Генрык Ібсен

Генрык Ібсен (нарв.: Henrik Johan Ibsen, 20 сакавіка 1828, Шыен — 23 мая 1906, Хрысціянія (цяпер Осла)) — выдатны нарвежскі драматург.

Генрык Юхан Ібсен
Henrik Johan Ibsen
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	англ.: Henrik Johan Ibsen[1]
Псеўданімы	Brynjolf Bjarme[1]
Дата нараджэння	20 сакавіка 1828(1828-03-20)[1][2][…]
Месца нараджэння	Stockmanngården[d], Skien[d], Нарвегія[1][2]
Дата смерці	23 мая 1906(1906-05-23)[1][2][…] (78 гадоў)
Месца смерці	Хрысціянія[d], Нарвегія[1][2]
Пахаванне	Спаскія могілкі[d][3]
Грамадзянства	Нарвегія[1][4]
Бацька	Knud Ibsen[d][1]
Маці	Marichen Altenburg[d][1]
Жонка	Suzannah Ibsen[d]
Дзеці	Sigurd Ibsen[d] і Hans Jacob Henriksen[d]
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	паэт , драматург
Гады творчасці	1850—1906
Кірунак	Сімвалізм, Натуралізм
Жанр	драма[5] і паэзія[5]
Мова твораў	букмал
Дэбют	«Катыліна», 1850
Узнагароды	Кавалер Вялікага крыжа ордэна Святога Олафа Кавалер Вялікага крыжа ордэна Палярнай зоркі
Подпіс
nb.no/forskning/i… (нарв.)
Творы на сайце Lib.ru
Творы ў Вікікрыніцах
Медыяфайлы на Вікісховішчы
Цытаты ў Вікіцытатніку

Верш Ібсена «Я ветразь свой у свет вялікі…» пераклаў на беларускую мову Уладзімір Жылка^[6]. Мікалай Пінігін паставіў у 1984 годзе спектакль «Жанчына з мора» Генрыка Ібсена.

Біяграфія

Генрык нарадзіўся ў сям’і багатага камерсанта і быў старэйшым з пяцярых дзяцей. Калі яму споўнілася восем гадоў, бацька разарыўся. У 1843 годзе Генрык пераехаў у Грымстад, дзе ўладкаваўся памочнікам аптэкара. У гэты перыяд жыцця, з’явіліся першыя вершы Ібсена. Калі яму споўнілася васемнацаць гадоў, Ібсен стаў бацькам пазашлюбнага сына, маці якога была старэйшая за Ібсена і працавала служачай. З сынам Ібсен не падтрымліваў ніякіх кантактаў.

У 1850 годзе Ібсен пераехаў у Хрысціянію (зараз Осла), дзе адбыўся яго першы сцэнічны дэбют у тэатры Хрысціяніі, дзе была пастаўлена яго п’еса «Kjæmpehøien» (Труна Гунаў). Хутка драматург пераехаў у Берген, дзе ў 1851—1857 гг. узначаліў, разам са скрыпачом Оле Булам тэатр «Det Norske Theater». У гэтым тэатры, ён працаваў як памочнік рэжысёра і як драматург. На сцэне Det Norske Theater былі пастаўлены шмат п’есаў Ібсена. У 1857 годзе ён пазнаёміўся з Сюзанай Торэсен, з якой, праз некаторы час, ажаніўся. Хутка, у іх нарадзіўся сын Сігурд.

Генрык Ібсен

У 1857 годзе Ібсен зноў перабраўся ў Хрысціянію, дзе атрымаў пасаду кіраўніка тэатру Хрысціяніі «Norske Theater» (які разарыўся ў 1862 годзе). Перыяд 1857—1864 гг. стаў самым цяжкім перыядам у жыцці пісьменніка. Яго незадаволенасць пазіцыяй Нарвегіі, якая не дапамагла Даніі ў вайне з Прусіяй, а таксама фінансавыя цяжкасці сям’і прывялі да таго, што Ібсен вырашыў пакінуць краіну. Атрымаўшы фінансавую дапамогу ад нарвежскага парламента, драматург, разам з сям’ёй, пераехаў на поўдзень. Наступныя 27 гадоў ён жыў у Італіі і Германіі.

