Βεκίλης

Ο Βεκίλης ήταν πολιτικό και θρησκευτικό αξίωμα στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Το πολιτικό αυτό αξίωμα έφεραν οι υπουργοί και ανώτατοι διοικητικοί υπάλληλοι με την έννοια του αναγνωρισμένου πληρεξούσιου. Το θρησκευτικό αξίωμα έφερε ο Mέγας Πρωτοσύγκελος του Πατριαρχείου.

Το όνομα Βεκίλης είναι αραβοτουρκικό. Ως θεσμός φέρεται ν΄ αναδείχθηκε επί τουρκοκρατίας στην Πελοπόννησο, τον αποκαλούμενο τότε Μοριά, μετά το 1717, αρχικά με τον χαρακτήρα «όμηρος πίστεως» και εγγυητής δημογερόντων, έναντι της Υψηλής Πύλης, ο οποίος και στέλνονταν στη Κωνσταντινούπολη.

Με τον καιρό οι Βεκίληδες λάμβαναν μεγάλη μόρφωση και εκ της ιδιότητάς τους συναναστρέφονταν υψηλόβαθμους υπαλλήλους της Αυτοκρατορίας ασκώντας και σημαντική επιρροή σε θέματα που αφορούσαν κυρίως τον Μοριά. Πολλές φορές μάλιστα κατάφερναν να κερδίζουν την εμπιστοσύνη του Μεγάλου Βεζίρη γινόμενοι σύμβουλοί του. Υπήρξαν δε και περιπτώσεις που οι Βεκίληδες της Πελοποννήσου κατάφερναν ν΄ αλλάζουν και τον Μόρα βαλή όταν δεν ήταν της αρεσκείας τους.

Έτσι με δεδομένη την δύναμη και την ισχύ που είχαν οι Βεκίληδες οι διάφορες φατρίες και τα κόμματα της Πελοποννήσου προσπαθούσαν ν' αποσπάσουν τον τίτλο αυτό σε πρόσωπο της δική τους φατρίας. Σε πολλές όμως των περιπτώσεων που δεν συνέβαινε αυτό στέλνονταν ανεπίσημα στην Κωνσταντινούπολη πρόσωπα με γενναία χρηματοδότηση προκειμένου να υπονομεύουν το έργο των επίσημων βεκίληδων και στη συνέχεια ν' αναλάβουν αυτά.

Κατά τις διάφορες εξεγέρσεις των Ελλήνων οι πρώτοι που θανατώνονταν στη Κωνσταντινούπολη ήταν οι Βεκίληδες όπως π.χ. ο Παλαιολόγος Τροπαίων που απαγχονίστηκε στα Ορλωφικά.

Ένας από τους σημαντικότερους Βεκίληδες και ισχυρούς της περιόδου εκείνης στη Κωνσταντινούπολη ήταν και ο Σωτηράκης Λόντος (1799).

Δείτε επίσης

• Κοινό των Ζαγορισίων