From Wikipedia, the free encyclopedia
Анры́ Маці́с (Матыс) (фр.: Henri Matisse; 31 снежня 1869, Ле Като-Камбрэзі, Пікардыя — 3 лістапада 1954, Ніца) — французскі мастак і скульптар, які лічыцца адным з самых вядомых фавістаў.
| Анры Маціс | |
|---|---|
| фр.: Henri Matisse | |
 | |
| Дата нараджэння | 31 снежня 1869[1][2][…] |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 3 лістапада 1954[1][2][…] (84 гады) |
| Месца смерці | |
| Месца пахавання | |
| Грамадзянства | |
| Жонка | Amélie Paraliser[d] |
| Дзеці | Marguerite Duthuit Faure[d], Жан Жэрар Маціс[d] і Pierre Matisse[d] |
| Род дзейнасці | мастак, скульптар, мастак-гравёр, літограф, рысавальнік, кераміст |
| Жанр | Дэкупаж, пейзаж[5], жывапіс фігуры чалавека[d][5], нацюрморт[5] і партрэтны жывапіс[d][5] |
| Вучоба | |
| Мастацкі кірунак | імпрэсіянізм, divisionism[d], фавізм[9][5], неаімпрэсіянізм[9] і постімпрэсіянізм[9] |
| Уплыў | Гюстаў Маро |
| Уплыў на | Марсель Грамер, Патрык Генры Брус, Ludvig Karsten[d], Axel Revold[d], Jane Gumpert[d], Arvid Fougstedt[d], Carl Palme[d], Sigfrid Ullman[d], Filip Wahlström[d], Ingegerd Beskow[d], Milly Slöör-Tjäder[d], Nina Simonovich-Efimova[d], Hadar Jönzén[d], Brita Lagerström-Hald[d], Sigrun Stéenhoff-Hjertén[d] і Май Брынг |
| Член у | |
| Узнагароды |
 |
| Подпіс |
 |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Анры Эміль Бенуа Маціс (фр.: Henri Émile Benoît Matisse) нарадзіўся 31 снежня 1869 года ў мястэчку Ле-Като-Камбрэзі, у Пікардыі на поўначы Францыі. Ён быў старэйшым сынам у сям'і Эміля Іпаліта Маціса і Элаізы Ганны Жэрар. Яго дзіцячыя гады прайшлі ў суседнім мястэчку Баэн-ан-Вермандуа, дзе бацька, паспяховы гандляр збожжам, трымаў краму. Маці дапамагала бацьку ў краме і займалася роспісам керамікі[10][11].
У 1872 годзе нарадзіўся яго малодшы брат, Эміль Агюст. Па волі бацькі, старэйшы сын павінен быў атрымаць у спадчыну сямейную справу, але Анры, правучыўшыся з 1882 па 1887 год у сярэдняй школе і ліцэі Анры Мартэн ў мястэчку Сен-Кантэн[12], з'ехаў у Парыж вывучаць юрыспрудэнцыю ў Школе юрыдычных навук.
У жніўні 1888 года, пасля заканчэння вучобы, малады Анры атрымаў права працаваць па спецыяльнасці. Ён вярнуўся ў Сен-Кантэн і ўладкаваўся на працу клеркам у прысяжнага паверанага[10][13].
У 1889 годзе ў Анры здарыўся прыступ апендыцыту. Калі ён папраўляўся пасля аперацыі, маці купіла яму прыналежнасці для малявання. Анры ўпершыню пачаў маляваць, капіюючы каляровыя паштоўкі падчас двухмесячнага знаходжання ў бальніцы. Гэта яго так захапіла, што ён, пераадолеўшы супраціўленне бацькі, вырашыў стаць мастаком і запісаўся ў школу малюнка Кантэн дэ ля Тур (фр.: École Quentin de la Tour), дзе навучаліся чарцёжники для тэкстыльнай прамысловасці[14][15].
У 1891 годзе ён пакінуў юрыдычную практыку і зноў прыехаў у Парыж, дзе паступіў у Акадэмію Жуліяна. Анры вучыўся ў вядомага майстра салоннага мастацтва, Віліяма Адольфа Бугро, рыхтуючыся да ўступных іспытаў у Школу прыгожых мастацтваў (фр.: École nationale supérieure des beaux-arts de Paris), куды, аднак, не паступіў[10].
