Κουλέμπρα (νησί)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Κουλέμπρα (ισπανικά και αγγλικά: Culebra, «νησί φίδι») είναι ένα νησί στην Καραϊβική, το οποίο ανήκει στο Πουέρτο Ρίκο. Έχει έκταση 30 τ.χλμ. και πληθυσμό 1.818 κατοίκους (2010). Το Βιέκες και η Κουλέμπρα, μαζί με διάφορα μικρά νησάκια, αποτελούν τις Ισπανικές Παρθένους Νήσους.[1] Βρίσκεται περίπου 27 χλμ. ανατολικά της ηπειρωτικής χώρας του Πουέρτο Ρίκο, 19 χλμ. δυτικά του Αγίου Θωμά και 14 χλμ. βόρεια του Βιέκες. Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Ντιούι. Η Κουλέμπρα είναι επίσης γνωστή ως Isla Chiquita («Μικρό Νησί»), Cuna del Sol Borincano («Λίκνο του ήλιου του Πουέρτο Ρίκο») και Última Virgen («Τελευταία Παρθένος», λόγω της θέσης της στο τέλος του αρχιπελάγους των Παρθένων Νήσων).
| Culebra | |
|---|---|
.svg) Η σημαία της Κουλέμπρας. | |
 | |
| Γεωγραφία | |
| Τοποθεσία | Καραϊβική |
| Αρχιπέλαγος | Μεγάλες Αντίλλες |
| Έκταση | 30,1 km² |
| Υψόμετρο | 198 μ |
| Υψηλότερη κορυφή | Mount Resaca |
| Χώρα | |
| Πρωτεύουσα | Ντιούι |
| Δημογραφικά | |
| Πληθυσμός | 1.818 (απογραφής 2010) |
| Πυκνότητα | 60,4 /χλμ2 |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ορισμένες πηγές ισχυρίζονται ότι ο Χριστόφορος Κολόμβος ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στο νησί κατά τη διάρκεια του δεύτερου ταξιδιού του στις 19 Νοεμβρίου του 1493.[2][3][4] Πιστεύεται ότι το νησί κατοικούνταν από Καραΐβους κατά τον Αποικισμό της Αμερικής. Αφού ο Agüeybaná και ο Agüeybaná II ηγήθηκαν της εξέγερσης των Ταΐνο του 1511, οι Ταΐνο από το κύριο νησί αναζήτησαν καταφύγιο στην Κουλέμπρα και συμμάχησαν με τους Καραΐβους για να ξεκινήσουν τυχαίες επιθέσεις στο νησί.[5]
Μετά από αυτό, το νησί αφέθηκε εγκαταλελειμμένο για αιώνες. Κατά την εποχή του ισπανικού εμπορίου στην Αμερική, χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο από πειρατές, καθώς και από τοπικούς ψαράδες και ναυτικούς.[5] Ορισμένες πηγές αναφέρουν έναν μαύρο επιτηρητή από τη Βρετανοκρατούμενη Τορτόλα που ονομαζόταν Τζον Στίβενς, στον οποίο δόθηκε ο έλεγχος της Κουλέμπρα το 1850 από τον κυβερνήτη του Βιέκες υπό του ισπανικού στέμματος για να προστατεύσει το νησί από ξένους οι οποίοι, χωρίς κατάλληλες άδειες ή καταβολή τελών εκμεταλλεύονταν την Κουλέμπρα, έπαιρναν ψάρια, έκοβαν δέντρα για ξυλεία και μετέτρεπαν τα παρασυρόμενα ξύλα σε κάρβουνο για μελλοντική πώληση αλλού.