From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Φρανσουά Τρυφώ (François Roland Truffaut, 6 Φεβρουαρίου 1932 - 21 Οκτωβρίου 1984) ήταν Γάλλος κριτικός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός του κινηματογράφου, από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του γαλλικού νέου κύματος.
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Με τη βοήθεια του θεωρητικού του κινηματογράφου Αντρέ Μπαζέν, άρχισε να γράφει κριτικές στο περιοδικό Cahiers du cinema, με το οποίο, μαζί άλλους συναδέλφους του, άνοιξαν τον δρόμο για το νέο κύμα και τον μη εμπορικό κινηματογράφο. Με την μικρού μήκους ταινία του Les Mistons (1958), και θέμα την σεξουαλική αφύπνιση μιας ομάδας νεαρών, έθεσε στην πράξη τις θεωρίες του, τις οποίες συνέχισε στην ημιαυτοβιογραφική, μεγάλου μήκους ταινία του, Τα 400 χτυπήματα (Les Quatres Cents Coups, 1959), μία γεμάτη ειλικρίνεια αλλά και ποίηση ταινία, που κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών, κάτι που τον καθιέρωσε ως τον κατεξοχήν ηγέτη του πρωτοεμφανιζόμενου νέου κύματος (nouvelle vague). Συνεχίζει την ιστορία του αγοριού από την πρώτη του ταινία με άλλες ταινίες. Το 1962 ένα μικρό επεισόδιο (Ο έρωτας στα είκοσι, 1962). Τότε ο Αντουάν Ντουανέλ (Ζαν-Πιερ Λεό) ερωτεύεται τη Κριστίν (Κλοντ Ζαντ) (Κλεμμένα φιλιά, 1968]. Η Αντουάν και η Κριστίν παντρεύονται (Παράνομο κρεβάτι, 1970). Ο Αντουάν και η Κριστίν διαζευγνύονται (Η αγάπη το βάζει στα πόδια, 1979). Ο κύκλος είναι μοναδικός στην ιστορία του κινηματογράφου. Έτσι, ο Τρυφώ και η Κλοντ Ζαντ προσλήφθηκαν και μετά την κινηματογράφηση το 1968.
Ακολούθησαν οι ταινίες Πυροβολείτε τον πιανίστα (Tirez sur le pianiste, 1960), αναφορά αλλά και ανατροπή των γκανγκστερικών ταινιών Απολαύστε το κορμί μου (Jules et Jim, 1961) γύρω από τις ιδιόμορφες σχέσεις ενός ερωτικού τριγώνου, Φαρενάιτ 451 (Fahrenheit 451, 1966), εξαιρετική μεταφορά στην οθόνη του βιβλίου επιστημονικής φαντασίας του Ρέι Μπράντμπερι, που ο Τρυφώ γύρισε στην Αγγλία το Η νύφη φορούσε μαύρα (La mariée etait en noir, 1967), μία παραλλαγή του αμερικανικού φιλμ νουάρ, ταινίες που επέβαλαν τον Τρυφώ ως έναν ξεχωριστό και εντελώς πρωτότυπο δημιουργό.
