Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπό τη Δυναστεία των Δουκάδων
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία διοικούνταν από Αυτοκράτορες της δυναστείας των Δουκών μεταξύ 1059 και 1081. Υπάρχουν έξι Αυτοκράτορες και συναυτοκράτορες αυτής της περιόδου: ο ιδρυτής της δυναστείας, Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ι΄ Δούκας (βασ. 1059–1067), ο αδελφός του Ιωάννης Δούκας κατεπάνω και αργότερα Καίσαρας, ο Ρωμανός Δ΄ Διογένης (βασ. 1068–1071), ο γιος του Κωνσταντίνου Ι΄ Μιχαήλ Ζ΄ Δούκας (βασ. 1071–1078), ο γιος του Μιχαήλ Ζ΄ Κωνσταντίνος Δούκας, [1] [2] και τέλος ο Νικηφόρος Γ΄ Βοτανειάτης (7 Ιανουαρίου 1078 – 1 Απριλίου 1081), ο οποίος ισχυρίστηκε ότι κατάγεται από την οικογένεια των Φωκά.
Υπό την κυριαρχία των Δουκών, το Βυζάντιο έδινε μία χαμένη μάχη κατά των Σελτζούκων Τούρκων, χάνοντας τις περισσότερες κτήσεις του στη Μικρά Ασία μετά την καταστροφική ήττα στη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071 και τον επόμενο εμφύλιο πόλεμο μετά το τέλος του Ρωμανού Δ΄ Διογένη. Το Βυζάντιο υπέστη επίσης σημαντικές απώλειες εδαφών στα Βαλκάνια από τους Σέρβους και έχασε την τελευταία του βάση στην Ιταλία από τους Νορμανδούς.
Αν και οι Σταυροφορίες έδωσαν στην Αυτοκρατορία μία προσωρινή ανάπαυλα κατά τη διάρκεια του 12ου αι., αυτή δεν ανέκαμψε ποτέ πλήρως και τελικά εισήλθε σε περίοδο κατακερματισμού και τελικής παρακμής υπό την πίεση των Οθωμανών στην ύστερη μεσαιωνική περίοδο.
Το 1077 ο Αλέξιος (Α΄) Κομνηνός, τότε στρατηγός, νυμφεύτηκε την Ειρήνη Δούκαινα, μικρανιψιά του Κωνσταντίνου Ι΄. Ο γάμος του με μία Δούκαινα τον έκανε σημαντικότερο από τον μεγαλύτερο αδελφό του Ισαάκιο και ήταν η οικονομική και πολιτική υποστήριξη των Δουκών, που διευκόλυνε σε μεγάλο βαθμό το επιτυχημένο πραξικόπημα. που τον έφερε στον θρόνο. [3]