Εδουάρδος του Νόργουιτς

Ο Εδουάρδος του Νόργουιτς, 2ος κόμης του Ράτλαντ (Edward of Norwich, 1373 – 25 Οκτωβρίου 1415) από τον Οίκο της Υόρκης ήταν 2ος κόμης του Καίμπριτζ, 2ος Δούκας της Υόρκης και 1ος δούκας του Ωμάλ.

Εδουάρδος του Νόργουιτς
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Edward of Norwich (Αγγλικά)
Γέννηση	1373 Νόριτς ή Ηνωμένο Βασίλειο[1]
Θάνατος	25  Οκτωβρίου 1415[2][3][4] Αζενκούρ
Αιτία θανάτου	πεσών σε μάχη
Τόπος ταφής	Church of St Mary and All Saints, Fotheringhay
Χώρα πολιτογράφησης	Βασίλειο της Αγγλίας
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Μέση αγγλική γλώσσα[5] Αγγλικά[6]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	στρατιωτικός στρατιωτικός ηγέτης[7] μεταφραστής[7]
Οικογένεια
Σύζυγος	Φιλίππα Μόχυν[8]
Γονείς	Εδμόνδος του Λάνγκλεϊ και Ισαβέλλα της Καστίλης, δούκισσα της Υόρκης
Αδέλφια	Ριχάρδος του Κέιμπριτζ Κωνσταντία της Υόρκης
Οικογένεια	Οίκος της Υόρκης
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	ναύαρχος
Πόλεμοι/μάχες	Εκατονταετής Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Δούκας της Υόρκης (1402–1415)[9]
Βραβεύσεις	Τάγμα της Περικνημίδας
Θυρεός
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφία

Ήταν μεγαλύτερος γιος του Εδμόνδου του Λάνκλεϋ 1ου δούκα της Υόρκης και της πρώτης συζύγου του Ισαβέλλας των Ιβρέα, κόρης του Πέτρου της Καστίλης. Από τον πατέρα του ήταν εγγονός του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας. Ο Εδουάρδος δέχτηκε σημαντικά αξιώματα την εποχή των Ριχάρδου Β΄ της Αγγλίας, Ερρίκου Δ΄ της Αγγλίας και Ερρίκου Ε΄ της Αγγλίας και έγραψε το κορυφαίο έργο "Ο κύριος του παιχνιδιού" σχετικά με το κυνήγι. Έπεσε στη μάχη του Αζενκούρ (1415) και έμεινε γνωστός σαν ένας από τους κορυφαίους στρατιωτικούς ηγέτες του Εκατονταετούς Πολέμου. Ο Εδουάρδος του Νόργουιτς γεννήθηκε στο Λάνκλεϋ του Χερτφορτσάιρ, είχε μία αδελφή την Κωνσταντία της Υόρκης και έναν μικρότερο αδελφό τον Ριχάρδο του Κέιμπριτζ.^[10]

Ο Γάλλος ιστορικός Ζορζ-Εντουάρ Κοκαίν (1825 - 1911) σημειώνει ότι το προσωνύμιο Νόργουιτς είναι διόρθωση του "Ντεβέργουικ", μία άλλη ονομασία για την Υόρκη εκείνη την εποχή.^[11]

Βασιλεία Ριχάρδου Β΄

Ο Εδουάρδος στέφθηκε ιππότης με τη στέψη του πρώτου ξαδέλφου του Ριχάρδου Β΄ στις 16 Ιουλίου 1377 και έγινε τον Μάιο του 1387 μέλος του Τάγματος της Περικνημίδας, ήταν στενά συνδεδεμένος με τον βασιλιά και πήρε πλήθος από τίτλους και αξιώματα. Ο βασιλιάς δημιούργησε για λογαριασμό του στις 22 Μαρτίου 1391 την κομητεία του Ράτλαντ και τον έκανε στις 22 Μαρτίου 1391 έναν από τους διοικητές του βορείου στόλου, παρέμεινε μόνος διοικητής τον Νοέμβριο. Έγινε μέλος του βασιλικού συμβουλίου του Ριχάρδου (1392) και συνόδευσε τον βασιλιά σε εκστρατεία στην Ιρλανδία (1394 - 1395). Η κομητεία του Κορκ δημιουργήθηκε λίγο πριν την εκστρατεία, ο Εδουάρδος του Νόργουιτς παρέμεινε κόμης του Ράτλαντ και του Κορκ μέχρι τον θάνατο του.^[12] Στα τέλη της δεκαετίας του 1390 ο Εδουάρδος πήγε σε αποστολές στη Γαλλία και στην κομητεία του Παλατινάτου, πήρε πλήθος από αξιώματα όπως Κοντόσταυλος του κάστρου του Ντόβερ, φύλακας της Μάγχης, Κοντόσταυλος του Πύργου, Φύλακας του δάσους και λόρδος του Γουάιτ.^[13]

