Гартэнзія Багарнэ

Гартэнзія (Артанс) дэ Багарнэ (фр.: Hortense de Beauharnais, правільна па-франц. Артанз Эжэні Сесіль дэ Багарнэ (фр.: Hortense Eugénie Cécile de Beauharnais); 10 красавіка 1783, Парыж — 5 кастрычніка 1837, Тургау, Швейцарыя) — каралева Галандыі (1806—1810).

Гартэнзія дэ Багарнэ
Hortense Eugénie Cécile de Beauharnais
Партрэт Гартэнзіі дэ Багарнэ пэндзля Франсуа Жэрара
каралева Галандыі 1806 — 1810
Пераемнік	Вільгельміна Пруская
Нараджэнне	10 красавіка 1783(1783-04-10)[1][2][…] Парыж, Каралеўства Францыя[3]
Смерць	5 кастрычніка 1837(1837-10-05)[1][2][…] (54 гады) Arenenberg[d], Salenstein[d], Kreuzlingen District[d], кантон Тургау, Швейцарыя
Род	Багарнэ і Банапарты
Бацька	Аляксандр дэ Багарнэ[4]
Маці	Жазефіна Багарнэ[4]
Муж	Людовік I Банапарт[5]
Дзеці	Напалеон III[6], Napoleon Louis Bonaparte[d], Napoleon Charles Bonaparte[d] і Charles de Morny, Duke of Morny[d]
Веравызнанне	Каталіцкая Царква
Манаграма
Медыяфайлы на Вікісховішчы

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Багарнэ.

Біяграфія

Дачка Жазэфіны Багарнэ і яе першага мужа віконта Аляксандра дэ Багарнэ. Пасербка імператара Напалеона I, які ажаніўся з яе маці ў 1796 годзе.

Ва ўзросце дванаццаці гадоў Гартэнзію аддалі ў пансіён мадам Кампан. Напалеон удачарыў Гартэнзію і яе старэйшага брата, Яўгена.

Каб умацаваць саюз дзвюх сем’яў, Жазэфіна выдала сваю дачку замуж за Людовіка Банапарта (1778—1846), малодшага брата Напалеона. Вяселле адбылося 4 студзеня 1801 года і Гартэнзія стала ятроўкай сваёй маці. У шлюбе нарадзіліся трое сыноў:

• Напалеон Людовік Карл (10 кастрычніка 1802 — 5 мая 1807)
• Напалеон Людовік (11 кастрычніка 1804 — 17 сакавіка 1831)
• Карл Людовік Напалеон (20 красавіка 1808 — 9 студзеня 1873), будучы Напалеон III, імператар Францыі.

У 1804 яны набылі палац Сен-Лё, у якім яны жылі да 1815 года і дзе Гартэнзія ладзіла бліскучыя балі.

Муж Гартэнзіі, Людовік, стаў каралём Галандыі ў 1806. Муж і жонка кіравалі да 1810, калі Галандыя была анексавана Францыяй.

Яе шлюб апынуўся нешчаслівым: Гартэнзія была закахана ў Жэрара Дзюрока (некаторыя сцвярджаюць, што яны былі палюбоўнікамі), у той час як Людовік пакутаваў маніяй пераследу і венерычнай хваробай.

Прыгожая і панадлівая Гартэнзія закахалася ў Шарля дэ Флао, пазашлюбнага сына Талейрана. У іх нарадзіўся сын Шарль Агюст (1811—1865), будучы герцаг дэ Марні.

Пры рэстаўрацыі Бурбонаў у 1814 годзе, Гартэнзія была пад абаронай Аляксандра I, пры яго падтрымцы яна атрымала тытул герцагіні Сен-Лё ад караля Людовіка XVIII.

На працягу Ста дзён, Гартэнзія падтрымлівала свайго айчыма, што прывяло да яе выгнання з Францыі пасля канчатковага паражэння Напалеона. Яна падарожнічала па Германіі і Італіі і ў 1817 годзе спынілася ў Швейцарыі, дзе ў адзіноце выхоўвала сваіх сыноў. Дзякуючы заступніцтву маці і брата, зяця караля Баварыі, яна размяшчала станам у 3 мільёны франкаў, які забяспечваў ёй пастаянны даход.

Памерла ў Швейцарыі 5 кастрычніка 1837 года ва ўзросце 54 гадоў.

Зноскі

1. RKDartists Праверана 23 жніўня 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q17299517'></a>
2. Hortense Eugénie de Beauharnais — 2009.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1868372'></a>
3. Deutsche Nationalbibliothek Record #118553720 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 12 снежня 2014.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q27302'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q36578'></a>
4. Гортензия (Евгения Богарне) // Энциклопедический словарь — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1893. — Т. IX. — С. 339.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q23892909'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19908137'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q24422640'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q602358'></a>
5. (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.
6. Union List of Artist Names — 2018. Праверана 22 мая 2021.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q110250907'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q2494649'></a>

Літаратура

• Mémoires de la reine Hortense. Éditions Mercure de France.
• La Reine Hortense, de Françoise Wagener. Éditions Lattés.
• Joséphine l’impératrice créole. L’esclavage aux Antilles et la traite pendant la Révolution française Jean-Claude Fauveau. Editions L’Harmattan 2010.