Το Μουσικό Σύνολο Αλεξάντροφ είναι επίσημο μουσικό σύνολο των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων. Ιδρύθηκε κατά τη σοβιετική εποχή και αποτελείται από ανδρική χορωδία, ορχήστρα και χορευτικό συγκρότημα.
Το Μουσικό Σύνολο Αλεξάντροφ έχει τραγουδήσει τόσο στη Ρωσία, όσο και σε πόλεις σε όλο τον κόσμο, με ρεπερτόριο ρωσικής δημοτικής μουσικής, ύμνους, άριες της όπερας και ελαφρά μουσική.
Το Σύνολο φέρει το όνομα του πρώτου διευθυντή και ιδρυτικού στελέχους του, του Αλεξάντρ Βασίλιεβιτς Αλεξάντροφ (1883–1946). Η επίσημη ονομασία του από το 1998 είναι «Ακαδημαϊκό Σύνολο Άσματος και Χορού του Ρωσικού Στρατού ονομασμένο προς τιμή του Α.Β. Αλεξάντροφ» (ρωσ. Академический ансамбль песни и пляски Российской Армии имени А. В. Александрова)[1] και συχνά απαντάται σε ρωσικές αναφορές ως Ακαδημαϊκό Ανσάμπλ (Академический ансамбль).[1]
Στις 25 Δεκεμβρίου 2016 ο καλλιτεχνικός διευθυντής και 63 ακόμα μέλη του Συνόλου σκοτώθηκαν κατά τη συντριβή αεροσκάφους του ρωσικού υπουργείου Αμύνης στη Μαύρη Θάλασσα, αμέσως μετά την απογείωσή του από το Σότσι.[2] Πήγαιναν στη Συρία για να ψυχαγωγήσουν τα εκεί ρωσικά στρατεύματα για τις γιορτές.[3]
Ιστορία
Η ίδρυση και τα πρώτα χρόνια
Ο Αλεξάντρ Βασίλιεβιτς Αλεξάντροφ έγινε ο πρώτος καλλιτεχνικός διευθυντής του Συνόλου, όντας μαέστρος, δάσκαλος και δημόσιο πρόσωπο ως ο συνθέτης που έγραψε τη μουσική του εθνικού ύμνου της ΕΣΣΔ.[4] Το μουσικό υπόβαθρό του είχε τις ρίζες του σε ύμνους και ρωσικά δημοτικά τραγούδια, ενώ έπαιζε βιόλα και μαθήτευσε από το 1898 στο αυλικό παρεκκλήσιο της Αγίας Πετρούπολης.[4][4]
Υπάρχουν δύο καταγεγραμμένες εκδοχές για τη δημιουργία του μουσικού συνόλου. Σύμφωνα με την πρώτη, εμπνευστής της δημιουργίας του ήταν ο θεατρικός σκηνοθέτης Φελίξ Νικολάγιεβιτς Ντανίλοβιτς. Ο πρώτος διευθυντής επιλέχθηκε από τους τρεις διευθυντές ορχήστρας της Μόσχας: τους Ντανίλιν, Τσεσνόκοφ and Αλεξάντροφ. Η πρώτη ομάδα αποτελείτο από τους εξής καλλιτέχνες: Τους τραγουδιστές Τκατσένκο, Ζιούκοφ, Σαμάριν, Ροζάνοφ, Κολτύπιν, Τολσκόφ, Γκολυάγιεφ, Τσάροφ, τους χορευτές Μαξίμοφ και Σβετλόφ, καθώς και τον ακορντεονίστα Σούρντιν.[5]
Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, το Μουσικό Σύνολο Αλεξάντροφ σχηματίσθηκε το 1928 από τον «Κεντρικό Οίκο» του Ερυθρού Στρατού, δημιούργημα του Μιχαήλ Φρούνζε Κόκκινος Στρατός. Λέγεται ότι ο Στάλιν ζήτησε από τον Αλεξάντροφ να μετεγκαταστήσει το Μουσικό Σύνολο στη Μόσχα.[4] Υπό την ονομασία «Ωδικό Σύνολο του Κεντρικού Οίκου Μ.Β. Φρούνζε του Ερυθρού Στρατού», και σε συντομία «Χορωδία του Ερυθρού Στρατού», 12 στρατιώτες ερμηνευτές – ένα φωνητικό οκτέτο, ένας ακορντεονίστας, 2 χορευτές και ένας αναγνώστης – εκτέλεσαν για πρώτη φορά ένα πρόγραμμα στις 12 Οκτωβρίου 1928 υπό τη διεύθυνση του Αλεξάντρ Βασίλιεβιτς Αλεξάντροφ, ο οποίος εργαζόταν τότε ως καθηγητής στο Ωδείο της Μόσχας. Το πρόγραμμα, με τίτλο «Η 22η Μεραρχία του Κρασνοντάρ στο τραγούδι». αποτελείτο κυρίως από σύντομες «μουσικές σκηνές» της στρατιωτικής ζωής και περιελάμβανε τα «Τραγούδια του ιππικού», αυτά της «Ειδικής Στρατιάς Άπω Ανατολής» και το «Τραγούδι για το Magnitostroi».