У 1893 годзе ён перайшоў у Школу дэкаратыўных мастацтваў (фр.: École nationale supérieure des arts décoratifs de Paris), дзе пазнаёміўся з юным Альбером Марке. У 1895 году абодва вытрымалі ўступныя іспыты ў Школу прыгожых мастацтваў і былі прынятыя ў майстэрню Гюстава Маро, у якога з 1893 года яны навучаліся ў якасці запрошаных студэнтаў[13] . Тут Анры пазнаёміўся з Жоржам Руо, Шарлем Камуэнам, Шарлем Мангенам і Анры Эвенепулам.
Падчас навучання ён капіяваў ў Луўры творы старых французскіх і галандскіх майстроў. Асаблівая ўплыў на яго ў перыяд вучнёўства аказала творчасць Жана-Батыста Сімона Шардэн, ім былі зробленыя копіі чатырох яго карцін[16]. Творчасць Анры ў гэты час таксама знаходзілася пад уплывам сучасных яму мастакоў і японскага традыцыйнага мастацтва.
У 1894 годзе ў асабістым жыцці мастака адбылося знамянальная падзея. Яго мадэль Караліна Жабло (фр.: Caroline Joblau) нарадзіла дачку Маргарыту (1894—1982).
Лета 1896 года ён правёў на востраве Бель-Іль ля ўзбярэжжа Брэтані, разам з Эмілем Бяры, суседам па лесвічнай пляцоўцы ў Парыжы.
Тут Анры пазнаёміўся з мастаком з Аўстраліі, Джонам Пітэрам Расэлам, сябрам Агюста Радэна, калекцыянерам твораў Эміля Бернара і Вінцэнта ван Гога. У 1897 годзе ён зноў наведаў яго[10].
Джон Пітэр Расэл пазнаёміў Анры з імпрэсіянізмам і працамі Вінцэнта Ван Гога, з якім ён быў дружны на працягу дзесяці гадоў, і нават падарыў Анры два яго малюнка[17]. Іх зносіны кардынальным чынам паўплывалі на творчасць мастака, і пазней ён называў Джона Пітэра Расэла сваім настаўнікам, патлумачылі яму тэорыю колеру[18].
У 1896 годзе пяць карцін Анры былі выстаўленыя ў Салоне Нацыянальнага грамадства прыгожых мастацтваў, дзве з якіх былі набыты дзяржавай, у тым ліку яго чытаць, напісаная ў 1894 годзе і набытая для рэзідэнцыі прэзідэнта Францыі ў Рамбуе[19]. Пасля выставы, па прапанове П'ера Пюви-дэ-Шаваі Анры Маціс стаў членам-карэспандэнтам Салона Нацыянальнага грамадства вытанчаных мастацтваў[10].
10 студзеня 1898 года Анры Маціс ажаніўся з Амелі Парэйр (фр.: Amélie Noellie Parayre), якая нарадзіла яму сыноў Жана-Жэрара (1899—1976) і П'ера (1900—1989). Яго незаконна народжаная дачка, Маргарыта таксама была ўзятая ў сям'ю. Жонка і дачка былі любімымі мадэлямі мастака[20].
Па радзе Каміля Пісаро ў свой мядовы месяц ён адправіўся з жонкай у Лондан даследаваць карціны Уільяма Тэрнера. Затым муж і жонка распачалі падарожжа па Корсіцы, у час якога пабывалі таксама ў Тулузе і Генуі. У лютым 1899 года яны вярнуліся ў Парыж[21].
Са смерцю Гюстава Маро ў 1899 годзе ў Анры паўсталі рознагалоссі з яго пераемнікам, Фернанам Кармонам, і ён сышоў са Школы прыгожых мастацтваў. Пасля чарговага кароткага навучання ў Акадэміі Жуліяна, мастак паступіў на курсы Эжэна Кар'ера. Тут Анры пазнаёміўся з Андрэ Дэрэнам, Жанам Пюі, Жулем Фландрэнам і Морысам дэ Вламінкам.
Яго першай спробай ў скульптуры была копія працы Антуана-Луі Бары, зробленая ім у 1899 годзе[22]. У 1900 годзе, разам з працай над карцінамі, Анры пачаў наведваць вячэрнія курсы Антуана Бурдэля ў Акадэміі дэ ля Гран-Шамьер. Па раніцах разам з Альберам Марке ён маляваў у Люксембургскім садзе, а па вечарах наведваў заняткі скульптурай.