Ο θείος του Ριχάρδου Β΄ Θωμάς του Γούντστοκ συνελήφθη στις 11 Ιουλίου 1397 για προδοσία και ο Εδουάρδος πήρε στη θέση του το αξίωμα του Κοντόσταυλου της Αγγλίας, στις 12 Ιουλίου συμμετείχε στο οκταμελές δικαστήριο που καταδίκασε τον Θωμά, τον κόμη του Γουόρικ και τον κόμη του Αρουντέλ με την κατηγορία της έσχατου προδοσίας. Ο Ράτλαντ κατηγορήθηκε ότι έστειλε τους υπηρέτες του στο Καλαί να δολοφονήσουν τον Θωμά αλλά ο ίδιος το αρνήθηκε, δέχτηκε όμως στις 28 Σεπτεμβρίου 1397 τα κατασχεθέντα εδάφη του Θωμά, του Γουόρικ και του Αρουντέλ. Ο τίτλος του δούκα του Ωμάλ ο οποίος είχε δοθεί στις 3 Σεπτεμβρίου 1385 στον Θωμά του Γούντστοκ δημιουργήθηκε ξανά στις 3 Σεπτεμβρίου 1385. Ο δούκας του Ωμάλ προσπάθησε να λύσει σαν πρόεδρος μια διαμάχη ανάμεσα στον Ερρίκο του Μπόλινμπροκ και τον Τόμας Μάουμπραι, 1ο κόμη του Νόρφολκ, τελικά εξορίστηκαν και οι δυο από τον βασιλιά Ριχάρδο.^[14] Τα τελευταία χρόνια του Ριχάρδου Β΄ ο Ράτλαντ πήρε περισσότερα εδάφη, στις 10 Φεβρουαρίου 1398 διορίστηκε φύλακας των δυτικών Μαρς. Στις 11 Αυγούστου 1398 με τον θάνατο του Ρογήρου Μόρτιμερ, 4ου κόμητος του Μαρς πήρε τα εδάφη και την κηδεμονία του γιου του μέχρι την ενηλικίωση του, και στις 20 Μαρτίου 1399 δέχτηκε εδάφη από τον Ιωάννης της Γάνδης από την κληρονομιά του γιου του Ερρίκου του Μπόλινμπροκ που ανέβηκε στον θρόνο ως Ερρίκος Δ΄ της Αγγλίας.^[15]

Ο Εδουάρδος του Νόργουιτς συνόδευσε τον Μάιο του 1399 τον Ριχάρδο Β΄ στην Ιρλανδία, την περίοδο της απουσίας του βασιλιά ο Ερρίκος του Μπόλινμπροκ στρατοπέδευσε στο Ράβενσπιρ του Γιορκσάιρ με μια μικρή ομάδα εξορίστων. Τις επόμενες τρεις βδομάδες οι δυνάμεις του Μπόλινμπροκ ενισχύθηκαν από τον Οίκο του Λάνκαστερ μαζί με τους ισχυρότατους βόρειους ευγενείς τους κόμητες της Νορθουμβρίας και του Γουέστμορλαντ. Η απόφαση του Ριχάρδου να διασπάσει τον στρατό του στάθηκε μοιραία, ο βασιλιάς έστειλε στρατό στη βόρεια Ουαλία υπό την ηγεσία του κόμη του Σόλσμπερι και στις 19 Ιουλίου έφτασε στο Μίλφορντ Χάβεν στη νότια Ουαλία ο υπόλοιπος στρατός. Τα νέα για την προέλαση του στρατού του Μπόλινμπροκ ανάγκασαν τον βασιλιά να ταξιδεύσει στη βόρεια Ουαλία για να συναντήσει τον Σόλσμπερι, τα στρατεύματα του Σόλσμπερι ωστόσο ύστερα από φήμες που κυκλοφόρησαν για τον θάνατο του βασιλιά διαλύθηκαν. Ο πατέρας του Εδουάρδου Εδμόνδος του Λάνκλεϋ βλέποντας βέβαιη την επικράτηση του Μπόλινμπροκ αναγκάστηκε να του δηλώσει υποταγή σε συνάντηση που έγινε μαζί του στις 27 Ιουλίου στο Μπέρκλεϋ. Ο Εδουάρδος του Νόργουιτς αναγκάστηκε να αναγνωρίσει τον Μπόλινμπροκ νέο βασιλιά και ήταν ο πρώτος από τους αιχμαλώτους που μεταφέρθηκαν στο κάστρο του Φλίντ.^[16]

