS. Ο Ντίτριχ την οδήγησε στη Μάχη των Αρδεννών (Δεκέμβριος 1944-Ιανουάριος 1945). Είχε ανατεθεί σε αυτόν το καθήκον αυτό επειδή, λόγω της απόπειρας πραξικοπήματος της 20ης Ιουλίου 1944, ο Χίτλερ δεν εμπιστευόταν τους αξιωματικούς του Βέρμαχτ. Στις 17 Δεκεμβρίου, η υπό τις διαταγές του Ντίτριχ Ομάδα Μάχης Πάιπερ δολοφόνησε 84 αιχμάλωτους στρατιώτες των Η.Π.Α. κοντά στο Μαλμεντύ του Βελγίου, στη γνωστή ως σφαγή του Μαλμεντύ.^[8]

Τον Μάρτιο του 1945, 6η Στρατιά Πάντσερ SS και η LSSAH πρωτοστάτησαν στην Επιχείρηση Ξύπνημα της Άνοιξης, μια επίθεση στην Ουγγαρία κοντά στη λίμνη Μπάλατον με στόχο την εξασφάλιση των τελευταίων πετρελαϊκών αποθεμάτων που εξακολουθούσαν να είναι διαθέσιμα για τη Γερμανία. Παρά τις πρώτες νίκες, το σχέδιο ήταν υπερβολικά φιλόδοξο και απέτυχε. Μετά την αποτυχία αυτή, η 6η Στρατιά Πάντσερ SS και η LSSAH υποχώρησαν στην περιοχή της Βιέννης. Ως σημάδι ντροπής, οι μονάδες Waffen-SS που συμμετείχαν στη μάχη διατάχθηκαν από τον Χίτλερ για να αφαιρέσουν τα επιγράμματα πού έφεραν το όνομα του Αδόλφου Χίτλερ. Ο Ντίτριχ δεν ανάφερε τη διαταγή στα στρατεύματά του και λίγο αργότερα, τα στρατεύματα του Ντίτριχ αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν από τη Βιέννη από τις δυνάμεις του Σοβιετικού Στρατού. Ο Ντίτριχ, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του, παραδόθηκε στις 9 Μαΐου 1945 στην αμερικανική 36η Μεραρχία Πεζικού στην Αυστρία.^[14]

Θάνατος

Μετά την αποφυλάκισή του συμμετείχε ενεργά στις δραστηριότητες της HIAG, της μεγαλύτερης οργάνωσης βετεράνων των Waffen-SS. Η HIAG πρωταγωνίστησε στις προσπάθειες για τη νομική, οικονομική και ιστορική αποκατάσταση του Waffen-SS, με περιορισμένη επιτυχία. Το 1966 ο Ντίτριχ πέθανε από καρδιακή προσβολή. Έξι χιλιάδες πολίτες, συμπεριλαμβανομένων πολλών πρώην ανδρών SS, παρακολούθησαν την κηδεία του. Ο Ντίτριχ ήταν παντρεμένος δύο φορές: διαζευγμένος από την πρώτη σύζυγό του, το 1937 και ξαναπαντρεύτηκε το 1942. Είχε τρία παιδιά, πριν από το δεύτερο γάμο του ήταν επισκέπτης της Salon Kitty.^[15][16]

Εγκλήματα πολέμου

Ο Ντίτριχ κατηγορήθηκε ως ο κατηγορούμενος αριθ. 11 από το αμερικανικό στρατιωτικό δικαστήριο στο Νταχάου ("Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής εναντίον Valentin Bersin et al." Υπόθεση 6-24), από τις 16 Μαΐου 1946 έως τις 16 Ιουλίου 1946. Την ημέρα εκείνη καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη στη δίκη για τη σφαγή του Mαλμεντύ και για τη συμμετοχή του στην εντολή εκτέλεσης Αμερικανών αιχμαλώτων πολέμου. Λόγω μαρτυρίας στην υπεράσπισή του από άλλους Γερμανούς αξιωματικούς, η ποινή του μειώθηκε στα 25 χρόνια. Εισήλθε στη φυλακή εγκληματιών πολέμου των ΗΠΑ στο Λάντσμπεργκ στη Βαυαρία. Ο Ντίτριχ υπηρέτησε μόνο δέκα χρόνια και απελευθερώθηκε υπό καθεστώς απαγόρευσης των ποινών στις 22 Οκτωβρίου 1955.^[17][18][19]

