μαχητικό αεροσκάφος From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Grumman F6F Hellcat ήταν μονοκινητήριο μαχητικό αεροσκάφος το οποίο αναπτύχθηκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για να επιχειρεί από τα αεροπλανοφόρα του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ. Αντικατέστησε τα μαχητικά F4F Wildcat, τα οποία επίσης ήταν προϊόντα της Grumman. Ανταγωνιστικό του Hellcat για τον ρόλο του βασικού μαχητικού των αεροπλανοφόρων ήταν το Vought F4U Corsair, όμως τελικά προτιμήθηκε το πρώτο, διότι το Corsair αντιμετώπιζε προβλήματα στις προσνηώσεις.
| Grumman F6F Hellcat | |
|---|---|
 To F6F Hellcat | |
| Τύπος | μαχητικό των αεροπλανοφόρων |
| Κατασκευαστής | Grumman |
| Χώρα προέλευσης | ΗΠΑ |
| Παρθενική πτήση | 26 Ιουνίου 1942 |
| Πρώτη παρουσίαση | 1943 |
| Αποσύρθηκε | 1960 (Πολεμικό Ναυτικό της Ουρουγουάης)[1] |
| Κύριος χειριστής | Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ Σώμα των Πεζοναυτών των ΗΠΑ Βασιλικό Ναυτικό Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό |
| Παραγωγή | 1942-1945 |
| Μονάδες που παρήχθησαν | 12.200 |
Το Hellcat εξελίχθηκε στο σημαντικότερο Αμερικανικό μαχητικό αυτής της κλάσης στο δεύτερο μισό του πολέμου. Παρόλο που ομοίαζε με το προγενέστερο F4F επρόκειτο για ένα εντελώς νέο σχέδιο,[2] που αποδείχθηκε πολύ στιβαρό και αντιμετώπισε με μεγάλη επιτυχία τα περίφημα ιαπωνικά μαχητικά Mitsubishi A6M Zero, που είχαν κυριαρχήσει στο Θέατρο επιχειρήσεων Ειρηνικού τα πρώτα χρόνια της σύρραξης.
Κατασκευάστηκαν 12.200 F6F συνολικά.[3][4] Εκτός από το Ναυτικό, παρέλαβαν τέτοια αεροσκάφη το Σώμα των Πεζοναυτών των ΗΠΑ και η Fleet Air Arm, η αεροπορική δύναμη του Βασιλικού Ναυτικού.[5] Μεταπολεμικά τα Hellcat αποσύρθηκαν από τις μονάδες πρώτης γραμμής, αλλά αρκετά παρέμειναν σε υπηρεσία ως νυκτερινά μαχητικά.
Η Grumman ξεκίνησε τις εργασίες ανάπτυξης του αεροσκάφους που θα αντικαθιστούσε το F4F Wildcat το 1938. Υπεγράφη συμβόλαιο για την κατασκευή του πρωτοτύπου XF6F-1 στις 30 Ιουνίου 1941. Το νέο μαχητικό προορίζονταν αρχικά να αξιοποιήσει τον αστεροειδή κινητήρα Wright R-2600 Twin Cyclone των 1.700 hp ο οποίος θα έστρεφε τρίφυλλη έλικα.[6] Εν αντιθέσει με το Wildcat που είχε σύστημα προσγείωσης με μικρό μετατρόχιο, το F6F είχε υδραυλικό σύστημα με μεγάλο μετατρόχιο,[7] κάτι που διευκόλυνε στην αποπροσνήωση. Οι πτέρυγες ήταν τοποθετημένες χαμηλότερα σε σχέση με το F4F και ήταν δυνατή η αναδίπλωσή τους ώστε να εξοικονομείται χώρος.[8]
