Ιταλός αρχιτέκτονας From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ρέντσο Πιάνο (ιταλ. Renzo Piano, Γένοβα, 14 Σεπτεμβρίου 1937) είναι Ιταλός διακεκριμένος αρχιτέκτονας.
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Γόνος οικογενείας οικοδόμων, ο Πιάνο γεννήθηκε το 1937 στη Γένοβα. Φοίτησε στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου (απόφ. 1964) και στη συνέχεια εργάστηκε στον κατασκευαστικό τομέα μαζί με τον Αμερικανό αρχιτέκτονα Λούις Καν και τον Ζ. Μακόφσκυ. Από το 1971 αρχίζει μια συνεργασία με τον Ρίτσαρντ Ρότζερς, καρπός της οποίας ήταν και το Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού στο Παρίσι, το επονομαζόμενο και Μπωμπούργκ. Το 1981 ο Πιάνο ιδρύει το δικό του τεχνικό γραφείο, το οποίο σήμερα διαθέτει υποκαταστήματα στο Παρίσι, τη Γένοβα και τη Νέα Υόρκη, απασχολώντας προσωπικό 150 ατόμων. Τα φουτουριστικά του σχέδια εφαρμόστηκαν όχι μόνο στον κατασκευαστικό κλάδο, αλλά και στο βιομηχανικό σχέδιο· το 1999, η ελβετική εταιρεία ρολογιών χειρός Σουότς (Swatch), εξέδωσε ένα μοντέλο σε δικό του σχέδιο, αφετηρία του οποίου υπήρξε το Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού. Τα έργα του, με πιο γνωστό ίσως το Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού στο Παρίσι, έχουν διακριθεί για την καινοτόμο τους σύλληψη και έχουν αποσπάσει δεκάδες βραβεία, μεταξύ αυτών το Βραβείο Πρίτσκερ (1998), ενώ ο Πιάνο έχει τιμηθεί από την πατρίδα του με το Μετάλλιο της Τιμής της Δημοκρατίας της Ιταλίας (Ordine al merito della Repubblica Italiana), την υψηλότερη διάκριση της γενέτειράς του.
Έχει σχεδιάσει κτίρια σε όλο τον κόσμο: το Menil Collection στο Χιούστον, το Σταθμό του Διεθνούς Αεροδρομίου Kansai στην Οσάκα, το Ίδρυμα Beyeler στην Ελβετία, το Πολιτιστικό Κέντρο Jean-Marie Tjibaou στη Νέα Καληδονία, την Πλατεία Potsdamer στο Βερολίνο, το Αμφιθέατρο Parco Della Musica στη Ρώμη, τη Βιβλιοθήκη Morgan στη Νέα Υόρκη, το Μουσείο Φυσικής και Επιστήμης (newMetropolis) στο Άμστερνταμ και πολλά άλλα.
Έχει διαλέξει σε σημαντικά πανεπιστήμια όπως: το Πανεπιστήμιο της Κολομβίας στη Νέα Υόρκη, το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας στη Φιλαδέλφια, τη Σχολή Αρχιτεκτονικής του Όσλο, την Κεντρική Πολυτεχνική Σχολή του Λονδίνου κ. ά. Εκθέσεις της δουλειάς του έχουν γίνει παγκοσμίως, για παράδειγμα Παρίσι, Λονδίνο, Βερολίνο, Σάο Πάολο, Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, Βοστώνη, Σίδνευ, Τόκιο κ.τ.λ.
Το σπουδαίο αρχιτεκτονικό έργο του Ρέντσο Πιάνο του έχει αποφέρει βραβεία όπως:
Ο Πιάνο ασχολήθηκε με τα ελαφριά περιβλήματα, πειραματιζόμενος ιδίως με πλαστικές και εντατικές κατασκευές. Ο μηχανικός που έκανε τους υπολογισμούς για αυτές τις κατασκευές ονομάζεται, Flavio Marano και δουλεύει ακόμα και σήμερα στο Building Workshop ως διαχειριστής. Ως χτίστης δούλεψε ο αδερφός του Ermanno Piano. Το 1970 κατασκεύασε το ‘Italian Industry Pavillion’ που αποτελεί μία χαλύβδινη δομημένη κατασκευή με ενισχυμένη επένδυση πολυεστέρα και πανέλα οροφής.
