Αριέλ Σαρόν

Ο Αριέλ Σαρόν (εβραϊκά: אריאל שרון, πραγματικό όνομα Αριέλ Σάινερμαν), (26 Φεβρουαρίου 1928 - 11 Ιανουαρίου 2014) ήταν Ισραηλινός στρατηγός και πολιτικός. Υπηρέτησε ως 11ος Πρωθυπουργός του Ισραήλ από τον Μάρτιο του 2001 ως τον Απρίλιο του 2006.^[1]

Αριέλ Σαρόν אריאל שרון
11ος Πρωθυπουργός του Ισραήλ
Περίοδος 7 Μαρτίου 2001 – 14 Απριλίου 2006
Πρόεδρος	Μοσέ Κατσάβ
Αντιπρόεδρος	Εχούντ Ολμέρτ
Προκάτοχος	Εχούντ Μπαράκ
Διάδοχος	Εχούντ Ολμέρτ
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση	26 Φεβρουαρίου 1928, Κφαρ Μαλάλ, Βρετανική Παλαιστίνη
Θάνατος	11 Ιανουαρίου 2014 (85 ετών) Ραμάτ Γκαν, Ισραήλ
Εθνότητα	Εβραίος
Υπηκοότητα	Ισραήλ
Πολιτικό κόμμα	Λικούντ (1977-2005) Καντίμα (2005)
Σύζυγος	Μαργκαλίτ Σαρόν (1953–1962) Λίλι Σάρον (1963–2000)
Παιδιά	3
Σπουδές	Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ
Επάγγελμα	Στρατιωτικός Πολιτικός
Βραβεύσεις	honorary doctor of the Bar-Ilan University
Θρήσκευμα	Ιουδαϊσμός
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Γεννημένος στο Κφαρ Μαλάλ την περίοδο που η Παλαιστίνη βρισκόταν υπό Βρετανική Εντολή από ρωσοεβραίους μετανάστες, ανήλθε στις τάξεις του Ισραηλινού Στρατού από τη δημιουργία του το 1948, συμμετέχοντας σε όλους τους πολέμους του Ισραήλ. Πήρε μέρος στον Παλαιστινιακό πόλεμο του 1948 ως διοικητής διμοιρίας της «Ταξιαρχίας Αλεξανδρόνι» και λαμβάνοντας μέρος σε πολλές μάχες. Ο Σαρόν ήταν καθοριστικός παράγοντας στη δημιουργία της Μονάδας 101 και στις επιχειρήσεις αντιποίνων που η μονάδα οργάνωνε, με πιο διαβόητη τη σφαγή στην Κιμπίγια το 1953. Ακολούθως πολέμησε κατά την κρίση του Σουέζ το 1956, τον πόλεμο των έξι ημερών του 1967, στον πόλεμο της φθοράς που διεξήχθη από το 1967 ως το 1970 και τέλος, στον πόλεμο του Γιομ-Κιπούρ το 1973.

Μετά τη συνταξιοδότησή του από το στρατό, εισήλθε στην πολιτική. Εντάχθηκε στο δεξιό κόμμα Λικούντ, υπηρετώντας σε αρκετά υπουργικά πόστα στις κυβερνήσεις του κόμματος τις περιόδους 1977-1992 και 1996-1999. Ως υπουργός Άμυνας, διηύθυνε τον πόλεμο του Λιβάνου το 1982. Μια επίσημη έρευνα διαπίστωσε ότι έφερε «προσωπική ευθύνη» για τη σφαγή των Παλαιστινίων προσφύγων στη Σάμπρα και τη Σατίλα, για την οποία έγινε γνωστός ως ο «χασάπης της Βηρυτού».^[2] Ως αποτέλεσμα των γεγονότων αυτών, αποπέμφθηκε από το Υπουργείο.

