πρώτος τσάρος του Βασιλείου της Ρωσίας From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ιβάν Δ΄ Βασίλιεβιτς (Иван IV Васильевич, Ιβάν Δ΄ Βασίλιεβιτς, Іѡаннъ Васильевич, Ιωάννης Βασίλιεβιτς), γνωστότερος ως Ιβάν ο Τρομερός (Иван Грозный, 3 Σεπτεμβρίου 1530 - 28 Μαρτίου 1584), ήταν ο πρώτος τσάρος του Βασιλείου της Ρωσίας. Γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1530 (νέο ημερολόγιο) στη Μόσχα, γιος του Ρουρικίδη Μεγάλου Δούκα της Μοσχοβίας Βασιλείου Γ΄ και της Ελένας Γκλίνσκαγιας. Μέσω της γιαγιάς του Σοφίας Παλαιολογίνας ήταν δισεγγονός του Θωμά Παλαιολόγου, δεσπότη του Μωρέως, αδελφού των Ιωάννη Η΄ και Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου.
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Ιβάν Δ΄ | |
|---|---|
 Ανασύνθεση της εμφάνισης του Ιβάν Δ΄,από τον ανθρωπολόγο Μιχαήλ Γερασιμόφ | |
Μέγας Πρίγκιψ της Μόσχας | |
| Περίοδος | 1533 - 1547 |
| Προκάτοχος | Βασίλειος Γ΄ |
| Περίοδος | 16 Ιανουαρίου 1547 - 28 Μαρτίου 1584 |
| Προκάτοχος | Δημιουργία του Τίτλου |
| Διάδοχος | Φιοντόρ Α΄ |
| Γέννηση | 25 Αυγούστου 1530 Μόσχα, Μοσχοβία |
| Θάνατος | 28 Μαρτίου 1584 Μόσχα, Ρωσία |
| Σύζυγος | Αναστασία Ρομάνοβνα Μαρία Τεμριουκόβνα Μάρφα Σομπακίνα Άννα Κολτοβσκάγια Άννα Βασιλτσικόβα Βασιλίσα Μελεντιέβα Μαρία Ντολγκορούκαγια Μαρία Ναγκάγια |
| Επίγονοι | Ντμίτρι Ιβάνοβιτς τσάρεβιτς Ιβάν Ιβάνοβιτς τσάρεβιτς Φιοντόρ Α΄ της Ρωσίας Ντμίτρι του Ούγκλιτς |
| Οίκος | Ρουρικιδών |
| Πατέρας | Βασίλειος Γ΄ της Ρωσίας |
| Μητέρα | Ελένα Γκλίνσκαγια |
| Θρησκεία | Χριστιανός Ορθόδοξος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Υπό την ηγεσία του η εξουσία της Μόσχας σταθεροποιήθηκε επί των ρωσικών εδαφών και επεκτάθηκε προς τα ανατολικά, προσαρτώντας τα διάδοχα χανάτα της Χρυσής Ορδής στο Βόλγα και ξεκινώντας την κατάκτηση της Σιβηρίας. Προσπάθησε επίσης να αποκτήσει έξοδο στη Βαλτική Θάλασσα στα βορειο-δυτικά, αλλά απέτυχε. Απεβίωσε σε ηλικία 54 ετών στις 28 Μαρτίου 1584.
Η βασιλεία του Ιβάν Δ΄ ξεκινά τυπικά με το τέλος του πατέρα του το 1533. Λόγω της ηλικίας του τίθεται υπό την επιτροπεία της μητέρας του (απεβ. 1538) και αργότερα των βογιαρικών οικογενειών Σούϊσκι και Μπιέλσκι. Η περίοδος της βογιαρικής επιτροπείας είναι καθοριστική για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Όντας θύμα διαρκούς κακομεταχείρισης και υποτίμησης από τους επιτρόπους του, ο Ιβάν Δ΄ γίνεται βίαιος και επιθετικός - λέγεται ότι κατά τα παιδικά του χρόνια εκτόνωνε την επιθετικότητά του πετώντας σκύλους και γάτες από τα παράθυρα του Κρεμλίνου. Τελικά θα φορέσει το στέμμα στα δεκαέξι του, την 16η Ιανουαρίου 1547. Είναι ο πρώτος ηγεμόνας που ενθρονίζεται ως Τσάρος και Κυβερνήτης πασών των Ρωσιών, εν αντιθέσει με τους προκατόχους του, που έφεραν τον τίτλο του Μεγάλου Δούκα (Πρίγκιπα) της Μοσχοβίας.
