![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d3/Leighton-God_Speed%2521.jpg/640px-Leighton-God_Speed%2521.jpg&w=640&q=50)
Αυλικός έρωτας
Μεσαιωνική ευρωπαϊκή λογοτεχνική αντίληψη του έρωτα / From Wikipedia, the free encyclopedia
Αυλικός έρωτας (γαλλικά: amour courtois, οξιτανικά: fin'amor) ή ευγενικός έρωτας ήταν μια μεσαιωνική ευρωπαϊκή λογοτεχνική αντίληψη του έρωτα που έδινε έμφαση στην ευγένεια, την αφοσίωση και τον ιπποτισμό. Η μεσαιωνική λογοτεχνία είναι γεμάτη με παραδείγματα ιπποτών που ξεκινούν περιπέτειες και εκτελούν διάφορα ανδραγαθήματα για κυρίες λόγω του «ευγενικού τους έρωτα».[1]
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d3/Leighton-God_Speed%21.jpg/640px-Leighton-God_Speed%21.jpg)
Αρχικά, ήταν ένα λογοτεχνικό θέμα στην ποίηση των τροβαδούρων της Νότιας Γαλλίας, στην Οξιτανία, που γράφτηκε για την ψυχαγωγία των ευγενών, αλλά σταδιακά, αυτές οι ιδέες για τον έρωτα εξαπλώθηκαν και έγιναν τρόπος ζωής για ένα μεγαλύτερο εγγράμματο κοινό. Στον Ύστερο Μεσαίωνα, γύρω από αυτές τις ιδέες αναπτύχθηκε ένα σύνολο κοινωνικών πρακτικών σε μια πολύ συγκεκριμένη κοινωνία, το περιβάλλον των πριγκιπικών αυλών και των ιπποτών. Αυτές οι αξίες θεωρήθηκαν ως εκπολιτιστική πρακτική, με συναισθήματα και συμπεριφορές ικανά να εξευγενίσουν και να εκπολιτίσουν τον άνθρωπο.
Ο αυλικός έρωτας ήταν μια εμπειρία μεταξύ ερωτικής επιθυμίας και πνευματικής και ψυχικής ανύψωσης, «μια αγάπη ταυτόχρονα παράνομη και ηθικά καθαγιασμένη, παθιασμένη και πειθαρχημένη, ταπεινωτική και εξυψωτική, ανθρώπινη και υπερβατική». Το θέμα εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Ευρώπη, υμνήθηκε από τροβαδούρους, τρουβέρους και μενεστρέλους και ήταν επίσης δημοφιλές στους μεγάλους συγγραφείς, όπως ο Δάντης, ο Πετράρχης και ο Τζέφρι Τσώσερ.
Ο όρος «αυλικός έρωτας» αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1883 από τον φιλόλογο Γκαστόν Παρί και έκτοτε περιλαμβάνει μια μεγάλη ποικιλία ορισμών και χρήσεων. Η ερμηνεία, η προέλευση και οι επιρροές του συνεχίζουν να αποτελούν αντικείμενο κριτικής συζήτησης.[2]