Βασιλεία Ερρίκου Δ΄

Τα σύμβολα του Εδουάρδος του Νόργουιτς σαν δούκα της Υόρκης

Την πρώτη περίοδο της βασιλείας του Εδουάρδου Δ΄ ο Ράτλαντ αντιμετωπίστηκε αρνητικά από τον νέο βασιλιά λόγω του μίσους που είχε σε όλους τους συνεργάτες του Ριχάρδου Β΄, αμέσως μετά την άνοδο του στέρησε τον τίτλο του Κοντόσταυλου του Πύργου. Φυλακίστηκε στο κάστρο του Ουίνδσορ στις 20 Οκτωβρίου 1399 και στις 3 Νοεμβρίου του στερήθηκε το δουκάτο του Ωμάλ αλλά διατήρησε τους υπόλοιπους τίτλους του. Η περίοδος καχυποψίας του Εδουάρδου Δ΄ δεν κράτησε πολύ, σύντομα αποκαταστάθηκε στους τίτλους που είχαν σχέση με τα Νησιά της Μάγχης και τη Νήσο Γουάιτ, στις 4 Δεκεμβρίου 1399 έγινε μέλος του Συμβουλίου.^[17] Κάποιο Γαλλικό χρονικό περιγράφει ότι ο Εδουάρδος του Ράτλαντ είχε στόχο να δολοφονήσει τον Εδουάρδο Δ΄ σε μια συνωμοσία στα τέλη του 1399 από τους πρώην οπαδούς του Ριχάρδου Β΄ στις 6 Ιανουαρίου 1400 σε τουρνουά στο κάστρο του Ουίνδσορ. Ο ιστορικός Τζέιμς Τέιτ (1863 - 1944) σημειώνει ότι καμιά Αγγλική πηγή δεν το περιγράφει και η πληροφορία είναι σε αμφισβήτηση.^[18]

Τον Οκτώβριο του 1400 ο βασιλιάς έκανε τον Εδουάρδο φύλακα της βόρειας Ουαλίας και στις 5 Ιουλίου 1401 υπολοχαγό στην Ακουιτανία.^[19] Ο πατέρας του Εδουάρδου πέθανε στις 1 Αυγούστου 1402 και τον διαδέχθηκε στο δουκάτο της Υόρκης, η κομητεία του Ράτλαντ σταμάτησε να υπάρχει σύμφωνα με τους όρους του διατάγματος αν και ο ίδιος εξακολουθούσε να κρατάει τον τίτλο.^[20] Τον Μάιο του 1403 επέστρεψε στην Αγγλία και στο τέλος της χρονιάς συμμετείχε σε εκστρατεία του βασιλιά στην Ουαλία, στις 12 Νοεμβρίου διορίστηκε για τρία χρόνια υπολοχαγός της νότιας Ουαλίας.^[21] Ο διορισμός του στη θέση του υπολοχαγού της Ουαλίας αποδείχτηκε εξαιρετικά δαπανηρός και μέχρι τον Ιούνιο του 1404 υποθήκευσε τα εδάφη του για να πληρώσει τα στρατεύματα του στην Ουαλία.^[22] Τον Φεβρουάριο του 1405 ο Ουαλός επαναστάτης Ογουάιν Γκλύντυρ, ο γαμπρός του Σερ Εδμόνδος Μόρτιμερ και ο Ερρίκος Πέρσι, 1ος κόμης της Νορθουμβρίας προχώρησαν σε συμφωνία να μοιράσουν στα τρία το βασίλειο.^[23] Η συμφωνία συνδέθηκε με μια συνωμοσία να ελευθερώσουν τον ανιψιό του Μόρτιμερ Εδμονδο Μόρτιμερ, 5ο κόμη του Μαρς από τη συνοδεία του Ερρίκου και να τον μεταφέρουν στην Ουαλία. Ο νεαρός Εδμόνδος Μόρτιμερ και ο αδελφός του Ρογήρος απήχθησαν στις 13 Φεβρουαρίου 1405 από το κάστρο του Ουίνδσορ αλλά γρήγορα αποκαταστάθηκαν κοντά στο Τσέλτεναμ. Η αδελφή του Εδουάρδου Κωνσταντία κατηγόρησε τον αδελφό της για εμπλοκή του στην απαγωγή, αρχικά αρνήθηκε τις κατηγορίες αλλά αργότερα αναγκάστηκε να τις αναγνωρίσει, φυλακίστηκε 17 εβδομάδες στο κάστρο του Πέβενσει αλλά από τον Οκτώβριο επανήλθε στα αξιώματα του. Από τις 8 Δεκεμβρίου 1405 και τον Νοέμβριο 1406 πήρε πίσω τα εδάφη του, έγινε ξανά Κοντόσταυλος του Πύργου και συνέχιζε να προσφέρει στρατιωτικές υπηρεσίες στην Ουαλία.^[24] Στη σύγκρουση που ξέσπασε στην εξωτερική πολιτική ανάμεσα στον Ερρίκο Δ΄ της Γαλλίας και στον γιο και διάδοχο του πρίγκιπα της Ουαλίας Ερρίκο ο Εδουάρδος πήρε το μέρος του βασιλιά, το 1402 βρέθηκε στη Γαλλία στο πλευρό του δεύτερου γιου του βασιλιά Τόμας για να υποστηρίξει τους Αρμανιάκ απέναντι στους Βουργούνδιους.^[25]