Συνελήφθη στο Λούντβιχσμπουργκ (Ludwigsburg) τον Αύγουστο του 1956 και κατηγορήθηκε για το ρόλο του στη δολοφονία των ηγετών της SA κατά τη διάρκεια της Νύχτας των μεγάλων μαχαιριών το 1934. Στις 14 Μαΐου 1957 καταδικάστηκε σε 19 μήνες και επέστρεψε στη στρατιωτική φυλακή των ΗΠΑ στο Λάντσμπεργκ. Απελευθερώθηκε λόγω καρδιακής πάθησης και προβλημάτων κυκλοφορίας στα πόδια του στις 2 Φεβρουαρίου 1958. Μέχρι τότε είχε ήδη εκτίσει σχεδόν ολόκληρη την 19μηνη ποινή του^[17][18][20] .

Πηγές

1. «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Josef-Dietrich. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
2. (Αγγλικά) SNAC. w6q97gwj. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
3. (Αγγλικά) Find A Grave. 11946. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
4. filmportal.de. 9f7ff60ee76042ffa0cf3bcfc72d13cc. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
5. (Αγγλικά) Find A Grave. Ανακτήθηκε στις 29  Αυγούστου 2019.
6. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30  Δεκεμβρίου 2014.
7. Ανακτήθηκε στις 13  Οκτωβρίου 2022.
8. Snyder 1994, σελ. 66.
9. Zentner & Bedurftig 1997, σελ. 197.
10. Ailsby 1997, σελ. 33.
11. Biondi 2000, σελ. 7.
12. Cook & Bender 1994, σελίδες 22, 23.
13. Flaherty 2004, σελίδες 143, 154.
14. Dollinger 1967, σελ. 198.
15. Το Salon Kitty ήταν οίκος ανοχής του Βερολίνου που χρησιμοποιούσε η ναζιστική υπηρεσία πληροφοριών, η Sicherheitsdienst (SD), για σκοπούς κατασκοπείας κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.
16. Stein 1984, σελ. 238.
17. Caddick-Adams 2014, σελ. 753.
18. Large 1987.
19. Hyde 1985, σελ. 372.
20. Parker 2014, σελ. 216.

Βιβλιογραφία

• Ailsby, Christopher (1997). SS: Roll of Infamy. Motorbooks Intl. ISBN 0-7603-0409-2.
• Biondi, Robert (2000). SS Officers list : (as of 30 January 1942) : SS-Standartenfuhrer to SS-Oberstgruppenfuhrer : Assignments and Decorations of the Senior SS Officer Corps. Schiffer Military History Publishing. ISBN 978-0-7643-1061-4.
• Caddick-Adams, Peter (2014). Snow and Steel: The Battle of the Bulge, 1944–45. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-933514-5.
• Cook, Stan· Bender, Roger James (1994). Leibstandarte SS Adolf Hitler: Uniforms, Organization, & History. San Jose, CA: R. James Bender. ISBN 978-0-912138-55-8.
• Dollinger, Hans (1967) [1965]. The Decline and Fall of Nazi Germany and Imperial Japan. New York: Bonanza. ISBN 978-0-517-01313-7.
• Flaherty, T. H. (2004) [1988]. The Third Reich: The SS. Time-Life. ISBN 1-84447-073-3.
• Hyde, Montgomery (1985). Crimes and Punishment. Marshall Cavendish. ISBN 978-0863073724.
• Large, David C. (1987). «Reckoning without the Past: The HIAG of the Waffen-SS and the Politics of Rehabilitation in the Bonn Republic, 1950–1961». The Journal of Modern History (University of Chicago Press) 59 (1): 79–113. doi:10.1086/243161. https://archive.org/details/sim_journal-of-modern-history_1987-03_59_1/page/79.
• MacKenzie, S.P. (1997). Revolutionary Armies in the Modern Era: A Revisionist Approach. New York: Routledge. ISBN 9780415096904.
• Messenger, Charles (2005). Hitler's Gladiator: The Life and Wars of Panzer Army Commander Sepp Dietrich. London. ISBN 978-1-84486-022-7.
• Charles Messenger (1988). Hitler's Gladiator: The Life and Times of Oberstgruppenfuhrer and Panzergeneral-Oberst Der Waffen-SS Sepp Dietrich. London. ASIN B000OFQ62W.
• Neitzel, Sönke (2007). Tapping Hitler's Generals: Transcripts of Secret Conversations, 1942–45. Frontline Books. ISBN 978-1-84415-705-1.
• Parker, Danny S. (2014). Hitler's Warrior: The Life and Wars of SS Colonel Jochen Peiper. Boston: Da Capo Press. ISBN 978-0-306-82154-7. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2017.
• Snyder, Louis (1994) [1976]. Encyclopedia of the Third Reich. Da Capo Press. ISBN 978-1-56924-917-8.
• Stein, George H. (1984). The Waffen SS: Hitler's Elite Guard at War, 1939–1945. Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 0-8014-9275-0.
• Zentner, Christian· Bedurftig, Friedemann (1997) [1991]. The Encyclopedia of the Third Reich. New York: Da Capo Press. ISBN 978-0-3068079-3-0.