Πρωταρχικός στόχος του νεαρού Ιβάν Δ΄ είναι να ισχυροποιήσει την τσαρική εξουσία, σε μια κοινωνία όπου η κεντρική διοίκηση και ο συγκεντρωτισμός αποτελούν άγνωστες έννοιες, αφού έχουν περάσει πέντε αιώνες από την κατάρρευση του Κράτους των Ρως, κατά τους οποίους οι Ρώσοι ήταν διασπασμένοι σε μικρά αυτοδιοικούμενα κρατίδια. Για το σκοπό αυτό προβαίνει σε μια σειρά μεταρρυθμίσεων (παρατίθενται με τη συμβολική ονομασία τους):
Με την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεών του, ο Ιβάν στρέφει το βλέμμα του προς νέα εδάφη. Πρώτος στόχος είναι τα ταταρικά βασίλεια (χανάτα) του Βόλγα (στα Ν-ΝΑ), απομεινάρια της Χρυσής Ορδής. Το 1552 καταλύει και προσαρτά το Χανάτο του Καζάν, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα πράττει το ίδιο με το Χανάτο του Άστραχαν. Ακολούθως προσπαθεί να βρει διέξοδο στη Βαλτική (ΒΔ), εισβάλλοντας στη Λιβονία (χαλαρή πολυφυλετική ομοσπονδία στη σημερινή Εσθονία, 1558), ενώ ταυτόχρονα χτίζει την πόλη - λιμάνι του Αρχαγγέλου (Β) στον Αρκτικό Ωκεανό.
Η απόπειρα επέκτασης στη Βαλτική είναι η πρώτη αποτυχία του Ιβάν. Αν και αρχικά σημειώνει νίκες, το 1560 τέσσερις δυνάμεις της ΒΑ Ευρώπης (Σουηδία, Δανία, Πολωνία, Λιθουανία) σπεύδουν να διαμοιρασθούν τη Λιβονία και ακολούθως να εμπλακούν σε πόλεμο με το ρωσικό στρατό. Την ίδια χρονιά πεθαίνει η βασίλισσα Αναστασία και ο Ιβάν υποψιάζεται ότι κάποιοι βογιάροι τη δηλητηρίασαν. Μετά από αυτά τα γεγονότα ο τσάρος αλλάζει πρόσωπο, με άμεσες επιπτώσεις στην πορεία του ρωσικού βασιλείου - άλλοι μιλούν για αλλαγή τακτικής και άλλοι για εκδήλωση βαρύτατης σχιζοφρένειας.
