From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Γουλιέλμος Σαμπλίτης (γαλλικά: Guillaume Ier de Champlitte, 1160 - 1209) από τον Οίκο του Μπλουά, όπως είναι γνωστότερος στα ελληνικά, ο "Καμπανέζης" (της Καμπανίας), ή σύμφωνα με τον πλήρη τίτλο του Γουλιέλμος Α΄ της Αχαΐας, ήταν ένας από τους ηγέτες στην Δ΄ Σταυροφορία και ο πρώτος Πρίγκιπας της Αχαΐας (1205 - 1209).[7][8][9] Ο Γουλιέλμος Α΄ ήταν δεύτερος γιος του Όντο/Εύδη Α΄ κυρίου του Σαμπλίτ και της Σίβυλλας του Λα Φερτέ-συρ-Λ'Ωμπ. Ο πατέρας του ήταν γιος του Ούγου Α΄ κόμη της Καμπανίας.[10] Η οικογένειά του ήταν μέλη του Οίκου του Μπλουά: ο Όντο Α΄ του Σαμπλίτ ήταν εξάδελφος του Στέφανου βασιλιά της Αγγλίας και του Θεοβάλδου Β΄ κόμη της Καμπανίας. Ο Γουλιέλμος Α΄ ήταν υποκόμης του Ντιζόν από την κώμη Σαμπλίτ της κομητείας της Βουργουνδίας, εγγονός του κόμη της Καμπανίας.
Γουλιέλμος Σαμπλίτης | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Guillaume Ier d'Achaïe (Γαλλικά) |
Γέννηση | Δεκαετία του 1160 |
Θάνατος | 1209[1][2][3] Απουλία |
Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Παλαιά Γαλλικά[4] |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | ιππότης |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Eustachie de Courtenay (από 1201)[5] Alais (de Montréal), Dame de Meursault |
Τέκνα | Γουλιέλμος Β΄ Σαμπλίτης Elisabeth de Champlitte[6] Elisabeth de Champlitte, Dame de Meursault[6] Eudes de Champlitte, seigneur de Lamarche |
Γονείς | Όντο Α΄ του Σαμπλίτ και Sibille de La Ferté-sur-l'Aube[6] |
Αδέλφια | Βεατρίκη του Σαμπλίτ Όντο Β΄ του Σαμπλίτ |
Συγγενείς | Ροβέρτος Σαμπλίτης (ανιψιός) |
Οικογένεια | Οικογένεια των Σαμπλίτ-Πονταρλιέ |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | Πρίγκιπας της Αχαΐας |
Θυρεός | |
Ο Γουλιέλμος και ο αδελφός του Όντο Β΄ κύριος του Σαμπλίτ, που απεβίωσε στην Κωνσταντινούπολη, ενώθηκαν με την Δ΄ Σταυροφορία τον Σεπτέμβριο του 1200 στο Σιτώ. Ο Γουλιέλμος υπέγραψε στην επιστολή, που έστειλαν ο Βαλδουίνος της Φλάνδρας, ο Λουδοβίκος του Μπλουά και ο Ούγος Δ΄ του Σαιν Πωλ στον πάπα Ιννοκέντιο Γ΄, που τους είχε αφορίσει για την κατάληψη της Ζάρας.[11][12] Οι αρχηγοί ζήτησαν από τον πάπα να μην αφορίσει τον ηγέτη τους Βονιφάτιο τον Μομφερρατικό, για να μπορέσουν να ολοκληρώσουν την αποστολή τους.[13][14] Οι Σταυροφόροι άλωσαν την Κωνσταντινούπολη (13 Απριλίου 1204), εξέλεξαν Λατίνο αυτοκράτορα τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας, και ακολούθησε η στέψη του (16 Μαΐου 1204).[15][16] Ο Γουλιέλμος Σαμπλίτης ζήτησε από τον Βονιφάτιο τον Μομφερρατικό να λύσει τις διαφορές του με τον Βαλδουίνο, και τον ακολούθησε στην Θεσσαλονίκη που εξελέγη βασιλιάς ως υποτελής του Λατίνου αυτοκράτορα.[17][18] Σύμφωνα με τη Διανομή των Εδαφών της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (Partitio Terrarum Imperii Romaniae) σε συνθήκη που υπέγραψαν οι αρχηγοί της Δ΄ Σταυροφορίας, παραχώρησαν στη Βενετική Δημοκρατία εδάφη και τίτλους στην Πελοπόννησο.[17]
