Άγγλος σχεδιαστής μόδας From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Αλεξάντερ Λι ΜακΚουίν (Lee Alexander McQueen, 17 Μαρτίου 1969 - 11 Φεβρουαρίου 2010) ήταν Βρετανός σχεδιαστής μόδας και δημιουργός υψηλής ραπτικής.[8] Το 1985, σε ηλικία 16 ετών παράτησε το σχολείο[9] για να μαθητεύσει σε οίκους μόδας της περίφημης οδού Saville Row, όπου βρίσκονται οι παλαιότεροι οίκοι μόδας του Λονδίνου.[8][10] Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με γνωστούς οίκους μόδας, όπως οι Givenchy και Gucci.[11] Με τις πρωτοποριακές του δημιουργίες, κατέκτησε το βραβείο του καλύτερου Βρετανού σχεδιαστή για τέσσερις χρονιές (1996, 1997, 2001 και 2003), το βραβείο καλύτερου διεθνή σχεδιαστή από το Συμβούλιο Σχεδιαστών Μόδας των ΗΠΑ το 2003.[8] Επίσης, είναι γνωστός για τις επιδείξεις μόδας του, οι οποίες συνδύαζαν καινοτόμες δημιουργίες υψηλής ραπτικής, θεατρικά και δραματικά στοιχεία, καθώς και τεχνολογικά μέσα[12] και είχαν ως αποτέλεσμα να κερδίσει ο ΜακΚουίν τις εντυπώσεις στο χώρο της μόδας.[13][14]
 |
Αυτό το λήμμα χρειάζεται μορφοποίηση ώστε να ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές μορφοποίησης της Βικιπαίδειας. |
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Αλεξάντερ ΜακΚουίν | |
|---|---|
 | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Lee Alexander McQueen (Αγγλικά) |
| Γέννηση | 17 Μαρτίου 1969[1][2][3] Λιούισαμ |
| Θάνατος | 11 Φεβρουαρίου 2010[4][1][5] Μέιφερ |
| Αιτία θανάτου | απαγχονισμός |
| Συνθήκες θανάτου | αυτοκτονία |
| Τόπος ταφής | Kilmuir |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ηνωμένο Βασίλειο[6] |
| Σπουδές | Σχολή Τεχνών και Ντιζάιν Σεντ Μάρτινς (Οκτώβριος 1990, Μάρτιος 1992) και Rokeby School |
| Ιδιότητα | σχεδιαστής, σχεδιαστής μόδας και καλλιτέχνης[7] |
| Σημαντικά έργα | No. 13 Climax και Dante |
| Βραβεύσεις | Διοικητής του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (2003), Βρετανικό Βραβείο Μόδας (1996), Βρετανικό Βραβείο Μόδας (1997), Βρετανικό Βραβείο Μόδας (2001) και Βρετανικό Βραβείο Μόδας (2003) |
| Ιστοσελίδα | Επίσημος ιστότοπος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αλεξάντερ ΜακΚουίν γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1969 στο Lewisham του Νοτιοανατολικού Λονδίνου.[15] Μέχρι να γίνει ενός χρόνου, η οικογένεια κατοικούσε σε δημόσιο ξενώνα,[16] ενώ ύστερα μετακόμισαν στο Στράτφορντ του Ανατολικού Λονδίνου. Ήταν ο μικρότερος από τα έξι αδέρφια του. Ο πατέρας του ήταν ταξιτζής και η μητέρα του καθηγήτρια κοινωνικών επιστημών.[15] Το ταλέντο του το ανακάλυψε από πολύ μικρή ηλικία, καθώς σχεδίαζε φορέματα για τις τρεις αδερφές του.[17]
Στα 16 του παράτησε το σχολείο αφού είχε αποφασίσει ότι θα ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μόδα. Έτσι, πήρε μαθήματα από τους μόδιστρους Anderson & Shepherd στην φημισμένη περιοχή Savile Row.[8] Εκεί, του δόθηκε η ευκαιρία να «ακονίσει» τις ικανότητές του και να εξασκήσει το ταλέντο του στο ράψιμο, πράγματα για τα οποία έγινε διάσημος αργότερα.[εκκρεμεί παραπομπή] Έπειτα, συνέχισε να εμπνέεται και να μαθαίνει κοντά στους Gieves & Hawkes και προόδευσε με τη βοήθεια των σχεδιαστών θεατρικών κοστουμιών Angels & Bermans.[10][18] Όλες αυτές οι εμπειρίες τον έκαναν να αποκτήσει πολλές διαφορετικές τεχνικές στο ράψιμο που θα τον βοηθούσαν στη μελλοντική του καριέρα.[19][20]