Τους πρώτους μήνες του 1942 ο Ρόυ Γράμαν (Roy Grumman) μαζί με τους αρχισχεδιαστές Jake Swirbul και Bill Schwendler, συνεργάστηκαν στενά με το Γραφείο Αεροναυτικής (Bureau of Aeronautics, BuAer) του Ναυτικού[9] προκειμένου να εξασφαλισθεί πως το νέο μαχητικό θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το ιαπωνικό A6M Zero.[10][Note 1] Στόχος ήταν με το F6F οι ΗΠΑ να κερδίσουν την αεροπορική υπεροχή στον Ειρηνικό.[12]
Στις 22 Απριλίου 1942 ο πλωτάρχης Butch O'Hare επισκέφτηκε τις εγκαταστάσεις και ανέλυσε στους μηχανικούς της εταιρείας τις επιδόσεις και τα πτητικά χαρακτηριστικά του F4F Wildcat συγκριτικά με το Mitsubishi A6M Zero. Ο πλωτάρχης Jackson του BuAer[Note 2] ζήτησε το κόκπιτ του F6F να τοποθετηθεί ψηλότερα στην άτρακτο.[14] Επιπλέον το ρύγχος τροποποιήθηκε ώστε να έχει καλύτερη ορατότητα ο πιλότος.[15]
Βάσει της επιχειρησιακής εμπειρίας από τον πόλεμο ενάντια στους Ιάπωνες, το BuAer ζήτησε στις 26 Απριλίου 1942 τη χρήση του ισχυρότερου αστεροειδή κινητήρα Pratt & Whitney R-2800 Double Wasp στο δεύτερο αεροσκάφος δοκιμών.[16] Το αρχικό πρωτότυπο (XF6F-1) πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 22 Ιουνίου 1942. Οι επιδόσεις του τρίτου πρωτοτύπου (XF6F-3), με το νέο κινητήρα ήταν κατά 25% ανώτερες σε σχέση με το XF6F-1. Το πρώτο F6F-3 παραγωγής, με κινητήρα R-2800-10, πέταξε για πρώτη φορά στις 3 Οκτωβρίου 1942.[17] Η πρώτη μονάδα που παρέλαβε τον τύπο και κρίθηκε επιχειρησιακή ήταν η VF-9 επί του αεροπλανοφόρου USS Essex τον Φεβρουάριο του 1943.[17] [Note 3]
,_in_1943_(80-G-K-605).jpg)
Το F6F ήταν ένα ιδιαίτερα ανθεκτικό αεροσκάφος. Στο κόκπιτ είχε προστεθεί θωράκιση ολικού βάρους 96 kg για προστασία του πιλότου. Στην άτρακτο ήταν τοποθετημένη μία αυτοφρασσόμενη δεξαμενή των 946 l.[17] Πρώτη έκδοση παραγωγής ήταν το F6F-3, το οποίο ήταν συνήθως οπλισμένο με έξι πολυβόλα Browning M2 των 12,7 mm. Μπορούσε επίσης να μεταφέρει μια απορριπτόμενη δεξαμενή καυσίμου καθώς και ρουκέτες.[18][19] ή βόμβες (άνω των 900 kg).
Με βάση το F6F-3 αναπτύχθηκαν δύο εκδόσεις νυχτερινής δίωξης, εφοδιασμένες με ραντάρ. Επρόκειτο για τα δεκαοκτώ F6F-3E[20] και τα 200 που ακολούθησαν αργότερα.[21] Η συνολική παραγωγή των F6F-3 ανήλθε στις 4.402 μονάδες μέχρι τον Απρίλιο του 1944.[15]
Επόμενο αεροσκάφος παραγωγής ήταν το F6F-5 στο οποίο ενσωματώθηκαν διάφορες τροποποιήσεις και βελτιώσεις, συμπεριλαμβανομένου του ισχυρότερου κινητήρα R-2800-10W.[7][15] Το F6F-5N ήταν το εξειδικευμένο νυχτερινό μαχητικό που αναπτύχθηκε με βάση αυτό. Μερικά F6F-5 μετατράπηκαν επίσης σε αναγνωριστικά (F6F-5P).[22] Σε αντίθεση με τα F6F-3, που ήταν οπλισμένα μόνο με πολυβόλα, τα μαχητικά της νέας έκδοσης μπορούσαν να μεταφέρουν ένα μείγμα δύο πυροβόλων των 20 mm και τεσσάρων πολυβόλων των 12,7 mm,[23] όμως η διάταξη αυτή χρησιμοποιήθηκε μόνο στα νυχτερινά F6F-5N.[23] Συνολικά κατασκευάστηκαν 7.870, περισσότερα από κάθε άλλη παραλλαγή του Hellcat.[15]