Βασιλεία Ερρίκου Ε΄

Ταφικό μνημείο του Εδουάρδου του Νόργουιτς επί Ελισάβετ Α΄

Ο Ερρίκος Δ΄ της Αγγλίας πέθανε στις 20 Μαρτίου 1413, ο Εδουάρδος επέστρεψε για σύντομο χρόνο στην Αγγλία και τον Ιούνιο 1413 ετοιμάστηκε για εκστρατεία στην Ακουιτανία. Τον Αύγουστο βρέθηκε στο Παρίσι για να διαπραγματευτεί τον γάμο ανάμεσα στον Ερρίκο Ε΄ και την Αικατερίνη της Γαλλίας (1401-1437) κόρη του Καρόλου ΣΤ΄ της Γαλλίας, επέστρεψε στην Αγγλία για διπλωματικές διαπραγματεύσεις τους τελευταίους μήνες πριν την εισβολή του Ερρίκου Ε΄ στη Γαλλία (1415).^[26] Λίγες μέρες πριν την εισβολή στη Γαλλία ο Εδουάρδος Ε΄ ανακάλυψε τη Συνωμοσία του Σαουθάμπτον με στόχο να τον ανατρέψει, στη συνωμοσία συμμετείχε ο μικρότερος αδελφός του Εδουάρδου Ριχάρδος, κόμης του Κέιμπριτζ που αποκεφαλίστηκε στις 5 Αυγούστου 1515. Ο Εδουάρδος δεν είχε καμιά συμμετοχή και ακολούθησε τον βασιλιά στη Γαλλία, βρέθηκε στην πολιορκία του Χαρφλέρ, έκανε τη διαθήκη του στις 17 Αυγούστου 1415 και πέρασε με τα άρματα του στρατού του από τη βόρεια Γαλλία. Στη μάχη του Αζινκούρ στις 25 Οκτωβρίου 1415 διηύθυνε τη δεξιά πτέρυγα του Αγγλικού στρατού, πήγε να σώσει τον βασιλιά Ερρίκο Ε΄ ο οποίος πήγε να βοηθήσει τον μικρότερο αδελφό του Χάμφρεϊ, δούκα του Γκλόστερ και πληγώθηκε θανάσιμα από τον δούκα του Αλανσόν. Η επέμβαση του Εδουάρδου έσωσε τη ζωή του βασιλιά αλλά του κόστισε τη δική του, ο θάνατος του αποδίδεται σε μια πληγή στο κεφάλι που συνοδεύτηκε από μεγάλη θερμότητα. Η ταφή του έγινε στην εκκλησία της Αγίας Μαρίας και των Αγίων Πάντων στο Φοθερινγκώ όπου πριν είχε ιδρύσει ένα Κολέγιο για έναν κύριο και δώδεκα κεκλιμένους, το μνημείο στην εκκλησία κατασκευάστηκε την εποχή της Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας.^[26]

