Ćelijska migracija
From Wikipedia, the free encyclopedia
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ćelijska migracija je centralni proces u razvoju i održavanju višećelijskih organizma. Formiranje tkiva tokom embrionskog razvoja, zacjeljivanja rana i imunski odgovor zahtijevaju orkestrirano kretanje ćelija u određenim smjerovima do određenih lokacija. Ćelije često migriraju kao odgovor na specifične vanjske signale, uključujući hemijske i mehaničke signale.[1] Greške tokom ovog procesa imaju ozbiljne posljedice, uključujući intelektualnu invalidnost, vaskularna bolesti, formiranje tumora i metastaze. Razumijevanje mehanizma kojim ćelije migriraju može dovesti do razvoja novih terapijskih strategija za kontrolu, naprimjer, invazivnih tumorskih ćelija.
Zbog visoko viskoznog okruženja (nizak Reynoldsov broj), ćelije moraju kontinuirano proizvoditi sile kako bi se mogle kretati. Ćelije postižu aktivno kretanje vrlo različitim mehanizmima. Mnogi manje složeni prokariotski organizmi (i spermatozoidi) koriste flagele ili cilije za pokretanje. Migracije eukariotskih ćelija tipski su daleko složenije i mogu se sastojati od kombinacija različitih mehanizama migracije. Općenito uključuje drastične promjene u obliku ćelija, što je uzrokovano citoskelet om. Dva vrlo različita scenarija migracije su puzanje (najčešće proučavano) i pokretljivost koja blenda.[2][3] Paradigmatski primjer takve pokretljivosti su epidermni keratociti, koji se široko upotrebljavaju u istraživanjima.[4]
Vjeruje se da su procesi na kojima se temelji migracija sisarskih ćelija u skladu s procesima (ne-spermatozoidnog) kretanja.[5] Zajednička zapažanja uključuju:
Ovo posljednje svojstvo najlakše se opaža kada su agregati površinske molekule umreženi s fluorescentnim antitijelom ili kada male kuglice postanu vještački vezane za prednji dio ćelije.[6]
Uočeno je da se druge eukariotske ćelije migriraju na sličan način. Ameba Dictyostelium discoideum je korisna istraživačima jer dosljedno ispoljava hemotaksije, kao odgovor na cAMP; kreću se brže od kultiviranih ćelija sisara; i oni imaju haploidni genom, koji pojednostavljuje proces povezivanja određenog genskog proizvoda s njegovim učinkom na ćelijsko ponašanje.[7]