Αφού τελείωσε την μαθητεία του στον οίκο Savile Row, δούλεψε στο πλευρό του Ιάπωνα σχεδιαστή Κότζι Τατσούνο[8] και σε ηλικία 21 ετών, πήγε στο Μιλάνο για να δουλέψει με τον Romeo Gigli.[21] Το 1992 χρονιά αποφοίτησε από το μεταπτυχιακό σχεδίου μόδας της Σχολής Τεχνών και Ντιζάιν Σεντ Μάρτινς[22] και στη συνέχεια ίδρυσε προσωπικό οίκο μόδας[8] με το όνομά του.[18] Αυτά τα σταθερά βήματα προόδου, είχαν ως αποτέλεσμα να κινήσει το ενδιαφέρον των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης ως «ένας πολλά υποσχόμενος νέος σχεδιαστής».[εκκρεμεί παραπομπή] Οι επιδείξεις μόδας στις οποίες συμμετείχε είχαν θεατρικό και αυστηρό ύφος.[εκκρεμεί παραπομπή]
Ο συνδυασμός αυτών των δυο, τράβηξε την προσοχή του κοινού και επέφερε την αναγνώριση.[23] Λόγω της φήμης που είχε αποκτήσει, είχε χαρακτηριστεί ως «l’ enfant terrible», δηλαδή το «κακό παιδί», αλλά και ως «χούλιγκαν» της Βρετανικής μόδας,[24] λόγω του ιδιαίτερου στυλ των δημιουργιών του.[10] Τον Οκτώβριο του 1996, προσλήφθηκε από τον οίκο μόδας Givenchy[8] ως σχεδιαστής στη θέση του Τζον Γκαλιάνο, που είχε μόλις αποχωρήσει από τον οίκο για να συνεργαστεί με το οίκο Dior.[25][26] Τότε, ο ΜακΚουίν χαρακτήρισε τον ιδρυτή της ετικέτας του οίκου ως «άσχετο»[24] και «χάλια», αναφέροντας πως εργάζεται στον οίκο μόνο για τα λεφτά,[27] πράγμα που προκάλεσε μεγάλη ένταση και ανέτρεψε τα σχέδια του για την κυκλοφορία νέας σειράς ρούχων. Δήλωσε, επίσης, πως η συνεργασία του με τον οίκο ήταν ένα μεγάλο λάθος, καθώς περιοριζόταν η δημιουργικότητά του. Έτσι, το 2000, άρχισε τη συνεργασία του με τον οίκο Gucci, πουλώντας το 51% της εταιρείας του [28] και τον Μάρτιο 2001 τερμάτισε οριστικά τις σχέσεις του με τον οίκο Givenchy,[8] πράγμα που του έδωσε μεγαλύτερη έμπνευση και δημιουργικότητα στο σχεδιασμό ρούχων.[εκκρεμεί παραπομπή] Το 2003, απέσπασε βραβείο απ’ το συμβούλιο των σχεδιαστών της Αμερικής,[8] ενώ ταυτόχρονα έλαβε τον τιμητικό τίτλο «CBE» (ελληνικά: ΔΒΑ - Διοικητής του πιο εξαιρέτου τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας) του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την προσφορά του στις τέχνες.[23] Μέχρι το 2007 είχε ανοίξει καταστήματα σχεδόν σε όλο τον κόσμο.[8] Ο ΜακΚουίν ήταν ο πρώτος που σχεδίασε χαμηλοκάβαλα παντελόνια στην ιστορία της μόδας και πολλοί λένε πως αυτά ήταν που τον χαρακτήριζαν σαν σχεδιαστή.[19][24] Επίσης, πρωτοπόρησε και στον τομέα της πασαρέλας, καθώς ήταν ο πρώτος που έφερε στην Αγγλία μοντέλα από την Ινδία,[εκκρεμεί παραπομπή] και επίσης, πραγματοποίησε επιδείξεις μόδας, όπου συμμετείχαν μοντέλα με αναπηρία.[17]
Τέλος, κέρδισε το βραβείο του καλύτερου Βρετανού Σχεδιαστή Μόδας για τις χρονιές 1996, 1997, 2001 και 2003.[8]
Το 2000, παντρεύτηκε τον παραγωγό ντοκιμαντέρ Τζορτζ Φορσάιθ σε ένα γιοτ έξω από την Ίμπιζα, με τον οποίο χώρισε ένα χρόνο αργότερα.[10][29]
