Στη μουσική, το διακοσιοστό πεντηκοστό έκτο είναι μία νότα της οποίας η αξία είναι ίση με το 1⁄256 του ολοκλήρου. Διαρκεί τον μισό χρόνο από το εκατοστό εικοστό όγδοο και το ένα τέταρτο του χρόνου ενός εξηκοστού τετάρτου. Στη μουσική σημειογραφία έχει συνολικά έξι αγκύλες ή γραμμές. Εφόσον η ανθρώπινη αντίληψη της έντασης ξεκινά στα 20 Hz (1200/λεπτό), ένα τρέμολο 256ων σε ένα τέταρτο ισούται περίπου με 18,75 bpm.
Ένα μεμονωμένο 256ο σχεδιάζεται πάντα με αγκύλες, ενώ δύο ή περισσότερα συνήθως ενώνονται μαζί σε ομάδες. [1] Οι νότες αυτές είναι πολύ σπάνιες στην έντυπη μουσική, αλλά όχι άγνωστες. Ένας λόγος που οι νότες με πολλές γραμμές είναι σπάνιες είναι ότι, για παράδειγμα, ένα τριακοστό δεύτερο σε μετρονομική ένδειξη 𝅘𝅥=50 διαρκεί τον ίδιο χρόνο με ένα δέκατο έκτο σε ένδειξη 𝅘𝅥=100· κάθε νότα σε ένα κομμάτι μπορεί να γραφτεί με τη διπλάσια διάρκειά της, αλλά να έχει την ίδια διάρκεια, εάν διπλασιαστεί και το τέμπο. Χρησιμοποιούνται κυρίως για σύντομα, γρήγορα περάσματα σε αργά μέρη. Για παράδειγμα, εμφανίζονται σε ορισμένες εκδόσεις του δεύτερου μέρους (Largo) του Τρίτου Κοντσέρτου για πιάνο του Μπετόβεν (Op. 37) (1800), για να γραφούν γρήγορες κλίμακες. [2] Ένα άλλο παράδειγμα χρήσης 256ων είναι οι Παραλλαγές του Μότσαρτ στο «Je suis Lindor» (1778), όπου τέσσερις τέτοιες νότες χρησιμοποιούνται στην αργή (molto adagio) ενδέκατη παραλλαγή. [3] [4] Ένα περαιτέρω παράδειγμα εμφανίζεται (στο μέρος Grave.Adagio non troppo) στην Πέμπτη Σονάτα για πιάνο του Γιαν Λάντισλαβ Ντούσεκ (1760–1812), Op. 10 No. 2. Εμφανίζονται επίσης (στο μέρος Largo) στο Κοντσέρτο του Βιβάλντι (1678–1741), RV 444, [2] και στο μέτρο 15 του Δεύτερου Πρελουδίου του Φρανσουά Κουπρέν από το L'art de toucher le clavecin (1716). [5]
Ακόμα πιο μικρές νότες
Η αμέσως μικρότερη αξία από το διακοσιοστό πεντηκοστό έκτο είναι το πεντακοσιοστό δωδέκατο με επτά αγκύλες ή γραμμές· διαρκεί τον μισό χρόνο από ένα διακοσιοστό πεντηκοστό έκτο. Μετά από το πεντακοσιοστό δωδέκατο θα ακολουθούσε, ως ακόμα πιο μικρή αξία, το χιλιοστό εικοστό τέταρτο (οκτώ αγκύλες ή γραμμές), το δισχιλιοστό τεσσαρακοστό όγδοο (εννέα αγκύλες ή γραμμές), το τετράκις χιλιοστό ενενηκοστό έκτο (δέκα αγκύλες ή γραμμές) και ούτω καθεξής, επ' άπειρον, με κάθε νότα να έχει τη μισή διάρκεια από την αμέσως μεγαλύτερή της. Η Toccata Grande Cromatica από το σετ 2 του The Sylviad, γραμμένη γύρω στο 1825, περιέχει δύο 1024α, τα οποία σημειώνονται λανθασμένα ως 2048α. Επίσης, σε αυτό το κομμάτι, συχνά εμφανίζονται και 256α, καθώς και μερικά 512α· το απόσπασμα έχει τέμπο Grave, αλλά ο συνθέτης σκόπευε επίσης ένα πολύ μεγάλο ριταρντάντο. Επίσης, στο τέταρτο μέρος της Concord Sonata του Τσαρλς Άιβς, δύο εξηκοστά τέταρτα σημειώνονται λανθασμένα ως χιλιοστά εικοστά τέταρτα.[6]
Ο Μπράιαν Φέρνιχοου χρησιμοποιεί πολλές νότες και παύσεις πολύ μικρότερης αξίας από ένα 256ο στο έργο Inconjuctions του 2014, όπου εμφανίζονται παύσεις πεντακοσιοστών δωδεκάτων και χιλιοστών εικοστών τετάρτων, καθώς και πολλά τετράκις χιλιοστά ενενηκοστά έκτα. Πολλές νότες περιέχονται επίσης σε tuplets, κάνοντας έτσι την αναλογία τους προς το ολόκληρο ακόμα μικρότερη.[7]
Λογισμικό
Η μικρότερη αξία που υποστηρίζει το Sibelius είναι το 512ο. Ορισμένα προγράμματα υποστηρίζουν ακόμα πιο μικρές αξίες. Το Finale υποστηρίζει μέχρι 4096ο, [8] ενώ το LilyPond μπορεί να γράψει νότες τόσο μικρές όσο ένα 1073741824ο (2 −30), με έως και 28 γραμμές. [9] Το MuseScore υποστηρίζει μέχρι 1024ο, το οποίο είναι επίσης η μικρότερη διάρκεια νότας στο πρότυπο SMuFL. [10] [11]
Δείτε επίσης
- Κατάλογος μουσικών συμβόλων
- Snare rush
- Τοταλισμός
Παραπομπές
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