Γάμοι

Ο Εδουάρδος του Νόργουιτς νυμφεύτηκε δυο φορές, αλλά δεν απέκτησε κανένα παιδί. Πήρε σε πρώτο γάμο τη Βεατρίκη της Πορτογαλίας (1381), κόρη του Φερδινάνδου Α΄ της Πορτογαλίας. Σε ηλικία 8 ετών ο Εδουάρδος πήγε με τον πατέρα του στη Λισαβόνα και αρραβωνιάστηκε με τη Βεατρίκη στις 29 Αυγούστου 1381 σαν όρο της συμμαχίας, ανάμεσα στην Αγγλία και την Πορτογαλία εναντίον της Καστίλης, αλλά η ειρήνη ανάμεσα στην Πορτογαλία και την Καστίλη ακύρωσε τον γάμο με παπική εντολή. Η Βεατρίκη παντρεύτηκε στη συνέχεια τον Ιωάννη Α΄ της Καστίλης.^[27] Ο Ριχάρδος Β΄ πρότεινε στη συνέχεια πολλές νύφες για τον εξάδελφό του Εδουάρδο, ανάμεσα στις οποίες την Ιωάννα αδελφή τής συζύγου του Ισαβέλλας των Βαλουά.

Έκανε δεύτερο γάμο πριν τις 7 Οκτωβρίου 1398 με τη Φιλίππα Μόχυν, τρίτη κόρη του σερ Τζων Ε΄του Μόχυν, βαρόνου του Ντάνστερ στο Σόμερσετ και της Ιωάννας Μπέργκχερς, κόρης του Βαρθολομαίου Μπέργκχερς, 3ου βαρόνου του Μπέργκχερς, του οποίου η μητέρα ήταν η Ματθίλδη Μόρτιμερ. Ο γάμος του έφερε ελάχιστη περιουσία, επειδή η μητέρα τής Φιλίππης, Ιωάννα Μπέργκχερς είχε πωλήσει το κάστρο του Ντάνστερ και τα εδάφη του Μόχυν το 1376. Η Φιλίππη ήταν 20 χρόνια μεγαλύτερη από τον Εδουάρδο, και είχε παντρευτεί ήδη δύο φορές, την πρώτη τον Γουόλτερ Φιτζγουόλτερ, 3ο βαρόνο του Φιτζγουόλτερ, και τη δεύτερη τον σερ Τζων Γκόλαφρ. Αυτή είχε κάνει παιδιά και με τους δύο γάμους της, αλλά δεν έκανε με τον Εδουάρδο. Η Φιλίππη απεβίωσε στις 17 Ιουλίου 1431, και τάφηκε στο Αββαείο του Ουέστμινστερ.^[28]

Κύριος του Παιχνιδιού

Ο Εδουάρδος του Νόργουιτς ήταν επί Ερρίκου Δ΄ "Κύριος της καρδιάς του κυνηγόσκυλου".^[29] Την περίοδο 1406 - 1413 μετάφρασε και αφιέρωσε στον πρίγκιπα της Ουαλίας τον μελλοντικό Ερρίκο Ε΄ την Κυνηγετική βίβλο του Γκαστών Γ΄ κόμη της Φουά ένας από τους πιο διάσημους κυνηγετικούς οδηγούς του Μεσαίωνα, πρόσθεσε πέντε κεφάλαια και η Αγγλική έκδοση έμεινε γνωστή σαν "Κύριος του παιχνιδιού".

Σύμβολα

Ο Εδουάρδος του Νόργουιτς σαν κόμης του Ράτλαντ είχε τα σύμβολα του Αγγλικού βασιλείου και είχε προσθέσει στην κορυφή μια ταμπέλα με τρεις γραμμές στις οποίες είχε τοποθετήσει τα σύμβολα της Καστίλης και της Λεόνης.^[30] Το 1402 σαν δούκας της Υόρκης κληρονόμησε από τον πατέρα του τα σύμβολα του βασιλείου με μια ταμπέλα στην κορυφή με τρεις γραμμές οι οποίες περιείχαν η κάθε μία τρεις κόκκινους φωτεινούς κύκλους.

Τέχνη

Σαν δούκας του Ωμάλ ο Εδουάρδος ήταν κύριος χαρακτήρας στο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ "Ριχάρδος Β΄" ενώ ο θάνατος του στη μάχη του Αζινκούρ απεικονίζεται στο έργο του Σαίξπηρ "Ερρίκος Ε΄". Δεν αναφέρεται σε κανένα άλλο έργο αλλά είναι βέβαιο ότι και στα δυο έργα του Σαίξπηρ είναι το ίδιο πρόσωπο.

