Εθνική Συμμαχία (Ιταλία)

Η Εθνική Συμμαχία (ιταλικά: Alleanza Nazionale‎‎) ήταν ένα συντηρητικό^[4][5][6][7] πολιτικό κόμμα στην Ιταλία και διάδοχος του μεταφασιστικού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, το οποίο είχε μετριάσει τις πολιτικές του τις τελευταίες δεκαετίες και τελικά αποστασιοποιήθηκε από την προηγούμενη ιδεολογία του κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου στο Fiuggi, διαλύοντας στο νέο κόμμα το 1995.^[8][9]

Εθνική Συμμαχία Alleanza Nazionale
Πρόεδρος	Τζιανφράνκο Φίνι (1995–2008) Ινιάτσιο Λα Ρούσα (2008–2009)
Ίδρυση	Ιανουάριος 1995
Διάλυση	Μάρτιος 2009
Προκάτοχος	Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα
Συγχωνεύθηκε σε	Ο Λαός της Ελευθερίας
Εφημερίδα	Secolo d'Italia
Πτέρυγα νεολαίας	Νεανική Δράση
Φοιτητική πτέρυγα	Μαθητική Δράση
Ιδεολογία	Συντηρητισμός[1] Εθνικός συντηρητισμός[2]
Πολιτικό φάσμα	Ακροδεξιά[3]
Ευρωπαϊκή προσχώρηση	Συμμαχία για την Ευρώπη των Εθνών
Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου	Ένωση για την Ευρώπη των Εθνών
Χρώματα	Μπλε
Ιστότοπος
alleanzanazionale.it
Πολιτικό σύστημα της Ιταλίας Πολιτικά κόμματα Εκλογές

Ο Τζιανφράνκο Φίνι ήταν ο ηγέτης του κόμματος από την ίδρυσή του έως το 2008, αφού εκλέχθηκε Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων. Τον Φίνι διαδέχθηκε ο Ινιάτσιο Λα Ρούσα, ο οποίος διαχειρίστηκε τη συγχώνευση του κόμματος με τη Φόρτσα Ιτάλια στο Λαός της Ελευθερίας το 2009.

Ιστορία

Ίδρυση

Η Εθνική Συμμαχία, που ξεκίνησε το 1994, ιδρύθηκε επίσημα τον Ιανουάριο του 1995, όταν το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα, το πρώην νεοφασιστικό κόμμα, συγχωνεύθηκε με συντηρητικά στοιχεία της πρώην Χριστιανοδημοκρατίας, η οποία είχε διαλυθεί το 1994 μετά από δύο χρόνια σκανδάλων και διάφορες διασπάσεις λόγω της διαφθοράς στα υψηλότερα επίπεδά της, που αποκαλύφθηκαν από την έρευνα της Επιχείρησης Καθαρά Χέρια, και το Ιταλικό Φιλελεύθερο Κόμμα, που διαλύθηκε την ίδια χρονιά. Ωστόσο, τα πρώην μέλη του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος εξακολουθούσαν να αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του νέου κόμματος και ο πρώην ηγέτης του κόμματος Τζιανφράνκο Φίνι εξελέγη αρχηγός του νέου κόμματος.

Το λογότυπο του κόμματος ακολουθούσε ένα πρότυπο πολύ παρόμοιο με αυτό του Δημοκρατικού Κόμματος της Αριστεράς, με το λογότυπο του άμεσου προκατόχου του κόμματος σε έναν μικρό κύκλο, ως μέσο νομικής αποτροπής από άλλους να το χρησιμοποιήσουν. Το όνομα προτάθηκε από ένα άρθρο στην ιταλική εφημερίδα Il Tempo που γράφτηκε το 1992 από τον Ντομένικο Φισικέλα, έναν εξέχοντα συντηρητικό ακαδημαϊκό. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1990, το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα μετατράπηκε σταδιακά σε ένα κυρίαρχο δεξιό κόμμα, με αποκορύφωμα τη διάλυσή του το 1995.

Συμμετοχή σε κυβερνήσεις

Ο Τζιανφράνκο Φίνι το 2004.

Το κόμμα ήταν μέρος και των τριών κυβερνήσεων συνασπισμού του Λαού της Ελευθερίας με επικεφαλής τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ο Φίνι διορίστηκε αναπληρωτής πρωθυπουργός μετά τις γενικές εκλογές του 2001 και ήταν υπουργός Εξωτερικών από τον Νοέμβριο του 2004 έως τον Μάιο του 2006.

