Геты
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ге́ты (лац.: Getae, грэч. Γέται) — старажытны ваяўнічы фракійскі народ, роднасны дакам, з якімі яго змешвалі рымляне; жыў у часы Герадота паміж Балканамі і Дунаем.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/ac/Zalmoxis_Aleksandrovo.jpg)
Залмаксіса шанавалі як адзінага бога. Герадот назваў гетаў тымі, «хто верыць у сваю неўміручасць» (getas tous athanatizontas), «таму што паводле іх веры яны не памруць, а адправяцца да Залмаксіса». Залмаксіс «вучыў, што ні ён, ні яго госці, ні іх нашчадкі не памруць, а толькі патрапяць у іншае месца, дзе будуць жыць вечна, карыстаючыся ўсімі дабротамі».
Паколькі геты жылі ў землях, слаба вядомых грэкам, але пры гэтым былі ім добра знаёмыя па імі, гэта спарадзіла масу фантастычных паведамленняў — асабліва ў эпоху позняй антычнасці, на якую прыпадае росквіт старажытнагрэчаскай фантастыкі. Так, Юліян Апастат паведамляў пра перамогу гетаў над готамі. Да таго ж у гэты перыяд становіцца агульнапрынятым пераносіць тапонімы і этнонімы часоў росквіту грэчаскай цывілізацыі на сучаснасць. Да прыкладу, у Візантыі яшчэ ў XII ст. было прынята называць скіфамі усіх качэўнікаў Паўночнага Прычарнамор'я, аж да печанегаў і полаўцаў, без уліку, ці сапраўды гэтыя плямёны неяк звязаны паміж сабой. Гэта варта ўлічваць пры ацэнцы позніх паведамленняў пра гетаў. Так, Іардан лічыў готаў прадаўжальнікамі гісторыі гетаў. Такі погляд не мае пад сабой іншых падстаў, акрамя простага сугучча, і тлумачыцца імкненнем пастаражытніць гісторыю свайго народа, паколькі паводле антычных паняццяў народ, які не валодае шматвяковым мінулым, не мог разлічваць на павагу.[1]