Ζαν Προυβέ

Ο Ζαν Προυβέ (γαλλικά: Jean Prouvé, 8 Απριλίου 1901 - 23 Μαρτίου 1984) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς σχεδιαστές επίπλων, ακολουθώντας τις αρχές του μοντέρνου κινήματος.

Ζαν Προυβέ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Jean Prouvé (Γαλλικά)
Γέννηση	8  Απριλίου 1901[1][2][3] 14ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού[4]
Θάνατος	23  Μαρτίου 1984[1][2][5] Νανσύ[6][7][4]
Τόπος ταφής	Cimetière de Préville[8]
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία[9]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά[2][10][11]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	αρχιτέκτονας[12] σχεδιαστής[13][12] καλλιτέχνης πολιτικός μηχανικός[14]
Εργοδότης	Conservatoire national des arts et métiers (1957–1970)
Οικογένεια
Τέκνα	Κλωντ Προυβέ[15] Simone Prouvé
Γονείς	Βικτόρ Προυβέ[16] και Marie Prouvé
Αδέλφια	Henri Prouvé[17]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Δήμαρχος του Νανσί
Βραβεύσεις	βραβείο Erasmus (1981)[18] βραβείο Ωγκύστ Περρέ (1963)
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Προυβέ ασχολήθηκε και ως μεταλλουργός και αυτοδίδακτος αρχιτέκτων. Κύριος στόχος του ήταν η εύκολα προσβάσιμη τέχνη από όλους, το να δημιουργήσει δεσμούς ανάμεσα στην τέχνη και τη βιομηχανία, καθώς και ανάμεσα στην τέχνη και την κοινωνική συνείδηση. Εργάστηκε πάνω στη μεταφορά τεχνολογίας κατασκευής από τη βιομηχανία για την αρχιτεκτονική, με κύριο μέλημα την αισθητική επάρκεια. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του ο Προυβέ ασχολήθηκε με τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, τον βιομηχανικό σχεδιασμό, την στατική μελέτη και το σχεδιασμό επίπλων.

Ο Προυβέ εισήγαγε στη Γαλλία το βιομηχανικό μοντέρνο σχεδιασμό υψηλής αισθητικής στους τομείς του χάλυβα και του αλουμινίου, υλικά που αρχικά πειραματίστηκε και στην αρχιτεκτονική του δημιουργία. Θεωρούσε τον εαυτό του πάντα ως περισσότερο μηχανικό και κατασκευαστή αντί ενός σύγχρονου σχεδιαστή.

Βιογραφία

Γεννήθηκε το 1901 και μεγάλωσε στο Νανσί της Γαλλίας. Γόνος καλλιτεχνικής οικογένειας, το δεύτερο από τα επτά παιδιά του διάσημου καλλιτέχνη Βικτόρ Προυβέ και της πιανίστα Μαρία Ντιαμέλ. Ο πατέρας του συνεργάστηκε με μεγάλους αρτ νουβό καλλιτέχνες, όπως ο Λουί Μαζορέλ και η Εμίλ Γκαλ, δημιουργώντας έναν καλλιτεχνικό κύκλο που επέδρασε στις καλλιτεχνικές του τάσεις και αναζητήσεις από μικρή ηλικία.

Παρακολούθησε τη σχολή μεταλλουργών στο Νανσί και δούλεψε κοντά στον Εμίλ Ρομπέρ και στο εργαστήρι του Szabo (Enghien και Szabo). Η αγάπη του για το μέταλλο παρέμεινε το θεμέλιο της εργασίας καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του.

Το 1930, ο Ζαν Προυβέ ήταν ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Σύγχρονων Καλλιτεχνών (UAM). Όπως αναφέρει στο μανιφέστο της ομάδας: "Μας αρέσει η λογική, ισορροπία και καθαρότητα". Το 1931 άνοιξε το επιτυχημένο "Ateliers Jean Prouve" στον κλάδο τον επίπλων. Τόσο από δικό του σχεδιασμό, καθώς και σε σχέδια άλλων δημιουργών. Συνεργάζεται με μερικά από τα πιο γνωστά γαλλικά ονόματα, όπως ο Λε Κορμπυζιέ, Σαρλότ Περιάν, Πιέρ Ζανερέ, Εζέν Μποντουάν, Μαρσέλ Λοντ για έργα, έπιπλα και αρχιτεκτονικά στοιχεία σε έργα όπως το Σπίτι του Λαού στο Κλισί.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Προυβέ ήταν πολιτικά ενεργός ως μέλος της Αντίστασης. Μετά το τέλος του πολέμου, του ανατέθηκαν από το Υπουργείο Ανοικοδόμησης η μαζική παραγωγή ξύλινων σπιτιών για τους πρόσφυγες, σε μια εποχή που η ανάγκη για σπίτια φθηνά και γρήγορα ήταν επιτακτική.

Το 1947 έχτισε το εργοστάσιο Maxéville, μια εγκατάσταση 25.000 τετραγωνικών μέτρων, όπου ασχολήθηκε με σχεδιασμό επίπλων και τη γενική αρχιτεκτονική εφαρμογή του αλουμινίου. Προώθησε και σχεδίασε την κατασκευή κτισμάτων με προκατασκευασμένα στοιχεία, μειώνοντας το κόστος κατασκευής και την ταχύτητα ολοκλήρωσης του έργου. Πέρασε στη κατασκευή βιομηχανικών κτιρίων από αλουμίνιο και ελαφριών κατασκευών.

Στο οικιστικό πλαίσιο μετά τον πόλεμο σχεδίασε το προκατασκευασμένο σπίτι, το Maison Tropicale, για χρήση στην Αφρική, αν και μόλις 3 χτίστηκαν. Λόγω της σπανιότητας του χάλυβα που παρουσιάζεται στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Προυβέ σχεδιάζει έπιπλα από ξύλο.

Λόγω των διαφωνιών με τους μετόχους, ο Ζαν Προυβέ αποχώρησε από την εταιρεία το 1953. Σχεδίασε και έχτισε τη δική του κατοικία το 1954 και εργάστηκε ως επικεφαλής του κτιρίου γραφείων των Βιομηχανικών Υλικών Μεταφορών της Εταιρείας (CIMT) στο Παρίσι μεταξύ 1957-68.

Το 1971, ο Προυβέ ήταν ο Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής για το σχεδιασμό του Κέντρου Πομπιντού στο Παρίσι. Έπαιξε ένα πολύ σημαντικό ρόλο για την επιλογή του νικητήριου σχεδίου από τον Richard Rogers και Renzo Piano. Μεταξύ 1980-84, ο Προυβέ γύρισε πάλι στην σχεδίαση επίπλων.

Πέθανε στο Νανσί το 1984.