Λουδοβίκος Φίλιππος Β΄ της Ορλεάνης

Ο Λουδοβίκος Φίλιππος Β΄ (Louis-Philippe II, Σαιν-Κλου 13 Απριλίου 1747 – Παρίσι 6 Νοεμβρίου 1793) από τον Οίκο της Ορλεάνης ήταν Γάλλος ευγενής και επαναστατικός ηγέτης. Αν και ανήκε σε πλάγιο κλάδο του Οίκου των Βουρβόνων, υποστήριξε ενεργά τη Γαλλική επανάσταση, αλλά δεν κατάφερε να γλυτώσει τον αποκεφαλισμό του. Έγινε δούκας της Ορλεάνης (1785-1793).

Λουδοβίκος Φίλιππος Β΄
Ο Λουδοβίκος Φίλιππος Β΄ φέρει τα διάσημα του Τάγματος του Αγίου Πνεύματος. Έργο του Φρανσουά Καλλέ.
Δούκας της Ορλεάνης
Περίοδος	1785 - 1793
Προκάτοχος	Λουδοβίκος Φίλιππος Α΄ της Ορλεάνης
Διάδοχος	Λουδοβίκος Φίλιππος της Γαλλίας
Γέννηση	13 Απριλίου 1747 Σατώ ντε Σαιν Κλου, Γαλλία
Θάνατος	6 Νοεμβρίου 1793 (46 ετών) Παρίσι, Γαλλία
Σύζυγος	Λουίζα-Μαρία-Αδελαΐδα των Βουρβόνων
Επίγονοι	Λουδοβίκος Φίλιππος της Γαλλίας Αντώνιος Φίλιππος Αδελαίδα Λουδοβίκος Κάρολος της Ορλεάνης
Οίκος	Οίκος της Ορλεάνης
Πατέρας	Λουδοβίκος Φίλιππος Α΄ της Ορλεάνης
Μητέρα	Λουίζα Ερριέττα της Βουρβόνης-Κοντί
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Βιογραφία

Ο Λουδοβίκος Φίλιππος Ιωσήφ ήταν γιος και διάδοχος του Λουδοβίκου Φιλίππου Α΄ της Ορλεάνης και της Λουίζας Ερριέτας των Βουρβόνων-Κοντέ, κόρης του Λουδοβίκου Αρμάνδου Β΄ του Κοντί.

Έχοντας τον τίτλο του δούκα του Μονπενσιέ, με τον θάνατο του παππού του το 1752, έγινε δούκας της Σαρτρ και το 1769 νυμφεύτηκε τη Λουίζα Μαρία Αδελαΐδα των Βουρβόνων (1753 – 1821), κόρη του πανίσχυρου εξαδέλφου του, Λουδοβίκου Ιωάννη Μαρία των Βουρβόνων, Δούκα του Παντιέβρ. Ήταν ένας από τους πλουσιότερους άντρες εκείνη την εποχή στη Γαλλία και καλείτο να παίξει ρόλο παρόμοιο με αυτόν του προπάππου του, Φιλίππου Β΄ της Ορλεάνης.

Ως δούκας της Σαρτρ ήρθε σε σύγκρουση με τον Ρενέ του Μοπώ το 1771, όταν ο ίδιος στο Κοινοβούλιο εκδήλωσε βασιλικά ενδιαφέροντα. Το 1774, με την άνοδο στον θρόνο του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ μισήθηκε^{[εκκρεμεί παραπομπή]} από τη Μαρία Αντουανέττα ως εγωιστής και υποκριτής, ενώ αυτός την περιφρόνησε.

Το 1778 συμμετείχε στη ναυμαχία του Υσάντ αλλά διώχθηκε λόγω του μίσους της Βασίλισσας αλλά και της δειλίας του. Ως αποζημίωση, του δόθηκε η τιμητική θέση του συνταγματάρχη των Ουσάρων. Κατόπιν αφέθηκε σε μια ζωή πολυτέλειας και επισκεπτόταν συχνά την Αγγλία, όπου έγινε στενός φίλος με τον Γεώργιο, Πρίγκηπα της Ουαλίας. Στη Γαλλία έγινε γνωστός για τα ακριβά δώρα που έδινε στους φτωχούς σε περίοδο πείνας, ανοίγοντας τις πύλες των ανακτόρων για το κοινό.

