Σένσο-τζι
Βουδιστικός ναός στο Τόκιο From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Σένσο-τζι (金龍山浅草寺, Kinryū-zan Sensō-ji) είναι αρχαίος βουδιστικός ναός, που βρίσκεται στην Ασάκουσα στο Τόκιο της Ιαπωνίας. Είναι ο αρχαιότερος ναός του Τόκιο και ένας από τους πιο σημαντικούς. Προηγουμένως συνδεόταν με την αίρεση Τεντάι του Βουδισμού. Έγινε ανεξάρτητος μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Δίπλα στο ναό είναι μία πενταώροφη παγόδα, το Σιντοϊστικό ιερό Ασάκουσα,[3] καθώς και πολλά καταστήματα με παραδοσιακά προϊόντα στο Νακαμίσε-ντόρι.[4]
| Σένσο-τζι | |
|---|---|
| 浅草寺 | |
 | |
 | |
| Είδος | βουδιστικός ναός και αξιοθέατο |
| Διεύθυνση | 東京都台東区浅草2-3-1[1] |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | |
| Θρήσκευμα | Τεντάι[2] |
| Διοικητική υπαγωγή | Asakusa |
| Χώρα | Ιαπωνία |
| Έναρξη κατασκευής | 645 |
| Βραβεία | 100 Landscapes of Heisei |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Ο ναός Σένσο-τζι Κάννον είναι αφιερωμένος στην Κάννον Μποσάτσου, τον Μποντισάτβα της συμπόνιας και είναι ο πνευματικός χώρος με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στον κόσμο με πάνω από 30 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως.[5][6]
Ο ναός έχει μια στέγη από τιτάνιο, που διατηρεί την ιστορική εικόνα αλλά είναι πιο δυνατή και ελαφρύτερη.[7]
Ο ναός είναι αφιερωμένος στον Μποντισάτβα Κάννον ( Αβαλοκιτεσβάρα). Σύμφωνα με το μύθο, ένα άγαλμα της Κάννον βρέθηκε στον ποταμό Σουμίντα το 628 μ.Χ. από δύο ψαράδες, τους αδελφούς Χινοκούμα Χαμανάρι και Χινοκούμα Τακενάρι. Ο αρχηγός του χωριού τους, Χατζίνο Νακαμότο, αναγνώρισε την ιερότητα του αγάλματος και το τοποθέτησε ανακαινίζοντας το σπίτι του σε ένα μικρό ναό στην Ασάκουσα, ώστε οι χωρικοί να μπορούν να λατρεύουν την Κάννον.[8]
Ο πρώτος ναός ιδρύθηκε το 645 μ.Χ., γεγονός που τον καθιστά τον παλαιότερο ναό στο Τόκιο. Στα πρώτα χρόνια του σογκουνάτου Τοκουγκάβα, ο Τοκουγκάβα Ιεγιάσου όρισε τον Σένσο-τζι ως προστάτη ναό της φυλής Τοκουγκάβα.[9]
Το ιερό Νισινομίγια Ινάρι βρίσκεται στον περίβολο του Σένσο-τζι και ένα τορίι προσδιορίζει την είσοδο στο αγιασμένο έδαφος του ιερού. Μια χάλκινη πλάκα στη δομή της πύλης αναφέρει αυτούς, που συνέβαλαν στην κατασκευή των τορίι, τα οποία ανεγέρθηκαν το 1727 ( Κιόχο 12, 11ος μήνας).[10]
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο ναός βομβαρδίστηκε και καταστράφηκε κατά την αεροπορική επιδρομή της 10ης Μαρτίου στο Τόκιο. Ξαναχτίστηκε αργότερα και είναι σύμβολο αναγέννησης και ειρήνης για τον ιαπωνικό λαό. Στην αυλή υπάρχει ένα δέντρο, που χτυπήθηκε από βόμβα στις αεροπορικές επιδρομές, και είχε ξαναφυτρώσει στο φλοιό του γέρικου δέντρου και είναι ένα παρόμοιο σύμβολο με τον ίδιο τον ναό.
Το Σένσο-τζι είναι το επίκεντρο του μεγαλύτερου και δημοφιλέστερου φεστιβάλ του Τόκιο, του Σάντζα Ματσούρι. Αυτό λαμβάνει χώρα σε 3-4 ημέρες στα τέλη της άνοιξης και οι γύρω δρόμοι παραμένουν κλειστοί για την κυκλοφορία από την αυγή μέχρι αργά το βράδυ.