Ο Τριφό δεν εξέφραζε ποτέ πολιτικές απόψεις μέσα από τις ταινίες του. Ακόμα και την περίοδο του Μάη του '68 ο Τρυφώ απέρριψε τον στρατευμένο και πολιτικοποιημένο κινηματογράφο και συνέχισε με το ξεκάθαρα δικό του στυλ. Σε μία συνέντευξή του το 1980 στο περιοδικό 'Cahiers du Cinema' αναφέρει χαρακτηριστικά για τις πεποιθήσεις του τα εξής:
"Πολιτικά οι ιδέες μου με οδηγούν προς την αριστερά. Αυτό όμως δεν εκφράζεται στις ταινίες μου, ίσως επειδή μου φαίνεται ότι βάζουν πολύ αίσθημα στην πολιτική, ενώ πιστεύω ότι δεν πρέπει να είναι κανείς στην αριστερά επειδή αυτό είναι συμπαθητικό και της μόδας, αλλά επειδή είναι πιο δίκαιο. Το σλόγκαν <<όλα είναι πολιτική>> δεν μ' αρέσει γιατί, αν όλα είναι πολιτική, τίποτα δεν είναι πολιτική".[12]
| Έτος | Μεταφρασμένος τίτλος | Αυθεντικός τίτλος | Σημειώσεις |
|---|---|---|---|
| 1955 | Μια επίσκεψη | Une Visite | |
| 1957 | Les Mistons | Les Mistons | |
| 1958 | Une Histoire d'eau | Σκηνοθεσία σε συνεργασία με τον Ζαν-Λυκ Γκοντάρ | |
| 1959 | Τα 400 χτυπήματα | Les Quatre cents coups | Βραβείο Bodil Καλύτερης Ευρωπαϊκής ταινίας (1960). Βραβείο Καλύτερου σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ των Καννών (1959). Υποψήφιο για βραβείο Όσκαρ «Πρωτότυπου σεναρίου» (1959). |
| 1960 | Πυροβολήστε τον πιανίστα | Tirez sur le pianiste | |
| 1962 | Ζυλ και Τζιμ | Jules et Jim | |
| 1962 | Antoine et Colette | Antoine et Colette | Ταινία μικρού μήκους. |
| 1964 | Τρυφερό Δέρμα | La Peau douce | |
| 1965 | Φάρεναϊτ 451 | Fahrenheit 451 | Στην αγγλική γλώσσα |
| 1968 | Η νύφη φορούσε μαύρα | La Mariée était en noir | |
| 1968 | Κλεμμένα φιλιά | Baisers volés | |
| 1969 | Η σειρήνα του Μισσισσιπή | La Sirène du Mississippi | |
| 1970 | Ένα Αγρίμι στην Πόλη | L'Enfant sauvage | |
| 1970 | Παράνομο κρεβάτι | Domicile conjugal | |
| 1971 | Δυο Κορίτσια από την Αγγλία | Les Deux anglaises et le continent | |
| 1972 | Ένα όμορφο κορίτσι σαν εμένα | Une belle fille comme moi | |
| 1973 | Αμερικανική Νύχτα | La Nuit américaine | Βραβείο Όσκαρ «Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας». |
| 1975 | Η Ιστορία της Αντέλ Ουγκό | L'Histoire d'Adèle H. | |
| 1976 | Το Χαρτζιλίκι | L'Argent de poche | |
| 1977 | Ο άνδρας που αγαπούσε τις γυναίκες | L'Homme qui aimait les femmes | |
| 1978 | Το Πράσινο δωμάτιο | La Chambre verte | |
| 1979 | Η αγάπη το βάζει στα πόδια | L'Amour en fuite | |
| 1980 | Το τελευταίο Μετρό | Le Dernier métro | Απέσπασε δέκα Βραβεία Σεζάρ, μεταξύ αυτών τα βραβεία: καλύτερης ταινίας, καλύτερου Α' ανδρικού ρόλου, καλύτερου A' γυναικείου ρόλου, καλύτερου σκηνοθέτη, καλύτερης μουσικής επένδυσης, καλύτερου σεναρίου και καλύτερου ήχου. |
| 1981 | Η Γυναίκα της Διπλανής Πόρτας | La Femme d'à côté | |
| 1983 | Οπωσδήποτε την Κυριακή | Vivement dimanche! |
| Έτος | Μεταφρασμένος τίτλος | Αυθεντικός τίτλος | Σημειώσεις |
|---|---|---|---|
| 1960 | Με Κομμένη την Ανάσα | À bout de souffle | Σε σκηνοθεσία Ζαν-Λυκ Γκοντάρ |
| 1988 | Η μικρή κλέφτρα | La Petite voleuse | Σε σκηνοθεσία Κλωντ Μίλερ |
| 1995 | Belle Époque | Σειρά επεισοδίων, σε συνεργασία με τον Jean Gruault. Σκηνοθεσία του Gavin Millar. |
| Έτος | Μεταφρασμένος τίτλος | Ρόλος | Σημειώσεις |
|---|---|---|---|
| 1977 | Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου | Επιστήμονας | Σε σκηνοθεσία Στίβεν Σπίλμπεργκ |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.jpg)