Рост сям'і, адсутнасць пастаяннага даходу і страта капялюшнай крамачкі, якім, разам з партнёрам, не давала яму жонка, сталі прычынай таго, што дзецям прыйшлося пераехаць да бацькоў Анры[10]. Выпрабоўваючы сур'ёзныя грашовыя цяжкасці, ён паступіў на працу ў якасці мастака-дэкаратара. Разам з Альберам Марке займаўся дэкарыраваннем аб'ектаў для Сусветнай выставы ў Гран-Палэ, у Парыжы ў 1900 годзе. Праца была знясільваючай, і Анры захварэў бранхітам. У 1901 годзе, пасля нядоўгага лячэння ў Швейцарыі, дзе ён працягваў шмат працаваць, некаторы час Анры правёў разам з сям'ёй у бацькоў у Баэн-ан-Вермандуа[13]. У тыя дні мастак быў настолькі засмучаны, што нават думаў адмовіцца ад заняткаў жывапісам.
З 1890 па 1902 год Маціс штогод ствараў некалькі карцін, блізкіх па духу імпрэсіяністам. Такія нацюрморты Бутэлька східама (1896), Дэсерт (1897), Садавіна і кафейнік (1898), Посуд і садавіна (1901). Два яго ранніх пейзажа, Булонскі лес (1902) і Люксембургскі сад (1902), сведчаць пра спробы мастака знайсці свой шлях у мастацтве[13].
1901—1904 гады былі для яго часам інтэнсіўных творчых пошукаў[13]. Маціс пагрузіўся ў даследаванні твораў іншых мастакоў, і, нягледзячы на сур’ёзныя фінансавыя цяжкасці, набываў карціны аўтараў, працай якіх ён захапляўся. На адным з напісаных ім у той час палотнаў, намаляваныя гіпсавы бюст працы Агюста Радэна, малюнак Вінцэнта ван Гога, карціны Поля Гагена і Поля Сезана. Структура жывапісу і праца з колерам апошняга аказалі асаблівы ўплыў на творчасць Маціса, які назваў яго сваім галоўным натхняльнікам[23].
У лютым 1902 года ён прыняў удзел у сумеснай выставе ў ізноў адкрытай галерэі Берты Вейл. У красавіку і чэрвені таго ж года ўпершыню былі набытыя яго творы[24]. У чэрвені 1904 года адбылася першая персанальная выстава Анры Маціса ў галерэі Амбруаза Валара, не якая мела, аднак, вялікага поспеху[13]. Тым жа летам, разам з мастакамі-неаімпрэсіяністамі Полем Сіньякам і Анры Кросам, ён паехаў на поўдзень Францыі, у Сен-Трапэ. Пад уплывам працы Поля Сіньяка «Эжэн Дэлакруа і Неаімпрэсіянізм» Маціс пачаў працаваць у тэхніцы дывізіянізма, выкарыстоўваючы паасобныя кропкавыя мазкі[21]. У Сен-Трапэ з-пад пэндзля мастака выйшаў першы шэдэўр — Раскоша, спакой і асалода (1904/1905). Але даволі хутка Маціс адмовіўся ад выкарыстання тэхнікі пуантылізму на карысць шырокіх, энергічных рысак.
Лета 1905 года Маціс правёў з Андрэ Дэрэнам і Марысам дэ Вламінкам ў Кальюры, рыбацкай вёсцы на Міжземным моры. У гэты час адбыўся значны паварот у творчай дзейнасці мастака. Разам з Андрэ Дэрэнам, Маціс стварыў новы стыль, які ўвайшоў у гісторыю мастацтва пад назвай фавізм. Яго карцінах таго перыяду ўласцівыя плоскія формы, выразныя лініі і менш строгі пуантылізм.
Фавізм, як кірунак у мастацтве, з'явіўся ў 1900 годзе на ўзроўні эксперыментаў і быў актуальны да 1910 года, сам жа рух доўжылася ўсяго некалькі гадоў, з 1904 па 1908 год, і меў тры выставы[25][26]. Рух фавізм атрымаў сваю назву ад невялікай групы аднадумцаў, мастакоў Анры Маціса, Андрэ Дэрэна і Марыса дэ Вламінка.