Το 1929 το σύνολο επισκέφθηκε τη σοβιετική Άπω Ανατολή, ψυχαγωγώντας τα στρατεύματα που εργάζονταν στον Σιδηρόδρομο Άπω Ανατολής.
Με στόχο την ανάπτυξη της ερασιτεχνικής ενασχολήσεως με τις τέχνες στις τάξεις του στρατεύματος και την ενθάρρυνση του ενδιαφέροντος των στρατιωτών για την καλή μουσική, το σύνολο μεγάλωσε τόσο, ώστε αριθμούσε 300 καλλιτέχνες το 1933, με τρεις διαφορετικές επανδρώσεις της ανδρικής χορωδίας, ορχήστρα και χορευτικό συγκρότημα. Σύμφωνα με άλλες πηγές πάντως ήταν λιγότεροι, και τουλάχιστον στο εξωτερικό ταξίδευαν αρκετά λιγότεροι: τον Αύγουστο του 1937 στο Παρίσι είχαν μεταβεί 150. Το 1935 το σύνολο τιμήθηκε με το παράσημο («τάγμα») της Κόκκινης Σημαίας.
Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Σύνολο Αλεκάντροφ έδωσε περισσότερες από 1.500 συναυλίες σε αμφότερα τα σοβιετικά μέτωπα, εμψυχώνοντας τα στρατεύματα πριν από τις μάχες, σε πυροβολαρχίες, αεροδρόμια, ακόμα και σε στρατιωτικά νοσοκομεία.[4][6][7][8][9]
Υπό τον Μπαρίς Α. Αλεξάντροφ
Μετά τον θάνατο του Αλεξάντρ Β. Αλεξάντροφ το 1946, το Μουσικό Σύνολο πέρασε στην καλλιτεχνική διεύθυνση του γιου του, Μπαρίς Α. Αλεξάντροφ (1905-1994). Υπό τη διεύθυνσή του, το Σύνολο Αλεξάντροφ κέρδισε φήμη έξω από τη Σοβιετική Ένωση, πραγματοποιώντας εκτεταμένες περιοδείες σε όλο τον κόσμο. Ο Μπαρίς Αλεξάντροφ αποσύρθηκε το 1987 και τον διαδέχθηκε ως καλλιτεχνικός διευθυντής ο φέρων τον τίτλο του Λαϊκού Καλλιτέχνη της Ρωσίας Ίγκορ Αγκαφονίκοφ[4], με τον Ανατόλι Μάλτσεφ ως γενικό επικεφαλής. Ο Μπαρίς Αλεξάντροφ παρέμεινε ως ο βασικός μαέστρος μέχρι το έτος του θανάτου του.[10] Τον διαδέχθηκε ο Βίκτορ Φεντόροφ, χοράρχης από το 1986.