Όταν ο Φίνι επισκέφθηκε το Ισραήλ στα τέλη Νοεμβρίου του 2003 ως Ιταλός Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, χαρακτήρισε τους φυλετικούς νόμους που εκδόθηκαν από το φασιστικό καθεστώς το 1938 ως «διαβόητους», όπως είχε κάνει και ο Τζόρτζιο Αλμιράντε, ιστορικός ηγέτης του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος.^[10] Αναφέρθηκε επίσης στην Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία ότι ανήκει στις πιο επαίσχυντες σελίδες του παρελθόντος και θεωρούσε τον φασισμό μέρος μιας εποχής «απόλυτου κακού», κάτι που δύσκολα ήταν αποδεκτό από τους λίγους εναπομείναντες σκληροπυρηνικούς του κόμματος. Ως αποτέλεσμα, η Αλεσσάντρα Μουσσολίνι, η εγγονή του πρώην φασίστα δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι, που βρισκόταν σε διαμάχη με το κόμμα για πολλά ζητήματα για μεγάλο χρονικό διάστημα, και ορισμένοι σκληροπυρηνικοί άφησαν το κόμμα και δημιούργησαν την «Κοινωνική Δράση».^[6][11]

Με την ευκαιρία των γενικών εκλογών του 2006, η Εθνική Συμμαχία έθεσε υποψηφιότητα στο Σπίτι των Ελευθεριών, με νέους συμμάχους. Η κεντροδεξιά έχασε με 24.000 ψήφους υπέρ του κεντροαριστερού συνασπισμού «Η Ένωση». Μεμονωμένα η Εθνική Συμμαχία έλαβε σχεδόν 5 εκατομμύρια ψήφους, που ανέρχονται σε 12,3%. Τον Ιούλιο του 2007 μια ομάδα αποσπασμάτων με επικεφαλής τον Φρανστέσκο Στοράτσε σχημάτισαν τη Δεξιά, η οποία ιδρύθηκε επίσημα στις 10 Νοεμβρίου. Επτά βουλευτές της Εθνικής Συμμαχίας προσχώρησαν στο νέο κόμμα.

Λαός της Ελευθερίας

Τον Νοέμβριο του 2007 ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ανακοίνωσε ότι το Φόρτσα Ιτάλια θα είχε σύντομα συγχωνευθεί στο Λαό της Ελευθερίας.^[12]

Μετά την ξαφνική πτώση της δεύτερης κυβέρνησης Πρόντι τον Ιανουάριο του 2008, τη διάλυση της Ένωσης και την επακόλουθη πολιτική κρίση που οδήγησε σε νέες γενικές εκλογές, ο Μπερλουσκόνι άφησε να εννοηθεί ότι το Φόρτσα Ιτάλια πιθανότατα θα είχε διεκδικήσει τις τελευταίες εκλογές και το νέο κόμμα θα ήταν ιδρύθηκε επίσημα μόνο μετά από αυτές τις εκλογές. Σε κλίμα συμφιλίωσης με τον Τζιανφράνκο Φίνι, ο Μπερλουσκόνι δήλωσε επίσης ότι το νέο κόμμα μπορεί να δει τη συμμετοχή και άλλων κομμάτων.^[13] Τελικά, στις 8 Φεβρουαρίου, ο Μπερλουσκόνι και ο Φίνι συμφώνησαν να σχηματίσουν μια κοινή λίστα με την ονομασία «Λαός της Ελευθερίας», που συμμάχησε με την Λέγκα του Βορρά.^[14] Μετά τη νίκη του Λαού της Ελευθερίας στις γενικές εκλογές του 2008, η Εθνική Συμμαχία συγχωνεύτηκε στο Λαό της Ελευθερίας στις αρχές του 2009.^[15]

Ιδεολογία

Το πολιτικό πρόγραμμα της Εθνικής Συμμαχίας τόνισε:

• Παραδοσιακές αξίες, όντας συχνά κοντά στη θέση της Καθολικής Εκκλησίας, παρά κάποιες κοινωνικές φιλελεύθερες και κοσμικές συμπεριφορές.
• Τον νόμο και την τάξη, ιδίως νόμοι που στοχεύουν στον έλεγχο της μετανάστευσης και την επιβολή τιμωρίας.
• Υποστήριξη για το Ισραήλ,^[11] τις Ηνωμένες Πολιτείες, και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.^[16]
• Απαγόρευση όλων των ναρκωτικών, συμπεριλαμβανομένης της μαριχουάνας.

