Φα δίεση ελάσσονα

Η Φα δίεση ελάσσονα είναι ελάσσονα κλίμακα που αρχίζει από φα δίεση και αποτελείται από τις νότες φα δίεση, σολ δίεση, λα, σι, ντο δίεση, ρε και μι. Έχει οπλισμό τρεις διέσεις. Η σχετική της είναι η Λα μείζονα και η ομώνυμή της η Φα δίεση μείζονα (με εναρμόνια τη Σολ ύφεση μείζονα).

Φα δίεση ελάσσονα

Σχετική κλίμακα	Λα μείζονα
Ομώνυμη κλίμακα	Φα δίεση μείζονα
Δεσπόζουσα κλίμακα	Ντο δίεση ελάσσονα
Υποδεσπόζουσα	Σι ελάσσονα
Ολόκληρη κλίμακα
Φα δίεση, Σολ δίεση, Λα, Σι, Ντο δίεση, Ρε, Μι

Η φυσική κλίμακα Φα δίεση ελάσσονα είναι η εξής:

Για τις αλλαγές που απαιτούνται ώστε η κλίμακα να γίνει μελωδική ή αρμονική, χρησιμοποιούνται οι κατάλληλες αλλοιώσεις. Η αρμονική και η μελωδική Φα δίεση ελάσσονα είναι η εξής:

Μουσική σε Φα δίεση ελάσσονα

Πολύ λίγες συμφωνίες γράφτηκαν σε αυτή την τονικότητα· μία διάσημη συμφωνία γραμμένη σε αυτήν είναι και η Αποχαιρετιστήρια Συμφωνία του Χάυντν. Ο Τζορτζ Φρέντερικ Μπρίστοου και η Ντόρα Πεγιάτσεβιτς έγραψαν επίσης συμφωνίες σε αυτή την κλίμακα.

Τα λίγα κοντσέρτα που είναι σε αυτή την κλίμακα, συνήθως γράφτηκαν για να τα παίξει και ο ίδιος ο συνθέτης, όπως το Κοντσέρτο για πιάνο No. 1 του Ραχμάνινοφ, το Κοντσέρτο για πιάνο του Σκριάμπιν, το Κοντσέρτο για βιολί No. 1 του Βιενιάφσκι, το Κοντσέρτο για βιολί No. 2 του Βιετάν και το Κοντσέρτο για κοντραμπάσο του Κουσεβίτσκι.

Εκτός από την Αποχαιρετιστήρια Συμφωνία, το Τρίο για πιάνο No. 40 του Χάυντν (Hob. XV:26) και το Κουαρτέτο εγχόρδων Op. 50, No. 4 είναι επίσης σε Φα δίεση ελάσσονα.

Πολλά εξέχοντα κομμάτια για πιάνο που είναι σε Φα δίεση ελάσσονα, περιλαμβάνουν τη Σονάτα No. 1 του Σούμαν (1833-35), την Πολωνέζα του Σοπέν, την τρίτη σονάτα του Σκριάμπιν και τη Σονατίνα του Ραβέλ. Το αργό μέρος της σονάτας για πιάνο Hammerklavier του Μπετόβεν είναι γραμμένο επίσης σε αυτή την κλίμακα.

Ο Χέντελ έγραψε την έκτη από τις οκτώ σουίτες του για τσέμπαλο του 1720 σε Φα δίεση ελάσσονα. Εκτός από ένα πρελούδιο και φούγκα από καθένα από τα δύο βιβλία του Καλοσυγκερασμένου Κλειδοκύμβαλου, το μόνο άλλο έργο του Μπαχ σε Φα δίεση ελάσσονα είναι η Τοκάτα BWV 910. Η μόνη σύνθεση του Μότσαρτ σε αυτή την τονικότητα, είναι το δεύτερο μέρος του Κοντσέρτου για πιάνο No. 23 σε Λα μείζονα. ^[1]  

Παραπομπές

1. Hopkins, Antony (1964). Talking About Concertos. London: Heinemann. σελ. 30.

Περαιτέρω ανάγνωση

• Anthony Morris, "Symphonies, Numbers and Keys" στο Bob's Poetry Magazine, III.3, Μάρτιος 2006.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Φα δίεση ελάσσονα στο Wikimedia Commons