Ο ταγματάρχης Βλαντίμιρ Αλεξάντροφ (1910-1978), αδελφός του Μπαρίς, συνέθεσε μουσική για το Σύνολο[11] και υπήρξε διευθυντής της ορχήστρας και μαέστρος.[12]
Ο Βλαντίμιρ Γκορντέγιεφ ήταν ο βασικός μαέστρος στην περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1988.[13]
Η «Συναυλία Ειρήνης» του 1948 στο Βερολίνο
Το 1948 μεγάλο μέρος του Βερολίνου ήταν ακόμα κατεστραμμένο από τον πόλεμο και η πόλη ήταν διαιρεμένη σε 4 τομείς κατοχής (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία), χωρίς ακόμα το Τείχος του Βερολίνου. Κάποιος Αμερικανός αξιωματικός, με την υποστήριξη του διοικητή του γαλλικού τομέα, πρότεινε μια συναυλία στην πλατεία Gendarmenmarkt, που ήταν στον σοβιετικό τομέα. Τους μουσικούς θα παρείχε η ΕΣΣΔ, και επιλέχθηκε το Μουσικό Σύνολο Αλεξάντροφ. Μια προσωρινή σκηνή στήθηκε στην πλατεία με άνθη σε όλη την μπροστινή πλευρά. Τριάντα χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν μια αυγουστιάτικη μέρα και παρακολούθησαν όρθιοι τη συναυλία επί τρεις ώρες. Το 1994 ο Μπαρίς Αλεξάντροφ είχε δηλώσει:
«Η επίσκεψη στη Γερμανία ήταν αξέχαστη. Κατέχει δεσπόζουσα θέση στην ιστορία του Μουσικού Συνόλου. Τότε ήταν απαραίτητο να προχωρήσουμε σε ένα νέο δημιουργικό άλμα – από τη στρατιωτική μουσική της ώρας του πολέμου στη μεταπολεμική χαλαρωτική αρμονία. Αυτό ήταν σημαντικό, και η μετάβαση έπρεπε να γίνει αντικείμενο διαχείρισης σε πολλά μέτωπα. Από την άλλη, το Σύνολο έπρεπε να επιστρέψει στον προπολεμικό του ρόλο, να εκτελούμε κλασικά κομμάτια και να τραγουδάμε δημοτικά τραγούδια. Πριν τον πόλεμο, η χορωδία είχε 200 επαγγελματίες χορωδούς, ενώ αμέσως μετά είχε 60.»[14]
Μια περιοδεία που ήταν να γίνει νωρίτερα στην τότε Ανατολική Γερμανία είχε ματαιωθεί εξαιτίας του αδόκητου θανάτου του Αλεξάντρ Αλεξάντροφ το 1946 στο Πότσδαμ. Τότε στο κρεβάτι του είχε βρεθεί ένα αντίγραφο της 9ης Συμφωνίας του Μπετόβεν με σημειώσεις, φανερώνοντας ότι ο Αλεξάντροφ ετοίμαζε το τελικό χορωδιακό για συναυλία. Ο γιος του ακολούθησε έτσι το σχέδιο του πατέρα του: Η «Συναυλία Ειρήνης» του 1948 θα αποτελείτο από άριες από γερμανικές όπερες, τρία ρώσικα παραδοσιακά τραγούδια (τα «Αηδόνια», «Ζεμλιάνκα» και «Δρόμοι»), ένα μέρος με τον σολίστα τενόρο Βίκτορ Νικίτιν και μετά κάποια γερμανικά παραδοσιακά τραγούδια. Το κοινό συμμετείχε στην εκτέλεση του «Heidenröslein», ενώ ο Νικίτιν τραγούδησε το «Καλίνκα» τρεις φορές στη σειρά. Υπήρξε ηχογράφηση, που εκδόθηκε το 1985 από το 1ο πρόγραμμα της ανατολικογερμανικής ραδιοφωνίας.