Διαχωριζοντας τον εαυτό του από το MSI, το κόμμα απομακρύνθηκε από τον Μπενίτο Μουσολίνι και τον Φασισμό και κατέβαλε προσπάθειες να βελτιώσει τις σχέσεις με τις εβραϊκές ομάδες.^[6] Για παράδειγμα, αφού οι ακροδεξιοί σκίνχεντ πανηγύρισαν την εκλογή του τότε πολιτικού της Εθνικής Συμμαχίας Τζιάνι Αλεμάνο ως Δήμαρχο της Ρώμης το 2008 κάνοντας τον ρωμαϊκό χαιρετισμό έξω από το Palazzo Senatorio, ο Αλεμάνο επισκέφθηκε τη Συναγωγή της Ρώμης, όπου έδωσε μια ομιλία επαινώντας την «καθολική» αξίες του αγώνα κατά του ναζισμού. Η αλλαγή ήταν επίσης παρούσα στη ρητορική του αρχηγού του κόμματος Φίνι, ο οποίος από το να αυτοδηλώνει «φασίστας για τη δεκαετία του 2000» το 1987, όταν ήταν επικεφαλής του MSI, έγινε «συντηρητικός» την εποχή της Εθνικής Συμμαχίας το 1994.^[16] Με τους περισσότερους σκληροπυρηνικούς να αποχωρούν από το κόμμα,^[6][11] προσπάθησε να παρουσιαστεί ως ένα αξιοσέβαστο συντηρητικό κόμμα και να ενώσει τις δυνάμεις του με το Φόρτσα Ιτάλια στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και, τελικά, σε ένα ενωμένο κόμμα της κεντροδεξιάς. Ο ιστορικός Ντέιβιντ Μπρόντερ συνέκρινε την Εθνική Συμμαχία με το Λαϊκό Κόμμα της Ισπανίας μετά τον Φράνκο.^[16]

Αν και το κόμμα ενέκρινε την οικονομία της αγοράς και είχε ευνοϊκές απόψεις για την απελευθέρωση και την ιδιωτικοποίηση των κρατικών βιομηχανιών, η Εθνική Συμμαχία ήταν στα αριστερά του Φόρτσα Ιτάλια για οικονομικά ζητήματα και μερικές φορές υποστήριζε κρατικές πολιτικές.^[17] Γι' αυτό το κόμμα ήταν δυνατό στη Ρώμη και το Λάτσιο, όπου ζουν οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι.  Η κατάρρευση των Χριστιανοδημοκρατών δημιούργησε χώρο για ένα πιο οικονομικά παρεμβατικό κόμμα της συντηρητικής δεξιάς και η Εθνική Συμμαχία αναζήτησε στενότερους δεσμούς με τις πρώην παρατάξεις των Χριστιανοδημοκρατών που προσχώρησαν στις συμμαχίες της δεξιάς υπό τον Μπερλουσκόνι. Στο πλαίσιο αυτού, μετριάστηκε επίσης οι θέσεις της για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη μετανάστευση, οι οποίες έγιναν δεκτές υπό όρους από την ηγεσία του κόμματος.^[16] Επιπλέον, η Εθνική Συμμαχία παρουσιάστηκε ως κόμμα που προάγει την εθνική συνοχή, την εθνική ταυτότητα και τον πατριωτισμό.

Όσον αφορά τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις, το κόμμα ήταν μακροπρόθεσμος υποστηρικτής του προεδρικού συστήματος και του συστήματος πολλαπλών ψηφοφοριών, και ήρθε να υποστηρίξει επίσης τον φεντεραλισμό και να αποδεχθεί πλήρως τη συμμαχία με τη Λέγκα του Βορρά, αν και οι σχέσεις με αυτό το κόμμα ήταν τεταμένες κατά καιρούς, ειδικά για ζητήματα εθνικής ενότητας.