Στις αρχές του 1205 ένας παλαιός του φίλος, ο Γοδεφρείδος Α΄ Βιλλεαρδουίνος, έφτασε στο στρατόπεδο του Βονιφάτιου στο Ναύπλιο.[19] Είχε καταλάβει μερικές περιοχές της Μεσσηνίας και πίεσε τον βασιλιά να καταλάβει την βορειοανατολική Πελοπόννησο, που ήταν η δυσκολότερη περιοχή.[19] Ο Γοδεφρείδος δήλωσε πρόθυμος να μοιράσει την Πελοπόννησο με τον Γουλιέλμο.[20] Ο Βονιφάτιος του Μομφερράτου διόρισε τον Γουλιέλμο Σαμπλίτη κύριο της Πελοποννήσου.[19] Ο Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος έδωσε όρκο υποτέλειας στον Βονιφάτιο και τον Γουλιέλμο, μαζί με 100 ιππότες που άφησε ο βασιλιάς από την συνοδεία του, με εντολή να κατακτήσουν την υπόλοιπη Πελοπόννησο.[19] Όταν ο Γουλιέλμος σταθεροποίησε την ισχύ του στο Μορέα, ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ τον ονόμασε ηγεμόνα όλης της Αχαΐας. Λόγω τού ονόματος τού πατέρα του και τού τόπου καταγωγής του, ονομαζόταν από τους Έλληνες και «Καμπανέζης», όπως φαίνεται στο Χρονικόν του Μορέως.
Ο Γοδεφρείδος και ο Γουλιέλμος ξεκίνησαν από το Ναύπλιο, βάδισαν βόρεια για την Κόρινθο και από εκεί έφτασαν παραλιακά στην Πάτρα, όπου κατέλαβαν εύκολα το κάστρο της πόλης.[21] Συνέχισαν παραλιακά για την Ανδραβίδα, όπου τους δέχτηκαν οι κάτοικοι θερμά και οι ιερείς μετέφεραν σταυρούς και εικόνες· οι Έλληνες τους αναγνώρισαν ηγεμόνες και τους έδωσαν όρκο υποτέλειας.[21] Μαζί με την Ανδραβίδα είχαν στην κατοχή τους και την Ήλιδα. Οι Έλληνες δεν τους έφεραν αντίσταση, επειδή ο Γουλιέλμος τους υποσχέθηκε ότι θα τους αφήσει να διατηρήσουν την θρησκεία, τα έθιμα και τα προνόμιά τους.[21]
Στην Κυπαρισσία συνάντησαν την πρώτη σοβαρή αντίσταση από γαιοκτήμονες της Αρκαδίας και της Λακωνίας, υπό την διοίκηση της οικογένειας Χαμάρετου, που τα μέλη της ήταν γαιοκτήμονες που είχαν συμμαχήσει με τους Μηλιγγούς από τον Ταΰγετο και την Μάνη.[21] Ένας Βυζαντινός ευγενής με το όνομα Μιχαήλ, που είχε συμμαχήσει με τον Μιχαήλ Καντακουζηνό, ήρθε να βοηθήσει τους γαιοκτήμονες: ο ευγενής ήταν ο Μιχαήλ Α΄ Κομνηνός Δούκας, που ίδρυσε την ίδια εποχή το Δεσποτάτο της Ηπείρου.[21] Ο Γουλιέλμος εξόπλισε την Μεθώνη Μεσσηνίας και ετοιμάστηκε να επιτεθεί στους Έλληνες.[21] Η Μάχη του ελαιώνα του Κούντουρα που έγινε το καλοκαίρι του 1205, ήταν καθοριστικής σημασίας για το μέλλον τού Λατινικού πριγκιπάτου της Αχαΐας.[21] Οι καλά εξοπλισμένοι και οργανωμένοι Φράγκοι συνέτριψαν τους περισσότερους σε αριθμό Έλληνες.[21] Ο Μιχαήλ δραπέτευσε από το πεδίο της μάχης και στη συνέχεια υποχώρησε στην Ήπειρο, ιδρύοντας εκεί το δεσποτάτο της Ηπείρου. Ο Γουλιέλμος κατέλαβε την Κορώνη, την Καλαμάτα και την Κυπαρισσία.[21]