Ωστόσο, η συναυλία του Βερολίνου δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός. Αποτελούσε μέρος μιας σειράς ετήσιων περιοδειών υπό δύσκολες συνθήκες σε κατεστραμμένες από τον πόλεμο περιοχές. Η κύρια σεζόν των περιοδειών στον πόλεμο και αμέσως μετά από αυτόν φαίνεται ότι διέτρεχε τους μήνες από τον Ιούνιο μέχρι τον Οκτώβριο – ίσως επειδή το μεγάλο αυτό σύνολο έπρεπε συνήθως να παίζει στο ύπαιθρο, εξαιτίας των μεγάλων ακροατηρίων και της καταστροφής πολλών μεγάλων κατάλληλων χώρων. Η συναυλία του Αυγούστου 1948 στο Βερολίνο έγινε στα μέσα μιας περιοδείας, που άρχισε στις 20 Ιουνίου από την Πράγα και άλλες επτά πόλεις της τότε Τσεχοσλοβακίας, και συνέχισε από τις 18 Ιουλίου μέχρι τις 10 Οκτωβρίου στη Δρέσδη, τη Βαϊμάρη, το Μαγδεβούργο, το Στένταλ, το Σβερίν, το Πότσδαμ, το Βερολίνο, το Ράτενο, τη Λειψία, το Χάλε, το Λέιν, την Ερφούρτη, το Κέμνιτς, τη Φρανκφούρτη επί του Όντερ και το Σβάρτσενμπεργκ.[15][16]
Μετά το 1989
Το 1990 το Μουσικό Σύνολο Αλεξάντροφ συμμετέσχε στη συναυλία του Ρότζερ Γουώτερς The Wall Live in Berlin, που εόρταζε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, και τραγούδησαν το αντιπολεμικό τραγούδι «Bring the Boys Back Home».
Το 1993 το Σύνολο εισχώρησε στην «ποπ κουλτούρα» εμφανιζόμενο σε συναυλία μαζί με το φινλανδικό συγκρότημα Leningrad Cowboys στο Ελσίνκι, στην Πλατεία της Γερουσίας, μπροστά σε 70.000 εκστατικούς ακροατές, αλλά και στο Βερολίνο (στο κεντρικό πάρκο Lustgarten). Η συναυλία της Φινλανδίας γυρίστηκε σε ταινία (Total Balalaika Show) από τον συνιδρυτή των Leningrad Cowboys σκηνοθέτη Άκι Καουρισμάκι. Το ίδιο έτος το Σύνολο Αλεξάντροφ ηχογράφησε ένα CD και έκανε μια συναυλία με τον Γάλλο τραγουδιστή Ζαν-Ζακ Γκολντμάν.
Από το 2003 επικεφαλής του Συνόλου είναι ο Βιάτσεσλαβ Κορόμπκο.[4]
Πλέον το Σύνολο Αλεξάντροφ έχει συνεργασθεί με πολλούς δημοφιλείς καλλιτέχνες και παραγωγούς της Δύσης, όπως τους Ντέιβιντ Φόστερ και Στηβ Μπαρακάτ.
Μέχρι το 1969 η βασική ενδυμασία της χορωδίας, των μελών της ορχήστρας και των σολίστ ήταν πουκάμισο (χιτώνιο) και παντελόνι ιππασίας. Από 1ης Ιανουαρίου 1970 αυτή άλλαξε και έγινε η στρατιωτική στολή εξόδου.[17], ενώ υπήρξαν από τότε και άλλες, μικρότερες αλλαγές.
Το δυστύχημα το 2016
Στις 25 Δεκεμβρίου 2016 ένα αεροπλάνο τύπου Τουπόλεφ 154, που ανήκε στη Ρώσικη Πολεμική Αεροπορία και μετέφερε 64 μέλη της Χορωδίας του Μουσικού Συνόλου Αλεξάντροφ, κατέπεσε ενάμισυ χιλιόμετρο έξω από την παραλία του Σότσι, στη Μαύρη Θάλασσα, μετά την απογείωσή του με προορισμό τη Λαττάκεια της Συρίας, όπου η χορωδία θα συμμετείχε σε χριστουγεννιάτικη παράσταση με τα ρωσικά στρατεύματα στη στρατιωτική βάση Χμέϊμιμ[18] (τα Χριστούγεννα εορτάζονται από τους Ρώσους την 7η Ιανουαρίου του Νέου ημερολογίου). Κανένας δεν επέζησε από τη συντριβή του αεροσκάφους.