Ο Τζιανφράνκο Φίνι, ένας εκσυγχρονιστής που είδε τον Νικολά Σαρκοζί και τον Ντέιβιντ Κάμερον ως πρότυπα, έδωσε μια φιλόδοξη πολιτική γραμμή στο κόμμα, συνδυάζοντας τους πυλώνες της συντηρητικής ιδεολογίας όπως η ασφάλεια, οι οικογενειακές αξίες και ο πατριωτισμός με μια προοδευτική προσέγγιση σε άλλους τομείς όπως την έρευνα για τα βλαστοκύτταρα και υποστήριξη των δικαιωμάτων ψήφου για νόμιμους αλλοδαπούς. Μερικές από αυτές τις θέσεις δεν συμμερίστηκαν πολλά μέλη του κόμματος, τα περισσότερα από τα οποία αντιτάχθηκαν σθεναρά στην έρευνα για τα βλαστοκύτταρα και την τεχνητή γονιμοποίηση.^[11]

Εσωκομματικές παρατάξεις

Η Εθνική Συμμαχία ήταν ένα ετερογενές πολιτικό κόμμα και μέσα σε αυτό τα μέλη ήταν χωρισμένα σε διαφορετικές παρατάξεις, μερικές από τις οποίες ήταν πολύ οργανωμένες:

• Η Πρωταγωνίστρια Δεξιά ( Destra Protagonista ), με επικεφαλής τους Μαουρίτσιο Γκασπάρι και Ιγκνάσιο Λα Ρούσα, ήταν η μεγαλύτερη φατρία και η πιο κοντινή στο Φόρτσα Ιτάλια, λόγω των φιλελεύθερων-συντηρητικών θέσεων του.
• Η Νέα Συμμαχία ( Nuova Alleanza ), που παλαιότερα ονομαζόταν Δεξιά και Ελευθερία ( Destra e Libertà ), με επικεφαλής τους Αλτέρο Ματεόλι και Αντόλφο Ούρσο, σχηματίστηκε από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του Τζιανφράνκο Φίνι εντός του κόμματος και υποστήριξε μια φιλελεύθερη πολιτική ατζέντα.
• Η Κοινωνική Δεξιά ( Destra Sociale ), με επικεφαλής τον Τζιάνι Αλεμάνο, υποστήριξε μια πιο «κοινωνική» προσέγγιση της οικονομικής πολιτικής και θεωρήθηκε στα δεξιά του κόμματος. Είχε στενούς δεσμούς με το Γενικό Εργατικό Σωματείο.
• Η D-Destra, με επικεφαλής τον Φρανσίσκο Στοράτσε, ήταν το πιο συντηρητικό στοιχείο του κόμματος, περήφανος για την παράδοση του MSI και σε ανοιχτή αντίθεση με τον Φίνι. Δημιουργήθηκε ως διάσπαση από την Κοινωνική Δεξιά, τον Ιούλιο του 2007 η ομάδα τελικά εγκατέλειψε την Εθνική Συμμαχία και ξεκίνησε την Δεξιά.
• Οι Χριστιανοί Μεταρρυθμιστές ( Cristiano Riformisti ) ήταν μια δευτερεύουσα χριστιανοδημοκρατική παράταξη.

Στο κόμμα υπήρχε επίσης μια ομάδα με το όνομα Εθνικοθρησκευτικό Συμβούλιο, τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της οποίας περιλάμβαναν τους Gaetano Rebecchini (ιδρυτής, πρώην DC), Riccardo Pedrizzi (πρόεδρος), Franco Tofoni (αντιπρόεδρος), Luigi Gagliardi (γενικός γραμματέας), Alfredo Mantovano, Antonio Mazzocchi και Riccardo Migliori. Αυτό δεν ήταν παράταξη αλλά επίσημος οργανισμός μέσα στο κόμμα και εξέφραζε την επίσημη θέση του κόμματος για ηθικά και θρησκευτικά ζητήματα. Μερικές φορές η ομάδα επέκρινε τον Τζιανφράνκο Φίνι για τις φιλελεύθερες απόψεις του σχετικά με τις αμβλώσεις, την τεχνητή γονιμοποίηση και την έρευνα για βλαστοκύτταρα, που οδήγησε ορισμένα αξιόλογα πρώην μέλη του DC ως Publio Fiori να αποχωρήσουν από το κόμμα. Ορισμένα μέλη του συμβουλίου, όπως ο Pedrizzi και ο Mantovano, περιγράφηκαν ως μέλη μιας ανεπίσημης ομάδας της Καθολικής Δεξιάς.

