Андрэй Бароўскі

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Бароўскі.

Андрэй Аляксандравіч Бароўскі (11 снежня 1873, Мітава — 15 студзеня 1945, Берлін) — кіраўнік дыпламатычнай місіі БНР у Берліне.

Андрэй Бароўскі
Нараджэнне	11 снежня 1873(1873-12-11) Мітава, Курляндская губерня, Расійская імперыя
Смерць	15 студзеня 1945(1945-01-15) (71 год) Берлін, Трэці рэйх
Адукацыя	Тартускі ўніверсітэт Санкт-Пецярбургскі дзяржаўны ўніверсітэт
Месца працы	Беларускае прадстаўніцтва Беларускі камітэт самапомачы Вінета (арганізацыя)

Біяграфія

Напэўна, скончыў нейкую навучальную ўстанову ў Магілёве. Вучыўся ў Тартускім і Санкт-Пецярбургскім універсітэтах, студэнтам далучыўся да беларускага нацыянальнага руху.

Пасля Лютаўскай рэвалюцыі — у кіраўніцтве Цэнтрбелсаюзу (Центральный союз потребительских обществ белорусского края). З 1 мая 1920 года — гандлёвы эксперт місіі БНР у Берліне, у 1920—1922 гадах займаўся гандлёвымі аперацыямі ўрада БНР і беларускіх кааператываў з нямецкай фірмай «IWEG». З 14 сакавіка 1921 да 15 кастрычніка 1925 года — кіраўнік місіі БНР у Берліне. У 1926—1938 гадах трымаў бюро перакладаў у Берліне.

Восенню 1938 года Андрэй Бароўскі разам з Анатолем Шкуцькам заснаваў Беларускае прадстаўніцтва ў Берліне. З 1943 года адзін з кіраўнікоў Беларускага камітэту самапомачы, супрацоўнік беларускага аддзела «Вінеты». У 1944 годзе актыўна садзейнічаў Беларускай цэнтральнай радзе ў Берліне.

Сям’я

Бацька — Аляксандр Іосіфавіч Бароўскі (21.11.1847 — пасля 1910), са шляхты Аршанскага павета, праваслаўнага веравызнання. Атрымаў дамашнюю адукацыю. Пасля 3-х месяцаў выслугі радавым прыняты (4.1.1865) унтэр-афіцэрам у 113-ы Старарускі пяхотны полк. Накіраваны ў Віленскае пяхотнае юнкерскае вучылішча (13.8.1865), скончыў яго па 2-м разрадзе, вярнуўся ў 113-ы полк. Камандзір роты (22.12.1870 — 1.10.1881, 14.12.1884 — 18.7.1886), потым Серадзскі (18.7.1886 — 12.10.1890), Сенненскі (12.10.1890 — 14.11.1904), Аршанскі (14.11.1904 — 27.7.1907), Магілёўскі (з 27.7.1907-1910) павятовы воінскі начальнік. Чыны — унтэр-афіцэр (4.1.1865), юнкер (1.8.1865), прапаршчык (24.8.1867), падпаручнік 28.03.1869, паручнік (20.4.1870), штабс-капітан (28.6.1877), капітан (4.10.1879), падпалкоўнік (1.1.1889), палкоўнік (14.11.1904). Станам на 1910 год, жыў у Магілёве ва ўласным доме па Шушкевічавым завулку^[1]. У 1910 годзе выйшаў у адстаўку^[1]. Узнагароджаны Ордэнамі Святога Станіслава 3-й (1878), Ганны 3-й (1882), Станіслава 2-й (1895), Ганны 2-й (1899), Уладзіміра 3-й (1907) ступеняў.^[2]

Маці — Вольга Аляксандраўна Нікалаева, дачка калежскага рэгістратара.^[3]

Браты і сёстры — Яўгенія (нар. 9.12.1871), Андрэй (нар. 28.11.1873), Аляксандр (нар. 9.7.1875), Сяргей (нар. 12.1.1882), Барыс (нар. 25.8.1883), Фёдар (нар. 26.12.1886).^[3]

• Аляксандр (6.6. ці 9.7.1875 — 27.12.1938). Скончыў Пскоўскі кадэцкі корпус (1894), Паўлаўскае ваеннае вучылішча (1896), Акадэмію Генштаба (1903). Афіцэр лейб-гвардыі Літоўскага палка. Генерал-маёр, камандзір брыгады 2-й Сібірскай стралковай дывізіі. Удзельнік Белага руху, генерал-лейтэнант, камандуючы Крымска-Азоўскай арміяй, да кастрычніка 1919 камандуючы войскамі Закаспійскай вобласці. У эміграцыі ў Югаславіі, памёр там жа. Сын Уладзімір (28.2.1906-21.7.1923). Скончыў 1 Рускі кадэцкі корпус у Югаславіі.
• Сяргей (12.1.1882 — пасля 1923). Скончыў Полацкі кадэцкі корпус (1900), вучыўся ў Міхайлаўскім артылерыйскім вучылішчы, перавёўся ў Аляксандраўскае ваеннае вучылішча, якое скончыў у 1903 годзе. Паступіў на службу ў 102-ы Вяцкі пяхотны полк (30.8.1900), адтуль перавёўся (3.3.1904) у 96-ы Омскі пяхотны полк. Накіраваны на ўкамплектаванне 8-га Сібірскага Томскага пяхотнага палка (4.10.1904). Камандзір роты, ч.в.аб. палкавога ад’ютанта. Чыны — падпаручнік (з 10.8.1903; ст. 10.8.1902). Удзельнік руска-японскай вайны 1904—1905 гадоў. Пасле агляду ў Казанскім ваенным шпіталі звольнены ў адстаўку з прычыны хваробы сэрца (1906). Узнагароджаны Ордэнамі Святой Ганны 4-й ступені з надпісам «За Храбрасць» (25.4.1905), Станіслава 3-й ступені з мячамі і бантам «за отличия в делах против японцев».^[4] Пасля звальнення з арміі зрабіў кар’еру спевака. З 1918 года ў Швейцарыі, з 1920 — у ЗША, дзе і памёр. У Сяргея Бароўскага ў Чыкага пэўны час, пасля свайго пераезду ў ЗША ў 1923 годзе, жыў Язэп Варонка^{[крыніца?]}.

Зноскі

1. Баринов 2022.
2. СПС 1 янв. 1909.
3. РГВИА. Ф. 400, оп. 12, д. 24518, л. 450.
4. РГВИА. Ф. 409.

Літаратура

• Сакалоўскі У. Л. Да вытокаў беларускай дыпламатыі: дзейнасць беларускай місіі ў Берліне // Сацыяльна-эканамічныя і прававыя даследаванні. № 4. 2008. — С. 218.

Спасылкі

• Баринов И. Александр Иосифович Боровский, отец Андрея Боровского, будущего главы миссии БНР в Берлине // Запісы беларусаведа, 8.1.2022.
• Список полковникам по старшинству на 1 января 1909 года
• РГВИА. Ф. 400, оп. 12, д. 24518, л. 450.
• РГВИА. Ф. 409, п/с 317—826 (1906)