Δημοκρατική δράση και σχέσεις με τη βασιλική αυλή

Το 1787, μόλις διαδέχθηκε τον πατέρα του ως δούκας της Ορλεάνης, έδειξε έντονα τις δημοκρατικές του ιδέες σε τέτοιο βαθμό ώστε να κατηγορηθεί ότι επεδίωκε να γίνει ο νέος συνταγματικός βασιλιάς. Το καλοκαίρι του 1789 έγινε το μεγαλύτερο θέμα συζήτησης αφού κατηγορήθηκε από τη βασιλική αυλή ότι εκείνος ξεσήκωσε τα πλήθη που πολιορκούσαν τα ανάκτορα, με σκοπό να συλλάβουν τη βασιλική οικογένεια. Αιτία ήταν οι βαθιές δημοκρατικές του ιδέες και το μίσος του απέναντι στη Μαρία Αντουανέττα.

Η Σκωτσέζα παλλακίδα Γκρέις Έλλιοτ, μια από τις ερωμένες του Λουδοβίκου Φίλιππου και υπηρέτρια του Βασιλιά, που βρισκόταν σε εκδρομή για ψάρεμα, δυσαρεστήθηκε έντονα από τις κατηγορίες του Βασιλιά εις βάρος του Λουδοβίκου Φίλιππου. Κατηγορήθηκε από τη βασιλική αυλή ότι παρακίνησε την πορεία των γυναικών στις Βερσαλλίες ενάντια της Βασίλισσας. Ο Μαρκήσιος του Λαφαγιέτ, ενοχλημένος επίσης από τη δημοτικότητα του Λουδοβίκου Φίλιππου έπεισε τον Βασιλιά να τον στείλει σε αποστολή στην Αγγλία.

Πολιτική και αποκεφαλισμός

Μετά την αιχμαλωσία του Βασιλιά στο Βαρέν-αν Αργκόν το 1791, αρνήθηκε να πάρει μέρος στην πολιτική, σε πείσμα όσων έλεγαν ότι είχε κρυφό στόχο να αντικαταστήσει τον Βασιλιά. Αντίθετα προσπάθησε να συμφιλιωθεί με την αυλή αλλά απέτυχε. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης προσπάθησε να σώσει τη ζωή επιφανών προσώπων. Δέχθηκε τον τίτλο του «πολίτη - ισότητα» και εξελέγη αναπληρωματικό μέλος του Εθνικού Συμβουλίου. Συμμετείχε στην ψηφοφορία για την καταδίκη του Βασιλιά και έδωσε την ψήφο του για τον αποκεφαλισμό του (1793).

Ενώ δεν υπήρχε καμιά υποψία από τους επαναστάτες για το πρόσωπο του, μόλις ανακαλύφθηκε η συνωμοσία του γιου του, Λουδοβίκου Φιλίππου, Δούκα της Σαρτρ, με τον Σαρλ-Φρανσουά Ντυμουριέ, το τρομοκρατικό καθεστώς των Ιακωβίνων του Ροβεσπιέρου, διέταξε τη σύλληψη και θανάτωση όλων των Βουρβόνων που παρέμεναν στη Γαλλία. Με συνοπτικές διαδικασίες, ο Λουδοβίκος Φίλιππος, παρά την έντονη δημοκρατική του δράση, φυλακίστηκε και αποκεφαλίστηκε, ενώ οι γιοι του, Λουδοβίκος Φίλιππος και Λουδοβίκος Κάρολος, φυλακίσθηκαν αλλά επιβίωσαν της Επανάστασης.

Οικογένεια

Με τη σύζυγό του Λουίζα Μαρία Αδελαΐδα των Βουρβόνων, κόρη του Λουδοβίκου Ιωάννη Μαρία του Πεντιέβρ, απέκτησε απογόνους:

• θνησιγενής κόρη (10 Οκτωβρίου 1771).
• Λουδοβίκος Φίλιππος (1773 - 1850), Βασιλιάς της Γαλλίας, πιο πριν Δούκας της Ορλεάνης. Απέκτησε 9 τέκνα.
• Λουδοβίκος Αντώνιος Φίλιππος (1775 - 1807), Δούκας του Μονπανσιέ.
• Λουίζα Μαρία Αδελαίδα Ευγενία (1777 - 1847).
• Φραγκίσκη (1777 - 1782), δίδυμη αδελφή της Αδελαΐδας.
• Λουδοβίκος Κάρολος (1779 - 1808), Κόμης του Μπωζολαί.

Πρόγονοι

Πηγές

• M. Tournois, Histoire du Louis Philippe Joseph duc d'Orléans (Paris, 1842).
• L. C. Rousselet, Correspondance de Louis-Philippe Joseph d'Orléans avec Louis XVI (Paris, 1800)
• Journal of Mrs. Grace Dalrymple Elliott (1859)
• Pierre-Sébastien Laurentie, Histoire des ducs d'Orléans (Paris, 1832)