Στην είσοδο του ναού δεσπόζει το Καμίναρίμον ή «Πύλη του Κεραυνού». Αυτή η επιβλητική βουδιστική δομή διαθέτει ένα τεράστιο χάρτινο φανάρι βαμμένο δραματικά σε ζωηρούς κόκκινους και μαύρους τόνους, για να υποδηλώνει κεραυνούς και σύννεφα, που φέρνουν καταιγίδες. Πέρα από το Καμίναρίμονβρίσκεται το Νακαμίσε-ντόρι με τα μαγαζιά του, ακολουθούμενο από το Χόζομον ή "Πύλη του Θησαυροφυλάκειου" που παρέχει την είσοδο στο εσωτερικό συγκρότημα. Μέσα στον περίβολο βρίσκεται μια εντυπωσιακή πενταώροφη παγόδα και η κύρια αίθουσα, αφιερωμένη στην Κάννον.[11]
Πολλοί τουρίστες, τόσο Ιάπωνες όσο και από το εξωτερικό, επισκέπτονται το Σένσο-τζι κάθε χρόνο. Η γύρω περιοχή έχει πολλά παραδοσιακά καταστήματα και χώρους εστίασης, που προσφέρουν παραδοσιακά πιάτα (χειροποίητα νουντλς, σούσι, τεμπούρα κ. ). Ο Νακαμίσε-ντόρι, ο δρόμος που οδηγεί από την Πύλη του Κεραυνού στον ίδιο τον ναό, είναι γεμάτος με μικρά καταστήματα, που πωλούν αναμνηστικά, που κυμαίνονται από βεντάλιες, ουκίο-ε (ξυλοτυπίες), κιμονό και άλλες ρόμπες, βουδιστικούς παπύρους, παραδοσιακά γλυκά, μέχρι παιχνίδια Γκοτζίλα, μπλουζάκια και λουριά κινητού τηλεφώνου. Αυτά τα μαγαζιά αποτελούν μέρος μιας ζωντανής παράδοσης πώλησης σε προσκυνητές, που περπάτησαν στο Σένσο-τζι.
Μέσα στον ίδιο τον ναό, αλλά και σε πολλά σημεία στην προσέγγισή του, υπάρχουν πάγκοι ο-μίκουτζι. Για μια προτεινόμενη δωρεά 100 γιεν, οι επισκέπτες μπορούν να συμβουλευτούν το μαντείο και τις θεϊκές απαντήσεις στις ερωτήσεις τους.
Μέσα στο ναό υπάρχει ένας ήσυχος κήπος για ενατένιση, που διατηρείται στο χαρακτηριστικό ιαπωνικό στιλ.
Καμίναρίμον
Το Καμίναρίμον (雷門, "Πύλη του Κεραυνού") είναι το εξωτερικό από δύο μεγάλες πύλες εισόδου, που τελικά οδηγεί στο Σένσο-τζι (το εσωτερικό είναι το Χόζομον ) στην Ασάκουσα της Ιαπωνίας. Η πύλη, με το φανάρι και τα αγάλματά της, είναι δημοφιλής στους τουρίστες. Είναι 11,7 μέτρα ύψος, 11,4 μέτρα πλάτος και καλύπτει έκταση 69,3 τ.μ..[12] Η πρώτη πύλη χτίστηκε το 941, αλλά η σημερινή πύλη χρονολογείται από το 1960, αφού η προηγούμενη πύλη καταστράφηκε σε πυρκαγιά το 1865.
Ιστορία
Το Καμίναρίμον κατασκευάστηκε για πρώτη φορά το 941 μ.Χ. από τον Τάιρα νο Κινμάσα, έναν στρατιωτικό διοικητή.[13] Αρχικά βρισκόταν κοντά στο Κομαγκάτα, αλλά ανακατασκευάστηκε στη σημερινή του θέση το 1635. Αυτό πιστεύεται ότι ήταν, όταν οι θεοί του ανέμου και της βροντής τοποθετήθηκαν για πρώτη φορά στην πύλη.[13] Η πύλη έχει καταστραφεί πολλές φορές ανά τους αιώνες. Τέσσερα χρόνια μετά τη μετεγκατάστασή του, το Καμίναρίμον κάηκε και το 1649 μ.Χ. ο Τοκουγκάβα Ιεμίτσου ανοικοδόμησε την πύλη μαζί με πολλές άλλες από τις κύριες κατασκευές στο συγκρότημα του ναού.[14] Η πύλη κάηκε ολοσχερώς το 1757 μ.Χ. και ξανά το 1865 μ.Χ. Η σημερινή κατασκευή του Καμίναρίμον εγκαινιάστηκε τον Δεκέμβριο του 1960 μ.Χ.[12] Ενενήντα πέντε χρόνια μετά την τελευταία πυρκαγιά, ο Κονοσούκε Ματσουσίτα, ο ιδρυτής της Matsushita Electric Industrial Company (τώρα Panasonic), κλήθηκε να ξαναχτίσει την πύλη. Με χρηματικές δωρεές από τη Ματσουσίτα, η πύλη ξαναχτίστηκε το 1960.[15]
