From Wikipedia, the free encyclopedia
Дабро — паняцце маральнасці, процілеглае паняццю зла. Азначае наўмыснае імкненне да бескарыслівай дапамогі блізкаму, а таксама незнаёмаму чалавеку, жывёліне і расліннаму свету. У жыццёвым сэнсе гэты тэрмін ставіцца да ўсяго, што атрымоўвае ў людзей дадатную адзнаку, альбо асацыюецца са шчасцем, радасцю.
 | Артыкулу нестае спасылак на крыніцы. |
Дабро як намер можа здзяйсняцца толькі свабоднай воляй. Поспех, выйгрышны збег акалічнасцяў не з'яўляюцца дабром. У адрозненне ад зла, дабро не выяўляецца простай воляй да дабра, паколькі такая воля можа быць карыслівай, а значыць нейтральнай у дачыненні да маральнасці. Сапраўднае дабро павінна быць бескарыслівым.
Дабро і зло — антанімічныя паняцці і, такім чынам, адмаўляюць адзін аднаго. У еўрапейскай традыцыі дабро звычайна асацыююць са святлом, светлым, белым. Зло — з цемрай, цёмным, чорным. Паводле догматаў некаторых рэлігій, дабро са злом разглядаюцца як аўтаномныя сілы, якія вядуць адвечную барацьбу за права ўладарыць у свеце. Падобная сістэма поглядаў у тэалогіі завецца дуалізмам.
У будызме няма звыклага еўрапейцам антаганізму «Дабро — Зло». Вышэйшае «зло» для будыста — Сансара, ланцужок пераўвасабленняў багоў, людзей, жывёлін… (у безуладна наяўнай Сансары ёсць шэсць відаў істот — багі, асуры, людзі, жывёліны, прэты і насельнікі наракі). Якім бы справядлівым ні было жыццё, яно ўсё роўна так або інакш складаецца з пакут (уласных або якія прычыняюцца), выкліканых жаданнямі. Напрыклад, жаданне есці становіцца прычынай пакуты жывёлін, рыб, птушак, мяса якіх ужываецца ў ежу. Пераадоленне ж пакут магчыма пасродкам вызвалення ад жаданняў. Такім чынам, чалавечыя жаданні (а таксама жаданні багоў, жывёлін) можна назваць Злом для будыста.
У пісаннях аб жыцці Буды Гаутамы ёсць згадка пра персаніфікаванае Зло — гэта Мара, які названы «духам Кахання і Смерці». У прынцыпе, у Мары ўвасобленыя ўсе зямныя жаданні.
Паводле канцэпцыі даасізму, няма абсалютнага дабра і абсалютнага зла, няма абсалютнай ісціны і абсалютнай хлусні — усе паняцці і каштоўнасці адносныя. Аналіз жа бясплодны па прычыне сваёй бясконцасці.
З вучэння аб інь і янь зыходзіць ідэя аб тым, што дабро і зло роўныя і раўназалежныя. А значыць, дабро ёсць натуральны стан свету, як, зрэшты, і зло. Даос, які імкнецца да дабра, выклікае да жыцця зло. Галоўнай дабрачыннасцю лічыцца ўстрыманне; гэта ёсць пачатак маральнага ўдасканалення.
У індуізме за ўменне адрозніваць Дабро ад зла ведае сардэчная чакра Анахата. З пункта гледжання індуізму, велічыня развіцця гэтай чакры (адносна астатніх чакраў) вызначае тую крайнюю планку, якая падзяляе дабро і зло. Пры слабаразвітай чакры ва ўчынках чалавека прысутнічае менш дабрыні («Радуйся, што не забіў, а толькі абрабаваў»). Пры празмерна развітай чакры з усякага дзеяння і сітуацыі чалавек імкнецца выняць і прынесці ў свет больш дабрыні («Калі б'юць па правай шчацэ, трэба падставіць левую»).
Абедзве крайнасці ў індуізме не ўхваляюцца, але могуць ухваляцца ў іншых рэлігіях.
Калі чакра раптам зачыняецца (напрыклад, пры страце блізкага чалавека або здрадзе, калі адчуваецца сталы холад у сонечным спляценні), то чалавека наведваюць думкі аб самазабойстве. Тады для адкрыцця чакры ізноў трэба знайсці спосаб як зрабіць каму-небудзь дабро. Калі гэта немагчыма, то чалавек адмаўляецца ад ежы, праз некалькі дзён наступае знясіленне, і арганізм чалавека (супрацівячыся яго пачуццям) актывізуе чакру выжывання — Муладхару
Паводле ісламскай традыцыі і дабро, і зло (апасродкавана, праз сатану) зыходзяць ад Алаха, які ў сваіх дзеяннях кіруецца выбарам чалавека. Пры гэтым лічыцца, што ад прыроды людзі схільныя да дабра, а пераадоленне людзьмі схілення іх пасродкам сатаны да зла дазваляе ім узвялічвацца духам. Такім чынам, выбар чалавекам дабра з'яўляецца своеасаблівай праверкай.