Μέλη
Σολίστες
Σημαντικοί σολίστες του Μουσικού Συνόλου Αλεξάντροφ:
- Γιεβγκένι Μπελιάγιεφ (1926-1994)
- Βίκτορ Ιβάνοβιτς Νικίτιν (1911-1994)
- Λεονίντ Μ. Χαριτόνοφ (γενν. 1933)
- Μαρκ Ρέιζεν (1895-1992)
- Γκεόργκι Π. Βινογκράντοφ (1908-1980)
Χορωδία
Η χορωδία αποτελείται κυρίως από τομείς τενόρων, βαρύτονων και βαθύφωνων. Σε κάποια από τα κομμάτια που εκτελούν, αυτοί οι τομείς υποδιαιρούνται μέχρι και σε 8 διαφορετικές φωνητικές γραμμές.
Ορχήστρα
Η ορχήστρα έχει μια μεικτή σύσταση από παραδοσιακά ρωσικά και δυτικά όργανα: μπαλαλάικα, ντόμρα, ακορντεόν, κοντραμπάσο, ξύλινα πνευστά, χάλκινα πνευστά και κρουστά. Αργότερα αυτή έγινε μια τυπική σύσταση για μεταγενέστερα στρατιωτικά σύνολα στη Σοβιετική Ένωση. Μεγάλος φιλοξενούμενος παίκτης μπαλαλάικας ήταν ο Μπαρίς Σ. Φεοκτίστοφ (Борис Степанович Феоктистов, 1910–1988). Στη Δύση η γνωστότερη ηχογράφησή του είναι η «Καμαρίνσκαγια» (1963). [19] [20][21] Σε παλιές ηχογραφήσεις του «Ότσι τσιόρνιε» ο σολίστας τρομπετίστας είναι ο Α. Μαλόστοφ.[22] Αξιόλογο μέλος της ορχήστρας υπήρξε και ο ακορντεονίστας Βίκτορ Γκρίντιν.[23]
Χορευτικό συγκρότημα
Μεταξύ των χορών που παρουσιάζει το Μουσικό Σύνολο Αλεξάντροφ είναι ο Zaparozhtsi, ο χορός των Κοζάκων και ο χορός του ιππικού των Κοζάκων, το «Εορταστικό εμβατήριο», ο «χορός του στρατιώτη» και ο «χορός του ναυτικού». Μερικοί εκτελούνται από μικτό μπαλέτο, ενώ άλλοι, όπως ο χορός του ιππικού των Κοζάκων, μόνο από άνδρες χορευτές:
«Το χορευτικό συγκρότημα διευθύνεται από τον Λεβ Νικολάγιεβιτς Κουλίκοφ, Εθνικό Καλλιτέχνη της Ρωσίας... ...Η προτεραιότητα στο ρεπερτόριό του δίνεται στις στρατιωτικές συνθέσεις: Matroskaya barynya, χορός του ιππικού των Κοζάκων, Εορταστικό εμβατήριο, Πρόσκληση σε χορό και άλλα. Το συγκρότημα εκτελεί και πολλούς ρωσικούς δημοτικούς χορούς. Το κλασικό ρεπερτόριό του περιλαμβάνει τον Poloveckie plyasky από την όπερα Πρίγκιπας Ιγκόρ του Αλεξάντρ Μποροντίν. Αυτά είναι τα γνωστά μας χορευτικά, αλλά ανανεώνουμε διαρκώς το χορευτικό ρεπερτόριό μας».(Λεονίντ Ι. Μάλεφ, διευθυντής του Μουσικού Συνόλου Αλεξάντροφ, σε συνέντευξη στο «Russia Beyond the Headlines», 1 Δεκεμβρίου 2008)[24]