• Cachay, Klaus· Bahlke, Steffen· Mehl, Helmut (2000). Echte Sportler – gute Soldaten. Die Sportsozialisation des Nationalsozialismus im Spiegel von Feldpostbriefen (στα Γερμανικά). Weinheim, München Germany: Beltz Juventa. ISBN 978-3-7799-1130-2.
• Heinz Höhne (1966). Der Orden unter dem Totenkopf. Hamburg: Verlag Der Spiegel. Μετάφραση στα αγγλικά: The Order of the Death's Head, The Story of Hitler's SS. Μτφρ. Richard Barry. London: Pan Books. 1969. ISBN 0-330-02963-0.
• Meyer, Georg (1987). «Auswirkungen des 20. Juli 1944 auf das innere Gefüge der Wehrmacht bis Kriegsend und auf das soldatische Selbstverständnis im Vorfeld des westdeutschen Verteidigungsbeitrages bis 1950/51» [Effects of 20 July 1944 on the internal structure of the Armed Forces to end the war and the soldier's self-understanding in advance of the West German defense contribution to 1950/51]. Aufstand des Gewissens. Der militärische Widerstand gegen Hitler und das NS-Regime 1933–45 [Revolt of conscience. The military resistance against Hitler and the Nazi regime from 1933 to 1945] (στα Γερμανικά) (3η έκδοση). Herford, Germany: E.S. Mittler. ISBN 978-3-8132-0197-0.
• Scherzer, Veit (2007). Die Ritterkreuzträger 1939–1945 Die Inhaber des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939 von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündeter Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchives [The Knight's Cross Bearers 1939–1945 The Holders of the Knight's Cross of the Iron Cross 1939 by Army, Air Force, Navy, Waffen-SS, Volkssturm and Allied Forces with Germany According to the Documents of the Federal Archives] (στα Γερμανικά). Jena, Germany: Scherzers Militaer-Verlag. ISBN 978-3-938845-17-2.
• Thomas, Franz (1997). Die Eichenlaubträger 1939–1945 Band 1: A–K [The Oak Leaves Bearers 1939–1945 Volume 1: A–K] (στα Γερμανικά). Osnabrück, Germany: Biblio-Verlag. ISBN 978-3-7648-2299-6.
• Thomas, Franz· Wegmann, Günter (1998). Die Ritterkreuzträger der Deutschen Wehrmacht 1939–1945 Teil III: Infanterie Band 4: C–Dow [The Knight's Cross Bearers of the German Wehrmacht 1939–1945 Part III: Infantry Volume 4: C–Dow] (στα Γερμανικά). Osnabrück, Germany: Biblio-Verlag. ISBN 978-3-7648-2534-8.