Канфуцый лічыў, што дабром з'яўляецца тое, што чалавек сам для сябе лічыць дабром
Не рабі іншаму таго, чаго сабе не пажадаеш
Удасканаленне суб'ектыўнага разумення дабра, набліжэнне яго да калектыўнага, Канфуцый аддае на водкуп сацыяльным узаемаадносінам праз адпаведныя адплаты.
Нехта спытаў: «Ці правільна гавораць, што за зло трэба плаціць дабром?» Настаўнік сказаў: «А чым жа тады плаціць за дабро? За зло трэба плаціць па справядлівасці, а за дабро — дабром».
У канфуцыянстве часцей закранаецца не пытанне дабра і зла, а якасці «высакароднага мужа».
Дабро — дзеянні, якія прыносяць шчасце і не прычыняюць нікому шкоды, болі, пакут. У хрысціянстве самым галоўным прадстаўніком дабра — або нават крыніцай самога гэтага паняцця — лічыцца Бог. Аб'ектыўным крытэрыям дабра (таксама як і выгады) з'яўляецца адпаведнасць яго волі Божай. Стан або пачуццё, з якога дзеецца дабро — гэта каханне. Дасканалае каханне ўласціва толькі Богу, і, адпаведна, і дасканалае дабро, без найменшай прымешкі зла, можа дзеяць толькі Ён або істоты, якія выконваюць Яго волю.
Карысць або бескарыслівасць не цалкам правільна суадносіць з паняццем дабра, бо кахаючая істота, робячы шчырае дабро камусьці, тым самым робіць дабро і ўсяму свету, і сабе.
Хрысціянства разглядае зло не як самастойную сутнасць, а як прымяншэнне дабра. Крыніцай зла з'яўляецца злая воля разумных і вольных істот, якія укланіліся ад шляху дабра, і ўпалі ў праціўленне Богу. Першым гэта зрабіў вярхоўны анёл Люцыпар (слаўшы. Зараніца), сталы ў выніку Сатаной (Дзіавалам). Захопленыя ім у падзенне анёлы сталі дэманамі, якія ўбачылі сэнс свайго існавання ў супрацьстаянні з Богам, але яны могуць змяніцца, усвядоміць, павініцца, і зноў пачаць дзеяць дабро.
Людзі прыміраныя з Богам крыжавой ахвярай Сына Божыя — Ісуса Хрыста. Зараз кожны чалавек мае магчымасць здзейсніць пакаянне, паверыць у Адзінароднага і вярнуцца ў паслухмянства Богу.
У Евангеллі дабро — першым чынам справы літасці. Адрозніваюць справы літасці цялеснай — накарміць галоднага, напаіць таго, хто прагне, прыняць вандроўніка, апрануць голага, наведаць хворага або зняволенага (Мац.25:35-36), і літасці духоўнай — звярнуць грэшніка ад яго ілжывага шляху — выратаваць душу (Як.5:20).
Таксама ў хрысціянстве сцвярджаецца, што ніякае, нават самае найменшае дабро, у канчатковым рахунку не застанецца без узнагароды ад Бога (Мац.10:42, Мк.9:41).
У славянскім неаязычніцтве паняцце дабра часцей за ўсё звязана з выгодай для свайго роду (племя, суполкі). Усё, што вядзе да росквіту роду лічыцца выгодай, што вядзе да зводу — лічыцца злом. Менавіта зыходзячы з гэтага пункту, язычнікі імкнуліся:
Прасцей кажучы, «паганскае» дабро вызначалася як штосьці грамадска-карыснае, «спрыяльнае» для дэмаграфіі, з рознай ступенню ахопу (ад рамак адной сям'і да рамак некалькіх суполак).
Адна з ходкіх (іранічных) фраз, датычных дабра: «Дабро павінна быць з кулакамі». Фраза прыпісваецца М. Святлову, які паведаміў яе некалькім паэтам з просьбай напісаць верш, які пачынаецца на гэты радок. Самы вядомы верш напісаў Станіслаў Куняяў:
Дабро павінна быць з кулакамі
Дабро суровым быць павінна,
Каб ляцела поўсць клакаміСа ўсіх, хто лезе на дабро…
Іншым прыкладам з'яўляецца фраза «перамога сіл дабра над сіламі розуму», якая адлюстроўвае скепсіс па дачыненні да хрысціянскага азначэння дабра.
Дабро з'яўляецца крытэрыям адзначэння, абстракцыяй. Пад дабром мы разумеем імкненні чалавека, яго культуру. Культура і паняцці дабра і зла цесна звязаныя. Калі культура — гэта «апрацоўка» — а зараз мы разумеем пад гэтым багацце вынікаў чалавечай працы і развіцця, то адзін з кірункаў гэтага развіцця — гэта дабро, іншы — зло.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