Αποτελέσματα εκλογών

Ιταλικό Κοινοβούλιο

Βουλή των Αντιπροσώπων

Εκλογές	Ψήφοι	%	Έδρες	+/–	Ηγέτης
1994	5.214.133 (3ο)	13.5	109 / 630	–	Τζιανφράνκο Φίνι
1996	5.870.491 (3ο)	15.7	93 / 630	17	Τζιανφράνκο Φίνι
2001	4.463.205 (5ο)	12.0	99 / 630	7	Τζιανφράνκο Φίνι
2006	4.706.654 (3ο)	12.3	71 / 630	18	Τζιανφράνκο Φίνι

Γερουσία της Δημοκρατίας

Εκλογές	Ψήφοι	%	Έδρες	+/–	Ηγέτης
1994	με την PBG	–	48 / 315	–	Τζιανφράνκο Φίνι
1996	με PpL	–	43 / 315	5	Τζιανφράνκο Φίνι
2001	με CdL	–	45 / 315	2	Τζιανφράνκο Φίνι
2006	4.234.693 (#3)	12.2	41 / 315	4	Τζιανφράνκο Φίνι

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο

Εκλογές	Ψήφοι	%	Έδρες	+/–	Ηγέτης
1994	4.108.670 (3ο)	12.5	11 / 87	–	Τζιανφράνκο Φίνι
1999	3.202.895 (3ο)	10.3	9 / 87	2	Τζιανφράνκο Φίνι
2004	3.736.606 (3ο)	11.5	9 / 78	–	Τζιανφράνκο Φίνι

Παραπομπές

1. Mareš, Miroslav (2006), Transnational Networks of Extreme Right Parties in East Central Europe: Stimuli and Limits of Cross-Border Cooperation, σελ. 4, http://ispo.fss.muni.cz/uploads/2download/fukuoka/Mares.pdf, ανακτήθηκε στις 2022-09-23
2. Tarchi, Marco (2007), Recalcitrant Allies: The Conflicting Foreign Policy Agenda of the Alleanza Nazionale and the Lega Nord, Ashgate, σελ. 188
3. Ruzza, Carlo; Fella, Stefano (2009), Re-Inventing the Italian Right: Territorial Politics, Populism and 'Post-Fascism', Routledge, σελ. 1, ISBN 9780415344616, https://books.google.com/books?id=4cVgOb7fsNcC&q=national+alliance
4. Chiara Moroni, Da Forza Italia al Popolo della Libertà, Carocci, Roma 2008, pp. 75-77
5. Oreste Massari, I partiti politici nelle democrazie contemporanee, Laterza, Roma-Bari 2004, p. 90
6. Luciano Bardi - Piero Ignazi - Oreste Massari, I partiti italiani, Egea 2007, pp. 151, 173n.
7. Slomp, Hans (2011). Europe, A Political Profile: An American Companion to European Politics: An American Companion to European Politics. ABC-CLIO. σελ. 407. ISBN 978-0-313-39181-1.
8. Catellani, Patrizia· Milesi, Patrizia (2006). One root, different branches: Identity, injustice and schisms. Routledge. σελ. 204.
9. Moliterno, Gino, επιμ. (2002). «National alliance». Encyclopedia of Contemporary Italian Culture. Routledge. σελ. 562. ISBN 9780415285568.
10. «Il Domenicale». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2022.
11. Piero Ignazi, Partiti politici in Italia, Il Mulino, Bologna 2008, pp. 27-31.
12. «Oggi nasce il partito del popolo italiano».
13. «Via l'Ici e stretta sulle intercettazioni» Corriere della Sera
14. Svolta di Berlusconi, arriva il Pdl: "Forza Italia-An sotto stesso simbolo" - LASTAMPA.it
15. Mussolini's heirs merge with Silvio Berlusconi's Forza Italia party The Telegraph. 23 March 2009
16. Broder, David (17 Ιουλίου 2020). «The Rise of Italy's Populist Right Is a Bleak Warning From the Recent Past». Jacobin. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2020.
17. Agnew, John (February 1997). «The dramaturgy of horizons: geographical scale in the 'Reconstruction of Italy' by the new Italian political parties, 1992–1995». Political Geography (Elsevier) 16 (2): 99–121. doi:10.1016/s0962-6298(96)00046-7. https://archive.org/details/sim_political-geography_1997-02_16_2/page/99.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Επίσημος ιστότοπος