[6] Κατέχοντας τον αδικαιολόγητο τίτλο του «Κάπτεν», ξεκίνησε μια μακρόχρονη προσωρινή διαμονή στην Κουλέμπρα για την επιβολή των ισπανικών συμφερόντων. Τον Οκτώβριο του 1871, ωστόσο, ο Στίβενς βρέθηκε νεκρός έξω από την καλύβα του, το σώμα του είχε χτυπηθεί άγρια. Η καρδιά του και τα εντόσθια του είχαν τοποθετηθεί σε πήλινα αγγεία, σε μια προφανή θρησκευτική τελετή για να καταραστούν την ψυχή του. Η ισπανική αστυνομία από το Βιέκες εντόπισε Τορτολανούς κτηνοτρόφους στην Κουλέμπρα που ήταν ύποπτοι για τον άγριο φόνο. Τελικά 21 από αυτούς καταδικάστηκαν σε καταναγκαστική εργασία σε φυτείες ζάχαρης στο Βιέκες ως τιμωρία. Η υπόθεση προκάλεσε διεθνές συμβάν και, για να ικανοποιήσει τα αιτήματα του Βρετανού πρέσβη στη Μαδρίτη, οι Τορτολανοί απελευθερώθηκαν τελικά από τον Ισπανό Κυβερνήτη του Πουέρτο Ρίκο τον Ιούλιο του 1874.[7] Αυτά τα γεγονότα ανάγκασαν την κυβέρνηση της Ελβετίας τον Ιούνιο του 1876 να ανακαλέσει μια αποστολή που προοριζόταν για την Κουλέμπρα για να ιδρύσει ένα σανατόριο. Φοβούμενοι περαιτέρω καταπατήσεις από το εξωτερικό, η ισπανική κυβέρνηση αποφάσισε να κατοικήσει την Κουλέμπρα με δικούς της υπηκόους.[8]
Στη συνέχεια στην Κουλέμπρα εγκαταστάθηκε ο Cayetano Escudero Sanz στις 27 Οκτωβρίου του 1880, όταν ολοκλήρωσε την έρευνά του για το νησί που περιλάμβανε την υποδιαίρεση του νησιού σε αγροτεμάχια. Η ισπανική κυβέρνηση προσέφερε αυτά τα αγροτεμάχια σε όποιον θα μετακόμιζε στο νησί. Οι πρώτοι άποικοι βασίζονταν στη βροχή για πόσιμο νερό, καθώς το νησί δεν έχει φυσικά ρυάκια. Καθιερώθηκε η γεωργία και η κτηνοτροφία και κατασκευάστηκε δεξαμενή για κοινή χρήση στο ένα άκρο του φυσικού λιμανιού ή Ensanada Honda στα ισπανικά.
Αυτός ο πρώτος οικισμός ονομάστηκε Σαν Ιντελφόνσο, προς τιμήν του Επισκόπου του Τολέδο, Σαν Ιντελφόνσο ντε λα Κουλέμπρα. Δύο χρόνια αργότερα, στις 25 Σεπτεμβρίου του 1882, άρχισε η κατασκευή του Φάρου Κουλεμπρίτα. Ολοκληρώθηκε στις 25 Φεβρουαρίου του 1886, καθιστώντας τον τον παλαιότερο εν ενεργεία φάρο στην Καραϊβική μέχρι το 1975, όταν το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ και η ακτοφυλακή έκλεισαν τελικά την εγκατάσταση.[9]
Το Πουέρτο Ρίκο παραχωρήθηκε από την Ισπανία μετά τον Ισπανοαμερικανικό πόλεμο, σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης των Παρισίων (1898) και έγινε έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Το 1899, οι Ηνωμένες Πολιτείες διεξήγαγαν την πρώτη απογραφή του Πουέρτο Ρίκο, διαπιστώνοντας ότι ο πληθυσμός της Κουλέμπρα ήταν 704 κάτοικοι.[10]
Το 1902, η Κουλέμπρα ενσωματώθηκε ως τμήμα του Βιέκες. Ένα χρόνο αργότερα, στις 26 Ιουνίου, ο Πρόεδρος Θεόδωρος Ρούζβελτ ίδρυσε το Θαλάσσιο Καταφύγιο της Κουλέμπρα. Ένα καταφύγιο πουλιών ιδρύθηκε στις 27 Φεβρουαρίου του 1909.[4][5]