Маціс быў прызнаны лідарам фавістаў, разам з Андрэ Дэрэнам. Кожны з іх меў сваіх паслядоўнікаў. Іншымі значнымі мастакамі ў руху былі Жорж Брак, Рауль Дзюфі, Кеес Ван Донг і Морыс дэ Вламінк. Усе яны (акрамя Кееса Ван Донг) былі вучнямі Гюстава Маро, якія падштурхнулі вучняў думаць па-за фармальных рамак і прытрымлівацца свайго бачання.
Зніжэнне ролі фавізма пасля 1906 года і распад групы ў 1907 годзе ніякім чынам не паўплывалі на творчы рост самога Маціса. Многія з яго лепшых работ былі створаны ім у перыяд паміж 1906 і 1917 гадамі.
Калі восенню 1905 года будучыя фавісты ўпершыню прадставілі шырокай публіцы свае працы на Восеньскім салоне ў Парыжы, іх рэзкія, энергічныя фарбы літаральна патрэслі гледачоў і выклікалі абурэнне ў крытыкаў. Каміль Маклер параўнаў выставу з чыгуном фарбы, кінутым у твар грамадскасці[27]. Іншы крытык, Луі Ваксель, у рэцэнзіі Данатэла сярод дзікуноў! (фр.: Donatello parmi les fauves!), апублікаванай 17 кастрычніка 1905 года ў газеце Жыль Блаз, даў мастакам іранічную мянушку «фавістаў», гэта значыць «дзікуноў»(фр.: fauves).[27][28].
Маціса прадставіў на выставе дзве работы, Адкрытае акно і Жанчына ў зялёным капелюшы. Крытыка Луі Вакселя была накіравана перш за ўсё на карціну Жанчына ў зялёнай капелюшы. Калекцыянер з ЗША Леа Стайн, брат вядомых калекцыянераў, Майкла Стайна і Гертруды Стайн, купіў у мастака гэтую карціну за 500 франкаў[29]. Скандальны поспех павысіў рынкавы кошт работ Маціса, што дазволіла яму працягнуць заняткі жывапісам[27].
Пасля выставы на пачатку 1906 года ў галерэі Бэрн-жон, 20 сакавіка 1906 года ў Салоне Незалежных мастак прадставіў сваю новую карціну Радасць жыцця, у сюжэце якой спалучаліся матывы пастарал і вэрхалу. Рэакцыя крытыкаў і акадэмічных колаў на твор была вельмі раздражняльнай. Сярод крытыкаў апынуўся і Поль Сіньяк, віцэ-прэзідэнт «незалежных». Пост-імпрэсіяністы адышлі ад Маціса. Аднак, Леа Стайн набыў і гэтую карціну, убачыўшы ў ёй важны вобраз сучаснасці.
У тым жа годзе Маціса пазнаёміўся з маладым мастаком Пабла Пікаса. Іх першая сустрэча адбылася ў Салоне Стайн на вуліцы Рю дэ Флёрю ў Парыжы, у якім Маціса рэгулярна выстаўляўся на працягу года. Творчая дружба мастакоў была поўная і духу суперніцтва, і ўзаемнай павагі[30]. Гертруда Стайн, разам з сябрам з Балтымары ў ЗША, сёстрамі Кларабель і Этай Коэн, былі мецэнатамі і калекцыянерамі Анры Маціса і Пабла Пікаса. Цяпер Калекцыя сясцёр Коэн з'яўляецца ядром экспазіцыі Музея мастацтваў у Балтыморы[31].
У маі 1906 года Маціс прыехаў у Алжыр і пабываў у аазісе Бискра. Падчас паездкі ён не маляваў. Адразу па вяртанні ў Францыю ім была напісана карціна Блакітная аголеная (Сувенір з Бискры) і створана скульптура, якая ляжыць аголеная I (Аўрора). З двухтыднёвай паездкі, ён прывёз кераміку і тканіны, якія затым часта выкарыстоўваў у якасці фону для сваіх карцін.