Менавіта ў Італіі адбыўся літаратурны пералом у творчасці Ібсена. Там была напісаны п’есы «Brand» і «Peera Gynta». У 1868 годзе Ібсен пераехаў у Манака, а праз некалькі год, у 1875 годзе, у Дрэздэн. Там так сама былі створаны лепшыя творы Ібсена, такія як «Nora», «Дзікая качка» і «Hedda Gabler». У 1879 годзе Ібсен вярнуўся ў Нарвегію, ўжо як вядомы драматург. Яго п’есы пачалі ставіць у тэатрах усёй Еўропы, а праблемы, якія ўздымаў Ібсен, выклікалі бурныя дэбаты ў нарвежскага грамадства. Апошнія гады жыцця Ібсен правёў у Хрысціяніі, дзе стаў адным з самых знакамітых жыхароў.

Творчасць

Першыя творы Ібсена з’явіліся ў 1850 годзе, калі ён напісаў вершы і драму са старажытнарымскай гісторыі «Catilina», матывы якой адлюстроўваюць рэвалюцыйныя падзеі ў Еўропе таго часу. Драма выйшла пад псеўданімам і поспеху не атрымала.

Бергенскі перыяд жыцця пісьменніка супадае з захапленнем палітычным нацыяналізмам і скандынаўскім фальклорам. У гэты час з’явіліся «сярэднявечныя» п’есы «Fru Inger til Østeraad» (1854 г.), «Gildet paa Solhoug» (1855—1856 г.г.), якія праславілі яго, «Olaf Liljekrans» (1856 г.), «Hærmændene paa Helgeland» (1857 г.) У 1862 годзе Ібсен напісаў твор «Камедыя кахання», у якой адлюстравана сатырычная карціна мяшчанска-чыноўнікага жыцця Нарвегіі. У драме «Барацьба за прастол» (1864 г.), пісьменнік паказаў перамогу героя, які выконваў прагрэсіўную гістарычную місію. У 1860 — пачатку 1870-х гг., Ібсен чакае руйнавання старога свету і ў драме пра Юліана Адрачэнца «Кесар і галілеянін» (1873 г.), ён сцвярджае будучую ўзаемасувязь духоўнага і цялеснага пачаткаў у чалавеку.

Адной з самых папулярных п’ес Ібсена стала п’еса «Лялечны дом» (Et Dukkehjem, 1879 г.), якая выкрывае мяшчанскі сямейны лад жыцця.

Першая драма, напісаная Ібсенам пасля «Лялечнага дома» — «Прывіды» (Gengangere, 1881 г.), выкарыстоўвае матывы «Бранда»: рэлігія і ідэалізм, але крытыкі выкрываюць значны ўплыў французскага натуралізму.

У позніх творах пісьменніка ўскладняецца падтэкст, узрастае тонкасць псіхалагічнага малюнка. Тэма «моцнага чалавека» высоўваецца на першы план. Ібсен становіцца бязлітасным да сваіх герояў. Прыкладам могуць быць п’есы — «Будаўнік Сольнес» (Bygmester Solness, 1892 г.), «Юн Габрыэль Боркман» (John Gabriel Borkman, 1896 г.).

Зноскі

1. Henrik Ibsens skrifter Праверана 23 кастрычніка 2023.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q119854519'></a>
2. Haave J. Familien Ibsen — Telemark Museum, 2017. — ISBN 978-82-8305-045-5

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q97195660'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q4591014'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q30124382'></a>
3. http://www.begravdeioslo.no/maler/grav/grave_id/12289 Праверана 27 кастрычніка 2017.
4. Person Profile // Internet Movie Database — 1990.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q37312'></a>
5. Det virtuelle Ibsensenteret, The Virtual Ibsen Centre Праверана 15 снежня 2023.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q123819186'></a>
6. Галасы з-за небакраю: анталогія паэзіі свету ў беларускіх перакладах ХХ ст. Склад. М. Скобла. — Мн.: Лімарыус 2008. — 896 с.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Генрык Ібсен