Το XF6F-4 διέθετε κινητήρα R-2800-27 και τέσσερα πυροβόλα των 20 mm. Πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 3 Οκτωβρίου 1942 αλλά δεν εντάχθηκε σε παραγωγή. Το XF6F-2 ήταν παραλλαγή του F6F-3 με τον κινητήρα Wright R-2600-15 και υπερσυμπιεστή Birman.[24] Αργότερα δοκιμάστηκε με τον Pratt & Whitney R-2800-21 και ίδιο υπερσυμπιεστή.[24] Το όλο εγχείρημα δεν προχώρησε και το μοναδικό πρωτότυπο μετατράπηκε ξανά σε συνηθισμένο F6F-3 παραγωγής.[25]
Δύο F6F-5 δοκιμάστηκαν με τον Pratt and Whitney R-2800-18W και υπερσυμπιεστή δύο σταδίων. Ονομάστηκαν XF6F-6 και ο κινητήρας τους απέδιδε ως 2.100 hp.[26] Ήταν τα ταχύτερα Hellcat, φτάνοντας τα 671 km/h, όμως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε πριν ενταχθούν σε παραγωγή.[7][27]
_with_Hellcat_landing_c1953.jpg)
Το Ναυτικό προτίμησε το Hellcat αντί για το Vought F4U Corsair, παρόλο που το δεύτερο είχε ανώτερη μέγιστη ταχύτητα. Ένα από τα βασικότερα πλεονεκτήματα της πρότασης της Grumman ήταν πως υπερείχε στις προσνηώσεις, κρίσιμο σημείο για το Ναυτικό. Τα Corsair είχαν τελικά λαμπρή επιχειρησιακή πορεία με τους Πεζοναύτες, επιχειρώντας όμως από βάσεις στην ξηρά. Τα F6F παρέμειναν τα βασικά μαχητικά των αεροπλανοφόρων των ΗΠΑ, μέχρι και τα τέλη του 1944 που τα F4U κρίθηκε πως θα μπορούσαν να αποπροσνηώνονται με ασφάλεια.[28] Εκτός από τα εξαιρετικά πτητικά του χαρακτηριστικά, το Hellcat ήταν εύκολο να συντηρηθεί και είχε στιβαρή δομή, κάτι πολύ σημαντικό για την απαιτητική χρήση στα αεροπλανοφόρα.[29]
Τα Hellcat συμμετείχαν για πρώτη φορά σε μάχη ενάντια στους Ιάπωνες την 1η Σεπτεμβρίου 1943, όταν μαχητικά από το USS Independence κατέρριψαν μία ιπτάμενη άκατο Kawanishi H8K.[30] Στις 23 και τις 24 Νοεμβρίου πολέμησαν την ιαπωνική αεροπορία πάνω από την Ταράουα, όπου οι Αμερικανοί πιλότοι κατάφεραν να καταρρίψουν 30 ιαπωνικά Zero με απώλεια ενός μονάχα F6F.[30] Στις 11 Νοεμβρίου 1943 τα Hellcat και τα Corsair αντιμετώπισαν τους Ιάπωνες σε σκληρές αερομαχίες πάνω από τη Ραμπαούλ και διεκδίκησαν την κατάρριψη σχεδόν 50 εχθρικών αεροσκαφών.[30]
Όταν έγιναν συγκριτικές δοκιμές ανάμεσα σε Hellcat και ένα αιχμαλωτισμένο Zero, κατέστη σαφές πως το Αμερικανικό μαχητικό ήταν ταχύτερο σε όλα τα ύψη. Επίσης είχε οριακά ανώτερο ρυθμό ανόδου σε ύψη άνω των 14.000 ft και έκανε roll πιο γρήγορα σε ταχύτητες άνω των 235 mph. Από την άλλη το ιαπωνικό αεροσκάφος ήταν πολύ πιο ευέλικτο σε χαμηλές ταχύτητες και είχε ελαφρώς καλύτερο ρυθμό ανόδου κάτω από τα 14.000 ft.