Η συνεργασία του Ρένζο πιάνο με τον Ρίτσαρντ Ρότζερς (Richard Rogers) ήταν αυτή που εκτόξευσε και τους δύο σε διεθνή διάκριση. Το έργο, του οποίου ο ρόλος είχε καθοριστική σημασία για την καριέρα του Πιάνο και του προσέφερε παγκόσμια αναγνώριση είναι το Centre George Pompidou, γνωστό και ως Beaubourg, το οποίο είναι σχεδιασμένο με προδιαγραφές High-Tech αρχιτεκτονικής και ταυτόχρονα καθορίζει μία νέα σχέση, πιο οικεία με τον πολιτισμό. Τα Ιταλικά Γραφεία Β+Β στο Novedrate (1971-73) , καθώς και τα Σπίτια Ελεύθερης Κατοψης (Free Plan Houses) στο Μιλάνο (1972-74) αποτελούν έργα αυτής της γόνιμης συνεργασίας.
Με συνεργάτη τον Πίτερ Ράις (Peter Rice), ο Πιάνο ξεκίνησε μία έντονα πειραματική φάση με ποικίλα έργα που οδήγησαν σε μία μεγάλη ‘μάζα’ από προβληματισμούς και ακολούθως στην προσέγγιση που έχει διαμορφώσει όλες τις μεταγενέστερες εργασίες. Συγκεντρωνόταν πλέον στην κοινωνική λειτουργία, στα εργαλεία και στην διαδικασία κατασκευής του κτιρίου. Από τα έργα του με τον Ράις, ο Πιάνο έχει δηλώσει ότι έμαθε τη τέχνη της ακοής και της κατανόησης των ανθρώπων, ικανότητα που θεωρεί απαραίτητη για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των ανθρώπων με τα έργα του και όχι να ανταγωνίζεται για φήμη και δόξα. Κατασκεύασαν μαζί δύο πειραματικά οχήματα: το Ιπτάμενο Χαλί (Flying Carpet) το 1978 και το Πειραματικό Φίατ (Fiat Vss Experimental) 1978-1990. Συμμετείχαν μαζί επίσης σε τηλεοπτικό πρόγραμμα το ‘ Open Site’, μέσα από το οποίο ήθελαν να δείξουν την αρχιτεκτονική ως προιόν της τεχνολογικής ανακάλυψης, δηλαδή παρουσίαζαν εργαλεία, κατασκευαστικές μεθόδους, υλικά κτλ. Ακόμη, το πρόγραμμα που είχαν αναλάβει για την Γειτονιά της UNESCO (UNESCO Neighbourhood Workshop) βοήθησε τον ίδιο τον Ρέντσο Πιάνο στην εξάπλωση και τον επαναπροσδιορισμό της δικής του προσέγγισης της αρχιτεκτονικής. Με αυτό το έργο στόχευε να βρει την στρατηγική που δε θα έσωζε μόνο απομονωμένα ιστορικά μνημεία, αλλά και ολόκληρα ιστορικά κέντρα με τα ήθη και τις παραδόσεις τους.
Ορισμένα από τα γνωστότερά του έργα ανά τον κόσμο περιλαμβάνουν τον ουρανοξύστη Σαρντ στο Λονδίνο, το Διεθνές Αεροδρόμιο Κανσάι στην Οζάκα της Ιαπωνίας, αλλά και το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο Νέο Φάληρο (πρώην εγκαταστάσεις ιπποδρόμου).
Για τη δημιουργία του Centre George Pompidou ο Ρέντσο Πιάνο συνεργάστηκε με τον Richard Rogers. Στόχος τους ήταν το συγκεκριμένο κτίριο να αποτελέσει σημαντικό κόμβο σε ένα πανεθνικό δίκτυο πολιτιστικών ανταλλαγών. Ταυτόχρονα, βασική τους πρόθεση ήταν η ανίχνευση μίας νέας σχέσης με τον πολιτισμό. Το κέντρο αυτό αποτελείται από 6 ορόφους και βρίσκεται κοντά στην παλιά περιοχή Μαρέ του Παρισιού. Αποτελεί μία τομή στην τεχνικά προσανατολισμένη αρχιτεκτονική τόσο με το πλέγμα των σωληνοειδών αγωγών στην ανατολική πρόσοψη, όσο και με τις πρωτότυπες κυλιόμενες σκάλες από γυαλί μήκους 166 μέτρων στο δυτικό μέτωπο. Αποτελεί την υπέρτατη έκφραση του μοντερνιστικού ιδανικού του κτιρίου-μηχανή, καθώς και την πιο πρόσφατη έννοια του κτιρίου ως σύνολο μερών. Εγκλωβίζει, δηλαδή, το χειραφετικό πνεύμα του Παρισιού, αντικαθιστώντας τον πολιτιστικό ελιτισμό και την απομόνωση των τεχνών με μία ενεργό και προσβάσιμη μηχανή στην οποία οι τέχνες μπορούν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους για όλα τα κοινωνικά στρώματα. Το έντονου χρώματος μέταλλο και οι σωλήνες εξυπηρετούν μία αστική, συμβολική και εκφραστική λειτουργία, και όχι τεχνική. Το Centre George Pompidou αποτελεί μία δημιουργική κατασκευή, όχι μόνο για την καριέρα του Πιάνο, άλλα και για την αρχιτεκτονική της εποχής του γενικότερα.