Пад уражаннем паездкі Маціс захапіўся лінейнымі арнаментамі мусульманскага Усходу ў стылі арабесак. У яго графіку Арабеск спалучаўся з тонкай перадачай пачуццёвага абаяння натуры. У гэты час ён адкрыў для сябе скульптуру народаў Афрыкі, стаў цікавіцца прымітывізмам і класічнай японскай ксілаграфіі. Тады ж з'явіліся першыя літаграфіі мастака, гравюры на дрэве і кераміка.
У 1907 годзе Маціс адпраўлены ў падарожжа па Італіі, падчас якога наведаў Венецыю, Падую, Фларэнцыю і Сіену.
Па радзе і пры падтрымцы Майкла, Сары, Гертруды і Леа Стайн, Ганса Пурмана, Мардж і Оскара Молі і іншых мецэнатаў, ён заснаваў прыватную школу жывапісу, якая атрымала назву Акадэміі Маціса. У ёй ён выкладаў са студзеня 1908 па 1911 год. За гэты час у акадэміі атрымалі адукацыю за 100 студэнтаў з ліку суайчыннікаў мастака і замежнікаў. Ганс Пурман і Сара Стайн былі прызначаныя адказнымі за арганізацыю і кіраванне акадэміяй[32].
Студыі размясціліся спачатку ў былым кляштары на вуліцы дэ Сеўр ў Парыжы[32]. Гэта памяшканне Маціс зняў яшчэ ў 1905 годзе ў дадатак да сваёй студыі на набярэжнай Сен-Мішэль. Пасля заснавання прыватнай акадэміі быў арандаваны яшчэ адно памяшканне былога манастыра. Тым не менш, праз некалькі тыдняў школа пераехала ў былы манастыр на рагу вуліцы Рю дэ Вавілон і бульвара Інвалідаў[32].
Навучанне ў акадэміі насіла некамерцыйны характар. Маціс аддаваў вялікае значэнне класічнай базавай падрыхтоўцы маладых мастакоў. Раз у тыдзень ўсе разам яны наведвалі музей, згодна з вучэбнай праграме. Праца з мадэллю пачыналася толькі пасля асваення тэхнікі капіявання. За час існавання акадэміі доля студэнтак ў ёй была заўсёды на здзіўленне высокай.
У 1908 году Маціса здзейсніў сваю першую паездку ў Германію. Там ён пазнаёміўся з мастакамі з групы Мост[33]. 25 снежня 1908 года ў Гран Рэвю былі апублікаваныя яго «Нататкі жывапісца» (фр.: Notes d’un Peintre), у якіх ён сфармуляваў свае мастацкія прынцыпы, кажучы аб неабходнасці непасрэднай перадачы эмоцый за кошт простых сродкаў[34].
Адным з першых, хто ацаніў талент Маціса, быў рускі прадпрымальнік і калекцыянер Сяргей Іванавіч Шчукін[13]. У 1908 годзе ён замовіў мастаку тры дэкаратыўных пано для свайго дома ў Маскве: Танец (1910), Музыка (1910) і Купанне, або Медытацыя (апошняе пано засталося толькі ў эскізах). У іх панавалі яркія фарбы, а кампазіцыі, запоўненыя рухаюцца ў танцы або гуляцьмуць на музычных інструментах аголенымі людзьмі, сімвалізавалі прыродныя стыхіі — паветра, агонь і зямлю. Перад адпраўкай у Расію, пано былі выстаўленыя ў Парыжы[13].
У сувязі з устаноўкай карцін, па запрашэнні Сяргея Іванавіча Шчукіна, у 1911 года Анры Маціс асабіста наведаў Санкт-Пецярбург і Маскву, дзе яму быў аказаны узнёслы і цёплы прыём[35]. Адказваючы на пытанні журналістаў пра свае ўражанні аб краіне, ён сказаў:
«Я бачыў учора калекцыю старых абразоў. Вось вялікае мастацтва. Я закаханы ў іх кранальную прастату, якая для мяне бліжэй і даражэй карцін Фра Анджелико. Я шчаслівы, што нарэшце трапіў у Расію. Я чакаю многае ад рускага мастацтва, таму што адчуваю ў душы рускага народа захоўваюцца незлічоныя багацці; рускі народ яшчэ малады. Ён не паспеў яшчэ растраціць спякота сваёй душы».[36]
На грошы, заробленыя ад продажу сваіх карцін рускім прадпрымальнікам і калекцыянерам Сяргею Іванавічу Шчукіну і Івану Абрамовічу Марозаву[37], мастак змог, нарэшце, канчаткова пераадолець матэрыяльныя цяжкасці.