Τα Hellcat αποτελούσαν τον κορμό της δύναμης μαχητικών του Ναυτικού στη Μάχη της θάλασσας των Φιλιππίνων. Σε αυτή τη σύγκρουση οι ιαπωνικές δυνάμεις υπέστησαν πανωλεθρία. Μάλιστα οι Αμερικανοί πιλότοι αποκάλεσαν τις επιχειρήσεις εκεί "the Great Marianas Turkey Shoot". Η συμβολή του μαχητικού της Grumman στη νίκη των Συμμάχων στον Ειρηνικό είναι ανεκτίμητη: σε αυτό τον τύπο οφείλεται το 75% των εχθρικών αεροσκαφών που κατέρριψε το Ναυτικό στο συγκεκριμένο θέατρο επιχειρήσεων.[31]
Η αεροπορία του Βασιλικού Ναυτικού (Fleet Air Arm) παρέλαβε 1.263 F6F στα πλαίσια του προγράμματος Lend-Lease. Σε βρετανική υπηρεσία ονομάζονταν αρχικά Gannet Mark I, ενώ από τις αρχές του 1943 μετονομάστηκαν σε Hellcat. Χρησιμοποιήθηκαν σε πολεμικές επιχειρήσεις στα ανοικτά της Νορβηγίας, τη Μεσόγειο και την Άπω Ανατολή. Αρκετά μετατράπηκαν σε αναγνωριστικά, αντίστοιχα των Αμερικανικών F6F-5P.[32] Στην Ευρώπη τα μαχητικά της αεροπορίας του στόλου αντιμετώπισαν αντίπαλα αεροσκάφη που επιχειρούσαν από βάσεις στην ξηρά.[33][34] Οι αερομαχίες στις οποίες συμμετείχαν ήταν πολύ λιγότερες συγκριτικά με ό,τι συνέβαινε στον Ειρηνικό. Τα βρετανικά Hellcat κατέστρεψαν 52 εχθρικά αεροσκάφη την περίοδο Μαϊου 1944-Ιουνίου 1945. Η πιο επιτυχημένη μονάδα ήταν το Νο. 1844 Σμήνος της Ναυτικής Αεροπορίας, επί του αεροπλανοφόρου HMS Indomitable του Βρετανικού Στόλου του Ειρηνικού με 32,5 καταρρίψεις.[35]
Όπως συνέβη και με άλλους τύπους ξένης προέλευσης, μεταπολεμικά τα F6F αποσύρθηκαν και αντικαταστάθηκαν άμεσα από αεροσκάφη βρετανικής κατασκευής.[36][36]
Μεταπολεμικά τα Hellcat αντικαταστάθηκαν από τα F8F Bearcat, τα οποία ήταν μικρότερα σε διαστάσεις, είχαν ισχυρότερο κινητήρα και ήταν πιο ευέλικτα.[37] Τα F6F χρησιμοποιήθηκαν σε δευτερεύοντες ρόλους, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης. Στα τέλη του 1952 η Μονάδα Κατευθυνομένων Βλημάτων 90 χρησιμοποίησε τηλεκατευθυνόμενα F6F-5K τα οποία μετέφεραν βόμβες των 2000 lb για να πλήξουν γέφυρες στην Κορέα. Απονηώνονταν από το αεροπλανοφόρο USS Boxer και κατευθύνονταν προς τον στόχο τους από ένα συνοδό AD Skyraider.[38] Τα F6F-5 τα πρώτα αεροσκάφη του ακροβατικού σμήνους του Ναυτικού, των περίφημων Blue Angels.[39]
Η αεροπορία του Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού (Aéronavale) παρέλαβε F6F-5 τα οποία χρησιμοποίησε στον Πόλεμο της Ινδοκίνας. Τέτοια αεροσκάφη παρέλαβε επίσης το Πολεμικό Ναυτικό της Ουρουγουάης, το οποίο και τα διατήρησε στην ενεργό υπηρεσία μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960[40]
Διασώζεται μεγάλος αριθμός αριθμός Grumman F6F. Πολλά από αυτά ανήκουν σε συλλογές και μουσεία, ενώ αρκετά είναι πλήρως λειτουργικά.[42]
| F6F-5 | |
|---|---|
| Ρόλος | μαχητικό των αεροπλανοφόρων |
| Πλήρωμα | 1 |
| Διαστάσεις | |
| Μήκος | 10,24 m |
| Εκπέτασμα | 13,06 m |
| Ύψος | 3,99 m |
| Επιφάνεια πτέρυγας | 31 m² |
| Βάρος | |
| Κενό | 4.190 kg |
| Μέγιστο απογείωσης | 6.990 kg |
| Σύστημα πρόωσης | |
| Κινητήρας | 1 × Pratt & Whitney R-2800-10W "Double Wasp" των 2.200 hp |
| Επιδόσεις & οπλισμός | |
| Μέγιστη ταχύτητα | 621 km/h |
| Μέγιστο ύψος πτήσης | 11.370 m |
| Ακτίνα δράσης | 1.520 km |
| Οπλισμός | έξι πολυβόλα M2 Browning των 12,7 mm ή δύο πυροβόλα των 20 mm και τέσσερα πολυβόλα των 12,7 mm, |
Πηγές: Quest for Performance,[72] Jane’s Fighting Aircraft of World War II,[73] Standard Aircraft Characteristics[74]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