Παραπομπές

1. Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. mub2018984633. Ανακτήθηκε στις 29  Ιανουαρίου 2023.
2. «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Edward-of-Norwich-2nd-duke-of-York. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
3. (Αγγλικά) Find A Grave. 38286493. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
4. Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p10198.htm#i101980. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
5. «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 23  Μαΐου 2020.
6. Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. mub2018984633. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
7. Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. mub2018984633. Ανακτήθηκε στις 18  Δεκεμβρίου 2022.
8. p10198.htm#i101980. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
9. «The Complete Peerage, XII (part 2). Tracton to Zouche» 1959. σελ. 903-904.
10. Pugh 1988, p. 89; Tuck 2004.
11. Cokayne 1959, p. 900; Horrox 2004.
12. Tait 1896, p. 401; Cokayne 1959, pp. 899–900; Horrox 2004.
13. Tait 1896, p. 401; Cokayne 1959, p. 900; Horrox 2004.
14. Tait 1896, p. 401; Cokayne 1959, pp. 901–2; Pugh 1988, p. 1; Horrox 2004.
15. Cokayne 1959, p. 902; Horrox 2004; Pugh 1988, pp. 1–2.
16. Tait 1896, p. 402; Cokayne 1959, p. 902; Horrox 2004; Pugh 1988, pp. 3–6; Tuck 2004.
17. Tait 1896, p. 402; Cokayne 1959, p. 902; Horrox 2004.
18. Tait 1896, p. 402; Cokayne 1959, pp. 902–3; Horrox 2004; Tuck 2004.
19. Tait dates the appointment to 28 August 1401.
20. https://www.britannica.com/biography/Edward-of-Norwich-2nd-duke-of-York
21. Tait dates the appointment to 29 November 1403.
22. Tait 1896, p. 402; Cokayne 1959, p. 903; Horrox 2004.
23. Bean 2004.
24. Tait 1896, p. 403; Pugh 1988, p. 78; Cokayne 1959, p. 903; Horrox 2004.
25. Cokayne 1959, pp. 903–4; Horrox 2004.
26. Tait 1896, p. 403; Cokayne 1959, p. 904; Horrox 2004.
27. Tait 1896, p. 401; Cokayne 1959, p. 904; Horrox 2004.
28. Tait 1896, p. 403; Cokayne 1959, p. 903; Richardson I 2011, pp. 365–8; Richardson II 2011, pp. 211–12; Horrox 2004.
29. Cokayne 1959, p. 903; Horrox 2004.
30. http://www.heraldica.org/topics/britain/cadency.htm

Πηγές

• Bean, J.M.W. (2004). "Percy, Henry, first earl of Northumberland (1341–1408)". Oxford Dictionary of National Biography. Retrieved 3 October 2012. (subscription required)
• Cokayne, George Edward (1959). The Complete Peerage, edited by Geoffrey H. White. XII(2). London: St. Catherine Press.
• Harriss, G.L. (2004). Richard, earl of Cambridge (1385–1415). Oxford Dictionary of National Biography. Retrieved 4 October 2012. (subscription required)
• Horrox, Rosemary (2004). Edward, second duke of York (c.1373–1415). Oxford Dictionary of National Biography. Retrieved 18 October 2012.
• Pugh, T.B. (1988). Henry V and the Southampton Plot of 1415. Alan Sutton.
• Richardson, Douglas (2011). Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families, ed. Kimball G. Everingham. I (2nd ed.). Salt Lake City.
• Richardson, Douglas (2011). Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families, ed. Kimball G. Everingham. II (2nd ed.). Salt Lake City.
• Tait, James (1896). 'Plantagenet', Edward. 45. Dictionary of National Biography, 1885-1890. pp. 401–4. Retrieved 20 October 2012.
• Tuck, Anthony (2004). Edmund, first duke of York (1341–1402). Oxford Dictionary of National Biography. Retrieved 18 October 2012.
• Works related to Edward of Langley, 2nd Duke of York at Wikisource: Dictionary of National Biography, 1885-1900, Volume 45

Εδουάρδος του Νόργουιτς Οίκος της Υόρκης Νεότερος κλάδος του Οίκος των Πλανταγενετών Γέννηση: 1373 Θάνατος: 25 Οκτωβρίου 1415
Προκάτοχος Εδμόνδος του Λάνγκλεϊ	Δούκας της Υόρκης 1402 - 1415	Διάδοχος Ριχάρδος της Υόρκης