Έλληνας ιστορικός και καθηγητής πανεπιστημίου From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Νίκος Σβορώνος (12 Ιουλίου 1911 - 26 Απριλίου 1989) ήταν σημαντικός Έλληνας ιστορικός με ιδιαίτερη επιρροή[3] στη σύγχρονη ιστοριογραφία στην Ελλάδα.
Νίκος Σβορώνος | |
---|---|
Γέννηση | 12 Ιουλίου 1911 [1] Λευκάδα |
Θάνατος | 26 Απριλίου 1989[2] Αθήνα |
Υπηκοότητα | Ελλάδα και Γαλλία |
Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, École pratique des hautes études, Εθνικό Ινστιτούτο Ανατολικών Γλωσσών και Πολιτισμών και Πανεπιστήμιο του Παρισιού |
Επιστημονική σταδιοδρομία | |
Ερευνητικός τομέας | Ελληνική ιστορία και Ιστοριογραφία |
Ιδιότητα | ιστορικός και διδάσκων πανεπιστημίου |
δεδομένα ( ) |
Ο Νίκος Σβορώνος γεννήθηκε το 1911 στη Λευκάδα. Προερχόταν από βενιζελική οικογένεια[4]. Στα μαθητικά του χρόνια ήταν συνεκδότης του μαθητικού χειρόγραφου περιοδικού Νέος δρόμος (1926-1927)[5]. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1935 έως το 1936 εργάστηκε στο Μέγα λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης του εκδοτικού οίκου Δ. Δημητράκος[6]. Εργάσθηκε στο Μεσαιωνικό Αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών, στο οποίο προσλήφθηκε το 1936. Παράλληλα δίδασκε στο Πρότυπον Λύκειον Αθηνών (Σχολή Μπερζάν). Μετά την επιστροφή του από το μέτωπο της Αλβανίας συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Το 1942 υπέβαλε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ως διδακτορική διατριβή το Περί των εν Ελλάδι νομισμάτων κατά την Τουρκοκρατίαν[7]. Το 1943 εντάχθηκε στις τάξεις του ΕΑΜ και συνεργάστηκε στην έκδοση του παράνομου περιοδικού Πρωτοπόροι. Μετά τη διακοπή της έκδοσής του στα τέλη του 1943 εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ και ως στρατιωτικός διοικητής Βύρωνα-Καισαριανής συμμετείχε στην ένοπλη εμφύλια σύγκρουση της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 1944, με επίκεντρο δράσης του την περιοχή του Μετς. Στη συνέχεια οπισθοχώρησε με το τάγμα του στο Τείχιο της Ναυπάκτου[8]. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας επέστρεψε στην Αθήνα[9]. Τον Δεκέμβριο του 1945, χάρη στις ενέργειες του διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου Οκτάβιου Μερλιέ και με υποτροφία της Γαλλικής Δημοκρατίας, κατέφυγε στη Γαλλία με το πλοίο «Ματαρόα»[10]. Στο Παρίσι γράφτηκε στην École Pratique des Hautes Études και στην École des Langues Orientales.[10] Το 1955 του αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια και το 1961 απέκτησε τη γαλλική. Το 1962 απέκτησε το doctorat τρίτου κύκλου και το 1975 ανακηρύχθηκε Docteur ès Lettres της Σορβόννης. Εργάσθηκε στο CNRS και δίδαξε ως διευθυντής σπουδών στην École Pratique des Hautes Études (IV Section) ιστορία των θεσμών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μετά την πτώση της δικτατορίας δίδαξε στα πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Κρήτης, διετέλεσε μέλος της διοικούσας επιτροπής του Πανεπιστημίου Κρήτης και διευθυντής ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, και ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ των Πανεπιστημίων Αθηνών (1976) και Θεσσαλονίκης(1977)[11]. Πέθανε το 1989 στην Αθήνα.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.