Το 1565 ο Ιβάν (σε συμφωνία με την εκκλησία) δημιουργεί ένα νομοθετικό σώμα - ανδρείκελο, την Εξαίρεση (Опричнина) (προφέρεται: οπρίτσνινα). Υπό την άμεση και απόλυτη δικαιοδοσία του νέου οργάνου τίθεται το ⅓ της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων και πιο πλούσιων πόλεων (τμήμα της Μόσχας, Νόβγκοροντ, Πσκοβ κλπ), ενώ η ισχύς της Συνόδου των επαρχιών περιορίζεται στα υπόλοιπα και φτωχότερα ⅔. Οι βογιάροι, οι οποίοι είναι στο στόχαστρο από το 1560, προσπαθούν να μπλοκάρουν τη μεταρρύθμιση στη Σύνοδο των επαρχιών και ο Ιβάν απαντά με μαζικές εκκαθαρίσεις. Για επτά χρόνια οι Οπρίτσνικοι, τα εντεταλμένα ένοπλα όργανα της Εξαίρεσης, θα βυθίσουν τη χώρα στο χάος και το αίμα. Κάθε ύποπτος για εναντίωση στον Ιβάν βασανίζεται και εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες[1]. Ολόκληρες πόλεις ισοπεδώνονται, με άμεσες συνέπειες στην αγροτική παραγωγή και το εμπόριο, με αποκορύφωμα τη Σφαγή του Νόβγκοροντ (1570 - Δυτικές πηγές της εποχής υπολογίζουν την σφαγή από 2.700 νεκρούς έως 27.000, σημερινοί ερευνητές υπολογίζουν τα θύματα από 2.500 έως 12.000 μεταξύ των οποίων 1.500 ευγενείς)[εκκρεμεί παραπομπή].
Με τις μαζικές εκκαθαρίσεις ο Ιβάν καταφέρνει να δημιουργήσει μια νέα και υπάκουη ολιγαρχία, η οποία συμπεριλαμβάνει μεν κάποιες οικογένειες της παλαιάς ολιγαρχίας που τον στηρίζουν, αλλά κυρίως αποτελείται από άνδρες που λαμβάνουν τον τίτλο του βογιάρου κατ' απονομήν, χάρη στην πίστη τους στο θρόνο. Όταν αυτή η διαδικασία ολοκληρωθεί το 1572, τα ένοπλα αποσπάσματα της Εξαίρεσης χάνουν το λόγο ύπαρξής τους και διαλύονται - οι πιο πιστοί επικεφαλής τους προάγονται σε ευγενείς, ενώ αρκετοί άλλοι εκτελούνται. Υπάρχουν επίσης κάποιοι που θα συγκροτήσουν άτακτες ληστρικές ομάδες και θα λυμαίνονται τις αγροτικές περιοχές τις επόμενες δεκαετίες.
Ταυτόχρονα με την Εξαίρεση στο εσωτερικό, οι μάχες στη Λιβονία συνεχίζονται αδιάκοπα από το 1560 πέρα από τις δυνατότητες του στρατού. Την τριετία 1579 - 1581 το ρωσικό βασίλειο φθάνει κοντά στην πλήρη κατάρρευση - οι τάταροι του Χανάτου της Κριμαίας (Ν) λεηλατούν τη Μόσχα το 1579 (αφού την είχαν κάψει συθέμελα εννέα χρόνια νωρίτερα), ο πολωνο-λιθουανικός στρατός καταλαμβάνει μια σειρά πόλεων στα ΒΔ και πολιορκεί το Πσκοβ, ενώ οι σουηδοί καταλαμβάνουν τη Νάρβα (1581). Προ της πλήρους αποσύνθεσης ο Ιβάν σύρεται σε συνθηκολόγηση (1581 - 1582), αποκηρύσσοντας τις βαλτικές διεκδικήσεις του. Πάντως η έξοδος στη Βαλτική θα παραμείνει όραμα της Ρωσίας, που θα εκπληρωθεί στις αρχές του 18ου αιώνα (Μεγάλος Βόρειος Πόλεμος).
Μοναδική αναλαμπή στην τελευταία περίοδο του Ιβάν του Τρομερού είναι η έναρξη της προσπάθειας για επέκταση πέρα από τα Ουράλια, που έμεινε στην ιστορία ως Κατάκτηση της Σιβηρίας (1579, κατ' άλλους 1581). Επικεφαλής της είναι ο κοζάκος Ερμάκ Τιμοφέγεβιτς, ο οποίος καταλύει το ταταρικό Χανάτο της Σιβηρίας (Οκτώβριος 1582) αλλά σκοτώνεται το 1585. Τελικά η κατάκτηση της Σιβηρίας θα ολοκληρωθεί τρεις αιώνες αργότερα, όταν κοζακικά στρατεύματα θα φθάσουν στις ακτές του Ειρηνικού.
