Άννα Ντάντολο

Η Άννα Δάνδολο (ιταλικά : Anna Dandola, σερβικά : Ана Дандоло) ήταν Βενετή ευγενής που έγινε βασίλισσα της Σερβίας, ως δεύτερη σύζυγος του βασιλιά Στέφανου του Πρωτόστεπτου, τον ιδρυτή του Σερβικού βασιλείου.

Άννα Ντάντολο
Ο θάνατος της Άννας Δάνδολο, τοιχογραφία από τον οικογενειακό τάφο των Νεμάνια
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	12ος αιώνας Βενετία
Θάνατος	1258 Βασίλειο της Σερβίας
Τόπος ταφής	Μονή Σοπότσανι (43°7′5″ s. š., 20°22′26″ v. d.)
Χώρα πολιτογράφησης	Βενετική Δημοκρατία Βασίλειο της Σερβίας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός
Οικογένεια
Σύζυγος	Στέφανος ο Πρωτόστεπτος (από 1217)
Τέκνα	Στέφανος Ούρος Α΄
Γονείς	Ενρίκο Ντάντολο
Οικογένεια	Οικογένεια Ντάντολο
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Άννα γεννήθηκε στην Βενετία, Δημοκρατία της Βενετίας, σε μια άγνωστη ημερομηνία, ήταν κόρη του Ραϊνέρο Δάνδολου και μητέρα αγνώστου σήμερα ονόματος. Παππούς της ήταν ο Ερρίκος Δάνδολος, δόγης της Βενετίας^[1], ο οποίος νωρίτερα είχε κάνει επιδρομές στο Ζαντάρ (1202) και την Κωνσταντινούπολη (1204)^[2].

Περίπου το 1216 ή το 1217, παντρεύτηκε τον Στέφανο που τότε ήταν Μεγάλος Ζουπάνος του Μεγάλου πριγκιπάτου της Ράσκας και γιος του Στέφανου Νεμάνια. Η Γαμήλια τελετή τελέσθηκε στη Βενετία με τη συμμετοχή όλων των πατρικίων κι ευγενών της δημοκρατίας. Μετά την γιορτή προς τιμήν τους, το ζευγάρι στη συνέχεια μεταφέρθηκε με μεγάλες τιμές στη Δαλματία. Η Άννα ήταν η δεύτερη γυναίκα του Στέφανου, η πρώτη Ευδοκία Αγγελίνα είχαν χωρίσει για υποτιθέμενη μοιχεία, είχε πεθάνει το 1211. Ο γάμος του Στέφανου σε μια γυναίκα από την ισχυρή θαλάσσια δημοκρατία της Βενετίας ήταν πολιτικά επωφελής για τη Σερβία. Το 1217 ο Στέφανος στέφθηκε ο πρώτος βασιλιάς της Σερβίας από τον Αρχιεπίσκοπο Σάββα Α΄ και η Άννα έγινε η πρώτη βασίλισσα.

Λίγο πριν από το θάνατό του στις 24 Σεπτεμβρίου το 1228 ο Στέφανος έλαβε μοναστικούς όρκους. Άννα έζησε μέχρι το 1264, αρκετό καιρό για να δει τον γιο της Στέφανο Ούρο στον σερβικό θρόνο το 1243. Απόγονοι της Άννας συνέχισαν να κυβερνά στη Σερβία για πολλές γενιές.

Πιστεύεται ότι η Άννα πέθανε το 1258^[3][4]. Θάφτηκε στο μοναστήρι Σοπότσανι, σε ένα βασιλικό μαυσωλείο όπου θάφτηκαν ο Στέφανος αλλά και άλλοι απόγονοι της οικογένειας. Η τοιχογραφία με την απεικόνιση του θανάτου της έχει πολύτιμη ιστορική σημασία^[5], και έχει περιγραφεί ως «μία από τα πιο σημαντικές ιστορικές συνθέσεις ζωγραφισμένες στους τοίχους των σερβικών μεσαιωνικών εκκλησιών"^[6], που απεικονίζεται στο βόρειο τοίχο^[5]. Το έργο έχει χρονολογηθεί μεταξύ 1263 και 1268^[7].

Με τον Στέφανο απέκτησαν ένα γιο, τον Στέφανο Ούρο, που γεννήθηκε γύρω στο 1223, και μια κόρη, της οποίας δεν διασώζεται το όνομα.