Пржэ́мысл О́такар I (чэшск.: Premysl Otakar I., ням.: Ottokar I.; паміж 1155[6] і 1170[7] — 15 снежня 1230) — князь Оламаўца ў 1179—1182 гадах, князь Чэхіі ў 1192—1193, 1197—1198 гадах, кароль Чэхіі (Багеміі) з 1198 года. Паходзіў з дынастыі Пржэмысловічаў, быў сынам караля Чэхіі Уладзіслава II ад другога шлюбу з Ютай Цюрынгскай.
Хуткія факты князь Чэхіі, Папярэднік ...
Пржэмысл Отакар I |
---|
чэшск.: Přemysl Otakar I. ням.: Ottokar I. |
Пржэмысл Отакар I. Мініяцюра XIII стагоддзя з Псалтыры Германа Цюрынгскага |
|
|
Папярэднік |
Вацлаў II |
Пераемнік |
Генрых (Індржых) Бржэціслаў |
|
Папярэднік |
Уладзіслаў Генрых (Індржых) |
Пераемнік |
Чэхія ператворана ў каралеўства |
|
Каранацыя |
15 жніўня 1198, Майнц |
Сумесна з |
Вацлаў I (1228 — 1230) |
Пераемнік |
Вацлаў I |
|
Папярэднік |
Вацлаў II |
Пераемнік |
Конрад I Ота |
Нараджэнне |
1155[1][2] ці 1167
|
Смерць |
15 снежня 1230
|
Месца пахавання |
|
Род |
Пржэмысловічы |
Бацька |
Уладзіслаў II[d] |
Маці |
Judith of Thuringia[d] |
Жонка |
Adelheid of Meissen[d][3] і Канстанцыя Венгерская[d][4][3] |
Дзеці |
Дагмара Багемская[d], Ганна Лягніцкая[d], Вацлаў I[4], Агнеса Чэшская, Юдзіта Пржэмыслаўна, Vladislaus, Margrave of Moravia[d], Přemyslid, Margrave of Moravia[d], Božislava[d][5], Hedwika a Boemiei[d], Guglielma de Bohême[d], Vratislav[d][5] і Vratislav of Bohemia[d] |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Закрыць
Падчас пачатку кіравання Пржэмысла Отакара ў Чэхіі ішлі міжусобныя войны за ўладу паміж рознымі лініямі дынастыі Пржэмысловічаў. Пераможцам з іх выйшаў Пржэмысл Отакар — яму ўдалося дамагчыся міру, умацаваць цэнтральную ўладу і прыслабіць палітычную самастойнасць буйной знаці[8]. Умела выкарыстоўваючы барацьбу за тытул імператара Свяшчэннай Рымскай імперыі паміж Вельфамі і Гогенштаўфенамі, Пржэмысл Отакар дамогся прызнання за сабой спадчыннага каралеўскага тытула і права праводзіць незалежную ад імперыі палітыку. Гэтыя правы былі замацаваны ў дакуменце, які атрымаў назва «Залатая сіцылійская була»[9][10]. Падчас кіравання Пржэмысла Отакара вырас міжнародны прэстыж Чэшскага каралеўства, а біскупы і духавенства атрымалі значныя правы і прывілеі[11][12].