Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Εδουάρδος Α΄ (αγγλ. Edward I of England, 17 Ιουνίου 1239 – 7 Ιουλίου 1307), ή Εδουάρδος ο Μακροσκελής (Edward Longshanks), από τον Οίκο του Ανζού ήταν βασιλιάς της Αγγλίας και δούκας της Ακουιτανίας (1272-1307). Θεωρείται ο κορυφαίος και σκληρότερος Πλανταγενέτης μονάρχης, ψηφίστηκε 92ος ανάμεσα στους 100 διασημότερους Βρετανούς (2002).
Συγκρούστηκε με τον πατέρα του, Ερρίκο Γ΄, και όταν εκείνος πήγε στο Παρίσι για διαπραγματεύσεις, ο νεαρός Εδουάρδος συνωμότησε με τους βαρόνους για να τον εκθρονίσει (1259). Ο Ερρίκος επέστρεψε αμέσως στην Αγγλία, νίκησε τους επαναστάτες και αφαίρεσε όλες τις αρμοδιότητες από τον γιο του. Ο Εδουάρδος ήταν διαφορετικός χαρακτήρας από τον ήπιο πατέρα του: ορμητικός, φιλόδοξος και ικανός στρατιωτικός αρχηγός που νίκησε τον Σάιμον ντε Μονφόρ στη μάχη του Ήβσαμ (1265). Κατέστειλε τις εξεγέρσεις με βιαιότητα και καταδίωξε όλα τα επιζήσαντα ξαδέλφια του από τον Οίκο του Μονφόρ.