Σχετικά με το θάνατο του Ιβάν (28 Μαρτίου 1584) έχουν ειπωθεί πολλά. Κατά την επίσημη εκδοχή, πέθανε από παθολογικά αίτια παίζοντας σκάκι με το βογιάρο σύμβουλό του Μπογκντάν Μπιέλσκι. Όταν όμως ανοίχθηκε ο τάφος του τη δεκαετία του 1960 για εργασίες συντήρησης, οι επιστήμονες βρήκαν στα οστά του υψηλές συγκεντρώσεις ψευδαργύρου. Αυτό έδωσε βάση σε δύο άλλα σενάρια που είχαν ακουσθεί:
Τον διαδέχθηκε ο γιος του Φιοντόρ, ο οποίος όμως έπασχε από νοητική υστέρηση. Πραγματικός κυβερνήτης της χώρας μετά το θάνατό του θα είναι ο Μπορίς Γκοντουνόφ.
Ο Ιβάν πραγματοποίησε έξι γάμους: με την Αναστασία Ρομάνοβνα, κόρη του βογιάρου Ρομάν Ζαχαρίν Γιουρίν στις 3 Φεβρουαρίου 1547, η οποία πέθανε στις 7 Αυγούστου 1560. Την Μαρία Τερμιούνκοβνα στις 21 Αυγούστου 1561, Κιρκάσια πριγκίπισσα, η οποία πέθανε το 1568. Την Μαρία Σομπακίνα, κόρη ενός εμπόρου του Νόβγκοροντ, στις 28 Οκτωβρίου 1571, που πέθανε 13 Νοεμβρίου του επόμενου έτους. Την Άννα Κολτόβσκαγια, κόρη ενός αυλικού, στις 29 Απριλίου 1572. Δύο χρόνια αργότερα ο Ιβάν την έστειλε σε μοναστήρι όπου και πέθανε το 1626. Την Μαρία Ντολγκορούκαγια, που διέταξε να την πνίξουν την επομένη του γάμου. Και τέλος, την Μαρία Φεοντόροβα Ναγκάγια, κόρη ενός βογιάρου, το 1579, η οποία πέθανε το 1612[2].
Η εικόνα που μας παραδίδει η ρωσική λαϊκή παράδοση για τον Ιβάν τον Τρομερό είναι πολύ πιο ωραιοποιημένη, από αυτήν που μας μαρτυρεί η ιστορία. Η σύγκρουσή του με τους ευγενείς, τού προσέδωσε διαστάσεις θρύλου, ως προστάτη του απλού λαού από τους ασύδοτους βογιάρους. Ως τέτοιος εμφανίζεται σε μια σειρά διδακτικών παραμυθιών, όπου εξαίρονται η θυμοσοφία και η δικαιοσύνη του, ενώ αποκρύπτονται οι αρνητικές πλευρές του. Η εξόντωση των βογιάρων δεν ήταν αναντίστοιχη με το λαϊκό αίσθημα, που τους θεωρούσε υπεύθυνους για όλα τα δεινά.
Χαρακτηριστικό είναι το Παραμύθι του αγγειοπλάστη. Ο τσάρος γίνεται φίλος με έναν απλό αγγειοπλάστη, χάρη στο κοινό τους παιχνίδι να λύνουν δύσκολα αινίγματα. Κάποια στιγμή ο Ιβάν, εντυπωσιασμένος από την ευστροφία του φτωχού τεχνίτη, τον προτρέπει: Έλα μαζί μου και τότε θα έλθω και εγώ μαζί σου. Πράγματι, με τη βοήθεια του τσάρου ο αγγειοπλάστης αναπτύσσει την επιχείρησή του και φτιάχνει κεραμικά για όλη τη Ρωσία. Όταν αργότερα εμφανίζεται ένας παραδοσιακός βογιάρος, που χρωστά πολλά χρήματα στο φίλο του, ο Ιβάν τον τιμωρεί για το χρέος του, αναγκάζοντάς τον να αποδώσει τον τίτλο ευγενείας στον αγγειοπλάστη. Αυτό το παραμύθι, όπως και πολλά άλλα, οδήγησαν τους μελετητές στο συμπέρασμα, πως για τη ρωσική παράδοση ο Ιβάν είναι o άτεγκτος, μα συνάμα συμπονετικός και φωτισμένος ηγεμόνας, πρόθυμος να προστατεύσει τον απλό λαό από τους ράθυμους βογιάρους, έστω και εάν φθάνει στα άκρα για να το πετύχει.