Η Πελοπόννησος δεν είχε κατακτηθεί ωστόσο εξ'ολοκλήρου, επειδή ο Έλληνας άρχοντας Λέων Σγουρός εξακολουθούσε να κατέχει την Ακροκόρινθο, το Άργος και το Ναύπλιο, αλλά ο Γουλιέλμος Σαμπλίτης ορκίστηκε ο πρώτος πρίγκιπας της Αχαΐας.[21] [22] Το όνομα του πριγκιπάτου προσδιόριζε μονάχα την Αχαία (τη βορειοδυτική Πελοπόννησο), αλλά οι Φράγκοι την έκαναν πρωτεύουσα ολόκληρης της Πελοποννήσου.[22] Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄, σε ένα γράμμα του στον Λατίνο πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης Θωμά Μοροζίνι, καταγράφει τον Γουλιέλμο σαν "Πρίγκιπα όλης της επαρχίας της Αχαΐας".[23][24] Οι Βενετοί ωστόσο διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους στην Πελοπόννησο, από την συμφωνία που είχαν κάνει με τους Σταυροφόρους (1204) να αποκτήσουν τα σημαντικότερα λιμάνια, έτσι στις αρχές του 1206 κατέλαβαν την Μεθώνη και την Κορώνη και έδιωξαν τις φρουρές των Φράγκων.[25]
Όταν έμαθε ότι απεβίωσε ο μεγαλύτερος αδελφός του Γουλιέλμος, αποφάσισε να φύγει για τη Βουργουνδία, για να αναλάβει την κυριότητα του Σαμπλίτ.[25][26] Διόρισε τον Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο ως βάιλο της Αχαΐας και κηδεμόνα του μικρού ανιψιού του Ούγου Σαμπλίτη, και έφυγε για τη Γαλλία, απεβίωσε όμως κατά την διάρκεια του ταξιδιού στην Απουλία.[25][27] Ο ανιψιός του Ούγος απεβίωσε αμέσως μετά, και τον διαδέχθηκε στο πριγκιπάτο ο Γοδεφρείδος, ο οποίος πήρε τη θέση του Ούγου καθώς ήταν βάιλος, μέχρι να εμφανιστεί ο κληρονόμος του Γουλιέλμου, ο Ροβέρτος Σαμπλίτης. Με μηχανορραφία του Γοδεφρείδου, ο Ροβέρτος καθυστέρησε, και οι άλλοι ευγενείς αναγνώρισαν αυτόν για πρίγκιπα της Αχαΐας ως Γοδεφρείδο Α'.
Νυμφεύτηκε σε πρώτο γάμο την Αλίκη, κυρία του Μερσώ, με την οποία έκανε μια κόρη την:
Με την σύμφωνη γνώμη της συζύγου του έκανε δωρεές στο Κιστερκιανό αβαείο του Αουμπερίν στην μνήμη του μικρότερου αδελφού του Ούγου (1196).[28]
Νυμφεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Ελισάβετ ντε Μον Σαιν-Ζαν (1196), με την οποία διαζεύχθηκε (1199).
Στον τρίτο του γάμο, το 1200 ή το 1201, νυμφεύτηκε την Ευσταθία ντε Κουρτεναί (Eustachie de Courtenay), κυρία του Πλασύ (Dame de Placy-sur-Armancon), χήρα του Γουλιέλμου ντε Μπριέν. Ήταν κόρη του Πέτρου των Καπετιδών της Γαλλίας (Pierre de France), κυρίου του Κουρτεναί (Seigneur de Courtenay) και της Ελισάβετ κυρίας του Κουρτεναί (Elisabeth Dame de Courtenay), με την οποία έκανε τέκνα:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.