Марын Ле Пен

Марын Ле Пен (фр.: Marine Le Pen; імя пры нараджэнні: Марыён Ан Перын Ле Пен (фр.: Marion Anne Perrine Le Pen); 5 жніўня 1968, Нёі-сюр-Сен (О-дэ-Сен)) — французскі палітык.^[7] Дачка вядомага палітыка-нацыяналіста Жана-Мары Ле Пена.

Марын Ле Пен
фр.: Marine Le Pen
member of the regional council of Île-de-France[d] 28 сакавіка 2004 — 21 сакавіка 2010
дэпутат Нацыянальнага сходу Францыі[d] 21 чэрвеня 2017 — 21 чэрвеня 2022
Папярэднік	Philippe Kemel[d]
conseiller régional des Hauts-de-France[d] 1 студзеня 2016 — 2 ліпеня 2021
партыйны лідар[d] (National Rally[d]) 16 студзеня 2011 — 13 снежня 2021
Папярэднік	Жан-Мары Ле Пен
Пераемнік	Жардан Бардэла
member of the departmental council of Pas-de-Calais[d] з 1 ліпеня 2021
Сумесна з	Steeve Briois[d]
Папярэднік	Aurélia Beigneux[d]
дэпутат Нацыянальнага сходу Францыі[d] з 22 чэрвеня 2022
дэпутат Еўрапейскага парламента 20 ліпеня 2004 — 13 ліпеня 2009
дэпутат Еўрапейскага парламента 14 ліпеня 2009 — 30 чэрвеня 2014
дэпутат Еўрапейскага парламента 1 ліпеня 2014 — 18 чэрвеня 2017
Пераемнік	Christelle Lechevalier[d]
Нараджэнне	5 жніўня 1968(1968-08-05)[1][2][…] (56 гадоў) Нёі-сюр-Сен, акруга Нантэр[d], дэпартамент О-дэ-Сен, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя[3]
Род	Ле Пен[d]
Імя пры нараджэнні	фр.: Marion Anne Perrine Le Pen[4]
Бацька	Жан-Мары Ле Пен
Маці	Pierrette Lalanne[d]
Муж	Éric Iorio[d][5] і Franck Chauffroy[d][5]
Дзеці	Jehanne Chauffroy[d], Mathilde Chauffroy[d] і Louis Chauffroy[d]
Веравызнанне	каталіцтва
Партыя	National Rally[d][6]
Адукацыя	Універсітэт Пантэон-Асас
Навуковая ступень	магістр права[d]
Дзейнасць	палітыка
Аўтограф
Сайт	mlafrance.fr
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Скончыла Універсітэт Парыж II Пантэон-Асас са ступенню магістра права; працавала адвакатам. У 1986 годзе ўступіла ў Нацыянальны фронт.

З 2003 года займала пасаду выканаўчага віцэ-прэзідэнта Нацыянальнага фронту, дэпутат Еўрапарламента з 2004 года (у 2009 годзе пераабраная). Яна таксама з’яўляецца членам рэгіянальнага савета Нор-Па-дэ-Кале з сакавіка 2010 і членам муніцыпальнага савета Хенін-Бамонс (Па-дэ-Кале) з сакавіка 2008. У студзені 2011 Марын была абрана на пасаду кіраўніка Нацыянальнага фронту, які на працягу 38 гадоў займаў яе бацька.^[8][9]

Кандыдат на французскіх прэзідэнцкіх выбарах 2012 года. Як паказалі сацыялагічныя апытанні, праведзеныя агенцтвам Ifop па замове газеты France Soir і Інстытутам Харыса па замове газеты «Le Parisien», на прэзідэнцкіх выбарах 2012 года ў першым туры за яе былі гатовыя прагаласаваць ад 20 да 23 % французаў, што выводзіла яе ў тройку самых папулярных палітыкаў Францыі.^[10]

Зноскі

1. Répertoire national des élus — 2019.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q63762917'></a>
2. Marine Le Pen // Brockhaus Enzyklopädie

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q237227'></a>
3. tweet — 2006. Праверана 10 лютага 2021.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q56119332'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q63976454'></a>
4. Bell A. Encyclopædia Britannica — Encyclopædia Britannica, Inc., 1768.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q455'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q2846567'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q2743906'></a>
5. http://madame.lefigaro.fr/societe/apres-dix-ans-de-relation-marine-le-pen-et-louis-aliot-sont-separes-120919-166865 Праверана 13 верасня 2019.
6. https://www.workwithdata.com/person/marine-le-pen-1968 Праверана 27 верасня 2024.
7. (фр.) Біяграфія Архівавана 27 лістапада 2011., Нацыянальны Фронт
8. Францыя: дачка Ле Пена афіцыйна ачоліла «Нацыянальны фронт», www.svaboda.org
9. Прэзідэнт Нацыянальнага фронту Марын Ле Пен: «Еўрапейскі саюз мёртвы» (відэа)(недаступная спасылка), ЕвроНьюс (Малады Фронт)
10. Марын Ле Пен: Кандыдат на французскі прэзідэнцкіх выбарах 2012 года(недаступная спасылка), www.novychas.org

Бібліяграфія

Аўтабіяграфія

• À contre flots, Jacques Grancher, 2006 ISBN 2733909576 (фр.)

Спасылкі

• Еўрапейскі парламент [[:en:{{{1}}}|]]