Αυτή η εικόνα του Ιβάν Δ΄ περιγράφεται ανάγλυφα στην πρώτη ταινία της σειράς Ιβάν ο Τρομερός (Σεργκέι Αϊζενστάιν, 1944) που θεωρείται ως μία από τις κορυφαίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Προσπαθώντας να δημιουργήσει ιστορικές αναλογίες ανάμεσα στον ήρωα και τον Στάλιν, υπό το επιπλέον βάρος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Αϊζενστάιν φιλοτεχνεί τον Ιβάν ως τον μοναδικό πατριώτη ανάμεσα στους παρηκμασμένους βογιάρους, με συχνές αναφορές στον εχθρό που βρίσκεται έξω από τα σύνορα και στον εχθρό που βρίσκεται μέσα στα σύνορα. Στην πορεία ο Ιβάν Δ΄ απογοητεύεται από τις συνωμοσίες των βογιάρων και τον θάνατο της αγαπημένης του Αναστασίας, με συνέπεια να εγκαταλείψει τη Μόσχα, ως επικεφαλής μίας ομάδας σιδερένιων ανδρών του απλού λαού που μπορεί να εμπιστευθεί (των Οπρίτσνικων) για να σώσει μόνος τη χώρα που κινδυνεύει και να μεταβεί στη Λιβονία. Τελικά μετά από λαϊκή απαίτηση επιστρέφει στη Μόσχα, λέγοντας ότι πια θα κυβερνά απολυταρχικά με τη θέληση του λαού.
Νυμφεύτηκε πρώτα την Αναστασία Ρομάνοβνα, κόρη τού Ρομάν Γιούργιεβιτς βογιάρου και είχε τέκνα:
Το 1560 απεβίωσε η Αναστασία και ο Ιβάν Δ΄ έκανε δεύτερο γάμο με τη Μαρία Τεμριουκόβνα, κόρη τού Τεμριούκ (Τεϊμούρ) της Καμπαρντία, με καταγωγή Κιρκάσια.
Το 1569 απεβίωσε η Μαρία και ο Ιβάν Δ΄ έκανε τρίτο γάμο με τη Μάρφα Σομπάκινα, κόρη τού Βασίλι Σομπάκιν εμπόρου από το Νόβγκοροντ. Απεβίωσε το 1571.
Ο Ιβάν Δ΄ έκανε το 1572 τέταρτο γάμο με την Άννα Κολτόβσκαγια, κόρη τού Αλεξέι Κολτόβσκι. Την έστειλε σε μονή και εκεί έγινε μετέπειτα η αγία Ντάρια. Ήταν η τελευταία νόμιμη σύζυγός του.
Ο Ιβάν Ε΄ το 1575/6 έκανε πέμπτο γάμο με την Άννα Βασιλτσίκοβα, χωρίς την ευλογία της Εκκλησίας. Την έστειλε σε μονή.
Από το 1575 είχε παλλακίδα την Βασιλίσα Μελεντγιέβνα. Η σύζυγος Μαρία Ντολγκορούκαγια είναι μάλλον φανταστική, δημιουργία τού 19ου αι.
Το 1580 παντρεύτηκε τη Μαρία Ναγκάγια και είχε τέκνο:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