У 1909 годзе Маціс пакінуў рэзідэнцыю на набярэжнай Сен-Мішэль ў Парыжы і пераехаў у Ісі-ле-Муліно, дзе купіў дом і пабудаваў студыю. На працягу доўгага часу члены яго сям'і служылі для яго мадэлямі і выконвалі ўсе просьбы мастака, напрыклад, дзеці павінны былі маўчаць падчас ежы, каб не парушаць канцэнтравання бацькі.
Пасля наведвання вялікай выставы ісламскага мастацтва ў Мюнхене, падчас яго другога падарожжа ў Германію ў 1910 годзе, Маціс правёў два месяцы ў Севільі, на поўдні Іспаніі, вывучаючы маўрытанскага мастацтва. У 1911 годзе ён адышоў ад педагагічнай дзейнасці і цалкам прысвяціў сябе творчасці.
У 1912 годзе адбылася першая выстава Маціса ў ЗША, арганізаваная Альфрэдам Штиглицом ў Галерэі 291, у Нью-Ёрку[38]. Ужо ў наступным годзе некалькі карцін Маціса трапілі на выставу Армори Шоу ў Нью-Ёрку, і выклікалі хвалю абурэння ў кансерватыўнай амерыканскай публікі. Тым не менш, творы мастака працягвалі выстаўляцца ў ЗША Уолтарам Пачем, скарбнікам Армары Шоу, з 1914 па 1926 год[39].
Прыкладна ў гэты ж час, некаторыя кампазіцыі Маціса, на думку многіх крытыкаў, былі створаны мастаком пад уплывам кубізму[40]. Гэта звязвалі з яго сяброўствам з Пабла Пікаса. Маціса казаў, што абодва мастака, падчас іх сустрэч і гутарак, шмат далі адзін аднаму[40]. Пры гэтым Пабла Пікаса браў на сябе ролю «адваката д'ябла», вышукваючы ў творах Маціса слабыя бакі[40].
З 1911 па 1913 год мастак двойчы пабываў у Марока. Вынікам гэтых падарожжаў, апошняе з якіх ён ажыццявіў сумесна з мастаком Шарлем Камуанам, стала з'яўленне яркіх, выпраменьваючых святло ландшафтаў і фігурных кампазіцый, фарбы якіх рэзка кантраставалі адна з аднойref>Review: John Russell, Matisse and the Mark Left On Him By Morocco, NY Times</ref>, як, напрыклад, у карцінах Берберы (1913) і Арабская кавярня (1913)[41].
Улетку 1914 года Маціс ў трэці раз наведаў Германію, на гэты раз Берлін. У тым жа годзе з пачаткам Першай сусветнай вайны немалады мастак звярнуўся з просьбай прыняць яго добраахвотнікам у дзеючую армію, але яму адмовілі па стане здароўя. Маці засталася на акупаваных сапернікам тэрыторыях, брат трапіў у палон, сыны і сябры ваявалі на франтах. Толькі жонка і дачка засталіся каля мастака.
У 1941 годзе Маціса перанёс цяжкую аперацыю на кішэчніку. Пагаршэнне здароўя вымусіла яго спрасціць свой стыль. Каб зберагчы сілы, ён распрацаваў тэхніку складання малюнка з абрэзкаў паперы (так званыя Papiers decoupes), якая давала яму магчымасць дамагчыся доўгачаканага сінтэзу малюнка і колеру. У 1943 годзе ён пачаў серыю ілюстрацый да кнігі «Джаз» з размаляваных гуашшу абрэзкаў (скончана ў 1947). У 1944 годзе яго жонка і дачка былі арыштаваныя гестапа за ўдзел у дзейнасці Супраціўлення.
У перыяд 1946—1948 гадоў фарбы напісаных Мацісам інтэр'ераў зноў зрабіліся вельмі насычанымі: такія яго працы, як «Чырвоны інтэр'ер, нацюрморт на сінім стале» (1947) і «Егіпецкая заслона» (1948), пабудаваны на кантрасце паміж святлом і цемрай, а таксама паміж унутранай і вонкавай прасторамі.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.svg){kind=small}
