Эрнё Герэ

Э́рнё Ге́рэ (венг.: Gerő Ernő, уродж. Эрнё Зінгер (венг.: Ernő Singer; 8 ліпеня 1891, Трэбушоўцы — 12 сакавіка 1980, Будапешт) — венгерскі палітычны дзеяч.

Эрнё Герэ
венг.: Gerő Ernő
дэпутат Нацыянальнага сходу Венгрыі[d] 4 лістапада 1945 — 9 мая 1957
member of the Provisional National Assembly[d] 21 снежня 1944 — 3 лістапада 1945
Minister of Trade and Transport[d] 11 мая 1945 — 15 лістапада 1945
Папярэднік	József Gábor[d]
Minister of Interior of Hungary[d] 4 ліпеня 1953 — 6 ліпеня 1954
Папярэднік	József Györe[d]
Пераемнік	László Piros[d]
Нараджэнне	8 ліпеня 1898(1898-07-08)[1][2] Трэбушаўцы[d], Hont County[d], Каралеўства Венгрыя[d], Транслейтанія, Аўстра-Венгрыя
Смерць	12 сакавіка 1980(1980-03-12)[1][3][…] (81 год) Будапешт, Венгерская Народная Рэспубліка[4]
Месца пахавання	Фаркашрэці[d]
Імя пры нараджэнні	венг.: Singer Ernő
Жонка	Erzsébet Fazekas[d]
Партыя	Венгерская камуністычная партыя Венгерская партыя працоўных Венгерская сацыялістычная рабочая партыя (1962)
Член у	Венгерская акадэмія навук
Адукацыя	Будапешцкі ўніверсітэт (1918)
Узнагароды	прэмія імя Кошута (1949)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Нарадзіўся ў яўрэйскай сям’і. З 1918 года — член Камуністычнай партыі Венгрыі (КПВ). Пасля разгрому Венгерскай савецкай рэспублікі ў 1919 годзе збег у Вену. Жыў у Маскве з 1923 года і іграў вядучую ролю ў апараце Камуністычнага інтэрнацыянала. Знаходзіўся ў Іспаніі ў час Грамадзянскай вайны. Выступаў палітычным дарадцам Нацыянальнага камітэта «Свабодная Германія».

З 26 студзеня па 11 мая 1945 года — член Найвышэйшага Нацыянальнага савета. Пры дыктатуры Мацьяша Ракашы, якая шмат у чым капіявала сталінскі рэжым у СССР, быў членам Палітбюро Цэнтральнага Камітэта ВПП, займаў пасады міністра фінансаў і міністра ўнутраных спраў.

З 21 ліпеня па 25 кастрычніка 1956 года займаў пост Генеральнага сакратара ЦК ВПП, да моманту яе фактычнага распаду і ўтварэнні на яе базе ВСРП. Лічыцца, што калі б Янаш Кадар ці Імрэ Надзь замяніў Мацьяша Ракашы ў ліпені 1956 года замест Эрнё Геры, венгерскай рэвалюцыі можна было б пазбегнуць^[5].

Пасля сваёй адстаўкі падчас Венгерскага паўстання 1956 г., збег у СССР. У 1961 годзе вярнуўся ў Будапешт, за ўдзел у масавых рэпрэсіях быў выключаны з партыі. Працаваў перакладчыкам.

Зноскі

1. Erno Gero // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741'></a>
2. Ernő Gerő // Brockhaus Enzyklopädie

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q237227'></a>
3. Erno Gerö // Munzinger Personen Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q107343683'></a>
4. Deutsche Nationalbibliothek Record #124580246 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 31 снежня 2014.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q27302'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q36578'></a>
5. Джоанна Гранвилл (Johanna Granville), Первый Домино The First Domino: International Decision Making During the Hungarian Crisis of 1956, Texas A & M University Press, 2004. ISBN 1-58544-298-4.