Συνθέτες και διευθυντές
Διευθυντές του Συνόλου και της ορχήστρας και μαέστροι
- 1928-1946 - Αλεξάντρ Βασίλιεβιτς Αλεξάντροφ, ιδρυτικό στέλεχος
- 1946-1987 - Μπαρίς Αλεξάντροβιτς Αλεξάντροφ, Ήρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας, Λαϊκός Καλλιτέχνης της ΕΣΣΔ, Βραβείο Λένιν, Βραβείο Στάλιν, γιος του προηγούμενου και συνθέτης
- 1987-1992 - Ανατόλι Μάλτσεφ, Λαϊκός Καλλιτέχνης της Ρωσίας, βοηθητικός μαέστρος μέχρι το 1987
- 1992-1993 - Ίγκορ Γκερμάνοβιτς Αγκαφονίκοφ (μέχρι το 1992 μαέστρος και καλλιτεχνικός διευθυντής της ορχήστρας)
- 1994-2002 - Βίκτορ Α. Φεντόροφ, πρώην διευθυντής της χορωδίας και αναπληρ. μαέστρος
- 2003-2010 - Λεονίντ Μάλεφ, ανανέωσε τις διεθνείς περιοδείες - αξιομνημόνευτη η συναυλία στο Βατικανό το 2004
- 2008-2012 - Ίγκορ Ραέφσκι, Λαϊκός Καλλιτέχνης της Ρωσίας
- 2012-2016 - Γκενάντι Ξεναφόντοβιτς Σάτσενιουκ
- Μάιος 2016 - Δεκέμβριος 2016 - Βαλέρι Μιχαήλοβιτς Χαλίλοφ, Λαϊκός Καλλιτέχνης της Ρωσίας, σκοτώθηκε στο αεροπορικό δυστύχημα του 2016
Συνθέτες
Ρεπερτόριο
Το 2006 και το 2007, στη Μόσχα, στο Βλαντικαφκάς και στο Γκρόζνυ, το Μουσικό Σύνολο Αλεξάντροφ παρουσίασε ένα πρωτοχρονιάτικο μουσικό παραμύθι για τα παιδιά, το «Ιβάν ο Καλός, Ιβάν ο Γενναίος», με θέμα έναν στρατιώτη που σώζει την Πρωτοχρονιά.[24]
Το 2008, στην 80ή επέτειο του Συνόλου, ο τότε διευθυντής του Λεονίντ Μάλεφ δήλωσε:
Φυσικά όλα εξαρτώνται από το ρεπερτόριο, που είναι αρκετά μεγάλο – περισσότερα από δύο χιλιάδες έργα. Ανάλογα με τη συναυλία, επιλέγουμε ιδιαίτερο ρεπερτόριο. Στο εξωτερικό έχουμε έναν κανόνα που προσπαθούμε να μην παραβαίνουμε: Σε κάθε χώρα τραγουδάμε δυο-τρία τραγούδια στην ντόπια γλώσσα των κατοίκων της. Κατά κανόνα, βοηθά την επικοινωνία με το ακροατήριο και προκαλεί την εκτίμησή του. Και για μάς είναι ένα είδος μουσικού δώρου, που τιμά τη χώρα που μάς φιλοξενεί και τον λαό της. Π.χ. στον Καναδά, όταν τραγουδήσαμε τον Εθνικό Ύμνο της Ρωσίας το κοινό σηκώθηκε όρθιο για να δείξει σεβασμό στη χώρα μας, και όταν τελειώσαμε, τραγουδήσαμε τον εθνικό ύμνο της χώρας τους.
