μεταπολεμική επιχείρηση του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού From Wikipedia, the free encyclopedia
Επιχείρηση Deadlight ήταν η κωδική ονομασία για την επιχείρηση του Βασιλικού Ναυτικού του Ηνωμένου Βασιλείου μεταξύ Νοεμβρίου 1945 - Φεβρουαρίου 1946, για τη βύθιση των γερμανικών υποβρυχίων (U-boat) που παραδόθηκαν στους Συμμάχους μετά την ήττα της Γερμανίας μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Από τα 156 U-boats που παραδόθηκαν στους Συμμάχους στο τέλος του πολέμου, τα 116 καταστράφηκαν στο πλαίσιο της επιχείρησης Deadlight.[1] Το Βασιλικό Ναυτικό πραγματοποίησε την επιχείρηση και σχεδίασε να ρυμουλκήσει τα υποβρύχια σε τρεις περιοχές περίπου 100 miles (160 km) βορειοδυτικά της Ιρλανδίας και να τα βυθίσει.[2] Οι περιοχές είχαν κωδική ονομασία XX, YY και ZZ.[2] Σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν την XX ως κύρια περιοχή καταβύθισης, ενώ ρυμούλκησαν 36 υποβρύχια στη ζώνη ZZ για να τα χρησιμοποιήσουν ως στόχους πρακτικής εξάσκησης εναέριας επίθεσης. Η YY επρόκειτο να είναι εφεδρική θέση όπου, εάν ο καιρός ήταν αρκετά καλός, θα μπορούσαν να εκτρέψουν τα υποβρύχια από τη XX για να βυθιστούν από ναυτικές δυνάμεις.[2] Τα υποβρύχια που δεν χρησιμοποιήθηκαν για εξάσκηση ως στόχοι επρόκειτο να βυθιστούν με εκρηκτικά ή με ναυτικά πυρά, ως εναλλακτική επιλογή, εάν αυτό αποτύγχανε.[2]
Όταν ξεκίνησε η Επιχείρηση Deadlight, το ναυτικό διαπίστωσε ότι πολλά από τα U-boat ήταν σε κακή κατάσταση επειδή ήταν αγκυροβολημένα σε εκτεθειμένα λιμάνια ενώ περίμεναν να παροπλιστούν.[2] Αυτά τα ζητήματα, σε συνδυασμό με τις κακές καιρικές συνθήκες, βύθισαν 56 από τα σκάφη πριν φθάσουν στις περιοχές καταβύθισης και αυτά που έφτασαν στην περιοχή γενικά βυθίστηκαν από πυρά και όχι από εκρηκτικά.[2] Η πρώτη βύθιση έγινε στις 17 Νοεμβρίου 1945 και η τελευταία στις 11 Φεβρουαρίου 1946.[2][3]
Αρκετά U-boat διέφυγαν από την Επιχείρηση Deadlight. Μερικά διεκδικήθηκαν ως βραβεία από τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Νορβηγία και τη Σοβιετική Ένωση. Τέσσερα βρίσκονταν στην Ανατολική Ασία όταν η Γερμανία παραδόθηκε και διοικήθηκαν από την Ιαπωνία. Το U-181 μετονομάστηκε σε I-501, U-195 – I-506, U-219 – I-505, U-862 – I-502, και δύο άλλα σκάφη, U-511 και U-1224, είχαν πωληθεί στην Ιαπωνία το 1943 και μετονομάστηκαν σε RO-500 και RO-501 .[4] Δύο U-boat που επέζησαν από την Επιχείρηση Deadlight είναι σήμερα μουσειακά. Το U-505 προοριζόταν για καταβύθιση, αλλά ο Αμερικανός Υποναύαρχος Ντάνιελ Β. Γκάλλερυ (Daniel V. Gallery) υποστήριξε, με επιτυχία, ότι δεν εμπίπτει στην επιχείρηση Deadlight. Η Δύναμη κρούσης του Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών 22.3, υπό τον τότε Πλοίαρχο Γκάλλερυ, είχε καταλάβει το U-505 στη μάχη στις 4 Ιουνίου 1944. Έχοντας συλληφθεί, δεν παραδόθηκε στο τέλος του πολέμου, επέζησε για να γίνει έκθεμα στο Μουσείο Επιστήμης και Βιομηχανίας στο Σικάγο. Το U-995 μεταφέρθηκε στη Νορβηγία από τη Βρετανία τον Οκτώβριο του 1948 και έγινε το νορβηγικό Kaura . Επέστρεψε στη Γερμανία το 1965, για να γίνει πλοίο μουσείου στο Λάμπε (Laboe) τον Οκτώβριο του 1971.[5]
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, μια εταιρεία έκανε αίτηση στο βρετανικό Υπουργείο Άμυνας για δικαιώματα διάσωσης για τα U-boats της Επιχείρησης Deadlight, σχεδιάζοντας να συγκεντρώσει έως και εκατό από αυτά. Επειδή τα U-boat κατασκευάστηκαν στην προατομική εποχή, τα ναυάγια περιείχαν μέταλλα που δεν ήταν ραδιενεργά μολυσμένα και επομένως ήταν πολύτιμα για ορισμένους ερευνητικούς σκοπούς. Το υπουργείο δεν χορήγησε δικαιώματα διάσωσης, λόγω αντιρρήσεων από την ΕΣΣΔ και τις ΗΠΑ, και ενδεχομένως από την ίδια τη Μεγάλη Βρετανία.[6]
Μεταξύ 2001 και 2003, ο ναυτικός αρχαιολόγος Ίννες ΜακΚάρτνεϊ (Innes McCartney ανακάλυψε και ερεύνησε δεκατέσσερα από τα ναυάγια U-boat.[7][8] συμπεριλαμβανομένου του σπάνιου U-2506 Type XXI U-2506, κάποτε υπό τις διαταγές του Χορστ φον Σρέτερ (Horst von Schroeter), το επιτυχημένο U-boat Type IXC, U-155, το οποίο είχε κυβερνήτη τον Άντολφ Πίνινγκ (Adolf Piening) και το U-778, το οποίο ήταν η πιο πολλά υποσχόμενη διάσωση.
Το 2007, το Δημοτικό Συμβούλιο του Ντέρι ανακοίνωσε τα σχέδια να τοποθετήσει το U-778 ως το κύριο έκθεμα ενός νέου ναυτικού μουσείου.[9] Στις 3 Οκτωβρίου 2007, ο Ιρλανδός δύτης, Μίκαελ Χάνραχαν (Michael Hanrahan), πέθανε ενώ κινηματογραφούσε το ναυάγιο ως τμήμα του έργου διάσωσης.[10] Τον Νοέμβριο του 2009, εκπρόσωπος της υπηρεσίας μουσείων αναμνήσεων του συμβουλίου ανακοίνωσε ότι το έργο διάσωσης είχε ακυρωθεί για λόγους κόστους.[11]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