Ο Ρέντσο Πιάνο, λαμβάνοντας στοιχεία από τον πολιτισμό των γύρω τοπικών χωριών, συνέλαβε αυτό το πολιτιστικό κέντρο, ως μία σειρά από ξύλινα ¨περίπτερα¨ τοποθετημένη σε μία στενή χερσόνησο. Στην πλευρά που βλέπει στη λιμνοθάλασσα, όπου κυριαρχούν ισχυροί άνεμοι, ο αρχιτέκτονας έστησε μία σειρά από κατασκευές με ξύλινα τοιχώματα που κυμαίνονται από 9 εώς 28 μέτρα. Ταυτόχρονα, ένας διπλού δέρματος σχεδιασμός καθιστά αυτές τις προσόψεις αρκετά ανθεκτικές ακόμη και κατά τη διάρκεια τροπικών καταιγίδων, καθώς αυτές είναι, επίσης, σχεδιασμένες για να δεχτούν το φυσικό φως και αέρα μέσω φυσικής καμινάδας. Υπάρχουν τρία λειτουργικά ¨χωριά¨ στο συγκρότημα. Το πρώτο περιέχει τις δημόσιες περιοχές και χώρους εκθέσεων, το δεύτερο, αμφιθέατρο, αίθουσες συναντήσεων και το τρίτο τους χώρους διδασκαλίας και διοίκησης. Παρ’ όλη την έμφαση του στην τοπική κουλτούρα, ο Πιάνο συνδυάζει τη χρήση του ξύλου και του φυσικού αερισμού με το γυαλί και τα στοιχεία αλουμινίου.
Το ίδρυμα Beyeler αποτελεί παράδειγμα αρχιτεκτονικής αυτοσυγκράτησης και μαεστρίας. Βρίσκεται δίπλα σε έναν πολυσύχναστο δρόμο, προς τον οποίο η όψη του κτιρίου κλείνει, καθώς είναι σχεδιασμένη με τοίχωμα από πορφυρίτη από την Παταγονία, Οι τοίχοι αναδύονται σταδιακά από τη γη και το νερό από ένα πάρκο για να υποστηρίξουν μία διάφανη, χαλύβδινη, γυάλινη οροφή που φωτίζει το κτίριο σε αντίθεση με τους πέτρινους τοίχους. Εντός του ιδρύματος, οι γκαλερί, οι λευκοί τοίχοι και τα ανοιχτόχρωμα ξύλινα δάπεδα προσφέρουν ένα βαθμό ηρεμίας στο ίδρυμα που ζήτησε ο ιδρυτής του Ernst Beyeler. Η έμφαση στο φυσικό φωτισμό προσφέρει ιδανικές συνθήκες προβολής για την εντυπωσιακή συλλογή ιμπρεσσιονιστικής και μοντέρνας τέχνης από τον Beyeler, καθώς και τα πολυάριθμα έργα που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια προσωρινών εκθέσεων.
Το Renzo Piano Building Workshop γραφείο, του οποίου το προσωπικό, σήμερα, υπερβαίνει τα 100 άτομα ειδικευμένα στην αρχιτεκτονική και την μηχανολογιά, απλώνεται με μία ασυνήθιστη διαμόρφωση στην πλαγιά της δυτικής Γένοβας, έχοντας θέα τη θάλασσα. Το κλιμακωτό σχέδιο υπενθυμίζει γειτονικές ταράτσες που απλώνονται κάτω προς την ακτή. Τελεφερίκ των 8 ατόμων εξυπηρετούν την εγκατάσταση. Σχεδιάστηκε σαν ένα θερμοκήπιο εξαιτίας της ανάγκης για τη μελέτη φυτικών ειδών. Η οροφή αποτελείται από πλαστικοποιημένο ξύλινο πλαίσιο, το οποίο εδράζεται σε μικρής διατομής μεταλλικές κολώνες. Διπλά τζάμια με ενδιάμεσο στρώμα αέρα βοηθούν να διατηρηθεί η αύξηση της θερμοκρασίας όσο το δυνατόν χαμηλότερη, ταυτόχρονα το κτίριο δέχεται ένα μεγάλο ποσό φυσικού φωτός στους χώρους εργασίας και θέα προς τη θάλασσα. Εκτός από τον πέτρινο τοίχο στην πλαγιά του βουνού, οι υπόλοιποι τοίχοι είναι από γυαλί. Σύμφωνα με τον Ρέντσο Πιάνο : ¨το ατελιέ αυτό έχει φτιαχτεί με βάση τον χώρο, τον ήλιο και τη φύση.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