Από τη δεκαετία του 1970 έως τη δεκαετία του 1990, ο Σαρόν υποστήριξε τον ισραηλινό εποικισμό σε παλαιστινιακές περιοχές, με την κατασκευή οικισμών στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Το 1999 έγινε αρχηγός του κόμματος Λικούντ. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του για την Πρωθυπουργία το 2000, βεβηλώνοντας σύμφωνα με τους Παλαιστινίους, τον πιο ιερό χώρο των Μουσουλμάνων, επισκέφτηκε το συγκρότημα του τεμένους Αλ-Άκσα στο Όρος του Ναού, πυροδοτώντας έτσι τη Δεύτερη Ιντιφάντα των Παλαιστινίων.

Νικώντας τον Εχούντ Μπάρακ στις βουλευτικές εκλογές του 2001, ανέλαβε την Πρωθυπουργία ως το 2006. Κατά τη διάρκεια της Πρωθυπουργίας του, προχώρησε στην κατασκευή του τείχους της Δυτικής Όχθης το 2002–03 ^[3] αλλα και στην αποχώρηση του Ισραήλ από τη Λωρίδα της Γάζας το 2005.^[4]

Η απόφαση της αποχώρησης των ισραηλινών εποίκων από τη λωρίδα της Γάζας, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και διαμαρτυριών μέσα στο κόμμα, με αποτέλεσμα ο Σαρόν να αποχωρήσει από αυτό. Ενώ είχε δημιουργήσει το νέο του κόμμα, το Καντίμα και προετοιμαζόταν για τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, ένα μείζον εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη στις 4 Ιανουαρίου του 2006, και η αποτυχία αντιμετώπισής του, τον βύθισαν σε κώμα που κατέληξε σε εμμένουσα φυ­τική κατάσταση ως τον θάνατό του, το 2014, σε ηλικία 85 ετών.^[5]

Ο Αριέλ Σαρόν εξακολουθεί να είναι μια εξαιρετικά αμφιλεγόμενη και πολωτική προσωπικότητα στην ιστορία της Μέσης Ανατολής. Οι Ισραηλινοί παγκοσμίως τον αναγνωρίζουν ως ήρωα πολέμου και πραγματιστή σιωνιστή ^[6], ενώ ο αραβικός κόσμος αλλά και πολλοί δυτικοί ανθρωπιστές τον θεωρούν εγκληματία πολέμου που μάλιστα δεν λογοδότησε ποτέ.^[7][8]

Παραπομπές

1. Lis, Jonathan (11 January 2014). «Ariel Sharon, former Israeli prime minister, dies at 85». Haaretz. National Israel News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 January 2014. https://web.archive.org/web/20140111174341/http://www.haaretz.com/news/national/1.546747. Ανακτήθηκε στις 11 January 2014.
2. MacFarquhar, Neil (6 January 2006). «To Arabs in the Street, Sharon's a Butcher; Some Others Show a Kind of Respect». The New York Times. https://www.nytimes.com/2006/01/06/world/middleeast/to-arabs-in-the-street-sharons-a-butcher-some-others-show.html. Ανακτήθηκε στις 13 June 2018.
3. Elhanan Miller (19 February 2013). «Sharon was about to leave two-thirds of the West Bank». The Times of Israel. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 February 2013. https://web.archive.org/web/20130221140742/http://www.timesofisrael.com/sharon-was-about-to-leave-two-thirds-of-the-west-bank.
4. Rees, Matt (22 Οκτωβρίου 2011). «Ariel Sharon's fascinating appetite». Salon. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Νοεμβρίου 2012.
5. Yolande Knell (11 January 2014). «Israel's ex-PM Ariel Sharon dies, aged 85». BBC News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 January 2014. https://web.archive.org/web/20140111152524/http://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-25696601. Ανακτήθηκε στις 11 January 2014.
6. Gil Stern. «Center field: Ariel Sharon's bold Zionist pragmatism saved Israel – twice». The Jerousalem post. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιανουαρίου 2014.
7. «Ariel Sharon: Hero or butcher? Five things to know». CNN. 11 Ιανουαρίου 2014.
8. «Israel: Ariel Sharon's Troubling Legacy» (στα Αγγλικά). Human Rights Watch. 11 Ιανουαρίου 2014.