Το Πολεμικό Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών χρησιμοποίησε το νόμο Φόρακερ του 1900 για την απαλλοτρίωση της γης που περιβάλλει το φυσικό λιμάνι και το 1902 διέταξε την απομάκρυνση όλων των κατοίκων έτσι ώστε να μπορέσει να δημιουργηθεί μια βάση για το στόλο του Νοτίου Ατλαντικού. Ο Antonio Lugo Suarez, ένας Πουερτορικανός που είχε κάνει την περιουσία του στον Άγιο Θωμά που τότε ήταν μέρος των Δανικών Δυτικών Ινδιών και ο Pedro Márquez Morales, ένας Ισπανός που είχε παντρευτεί μια γυναίκα από το Βιέκες του Πουέρτο Ρίκο, ήταν επιτυχημένοι κτηνοτρόφοι στην Κουλέμπρα. Καθένας προσέφερε μία εναλλακτική περιοχή για τους εκτοπισμένους κατοίκους της Κουλέμπρα, έτσι ώστε να αποφευχθεί η πλήρης εγκατάλειψη του νησιού. Η τοποθεσία που προσδιορίστηκε από τον Márquez στην Playa Sardinas έγινε η πόλη Ντιούι. Κάποια στιγμή, η πόλη ή το κέντρο της πόλης και η έδρα του δήμου Κουλέμπρα αναφέρεται ως Ντιούι.[11][12]
Μια νέα εκκλησία χτίστηκε με υλικά που ελήφθησαν από το Σαν Ιντελφόνσο και κατασκευάστηκε ένα τελωνείο.[13] Ο Pedro Márquez (1850-1920) διορίστηκε ο πρώτος δήμαρχος σύμφωνα με τον κανόνα των ΗΠΑ το 1905, αντικαθιστώντας τον Leopoldo Padrón, τον Ειδικό Αντιπρόσωπο που διορίστηκε για τη μετάβαση από την ισπανική κυριαρχία. Τον Pedro Márquez διαδέχθηκε στη δημαρχία το 1912 ο γιος του, Alejandro Márquez Laureano (1912-1914), ο οποίος κατασκεύασε τις πρώτες αποβάθρες της νέας πόλης και εγκατέστησε ηλεκτρικό φωτισμό στους δρόμους της πόλης. Τον διαδέχθηκε ως δήμαρχος το 1914 ο Claro C. Feliciano, ο πρώτος δήμαρχος που γεννήθηκε στην Κουλέμπρα.[14]
Με τη συμφωνία που επιτεύχθηκε με μια νέα κουβανική κυβέρνηση να εκμισθώσει τον κόλπο του Γκουαντάναμο ως ναυτική βάση, το 1911 οι ΗΠΑ μείωσαν το μέγεθος των δυνάμεών τους στην Κουλέμπρα και μετέτρεψαν την εγκατάσταση για εκπαιδευτικούς σκοπούς.[15] Το 1924, το Πολεμικό Ναυτικό των Η.Π.Α. ξεκίνησε ετήσιες ασκήσεις στην Κουλέμπρα εκμεταλλευόμενο τα βαθιά ύδατα της για να εξασκήσει τον συντονισμό των αμφιβίων αποβάσεων στις παραλίες του.
Το 1939, το Πολεμικό Ναυτικό των Η.Π.Α. άρχισε να χρησιμοποιεί την Κουλέμπρα ως πεδίο βολών και δοκιμαστικό έδαφος για πυρομαχικά. Αυτό έγινε στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τη συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1971 οι κάτοικοι της Κουλέμπρα ξεκίνησαν διαμαρτυρίες, γνωστές ως διαμαρτυρίες Πολεμικό Ναυτικό-Κουλέμπρα, για την απομάκρυνση του αμερικανικού ναυτικού από την Κουλέμπρα. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1975, η χρήση της Κουλέμπρα ως πεδίο βολών σταμάτησε και όλες οι επιχειρήσεις μεταφέρθηκαν στο Βιέκες.[16]
Η Κουλέμπρα ανακηρύχθηκε ανεξάρτητος νησιωτικός δήμος το 1917. Η πρώτη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση εκλέχτηκε το 1960. Πριν από αυτό, η κυβέρνηση του Πουέρτο Ρίκο διόριζε αντιπροσώπους για τη διαχείριση του νησιού.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