Χαρακτηριστικά
Τέσσερα αγάλματα στεγάζονται στο Καμίναρίμον, δύο στις μπροστινές κόγχες και δύο στην άλλη πλευρά. Στο μπροστινό μέρος της πόρτας, τα αγάλματα των θεών του Σιντοϊσμού Φούτζιν και Ράιτζιν εμφανίζονται. Ο Φούτζιν, ο θεός του ανέμου, βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της πύλης, ενώ ο Ράιτζιν, ο θεός της βροντής, βρίσκεται στη δυτική πλευρά. Τα αρχικά γλυπτά υπέστησαν σοβαρές ζημιές στην πυρκαγιά του 1865, και μόνο τα κεφάλια σώθηκαν και τα αγάλματα αποκαταστάθηκαν για την ανακατασκευή της πύλης το 1960.[16]
Δύο επιπλέον αγάλματα στέκονται στην πίσω πλευρά της πύλης: ο βουδιστικός θεός Τένριου στην ανατολική πλευρά και η θεά Κίνριου στη δυτική πλευρά. Αυτά ήταν δωρεές το 1978 για τον εορτασμό της 1350ης επετείου από την πρώτη εμφάνιση του Μποντισάτβα Κάννον ( Αβαλοκιτεσβάρα ) στην Ασάκουσα, η οποία οδήγησε στην ίδρυση του Σένσο-τζι. Τα αγάλματα σκαλίστηκαν από τον γλύπτη Χιρακούσι Ντέντσου, που ήταν τότε 106 ετών.[16]
Ένα γιγάντιο κόκκινο φανάρι (τσότσιν) κρέμεται κάτω από το κέντρο της πύλης. Έχει 3,9 μέτρα ύψος, 3,3 μέτρα πλάτος και ζυγίζει περίπου 700 κιλά . Το σημερινό φανάρι, η πέμπτη ανακατασκευή, κατασκευάστηκε από τον Τακαχάσι Τσότσιν KK το 2013 και έχει την ίδια μεταλλική βάση στο κάτω μέρος με το προηγούμενο φανάρι. Η βάση έχει μια πινακίδα ονόματος, που λέει "Ματσουσίτα Ντένκι", μια συντομογραφία του παλιού ιαπωνικού ονόματος της Panasonic, Matsushita Denki Sangyo Kabushiki Gaisha.[15] Στο μπροστινό μέρος του φαναριού εμφανίζεται το όνομα της πύλης, Καμίναρίμον. Στο πίσω μέρος είναι ζωγραφισμένο το επίσημο όνομα της πύλης, Φουραϊτζίνμον (風雷神門).[17] Κατά τη διάρκεια φεστιβάλ όπως το Σάντζα Ματσούρι, το φανάρι διπλώνεται, για να αφήσει ψηλά αντικείμενα να περάσουν μέσα από την πύλη.
Οι χαρακτήρες 金龍山 (Kinryū-zan) στην πινακίδα πάνω από το φανάρι διαβάζονται από δεξιά προς τα αριστερά και αναφέρονται στο Σένσο-τζι.
Χόζομον
Το Χόζομον (宝蔵門, "Πύλη του Θησαυροφυλάκιου") είναι το εσωτερικό δύο μεγάλων πυλών εισόδου, που τελικά οδηγεί στο Σένσο-τζι (το εξωτερικό είναι το Καμίναρίμον) στην Ασάκουσα του Τόκιο. Μια διώροφη πύλη (nijūmon), ο δεύτερος όροφος του Χόζομον στεγάζει πολλούς από τους θησαυρούς του Σένσο-τζι. Ο πρώτος όροφος φιλοξενεί δύο αγάλματα, τρία φανάρια και δύο μεγάλα σανδάλια. Έχει 22,7μέτρα ύψος, 21 μέτρα πλάτος και 8 μέτρα βάθος.[18]
Ιστορία
Το Χόζομον χτίστηκε για πρώτη φορά το 942 μ.Χ. από τον Τάιρα νο Κινμάσα.[19] Καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1631, ξαναχτίστηκε από τον Τοκουγκάβα Ιεμίτσου το 1636. Παρέμεινε για 300 ακόμη χρόνια έως ότου κάηκε ξανά κατά τη διάρκεια των αεροπορικών επιδρομών στο Τόκιο το 1945. Το 1964, η σημερινή κατασκευή από οπλισμένο σκυρόδεμα κατασκευάστηκε με δωρεά 150 ¥ εκατομμύρια από τη Yonetarō Motoya.[18]