Εκατομμύρια άνθρωποι στη χώρα μας και το εξωτερικό αγαπούν τραγούδια όπως τα «Καλίνκα», «Κατιούσα», «Σμουγκλιάνκα» και άλλα, που τραγουδούσαμε και στα χρόνια του πολέμου, μαζί με τα «Η μέρα της νίκης», «Ότσι τσιόρνιε», «Vecherny zvon» και «Podmoskovnye vechera». Αυτά τα τραγούδια είναι γνωστά από τις εκτελέσεις μας και οι άνθρωποι θέλουν να τα ακούν σε κάθε συναυλία. Δεν αποτελούν απλώς μέρος της ιστορίας μας, είναι αριστουργήματα. Είναι ενδιαφέρον ότι το «Σβιαστσέναγια Βόινα», γραμμένο από τον Αλεξάντρ Βασίλιεβιτς Αλεξάντροφ το 1941, που βοήθησε τους Σοβιετικούς στρατιώτες να προστατεύσουν την πατρίδα τους, είναι ακόμα δημοφιλές στη Σλοβακία, την Πολωνία και τη Βουλγαρία. Εκεί τα ακροατήρια σηκώνονται όρθια όταν τα ακούν και αγγίζει τις καρδιές και τις ψυχές τους.»
Για τις συναυλίες μας αναζητάμε νέα έργα, διότι δεν μπορείς να ζεις μόνο στο παρελθόν. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, είναι αδύνατο να φαντασθείς τις συναυλίες μας χωρίς έργα ρωσικής και δυτικοευρωπαϊκής κλασικής μουσικής (Μπετόβεν, Μπαχ, Τσαϊκόφσκι και Μουσόργκσκι), είναι μέρος της ανθρώπινης ιστορίας. Το ρεπερτόριό μας όμως δεν περιέχει μόνο στρατιωτικά, παραδοσιακά τραγούδια ή άριες από όπερες, αλλά και νέα τραγούδια, όπως του Iliya Reznik's, και των Eduard Hanka, Kim Breytburg, Sergey Sashin και άλλων σύγχρονων συνθετών και ποιητών.
Διευθυντής Λεονίντ Ιβάνοβιτς Μάλεφ, 1 Δεκεμβρίου 2008 [24]
Το σχολείο παιδικής χορωδίας
Μετά από αίτημα του Μάλεφ προς το Υπουργείο Άμυνας της Ρωσίας, ιδρύθηκε το «Σχολείο παιδικής χορωδίας του Αλεξάντροφ», που άρχισε να λειτουργεί την 1η Οκτωβρίου 2007, με την ευκαιρία της επετείου των 80 ετών από την ίδρυση του Μουσικού Συνόλου. Η πρώτη επίσημη εμφάνιση της χορωδίας αγοριών έγινε στις 26 Δεκεμβρίου 2007, στον «Χορό της Χρυσής Επωμίδας» των σπουδαστών στρατιωτικών σχολών. Ακολούθησαν αρκετές συναυλίες της παιδικής χορωδίας, με χαρακτηριστική αυτή στον λόφο Πακλόναγια της Μόσχας τον Σεπτέμβριο του 2008, στη μνήμη των θυμάτων της σφαγής του Μπεσλάν. Ως πρώτη διευθύντρια της σχολής διορίσθηκε η Νίνα Ανατόλιεβνα Πουτίλινα.[24]
Η παιδική χορωδία έχει καταστεί ένα οργανικό μέρος της δραστηριότητας του Συνόλου και συμμετέχει στις σημαντικές συναυλίες του, με προοπτική συμμετοχής και σε περιοδείες στο μέλλον.
Τιμητικές διακρίσεις
- The Global Team Award
- Καλύτερος δίσκος (από τη Γαλλική Ακαδημία Δίσκου, 1961)
- «Χρυσός δίσκος» για τις πωλήσεις, από τη γαλλική εταιρεία «Chant Du Monde» (1964)
- Παράσημο του Τάγματος της Πολεμικής Αξίας της Μογγολίας (1964)
- Παράσημο του Τάγματος του Ερυθρού Αστέρα της Τσεχοσλοβακίας (1965)
- «Χρυσός δίσκος» για τις πωλήσεις από την ολλανδική εταιρεία N.O.K. (1974)
- Δύο παράσημα του Τάγματος της Κόκκινης Σημαίας
- Τιμητικός τίτλος της Ακαδημίας (1979)[4]
Δείτε επίσης
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
