Эмануэль Ле Руа Ладзюры

Эмануэль Ле Руа Ладзюры (фр.: Emmanuel Le Roy Ladurie; 19 ліпеня 1929, Ле-Муцье-ан-Сінгле, Кальвадос, Францыя — 22 лістапада 2023, Парыж^[14]) — французскі гісторык. Ганаровы прафесар Калеж дэ Франс, член Французскай акадэміі маральных і палітычных навук. Прадстаўнік Школы Аналаў, вучань Фернана Брадэля.

Эмануэль Ле Руа Ладзюры
фр.: Emmanuel Le Roy Ladurie
Дата нараджэння	19 ліпеня 1929(1929-07-19)[1][2][…]
Месца нараджэння	Les Moutiers-en-Cinglais[d], дэпартамент Кальвадос[3][4]
Дата смерці	22 лістапада 2023(2023-11-22)[3][5][…] (94 гады)
Месца смерці	XIV акруга Парыжа, Парыж, Вялікі Парыж, Францыя[4]
Месца пахавання	Cemetery Sceaux[d][6]
Грамадзянства	Францыя[7]
Бацька	Jacques Le Roy Ladurie[d]
Жонка	Madeleine Le Roy Ladurie[d][8]
Дзеці	François Le Roy Ladurie[d] і Anne Chattaway[d][9]
Род дзейнасці	гісторык, выкладчык універсітэта, школьны настаўнік
Навуковая сфера	Мікрагісторыя, змена клімату і сярэдневякоўе[10]
Месца працы	Вышэйшая школа сацыяльных навук[d] Калеж дэ Франс[11] Практычная школа вышэйшых даследаванняў[d] Універсітэт Манпелье Нацыянальная бібліятэка Францыі[d] Нацыянальны цэнтр навуковых даследаванняў[d] Lycée Joffre[d]
Альма-матар	ліцэй Генрыха IV[d] Вышэйшая нармальная школа[d] (1949) Ліцэй Ланакаль[d] Факультэт мастацтваў Парыжа[d] (1966)[12]
Навуковы кіраўнік	Ernest Labrousse[d]
Партыя	Французская камуністычная партыя (1956) Аб’яднаная сацыялістычная партыя[d]
Член у	Еўрапейская акадэмія[d][13] Акадэмія маральных і палітычных навук[d] Польская акадэмія навук Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук Comité des intellectuels pour l'Europe des libertés[d] Commission de la nationalité[d] (1988) Fondation Royaumont[d]
Прэміі	Pierre Lafue Prize[d] (1979)
Узнагароды	сярэбраны медаль Нацыянальнага цэнтра навуковых даследаванняў[d] (1967) ганаровы доктар Хайфскага ўніверсітэта[d] (1993) ганаровы доктар Універсітэта Кэё[d] ганаровы доктар Жэнеўскага ўніверсітэта[d] (1978) ганаровы доктар Дарэмскага ўніверсітэта[d] (1987) ганаровы доктар Оксфардскага ўніверсітэта[d] (1993) ганаровы доктар Манрэальскага ўніверсітэта[d] (1993) Associate Member of the Académie de Nîmes[d] honorary doctor of the University of Sussex[d] ганаровы доктар Пенсільванскага ўніверсітэта[d] honorary degree of HEC Paris[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям’і палітыка хрысціянска-дэмакратычнай арыентацыі Жака Ле Руа Ладзюры^[fr], міністра сельскай гаспадаркі ва ўрадзе Вішы ў 1942 годзе і дэпутата парламента ў 1951—1962 гадах. Скончыў Парыжскі ўніверсітэт; выкладаў ва Універсітэце Манпелье.

У 1966 годзе выдаў першую вялікую працу — сваю дысертацыю Les paysans de Languedoc (Сяляне Лангедока), дзе прапанаваў тэзу пра статычнасць сацыяльна-эканамічнай гісторыі Лангедока.

У 1975 годзе выдаў сваю самую вядомую працу — Montaillou, village occitan de 1294 à 1324 («Мантаю, аксітанская вёска (1294—1324)»). На грунце матэрыялаў, сабраных Жакам Фурн’е, біскупам Пам’е (пазней Папа Бенедыкт XII), падчас барацьбы з катарамі, Ладзюры аднавіў штодзённыя падрабязнасці жыцця сялян паўднёвафранцузскай вёскі Мантаю на мяжы XIII—XIV стагоддзяў. Даследаванне стала ўзорам цэласнага погляду на жывую сацыяльную рэальнасць мінулага, без штучнага дзялення на асобныя сферы гістарычнага аналізу (побыт, этыка, гаспадарка). Кнігу Ладзюры лічаць адной з класічных прац мікрагісторыі, аднак, звяртаюць увагу на недастаткова крытычнае стаўленне да крыніц.

У 1973 і 1978 гадах выйшлі два тамы яго працы Le Territoire de l’historien (Тэрыторыя гісторыка), прысвечанай метадалагічным пытанням.

У 1980 годзе выйшла праца Le Carnaval de Romans (Карнавал у Рамане), прысвечаная вывучэнню масавай разні падчас карнавалу ў паўднёвафранцузскім мястэчку Раманс-сюр-Ізэр у 1580 годзе.

Акрамя гэтага, Ладзюры вывучаў гісторыю клімату і яго ўплыў на сацыяльна-эканамічныя працэсы. Навуковец прапанаваў канцэпцыю раўнавагі экадэмаграфічнай сістэмы Еўропы ў XIV — сярэдзіне XVIII стагоддзяў.

Працяглы час Ладзюры быў членам Французскай камуністычнай партыі, у 1963 годзе перайшоў у Аб’яднаную сацыялістычную партыю з прычыны задушэння паўстання 1956 года ў Венгрыі.

