Арэст Іванавіч Лявіцкі

From Wikipedia, the free encyclopedia

Арэст Іванавіч Лявіцкі

Арэст Іванавіч Лявіцкі (13 (25) снежня 1848, Maiachka[d], Кабяляцкі павет[d], Палтаўская губерня, Расійская імперыя9 мая 1922(1922-05-09), Драбіў, Залатаношскі павет[d], Палтаўская губерня, УССР) — украінскі гісторык, этнограф, пісьменнік. Акадэмік Украінскай акадэміі навук (1918).

Хуткія факты Арэст Іванавіч Лявіцкі, Дата нараджэння ...
Закрыць

Біяграфія

Нарадзіўся у сям’і святара. У 1857—1859 вучыўся ў прыватнай пачатковай школе, у 1859—69 — у Палтаўскім духоўным вучылішчы і семінарыі. Потым год адпрацаваў у вёсцы хатнім выхавальнікам. У 1870 г. паступіў на юрыдычны факультэт Кіеўскага ўніверсітэта, неўзабаве пераведзены на гісторыка-філалагічны факультэт. Яго гістарычныя погляды фарміраваліся пад уплывам народніцкіх ідэй. Навуковую дзейнасць пачаў у студэнцкія гады пад кіраўніцтвам У. Антановіча. Скончыў універсітэт у 1874 годзе. Першым даследаваннем стала дыпломная праца «Нарыс унутранай гісторыі Маларосіі другой паловы XVII ст.». З 1874 да 1921 займаў пасаду адказнага сакратара Часовай камісіі для разбору старажытных актаў у Кіеве, быў яе першым гістарыёграфам. Адначасова працаваў (да 1906, паводле іншых звестак — 1909) настаўнікам рускаймовы і пісьменства ў 4-мй Кіеўскай гімназіі і настаўнікам геаграфіі ў музычным вучылішчы (1876—77), a таксама памочнікам загадчыка Цэнтральнага архіва у Кіеве (1879—1887). У 1896 узнагароджаны ордэнам Святога Уладзіміра.

Быў членам Кіеўскай грамады, сапраўдны член-супрацоўнік Паўднёва-Заходняга аддзела Рускага геаграфічнага таварыства (з 1876), правадзейны член (з 1878), член савета (1885—1902), намеснік галавы (1902—1905) гістарычнага таварыства Нестара Летапісца, сапраўдны член Кіеўскага юрыдычнага таварыства (аддзел звычаёвага права; з 1881) і Навуковага таварыства імя Шаўчэнкі ў Львове (з 1911), член Украінскага навуковага таварыства ў Кіеве (1907—1914), ганаровы член Палтаўскай губернскай вучонай архіўнай камісіі (з 1906) і Палтаўскага царкоўна-гісторыка-археалагічнага камітэта (з 1906).

Пасля рэвалюцыйных падзей 1917 года ўзначальваў грамадскія і дзяржаўныя камісіі па пытаннях украінскай юрыдычнай тэрміналогіі.

З 1918 г. член Камітэта аховы помнікаў гісторыі і мастацтва.

У лістападзе 1918 быў залічаны да ліку першых заснавальнікаў (акадэмікаў) Украінскай Акадэміі навук. У акадэміі ён займаў кафедру звычаёвага права Украіны. Быў сакратаром (з 1918), старшынёй (з 1920) сацыяльна-эканамічнага аддзелу. Узначальваў Камісію ВУАН для вывучэння звычаёвага права Украіны, а таксама Юрыдычна-тэрміналагічную камісію. Уваходзіў у склад камітэта па вывучэнню гісторыі заходнерускага і украінскага права.

Са снежня 1919 — в.а. прэзідэнта Украінскай акадэміі навук.

З 1921 — кіраўнік правазнаўчага таварыства пры Акадэміі.

У сакавіку 1922 стаў прэзідэнтам Усеўкраінскай акадэміі навук.

Науковая дзейнасць

Усяго А. І. Лявіцкім напісана больш за 200 навуковых прац па праве і гісторыі Украіны 16—19 ст. Навуковымі інтарэсамі былі: сямейнае права, звычаёвае права, побыт, сямейныя адносіны, прававое становішча ўкраінскіх жанчыны ў 16—17 ст., гісторыя украінскай царквы, сялянства і судаводства. Значную ўвагу надаваў становішчу сялян і шэраговых казакоў, іх эксплуатацыі казацкай старшыною, а таксама нацыянальнаму, гаспадарчаму і рэлігійнаму прыгнёту ўкраінскага народа на Правабярэжнай Украіне ў 2-й палове 17-18 ст.

Працаваў у галіне археаграфіі. Падрыхтаваў навуковае выданне летапісаў, гістарычных прац, афіцыйных матэрыялаў «Архива Юго-Западной России», пісаў да іх уступныя артыкулы, тэкставыя заўвагі і навуковыя каментарыі (у прыватнасці, у 1909 выдаў зборнік актаў па сямейнаму праву і сямейнаму побыту, дадаўшы да яго свой нарыс аб асаблівасцях сямейнага жыцця ў Паўднёва-Заходняй Русі ў 16—17 ст.).

Асноўныя працы

Крыніцы

Літаратура

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.