Δεδομένου ότι η πύλη ανακατασκευάστηκε χρησιμοποιώντας ανθεκτικά στη φλόγα υλικά, ο επάνω όροφος του Χόζομον αποθηκεύει τις πολύτιμες σούτρα του Σένσο-τζι. Αυτοί οι θησαυροί περιλαμβάνουν ένα αντίγραφο της Σούτρα του Λωτού, που χαρακτηρίζεται ως Εθνικός Θησαυρός της Ιαπωνίας και το Ισσάι-κιό, μια πλήρη συλλογή βουδιστικών γραφών, που έχει χαρακτηριστεί Σημαντική Πολιτιστική Περιουσία .[20]
Χαρακτηριστικά
Σε αντίθεση με το Καμίναρίμον, το οποίο φιλοξενεί τέσσερα διαφορετικά αγάλματα, το Χόζομον στεγάζει δύο αγάλματα φύλακες, που βρίσκονται εκατέρωθεν της νότιας όψης της πύλης. Αυτά τα αγάλματα έχουν 5,45 μέτρα ύψος και αντιπροσωπεύουν τον Νιό, τις θεότητες φύλακες του Βούδα.[18][19] Εξαιτίας αυτών των αγαλμάτων, η πύλη ονομαζόταν αρχικά Νιόμον (仁王門, "Πύλη Νιό") πριν μετονομαστεί σε Χόζομον.[20]
Η πύλη διαθέτει επίσης τρία μεγάλα φανάρια. Το μεγαλύτερο και πιο εμφανές φανάρι είναι ένα κόκκινο τσότσιν (chōchin), που κρέμεται κάτω από το κέντρο του ανοίγματος της πύλης. Με ύψος 3,75 μέτρων, διάμετρος 2,7 μέτρων και βάρος 400 κιλών, το φανάρι εμφανίζει το όνομα της πόλης Κομπουνάτσο.[18] Η τρέχουσα ανακατασκευή του φαναριού χρονολογείται από το 2003, όταν 5 ¥ εκατομμύρια δωρήθηκαν από τους κατοίκους του Κομπουνάτσο (小舟町). Η δωρεά έγινε λόγω της 400ης επετείου από την έναρξη της περιόδου Έντο.[18] Και στις δύο πλευρές του τσότσιν κρέμονται δύο χάλκινα τόρο ύψους 2,75 μέτρων, που ζυγίζουν περίπου 1.000 κιλά το καθένα. Και τα τρία φανάρια αφαιρούνται εντελώς κατά τη διάρκεια φεστιβάλ όπως το Σάντζα Ματσούρι.
Στη βόρεια (πίσω) όψη του Χόζομον βρίσκονται τα βαράτζι, δύο ψάθινα σανδάλια μήκους 4,5 μέτρων, πλάτους1,5 μέτρων, που ζυγίζουν 400 κιλά το καθένα.[21]
Το Νακαμίσε-ντόρι (仲見世通り) είναι ένας δρόμος καθώς προσεγγίζει κανείς το ναό. Λέγεται ότι εμφανίστηκε στις αρχές του 18ου αιώνα, όταν δόθηκε άδεια στους κατοίκους, που γειτνίαζαν με το Σένσο-τζι να δημιουργήσουν καταστήματα στο δρόμο προς το ναό. Ωστόσο, τον Μάιο του 1885 η κυβέρνηση του Τόκιο διέταξε όλους τους ιδιοκτήτες καταστημάτων να φύγουν. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους η περιοχή ανακατασκευάστηκε με τούβλα δυτικού τύπου. Κατά τον μεγάλο σεισμό του 1923, πολλά από τα καταστήματα καταστράφηκαν, στη συνέχεια ξαναχτίστηκαν το 1925 με χρήση σκυροδέματος, για να καταστραφούν ξανά κατά τους βομβαρδισμούς του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Το μήκος του δρόμου είναι περίπου 250 μέτρα και περιλαμβάνει περίπου 89 καταστήματα.[22]
Προσκυνητές και τουρίστες στο Σένσο-τζι ψωνίζουν στα γειτονικά καταστήματα
Σένσο-τζι τη νύχτα
Σένσο-τζι (η οροφή)
Σένσο-τζι (1910)
Σένσο-τζι (1820)
Σάντζα Ματσούρι
Μία απεικόνιση στο Σένσο-τζι του πώς τα δύο αδέλφια-ψαράδες βρήκαν το άγαλμα της μποσάτσου Κάννον στον ποταμό Σουμίντα.
Μία απεικόνιση στο Σένσο-τζι της λατρείας της μποσάτσου Κάννον στο Σένσο-τζι και στο ιερό Ασάκουσα.
Το Νακαμίσε-ντόρι μετά τους Αμερικανικούς βομβαρδισμούς το 1945.
.jpg)
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
