Ντίτριχ φον Μπερν

Ο Ντίτριχ φον Μπερν (που πήρε το όνομά του από την πόλη Μπερν, στα μεσαιωνικά άνω γερμανικά η Βερόνα) είναι θρυλικός ήρωας των γερμανικών ηρωικών θρύλων που προήλθε ως μια θρυλική εκδοχή του βασιλιά και γενάρχη των Οστρογότθων βασιλέων της Ιταλίας Θεοδώριχου του Μέγα (475-526).^[1]

Ντίτριχ φον Μπερν
Ο Ντίτριχ φον Μπερν μάχεται με δράκους
Πληροφορίες ασχολίας
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Θρύλοι για τον Θεοδώριχο υπήρχαν ήδη λίγο μετά το θάνατό του το 526. Η παλαιότερη λογοτεχνία που έχει διασωθεί από διάφορους γερμανόφωνους λαούς και αναφέρει τον ήρωα Ντίτριχ φον Μπερν, περιλαμβάνει τα παλαιοαγγλικά ποιήματα Γουίντσιθ, Ντεόρ και Βάλντερε, το παλαιογερμανικό ποίημα Ωδή του Χίλντεμπραντ (830) και τις επιγραφές στον ρουνόλιθο Ροκ. Μια άλλη σημαντική πηγή για θρύλους του ήρωα είναι το παλαιοσκανδιναβικό Σάγκα του Ντίτριχ, το οποίο γράφτηκε από γερμανικές πηγές.

Εκτός από τους θρύλους που περιγράφουν λεπτομερώς γεγονότα που κατά κάποιο τρόπο αντικατοπτρίζουν την ιστορική ζωή του Θεοδώριχου, πολλοί από τους θρύλους αναφέρονται στις μάχες του Ντίτριχ με μυθικά πλάσματα. Ο Ντίτριχ εμφανίζεται επίσης ως υποστηρικτικός χαρακτήρας σε άλλα ηρωικά ποιήματα, όπως στο Τραγούδι των Νιμπελούνγκεν, και αναφέρεται συχνά σε έργα της μεσαιωνικής γερμανικής λογοτεχνίας.^[2]

Τα ποιήματα με ήρωα τον Ντίτριχ ήταν εξαιρετικά δημοφιλή κατά τον Μεσαίωνα και αργότερα, αλλά έγιναν συχνά στόχος κριτικής από εκκλησιαστικούς συγγραφείς. Αν και ορισμένα συνέχισαν να τυπώνονται τον 17ο αιώνα, οι περισσότεροι θρύλοι ξεχάστηκαν μετά το 1600. Αναβίωσαν και έγιναν αντικείμενο ακαδημαϊκών σπουδών κατά τον 19ο και τον 20ό αιώνα, ιστορίες για τον Ντίτριχ είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στο Νότιο Τιρόλο, το σκηνικό πολλών περιπετειών του.^[3]

Η θρυλική ζωή του Ντίτριχ

Ο Ντίτριχ μάχεται με τον νάνο βασιλιά Λάουριν, σιντριβάνι στο Μπολτσάνο

Ο Ντίτριχ εξορίζεται από τον Ερμανάριχο από το βασίλειό του της Βερόνας και ζει για πολλά χρόνια στην αυλή του Αττίλα, μέχρι να επιστρέψει με έναν Ουννικό στρατό για να νικήσει τον Ερμάριχο στη Ραβέννα. Οι δύο γιοι του Αττίλα σκοτώνονται στη μάχη και ο Ντίτριχ επιστρέφει στον Αττίλα για να πάρει εκδίκηση για τον θάνατό τους, αργότερα εκδικείται σκοτώνοντας τον Ερμάριχο. Η μακρά παραμονή του Ντίτριχ στο περιβάλλον του Αττίλα αντιπροσωπεύει τη νεότητα του Θόδωριχου που πέρασε στη βυζαντινή αυλή.

Η περίοδος της εξορίας του διανθίζεται με καταπληκτικά κατορθώματα: μάχεται ενάντια σε νάνους, δράκους, γίγαντες και άλλα μυθικά όντα, καθώς και άλλους ήρωες όπως ο Ζίγκφριντ. Επιπλέον, έχει μια σειρά από μυθολογικά χαρακτηριστικά με πιο αξιοσημείωτο το ότι πολλά κείμενα τον καταγράφουν να έχει την ικανότητα να βγάζει φωτιές από το στόμα του.

