![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8a/Nucleosome_structure.png/640px-Nucleosome_structure.png&w=640&q=50)
Ιστόνη
οικογένεια πρωτεϊνών που συσκευάζουν και διατάσσουν το DNA στα νουκλεοσώματα / From Wikipedia, the free encyclopedia
Στη βιολογία, οι ιστόνες είναι πολύ βασικές πρωτεΐνες πλούσιες σε υπολείμματα λυσίνης και αργινίνης που βρίσκονται σε ευκαρυωτικούς κυτταρικούς πυρήνες και στις περισσότερες συνομοταξίες αρχαίων. Λειτουργούν ως καρούλια γύρω από τα οποία τυλίγεται το DNA για να δημιουργήσει δομικές μονάδες που ονομάζονται νουκλεοσώματα.[1][2] Τα νουκλεοσώματα με τη σειρά τους τυλίγονται σε ίνες 30-νανομέτρων που σχηματίζουν σφιχτά στοιβαγμένη χρωματίνη. Οι ιστόνες εμποδίζουν το DNA να μπλέξει και το προστατεύουν από βλάβη. Επιπλέον, οι ιστόνες παίζουν σημαντικό ρόλο στη γονιδιακή ρύθμιση και την αντιγραφή του DNA. Χωρίς ιστόνες, το ξετυλιγμένο DNA στα χρωμοσώματα θα ήταν πολύ μακρύ. Για παράδειγμα, κάθε ανθρώπινο κύτταρο έχει περίπου 1,8 μέτρα DNA εάν τεντωθεί τελείως. Ωστόσο, όταν τυλίγεται γύρω από ιστόνες, αυτό το μήκος μειώνεται σε περίπου 90 μικρόμετρα (0,09 mm) ινών χρωματίνης διαμέτρου 30 nm.[3]
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8a/Nucleosome_structure.png/640px-Nucleosome_structure.png)
Υπάρχουν πέντε οικογένειες ιστονών που ονομάζονται Η1/Η5 (συνδετικές ιστόνες), Η2, Η3 και Η4 (πυρηνικές ιστόνες). Ο πυρήνας του νουκλεοσώματος σχηματίζεται από δύο Η2Α-Η2Β διμερή και ένα Η3-Η4 τετραμερές. Το σφιχτό τύλιγμα του DNA γύρω από τις ιστόνες είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της ηλεκτροστατικής έλξης μεταξύ των θετικά φορτισμένων ιστονών και του αρνητικά φορτισμένου φωσφορικού σκελετού του DNA.
Οι ιστόνες μπορεί να τροποποιηθούν χημικά μέσω της δράσης ενζύμων για τη ρύθμιση της γονιδιακής μεταγραφής. Η πιο κοινή τροποποίηση είναι η μεθυλίωση υπολειμμάτων αργινίνης ή λυσίνης, ή η ακετυλίωση λυσίνης. Η μεθυλίωση μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο άλλες πρωτεΐνες όπως οι παράγοντες μεταγραφής αλληλεπιδρούν με τα νουκλεοσώματα. Η ακετυλίωση της λυσίνης εξαλείφει ένα θετικό φορτίο στη λυσίνη, αποδυναμώνοντας έτσι την ηλεκτροστατική έλξη μεταξύ ιστόνης και DNA με αποτέλεσμα μερικό ξετύλιγμα του DNA καθιστώντας το πιο προσιτό για γονιδιακή έκφραση.