Навуковыя зацікаўленні

Эмануэля Ле Руа Ладзюры лічаць галоўным выразнікам ідэй трэцяга пакалення школы «Аналаў». Тэматыка яго даследаванняў надзвычай шырокая, ахоплівае гісторыю клімату, гляцыялогію, дэмаграфію, вінаробства, антрапаметрычныя даследаванні, гістарычную геаграфію, гісторыю сельскай гаспадаркі, гісторыю інстытутаў, Рэнесанс, жанр травелогаў, рэлігійныя войны, прыдворную культуру, рэвалюцыйны тэрор.^[15]

У працы «Гісторыя клімату» выказвае сумневы ў справядлівасці асноўнай ідэі Фернана Брадэля пра нязменнасць натуральных фактараў у гісторыі Еўропы^[16]. Прааналізаваў даныя хронік і падатковых вопісаў, навуковец параўнаў іх з вынікамі гляцыёлагаў^[15] і прыйшоў да высновы пра дынамічныя змены натуральных умоў. Такая выснова дазволіла навукоўцу выявіць сувязь паміж пэўнымі перыядамі «малога абледзянення» (XI і XVI—XVII стагоддзяў) з значнымі «зменамі ў эканамічных і сацыяльных структурах грамадства Сярэднявечча і ранняга Новага часу». У іншай працы — «Мантаю, аксітанская вёска», навуковец адсунуў на другі план сацыяльныя структуры і вылучыў ментальнасць. На думку Ле Руа Ладзюры, «для аддаленай вёскі ў гарах тыповая структура феадальнага грамадства мела менш значэння за тыя ўяўленні пра соцыум, якія ствараліся людзьмі ў працэсе іх паўсядзённага ўзаемадзеяння»^[16].

Працы

• Les Paysans de Languedoc — 1966
• Montaillou, village occitan, 1975

• Le Territoire de l’historien Vol. 1 — 1973
• Le Territoire de l’historien Vol. 2 — 1978
• Le Carnaval de Romans, 1579—1580 — 1980
• Histoire du climat depuis l’An Mil, 1983
• L'État royal — 1987
• L’Ancien Régime — 1991
• Le Siècle des Platter (1499—1628), Le mendiant et le professeur — 1995
• Saint-Simon, le système de la Cour — 1997
• Histoire de la France des Regions — 2001
• Histoire des paysans français, de la peste noire a la Révolution — 2002
• Histoire humaine et comparée du climat — 2004
• Abrégé d’Histoire du climat — 2007

Крыніцы

1. Emmanuel Le Roy Ladurie // GeneaStar

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q98769076'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q3100478'></a>
2. Emmanuel Le Roy Ladurie // Roglo — 1997. — 10000000 экз.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q83365652'></a>
3. https://www.lefigaro.fr/culture/mort-de-l-historien-emmanuel-le-roy-ladurie-20231123
4. Fichier des personnes décédées mirror Праверана 11 снежня 2023.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q100324112'></a>
5. https://www.lemonde.fr/disparitions/article/2023/11/23/l-historien-emmanuel-le-roy-ladurie-est-mort_6201876_3382.html
6. https://www.landrucimetieres.fr/spip/spip.php?article6861
7. LIBRIS — 2012. Праверана 24 жніўня 2018.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1798125'></a>
8. http://www.histoire-contemporaine-languedoc-roussillon.com/Bio%20Pupponi.htm
9. https://gw.geneanet.org/balfour?lang=fr&pz=francois+marie+pierre&nz=balfourier&p=anne&n=le+roy+ladurie
10. Czech National Authority Database Праверана 17 студзеня 2024.

    <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863'></a>
11. list of professors at Collège de France

    <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q3253460'></a>
12. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur (France) Système universitaire de documentation — Montpellier: ABES, 2001.

    <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q2826570'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q2597810'></a>
13. https://www.ae-info.org/ae/User/Le_Roy_Ladurie_Emmanuel
14. https://www.nytimes.com/2023/11/23/books/emmanuel-le-roy-ladurie-dead.html
15. Уваров П. Ю. Между «Ежами» и «Лисами». Заметки об историках. Архівавана 12 ліпеня 2015. — М.: Новое литературное обозрение. 2015.
16. Старостин Д. Н. Жак Ле Гофф (1924—2014). Поколения школы «Анналов» Архівавана 16 лістапада 2021.// Vox medii aevi. Выпуск 1 (11). 2014.

Літаратура

• Гуревич А. Я., Харитонович Д. Э. Ле Руа Ладюри (Le Roy Ladurie) Эмманюэль // Культурология. XX век. Энциклопедия в 2-х томах / Главный редактор и составитель С. Я. Левит. — СПб.: Университетская книга, 1998.
• Эммануэль Ле Руа Ладюри. Застывшая история / Перевод к.ф.н. Н. В. Ефремовой // THESIS, Вып. 2, 1993. = Emmanuel Le Roy Ladurie. L’histoire immobile // Annales: Économies, Sociétés, Civilisations, mai-juin 1974, v.29, no.3, p.673-692.
• Уваров П. Ю. Между «ежами» и «лисами». Восприятие творчества Э. Ле Руа Лаюдри в СССР и России / П. Ю. Уваров // Французский ежегодник. — М., 2010. — С. 393—409.

Спасылкі

• Профіль на сайце Калеж дэ Франс  (фр.)
• Профіль на сайце Французскай акадэміі маральных і палітычных навук  (фр.)
• Універсітэт XXI стагоддзя і новыя тэхналогіі (інтэрв’ю з Ладзюры) (руск.)