Ο θάνατος του ΜακΚουίν ανακοινώθηκε το απόγευμα της 11ης Φεβρουαρίου του 2010,[18] έχοντας βρεθεί απαγχονισμένος μέσα στο σπίτι του, απ’ την οικονόμο του, το ίδιο πρωί.[30] Πέθανε αρκετές μέρες πριν από την εβδομάδα μόδας στο Λονδίνο, αν και δεν ήταν προγραμματισμένο να συμμετάσχει,[31] και εννιά μέρες μετά τον θάνατο της μητέρας του Τζόις,[18] την παραμονή της κηδείας της.[27] Ο Ντέιβιντ Λασαπέλ, ένας καλός φίλος του ΜακΚουίν, είχε δηλώσει «ο Λι έπαιρνε πολλά αντικαταθλιπτικά και ήταν πολύ δυστυχισμένος».[εκκρεμεί παραπομπή]
Πριν από τον θάνατό του, ο ΜακΚουίν άφησε ένα σημείωμα, όπου έλεγε «να προσέχετε τα σκυλιά, συγγνώμη, σας αγαπώ. Λι”.[32] Η κεντρική αστυνομία της πόλης, μετά από έρευνες, δήλωσε πως δεν βρέθηκε κάτι ύποπτο στο θάνατο του.[εκκρεμεί παραπομπή] Ωστόσο, στις 17 Φεβρουαρίου, το δικαστήριο Westminster Coroner's Court δήλωσε ότι από τη νεκροψία του Αλεξάντερ και από την ανάκριση των συγγενών του,[εκκρεμεί παραπομπή] ο θάνατος του οφειλόταν σε αυτοκτονία καθώς και ότι, πριν αυτοκτονήσει, βρισκόταν υπό την επήρεια ισχυρών φαρμάκων και παυσίπονων.[30] Μετά το θάνατο του, πολλοί ήταν οι καλλιτέχνες που τον τίμησαν είτε με τραγούδια τους είτε φορώντας μερικές απ’ τις δημιουργίες του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η Bjork, η Lady Gaga,[33] η Katy Perry,[εκκρεμεί παραπομπή] ο Kanye West,[εκκρεμεί παραπομπή] η Μαντόνα, η Naomi Campbell[13] και η Kate Moss, η οποία ήταν φίλη και συνεργάτης με τον Αλεξάντερ ΜακΚουίν.[εκκρεμεί παραπομπή]
Μέσω της διαθήκης του, ο Αλεξάντερ έδωσε χρήματα στα αγαπημένα του πρόσωπα:
Τέλος, ένα μερίδιο των χρημάτων του το διέθεσε:
Σε ένα από τα βιογραφικά βιβλία για τον Αλεξάντερ ΜακΚουίν, στο Savage Beauty, ο συγγραφέας Άντριου Μπόλτον αναφέρει ότι ο ΜακΚουίν δήλωσε: «Βρίσκω την ομορφιά στο παράξενο, όπως πολλοί καλλιτέχνες. Θέλω να αναγκάσω τους ανθρώπους να μην κοιτάξουν τα πράγματα ως έχουν».[35] Επίσης, αναφέρεται ότι: «Οι επιδείξεις ήταν και είναι αυτοβιογραφικές, έχουν να κάνουν με τη σεξουαλικότητα μου και με το ποιος είμαι. Έχουν να κάνουν με την παιδική μου ηλικία, τον τρόπο που σκέφτομαι για τη ζωή και τον τρόπο που μου έμαθαν να βλέπω τη ζωή».[36]
Το καλοκαίρι του 2011, πραγματοποιήθηκε στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης μία έκθεση αφιερωμένη στο έργο του ΜακΚουίν, με τίτλο Alexander McQueen: Savage Beauty, την οποία επισκέφθηκαν πάνω από 600.000 άνθρωποι σε διάστημα τριών μηνών.[23] Το 2015 η έκθεση μεταφέρθηκε στο Μουσείο Τέχνης Βικτωρίας και Αλβέρτου του Λονδίνου, όπου και διήρκησε 21 εβδομάδες (14 Μαρτίου - 2 Αυγούστου 2015[37]), προσελκύοντας συνολικά σχεδόν μισό εκατομμύριο επισκέπτες, γεγονός που κατέστησε τη συγκεκριμένη έκθεση ως την περιοδική έκθεση με τους περισσότερους επισκέπτες στην ιστορία του Μουσείου. Η έκθεση κόστισε 3 εκατομμύρια λίρες, καθιστώντας την επίσης την πιο ακριβή διοργάνωση του Μουσείου.[23][38]
Το 2018 έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Tribeca της Νέας Υόρκης ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του ΜακΚουίν, σε σκηνοθεσία των Ίαν Μπονότε και Πίτερ Ετεντγκούι.[39]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