Σχετικά με τον θάνατό του, ένας θρύλος αναφέρει ότι ο Ντίτριχ οδηγήθηκε στην Κόλαση όταν πήδηξε πάνω σε ένα μαύρο άλογο που ήταν ο διάβολος. Στα ηρωικά έργα του ύστερου Μεσαίωνα, από όλους τους θρυλικούς ήρωες μόνο ο Ντίτριχ σώζεται μετά από μια μεγάλη μάχη. Τότε ένας νάνος τον οδήγησε μακριά και έκτοτε δεν τον έχουν ξαναδεί. Ο νάνος είπε στον ήρωα ότι «το βασίλειό του δεν είναι αυτού του κόσμου». Η χρήση λέξεων που θυμίζουν τα λόγια του Χριστού στο κατά Ιωάννην 18:36 (Το βασίλειό μου δεν είναι αυτού του κόσμου) μετατρέπει την αρχική πτώση στην κόλαση σε σωτηρία.

Ο Ντίτριχ χαρακτηρίζεται σοφός και δίκαιος ηγεμόνας σε αντίθεση με τον τυραννικό Ερμάριχο. Πολλά από τα γεγονότα που ειπώθηκαν για αυτόν δεν έχουν καμία βάση στην ιστορία του Θεοδώριχου, αν και μερικά θα μπορούσαν να σχετίζονται με τις εμπειρίες του πατέρα του Θεοδέμιρου. ^[4]

Διαφορές μεταξύ Ντίτριχ και Θεοδώριχου

Ο Ντίτριχ πολεμά με έναν αγριάνθρωπο, από χειρόγραφο του 1470

Ο Ντίτριχ φον Μπερν και ο Μέγας Θεοδώριχος αντιμετωπίζονταν συνήθως ως το ίδιο πρόσωπο σε όλο τον Μεσαίωνα. Ωστόσο, οι ζωές τους έχουν αρκετές σημαντικές διαφορές και ιστορικές ανακρίβειες. Ενώ ο Θεοδώριχος ο Μέγας κατέκτησε την Ιταλία ως εισβολέας, ο Ντίτριχ φον Μπερν απεικονίζεται ως εξόριστος στην αυλή του Αττίλα από το νόμιμο βασίλειό του στην Ιταλία από τον κακό του θείο Ερμανάριχο. Επίσης, ο Ντίτριχ απεικονίζεται ως σύγχρονος του βασιλιά των Ούννων Αττίλα, που πέθανε το 453, και θείος του είναι ο Γερμανός βασιλιάς Ερμανάριχος, που πέθανε το 370). Ο Ντίτριχ είναι βασιλιάς της Βερόνας (η Βέρνη του ονόματός του) και όχι της Ραβέννας, πρωτεύουσας του ιστορικού Θεοδώριχου. Η σύνδεση με τη Βερόνα μαρτυρείται τουλάχιστον από τον 11ο αιώνα σε λατινικά χρονικά.^[5]

Οι διαφορές μεταξύ της γνωστής ζωής του Θεοδώριχου και της εικόνας του Ντίτριχ στους σωζόμενους θρύλους συνήθως αποδίδονται στη μακρόχρονη προφορική παράδοση που συνεχίστηκε μέχρι τον 16ο αιώνα. Το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι ο Θεοδώριχος ήταν ένας εισβολέας και όχι ο νόμιμος βασιλιάς της Ιταλίας και γεννήθηκε λίγο μετά το θάνατο του Αττίλα και εκατό χρόνια μετά το θάνατο του ιστορικού βασιλιά των Γότθων Ερμανάριχου. Οι διαφορές μεταξύ Ντίτριχ και Θεοδώριχου είχαν ήδη επισημανθεί από παλιά - όπως στο Αυτοκρατορικό χρονικό (1140/1150), το παλαιότερο ιστορικό έργο στη γερμανική γλώσσα, στο οποίο ο ανώνυμος συγγραφέας αποκαλεί τον θρύλο του Ντίτριχ ψέμα και λέει ότι δεν τεκμηριώνεται γραπτώς - και οδήγησαν σε μια μακροχρόνια κριτική της προφορικής παράδοσης η οποία ωστόσο δεν απέτρεψε την ευρεία δημοτικότητα και μετάδοση των θρύλων.^[6]

Παραπομπές

1. . «britannica.com/topic/Dietrich-von-Bern».
2. . «researchgate.net/Dietrich_von_Bern_Germanic_Hero_or_Medieval_King_On_the_Sources_of_Dietrichs_Fluchtand_Rabenschlacht».
3. . «homepage.univie.ac.at/Theoderich.pdf» (PDF).
4. . «sagen.at/texte/sagen/sagen_deutma/dietrichvonbern».
5. . «deepblue.lib.umich.edu/bitstream/Dietrich von Bern and "Historical" Narrative in the GermanMiddle Ages».
6. . «rosen-garten-saga.fandom.com/Dietrich_von_Bern».